Σύριλ Κολλάρ (Cyril Collard): Οι άγριες νύχτες του Αγγέλου

 

…είχα την αίσθηση ότι μια λέξη κυριαρχούσε μέσα μου, βγαλμένη και συνοδευμένη από τη γλώσσα, που προχωρούσε μονάχη, στολισμένη μ’ ένα χρυσό και κεχριμπαρένιο φωτοστέφανο, η λέξη «θηρίο». Ο Σάμυ ήταν θηρίο. Και το φωτοστέφανο της λέξης υπέβαλλε την αγιότητα.

Δε σκέφτηκα τα μεγάλα θηρία με τα ψηλά πόδια. Τα θηρία τα δικά μου είναι μικρά, γερά, μυώδη, ακουμπισμένα σ’ έναν τοίχο, με το πόδι αναδιπλωμένο και το πέλμα να κοντράρει στο μπετόν, το κεφάλι ελαφρά στραμμένο, λιγάκι γερτό, σταθερό, το βλέμμα προς τα κάτω. Τα κορίτσια σπανίζουν μάλλον και είναι εν κινήσει. Απομακρύνονται από μένα, παγώνουν το περπάτημά τους στρέφουν το κεφάλι και πιάνω το βλέμμα τους ανάμεσα στις μπούκλες των μαλλιών τους που ακόμα σειούνται.

Η βιαιότητα των θηρίων είναι συγκρατημένη, βοστρυχωτή, μπερδεμένη, κροσσωτή, αναδιπλωμένη στον ίδιο της τον εαυτό. Έχουν τη χαίτη τους, εκεί μπορείς και να μαντέψεις τη δύναμή τους.

Μες στις αχνές απ’ το αλκοόλ και το σφυροκόπημα του χορού, από κάποια ποιητική διάθεση, είχα προσαρτήσει τη λέξη «θηρίο» στις οργιαστικές νύχτες μου.

Οι κάθοδοί μου στον Άδη ήταν απλά παιχνιδάκια σκιών. Τα κωλαράκια τα στήθη, τα σεξουαλικά όργανα, οι κοιλιές που ψηλαφίζεις, εκτός από κείνα που επιβάλλονταν και πρόσταζαν την άμεση ικανοποίηση μιας επιθυμίας. Για μένα οι άλλες λέξεις ηχούσαν ψεύτικες, παρωδίες των συζητήσεων που γίνονταν στην επιφάνεια.

Για να βρούμε ο ένας τον άλλον εκεί κάτω, σκιές μες στις σκιές, έπρεπε, πέρα από την οξυμμένη αίσθηση της αφής, να διακρίνουμε που βρισκόταν τα κορμιά μέσα στη σκοτεινιά του κολασμένου μέρους. Έπρεπε λοιπόν οι σκιές απ’ τα κορμιά μας να είναι πιο μαύρες κι απ’ τη νύχτα την ίδια. Δεν μπορούσε να είναι αλλιώς, γιατί ο καθένας έβλεπε στην πυκνή σκοτεινιά του ποθητού κορμιού που ξεχώριζε στο όχι και τόσο γεμάτο μαύρο της ατμόσφαιρας την προβολή του δικού του σώματος. Αλλά το ότι υπήρχε αυτή η προβαλλόμενη σκιά οφειλόταν στο γεγονός ότι υπήρχε και κάποια φωτεινή πηγή εκεί ψηλά, στην επιφάνεια. Το φως εκείνο, που για μένα ισοδυναμούσε με το φως του ήλιου, μας είχε δοθεί από τα θηρία. Ο Σάμυ και οι άλλοι της ράτσας του ακτινοβολούσαν. Ηλιογάβαλε, τους λατρεύω.

Όταν τα κίτρινα άστρα βασίλευαν, κουράζονταν ή απουσίαζαν, οι νύχτες της διαστροφής ξαναγύριζαν, ανακυκλούμενες. Εκείνοι όμως, ο Σάμυ και τα θηρία, είχαν άραγε κι αυτοί το δικό τους ίσκιο ή τη ζέστα στο φως που οι ίδιοι ακτινοβολούσαν και που εγώ το αντανακλούσα; Υπήρχε άραγε κάποιο σημείο φυγής προς το οποίο προχωρούσαν, μια κορυφή προς την οποία με παρέσερναν;

Σύριλ Κολλάρ, "Αγριες νύχτες", Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 1993.

Το σχεδόν αυτοβιογραφικό βιβλίο που γύρισε ταινία ο ίδιος ο Κολλάρ παίζοντας μάλιστα και τον εαυτό του, βγήκε στις παρισινές αίθουσες στις 21 Οκτωβρίου του 1992 και έκανε μεγάλη αίσθηση. Διεκδικούσε μάλιστα με αξιώσεις πολλά Σεζάρ. Τρεις μέρες όμως πριν την απονομή των βραβείων και συγκεκριμένα το πρωί της Παρασκευής 5 Μαρτίου 1993, ο Σύριλ Κολλάρ πέθανε χτυπημένος από τη μάστιγα του αιώνα, το AIDS. Η βραδιά των Σεζάρ είναι αφιερωμένη στη μνήμη του. Η ταινία "Άγριες νύχτες" (Les nuits fauves) βραβεύτηκε με το Σεζάρ καλύτερης ταινίας, πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, καλύτερης ερμηνείας νεαρής ηθοποιού (Ρομάν Μπορινζέ), και μοντάζ.

Ο Σίριλ Κολλάρ γεννήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου του 1957 στο Παρίσι। Μεγάλωσε σε ένα φιλελεύθερο περιβάλλον στο σπίτι του μηχανικού πατέρα του όπου καθένας προσπαθούσε να σεβαστεί την προσωπικότητα του άλλου και είχε πάθος με τα σπορ। Μετά από ενάμιση χρόνο σπουδών εγκατέλειψε οριστικά την ιδέα να γίνει μηχανικός, παράτησε λοιπόν το σχολείο και πήγε στο Πόρτο Ρίκο για να συναντήσει τον πατέρα του. Εκεί ο Σίριλ θα νοιώσει το πρώτο μεγάλο σοκ της ζωής του ανακαλύπτοντας τον ήλιο, τη ζέστη, τη βία και τον άγριο ερωτισμό των νεαρών περιθωριακών. Ανακαλύπτει την καταπιεσμένη του ομοφυλοφιλία και αφήνεται στο πάθος του για τα αγόρια: " Εκεί, στο Πόρτο Ρίκο, γεννήθηκα για δεύτερη φορά", εξομολογείται. Επιστρέφοντας στο Παρίσι μέσο του πατέρα του γνωρίζει τον σκηνοθέτη Μορίς Πιαλά. Συνεργάζεται μαζί του ως ηθοποιός και βοηθός στις ταινίες : "Λουλού", "Για τους έρωτές μας", "Police" το 1981 σκηνοθετεί την πρώτη του ταινία μικρού μήκους "La Baule-Dakar" για να ακολουθήσουν οι "Le grand huit", "Alger la blanche" και η τηλεταινία, "Taggers".

 

Το 1987 κυκλοφορεί το μυθιστόρημά του "Καταδικασμένος έρωτας" και το 1989 οι "Άγριες νύχτες", που ξεπέρασε τα 506.000 αντίτυπα, και οι "Άγριες νύχτες" τους 2.800.000 θεατές. Μετά το θάνατό του κυκλοφόρησε στη Γαλλία το ημερολόγιό του με τον τίτλο, "Άγριος Άγγελος". Σκηνοθέτης μίας και μοναδικής ταινίας μεγάλου μήκους και δύο μυθιστορημάτων , και ιδρυτής ενός ροκ συγκροτήματος, ο Σύριλ Κολλάρ διακατεχόταν από μιαν ατέλειωτη ενέργεια δημιουργίας, θέλησης για ζωή, και πάθους για τον έρωτα. Γνωρίζοντας από το 1984 ότι ήταν φορέας του ιού δεν το έβαλε κάτω: "Η καλλιτεχνική μου τοποθέτηση είναι στο πλευρό της ζωής", έλεγε λίγους μήνες πριν πεθάνει.

 

Η ταινία στο imdb: Εδώ

Αφιέρωμα στον Σύριλ Κολλάρ: Εδώ