Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

«Τὸ αἰώνιο παράπονο», ἕνα ποίημα τοῦ Ντίνου Χριστιανόπουλου





Τὸ αἰώνιο παράπονο
 
 Ὅ,τι κι ἂν κάνει τὸ δοντάκι τοῦ γραμμόφωνου,
ἄλλο τραγούδι δὲ μπορεῖ νὰ τραγουδήσει
·
κι ὅ,τι νὰ ποῦμε καὶ μεῖς, ὅσο καὶ νὰ σπαράξουμε,
τὴν ἴδια ἐπωδὸ θὰ προσθέτουμε πάντα
στὸ αἰώνιο παράπονο.

 Ὅμως π
ς νὰ τὸ κρύψω, πς νὰ μὴν τὸ πῶ,
ποὺ σὲ περίμενα κι ἀπόψε δυόμισι ὧρες,
ποὺ σὲ περίμενα κι ἀπόψε μὲς στὸ κρύο,
καὶ τὰ κεντράκια τῆς πλατείας νὰ ξεφαντώνουν,
τὰ κυριακάτικα ζευγάρια νὰ χορεύουν,
διαρκῶς ν' ἀδειάζουν τ' αὐτοκίνητα παρέες,
καὶ μόνο ἐγὼ νὰ στέκω ὁλομόναχος,
ἐγώ - κι ἕνα ποντίκι ψόφιο μὲς στό δρόμο.

Π
ς νὰ τὸ κρύψω, πς νὰ μὴν τὸ πῶ,
μὲ πόση πίκρα γράφτηκαν αὐτοὶ οἱ στίχοι,
μὲ πόσο παίδεμα, μὲ τὶ καημό,
αὐτοὶ οἱ στίχοι ποὺ ἐπιπόλαια τοὺς βρίσκετε
συνηθισμένη ἐπωδό στὸ αἰώνιο παράπονο.

Ντίνος Χριστιανόπουλος, 1958


Ἀπὸ τὴ συλλογὴ νυπεράσπιστος καημός, ἐκδόσεις Διαγωνίου, Θεσσαλονίκη, 1960.
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου