"Κάρινγκτον", μια ταινία του Κρίστοφερ Χάμπτον ("Carrington", a film of Christopher Hampton)

Σύμφωνα με το Ησιόδειο κοσμογονικό σύστημα, ο Κάλλιστος μεταξύ των αθανάτων θεός λυσιμελής Έρως, εμφανίστηκε αμέσως μετά το Χάος και συγχρόνως με την Γαίαν και τον Τάρταρο, έχουμε δηλαδή στη Θεογονία του Ησίοδου, τον Έρωτα, να είναι μια από τις τρεις πρωταρχικές και αγέννητες οντότητες δίπλα στο Χάος και τη Γην. Ο Έρως δαμάζει όλους τους θεούς και όλους τους ανθρώπους (ἐν στήθεσσι νόον καί ἐπίφρονα βουλήν). Προφανώς γι' αυτή του την ιδιότητα, ο Σοφοκλής αρκετά χρόνια αργότερα, θα του δώσει τον χαρακτηρισμό, ακαταμάχητο.

Ως ένα από τα αρχέγονα στοιχεία της Δημιουργίας ο Έρως προκάλεσε, με την ενέργειά του που εξέκλειε, την ένωση των στοιχείων εκείνων, από τα οποία προήλθε η ζωή. Υπήρξε δηλαδή η αμοιβαία ελκτική δύναμη εκείνων που με την ένωσή τους δημιούργησαν τον κόσμο. Άσχετα αν από αυτόν τον ίδιο τον θεό τίποτε άμεσο δεν παρήγετο. Πρώτο αποτέλεσμα της ενέργειας που εξέπεμπε ο Έρως ήταν να γεννηθούν από το Έρεβος και τη Νύχτα -που βγήκαν από το Χάος- ο Αιθήρ και η Ημέρα, δηλαδή από τα σκότη να αναδυθεί το φως.

Ο Έρως από την αρχαιότητα δεν περιγράφει μια κατάσταση ή ένα συναίσθημα, αλλά μια ορμή κίνησης προς το αντικείμενο της επιθυμίας.

Στην ελληνική μυθολογία, η Αφροδίτη συνοδεύεται πάντα από δύο βοηθούς τον Πόθο και τον Ίμερο. Και αυτό γιατί αν δεν συνυπάρχουν αυτοί οι δυο υποθεοί, Έρωτας δεν γίνεται να υπάρξει, αφού ο Πόθος (η ερωτική επιθυμία) από μόνος του δεν αρκεί και μπορεί να παραμείνει πόθος ανομολόγητος για πάντα, αν δεν έρθει ο Ίμερος (πείτε τον και καύλα αν προτιμάται) να σε κάνει “ταύρο εν υαλοπωλείο” μετατρέποντας δηλαδή τον Πόθο σε ακατάσχετη ερωτική παρόρμηση και τότε να δεις.... 

Η αγγλίδα ζωγράφος Ντορα Κάρινγκτον (Dora Carrington 1893 - 1932) που ήταν μέλος της Ομάδας Bloomsbury, συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον ομοφυλόφιλο συγγραφέα Λάιτον Στρέιτσι (Lytton Strachey) το 1916. Η μακροχρόνια σχέση τους είναι το σεναριακό εύρημα τούτης της πανέμορφης ταινίας του Κρίστοφερ Χάμπτον, αλλά και η αφορμή να θυμηθούμε τα παραπάνω, αφού η θεματική της ταινίας είναι ο Έρωτας. Η Κάρινγκτον, φύση φιλελεύθερη, ανοιχτόμυαλη και προοδευτική, ξεχώριζε από άλλους καλλιτέχνες της γενιάς της τόσο για την επιμονή της να μην παρουσιάζει τα έργα της σε εκθέσεις, όσο και για τις σεξουαλικές της προτιμήσεις αφού στο ενεργητικό της καταγράφεται η σχέση της με την Henrietta Bingham αλλά και με τον συγγραφέα Gerald Brenan, πέρα από την μακροχρόνια σχέση της με τον Στρέιτσι.

Σε τούτη την πανέμορφη ταινία ο Κρίστοφερ Χάμπτον διερευνά την βαθιά, αληθινή και σύνθετη όσο ελάχιστες άλλες ερωτική σχέση της Κάριγκτον, με τον ομοφυλόφιλο Λάιτον Στρέιτσι. Σχέση δυνατή, αφού δύο μήνες μετά το θάνατο του Στρέιτσι από καρκίνο, τον Ιανουάριο του 1932, η Κάριγκτον θα αυτοπυροβοληθεί, μην βρίσκοντας πλέων κανένα νόημα στη ζωή.

Η Κάρινγκτον, φύση ελεύθερη όπως είπαμε, ήταν αδιάφορη για τις κοινωνικές συμβάσεις της εποχής και η τρέχουσα ηθική σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσε να την περιορίσει. Γεγονός που το πλήρωσε, αφού για πολλά χρόνια η τέχνη της έμεινε στην αφάνεια, και μόλις τα τελευταία χρόνια άρχισε να αναγνωρίζεται. Κατά τη διάρκειά της σχέσης της λοιπόν με τον Στρέιτσι, η Κάρινγκτον θα δημιουργήσει και ερωτική σχέση με άλλους, όπως αυτή που περιγράφεται στην ταινία με τον στρατιώτη Ραλφ Πάρτριτζ, που με την σειρά του είναι πρόθυμος να δεχθεί και τον Στρέιτσι. Το πρόβλημα όμως είναι ότι ο Πάρτριτζ έχει έντονα ιδεολογικά προβλήματα και νοιώθει άβολα, όχι για τις σεξουαλικές επιλογές του Στρέιτσι, αλλά για το γεγονός ότι ο ίδιος είναι αντιρρησίας συνείδησης.

Ο Χάμπτον που υπογράφει και το σενάριο, μας παρασύρει στη δύνη τούτης της δυνατής σχέσης, με μια σειρά γεγονότων από την ζωή του ζευγαριού και φόντο την αγροτική επαρχία της Αγγλίας κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Αδιαφορώντας για τα ακριβή γεγονότα παρουσιάζει τούτη την βαθιά όσο χίλιες νύχτες και δυνατή όσο ο θάνατος ερωτική σχέση των δυο καλλιτεχνών, που επί δεκαέξι χρόνια μοιράστηκαν χαρές και λύπες, αντάλλαξαν συντρόφους (ναι και ερωτικούς) και έζησαν τη ζωή στραγγίζοντάς την, έως την τελευταία της ρανίδα. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους η Έμα Τόμσον (Emma Thompson) και ο Τζόναθαν Πράις (Jonathan Pryce) δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας. 

Την υπέροχη μουσική της ταινίας υπογράφει ο Μάικλ Νάιμαν (Michael Nyman). Ένα σπουδαίο φιλμ αντάξιο των καλλιτεχνών στους οποίους αναφέρεται.

Σημειώσεις

---

© Κειμένου: gayekfansi.blogspot.gr
© 1995 Photo by Orsans Productions

 

Η ταινία στο imdb: Εδώ

Η ταινία στη Βικιπαίδεια: Εδώ