Καλή Αποκριά

Καθιστός Σάτυρος. Λεπτομέρεια ερυθρόμορφου αττικού σκύφου.
5ος αι. π.Χ., Μουσείο Παλέρμο. (πηγή)

Καλή Αποκριά

Η αρχική ιδέα ήταν να ανεβάσουμε μερικά Γαμοτράγουδα, από αυτά που τραγουδάει τούτες τις μέρες ο λαός μας π. χ. (Ὁ ποῦτσος του εἶχε σηκωθεῖ / εἴτανε σὰν ἀτσὰλι / παντζάρι κατακόκκινο / εἴτανε τὸ κεφὰλι. / Μὲ χάιδευε μὲ ἔγλειφε / μὲ χίλια δυὸ παιχνίδια / καὶ τὸν ἐπαρακάλεσα / -Βάλε μου καὶ τ' ἀρχίδια). Να διευκρινίσουμε βέβαια, ότι δεν μιλάμε για τα αστικά ξενόφερτα καρναβάλια που προβάλλονται από τα ΜΜΕ και που σε αυτά δεν θα ακούσει κάποιος ούτε νότα από ελληνικό τραγούδι -καλά, για παραδοσιακό ούτε λόγος- αλλά αναφερόμαστε στην επαρχία, εκεί που αναπνέει ακόμα ελεύθερα και καθαρά η Ελλάδα.

Μια επιλογή από τέτοια τραγούδια λοιπόν λέγαμε να ανεβάσουμε, έτσι, σαν ξόρκι για το όλο κλίμα, αλλά και για να θυμίσουμε πως ο λαός μας γιορτάζει, χαίρεται και βιώνει την Ελληνική Αποκριά. Τελικά μας κέρδισαν τούτοι οι στίχοι του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη με τίτλο Οι μονόλογοι του καημένου Αντωνάκη. Στίχοι που δεν θα βρείτε σε καμιά έκδοση των απάντων του, αφού κανένας επιμελητής ως τώρα δεν τόλμησε να τους συμπεριλάβει. Να θυμίσουμε ότι για την πρώτη έκδοση των απάντων του Λαπαθιώτη από τον Άρη Δικταίο το 1964, και την σχετική δικαστική περιπέτεια εκείνης της έκδοσης, ασχοληθήκαμε σε παλαιότερη ανάρτησή μας (όσοι ενδιαφέρονται ας δουν ΕΔΩ).

Καὶ τῶρα ποὺ τελείωσα

περάστε ἕνας ἕνας

νὰ πιάσεται τ' ἀρχίδια μου

γιὰ νὰ σᾶς φέρει γούρι.

Καλή Αποκριά λοιπόν... 

 

Σάτυρος που επιδίδεται σε ανέφικτη άσκηση ισορροπίας.

Λεπτομέρεια του ενυπόγραφου ψυκτήρα του Δουρίδος, 480-470 π.Χ. Βρετανικό Μουσείο.

Οἱ μονόλογοι τοῦ καημένου Ἀντωνάκη

(τοῦ Ναπολέων Λαπαθιώτη)

Οι επιθυμίες του Αντωνάκη

Ξαπλωμένος σὰ γουρούνι μὲς στὴν Πάκαρ τῆς μαμᾶς,

καὶ μὲ πρόθυμο ρουφιάνο τὸν καλό τὸν Ἀποστόλη,

τοῦ βαρβάτου μου τοῦ κώλου γιὰ νὰ σβήσω τὰς ὀρμάς,

θὰ 'θελα νὰ μὲ γαμούσαν ἐκατὸ στρατοὶ καὶ στόλοι!…

Ὁ καημός τοῦ Ἀντωνάκη

(Πρὸς τοὺς νεαροὺς Κομμουνιστὰς)

Σὰ στοιχειὸ μὲσ’ στὶς ταβέρνες κάθε βράδυ ξενυχτῶ,

κι ἕνα πράμα μόνο ξέρω – κι ἡ καρδούλα μου ματώνει,

πῶς ὁ νοῦς σας ἔχει πέσει σ’ ἕνα ζήτημα φριχτὸ,

καὶ ξεχνάτε νὰ γαμάτε τὸν καημένο τὸν Ἀντώνη!…

Ἡ ἐξομολόγηση τοῦ Ἀντωνάκη

Χρόνια, τώρα, καὶ χρονάκια γύριζα στοὺς ξένους τόπους

μελετώντας, νύχτα μέρα, τὶς ψωλές καὶ τοὺς ἀνθρώπους,

ἀλλά μήτε στὸ Μαρόκο, μήτε καὶ στὴ Χονολούλου,

δὲν ἀπάντησα, ποτέ μου, ψωλή σὰν τοῦ Θρασυβοῦλου!

Τ’ εἶν’ ἐκείνη, βρὲ παιδὶ μου! Κόκκινη σὰ μπολσεβίκος,

πάντα ντοῦρα καὶ βαρβάτη – καὶ τὶ πάχος καὶ τὶ μῆκος!…

Γιὰ ψωλή καθὼς ἐκείνη, κι ὅπως καὶ τοῦ Ἀποστόλη,

εἶν’ ἀνάγκη νὰ ὑπάρχουν εἰδικοὶ, ἐπίσης, κῶλοι:

Ἕνας δὲ ἐκ τῶν μεγίστων κώλων τοῦ παρόντος κόσμου,

ἄσσος μεταξὺ τῶν ἄσσων – εἶναι, πάντως, κι ὁ δικὸς μου!…

Λέει ὁ Ἀντωνάκης:

Εἶμαι μὲν ἀριστοκράτης, ἀλλά καὶ δεινὸς σελέμης!

Εἶσαι καταστηματάρχης; Πρέπει τότε νὰ μὲ τρέμεις!

Κι ὅμως τὶ τιμὴ, γιὰ σκέψου, καὶ τὶ καύχημα γιὰ σὲ,

νά πατῶ στὸ μαγαζὶ σου καὶ νὰ μένω βερεσὲ!

Τὶ τιμὴ, νὰ μὴν ὑπάρχει στὴν ταβέρνα σου γκαρσόνι,

λοῦστρος, μάγερας, λαντζέρης ποὺ νὰ μή μοῦ τόνε χώνει!

Τὶ τιμὴ, ν’ ἀπολαμβάνει, μέρα νύχτα, συλλογίσου,

τέτοια μούρη, σὰν καὶ μένα, τὸ κρασὶ σου, τὸ φαγὶ σου!

- καὶ γιὰ λίγη τιποτένια καὶ σελέμικη τροφὴ,

στὸ προσωπικὸ νὰ δίνω τέτοιον κῶλον εὐτραφῆ!

Μὰ, πολλὲς φορὲς, αυτὸ μου τὸ σελέμικο γαμήσι

προκαλεῖ σκηνὲς, μπελάδες, αγανάκτηση καὶ μίση…

Δὲν βαριέσαι! Τοὺς ἀρπάζω καὶ στὴν κάμαρη τοὺς πάω:

προκειμένου νὰ τὸν φάω, τὶ σημαίνει κι ἀν τὶς φάω!…

17.10.1933

Λεπτομέρεια από ερυθρόμορφο στάμνο που απεικονίζει ερωτικό τρίγωνο δύο κωμαστών με μια εταίρα. Περίπου 440 πΧ. Μουσείο Λούβρου, Παρίσι.