gay ekfansi: Μουσείο Ακρόπολης, μικρή ξενάγηση... (New Acropolis Museum)

«Ὁ Παῖς τοῦ Κριτίου». Το όνομα οφείλεται στην ομοιότητά του με τον Αρμόδιο του συμπλέγματος των Τυραννοκτόνων του Κριτίου και Νησιώτη. Βρέθηκε το 1865 στην Ακρόπολη νοτιοανατολικά του Παρθενώνα. Στη σημερινή του μορφή αποκαταστάθηκε το 1888. Παριστάνει ξανθό έφηβο, αν κρίνουμε από τα χρωστικά υπολείμματα στην κόμη. «Ο Παις του Κριτίου» προσεγγίζει την ολοκλήρωση του αυστηρού ρυθμού: Αντιθετικό ζύγισμα του σώματος πάνω στα δύο σκέλη, με τεντωμένο το αριστερό που φέρει και το βάρος του σώματος και χαλαρό το δεξιό, με επακόλουθη διαφοροποίηση του ύψους των γλουτών και των ώμων· απόδοση του σώματος και των λεπτομερειών του όχι ποια επιφανειακή και παρατακτική αλλά οργανική, δηλωτική της εσωτερικής του διάρθρωσης με τα περιγράμματα να δονούνται από έναν ατελεύτητο κυματισμό. Ωστόσο μια υποψία χαμόγελου και η φωτεινή έκφρασή του, που δεν πρόλαβε να τη σκιάσει η δοκιμασία των Περσικών Πολέμων, συνδέει το άγαλμα με τους προγενέστερους κούρους. Ιδιαίτερα προσεγμένη είναι και η κόμμωση. Τα μαλλιά, καλοχτενισμένα, αναδυπλώνονται κατά το συρμό της εποχής γύρω από το στεφάνι που περιβάλει το κεφάλι, αφήνοντας μερικούς ελεύθερους βοστρύχους στον τράχηλο. Τα μάτια, ένθετα από άλλο υλικό, θα συμπλήρωναν την ακτινοβολία του εφηβικού προσώπου. Ανάθημα προς τιμή νεαρού νικητή των Παναθηναίων. Μάρμαρο, γύρω στο 490-480 π.Χ.

Η κεφαλή του Ιππέα Rampin στο Μουσείο Ακρόπολης, είναι γύψινο εκμαγείο.

Ο Ιππέας Rampin. Το 1936 ο Άγγλος αρχαιολόγος Η. Payne συνδύασε τον κορμό του ιππέα στο Μουσείο της Ακρόπολης με μία γενειοφόρο κεφαλή που ο G. Rampin είχε δωρήσει στο Λούβρο. Το κεφάλι της μορφής εδώ είναι γύψινο αντίγραφο του πρωτοτύπου. Το χαμογελαστό πρόσωπο, τα περίτεχνα σκαλισμένα μαλλιά και η γενειάδα δημιουργούν ένα εξαιρετικό σύνολο. Aπό τα ωραιότερα έργα του 6ου αιώνα. Πρόκειται για έργο μεγάλου γλύπτη, όπου απαντούν στοιχεία παραδοσιακά και νεωτερίστηκα. Το Πρωτότυπο του κεφαλιού είναι ακόμα στο Λούβρο. Μάρμαρο νησιώτικο, Γύρω στα 550 π.Χ. (Credit Νίκος Δανιηλίδης. Ιδιοκτήτης: Μουσείο Ακρόπολης. © All rights reserved, www.theacropolismuseum.gr)

Η αυθεντική κεφαλή του Ιππέα Rampin. Μουσείο Λούβρου (αρχικά συλλογή Rampin)

Πορτρέτο του Ραμητάλκη ή του Σαυρωμάτη Β’, ηγεμόνων του Βοσπόρου. Βρέθηκε στο Θέατρο του Διονύσου, 150-125 π.Χ. (Credit Νίκος Δανιηλίδης. Ιδιοκτήτης: Μουσείο Ακρόπολης. © All rights reserved, www.theacropolismuseum.gr)

«Ο Ξανθός Έφηβος». Το όνομα του αγάλματος οφείλεται στο κιτρινωπό χρώμα που σωζόταν πάνω στα μαλλιά του όταν βρέθηκε. Πρόκειται ασφαλώς για αθλητή που συνεχίζει την παράδοση των κούρων. Αλλά πόσο διαφέρει από αυτούς! Το χαμόγελο έχει πια σβήσει και μια έκφραση βαρύθυμη, σχεδόν μελαγχολική που επιτείνεται και από την κλήση του κεφαλιού, πλανιέται στο πρόσωπο με τα στοχαστικά μάτια, τα βαριά βλέφαρα και τα σφιγμένα χείλη. Τα μαλλιά του είναι πλεγμένα πίσω σε δυο πλεξίδες που διασταυρώνονται στον τράχηλο, έρχονται μπροστά και χάνονται κάτω από τους μακριούς βοστρύχους που καλύπτουν το μέτωπο. Ο δημιουργός του έξοχου αυτού έργου παραμένει άγνωστος, υποστηρίχτηκε πως ήταν Πελοποννήσιος, μάλλον Αργείος. Ωστόσο στον « Ξανθό Έφηβο» αποκρυσταλλώνονται όλες οι κοσμογονικές αλλαγές που συνέβησαν στην Αθήνα στις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ. Γιαυτό είναι πιο παραδεκτή η άποψη ότι πρόκειται για αττικό έργο και μάλιστα του Ηγία, του δάσκαλου του Φειδία. Μάρμαρο, 490-480 π.Χ. (φωτογραφία από την Βικιπαίδεια)

«Ο Ξανθός Έφηβος». 490-480 π.Χ. (φωτογραφία από το site www.windmillstravel.com)

Η Αίθουσα των κλιτύων της Ακρόπολης φιλοξενεί ευρήματα από τα ιερά που ήταν ιδρυμένα στις πλαγιές της Ακρόπολης, καθώς και από τον οικισμό που αναπτύχθηκε στις υπώρειες του λόφου, σε όλες τις ιστορικές περιόδους. (Credit Νίκος Δανιηλίδης. Ιδιοκτήτης: Μουσείο Ακρόπολης. © All rights reserved, www.theacropolismuseum.gr)

Οι δύο Πήλινες Νίκες αποτελούν ακρωτήρια στέγης ρωμαϊκής εποχής και χρονολογούνται στον 1ο-3ο αι. μ.Χ. (Credit Νίκος Δανιηλίδης. Ιδιοκτήτης: Μουσείο Ακρόπολης. © All rights reserved, www.theacropolismuseum.gr)

Η Βόρεια Ζωφόρος του Παρθενώνα: Ο δέκατος έβδομος λίθος Β XVII.
Ένας αποβάτης τη στιγμή που πηδά στο άρμα που το οδηγεί ένας βραχύσωμος ηνίοχος. Ο αποβάτης φορά εξωμίδα και κράνος και κρατά στρογγυλή ασπίδα. Ανάμεσα σε αυτόν και το επόμενο άρμα φαίνεται ένας τελετάρχης που στηρίζεται στο έδαφος με ανοιχτά πόδια. Το ιμάτιό του καλύπτει μερικά τα άλογα που ακολουθούν καλπάζοντας και από το σώμα του, μόνο την πλάτη, το αριστερό του χέρι και το δεξί του πόδι. (φωτογραφία από το site www.windmillstravel.com)

Δυτική Ζωφόρος του Παρθενώνα: Ο έκτος λίθος, (φωτογραφία από το site www.windmillstravel.com)

Η Δυτική Ζωφόρος του Παρθενώνα: Ο πέμπτος λίθος, (φωτογραφία από το site www.windmillstravel.com)

Η Δυτική Ζωφόρος του Παρθενώνα: Ο τέταρτος λίθος, (φωτογραφία από το site www.windmillstravel.com)

Η Δυτική Ζωφόρος του Παρθενώνα: Ο δωδέκατος λίθος, (φωτογραφία από το site www.windmillstravel.com)

Η Βόρεια Ζωφόρος του Παρθενώνα: Ο εικοστός ένατος λίθος, Β XXΙX.
Αριστερά, γυμνός ιππέας που κρατά τα ηνία του αλόγου του στο δεξί του χέρι και στρέφει το κεφάλι προς τον πίσω. Με γυρισμένη την πλάτη του σ’ αυτόν, στέκεται ένας τελετάρχης, ο οποίος γνέφει στους ιππείς που ακολουθούν. Οι μορφές είναι πλασμένες με ιδιαίτερη ευαισθησία και οι κινήσεις τους είναι γεμάτες χάρη.
Παρακαλούμε σημειώστε πως αυτός ο λίθος είναι ο μοναδικός που φωτογραφήθηκε από τον αμερικανό φωτογράφο William James Stillman's (1828-1901) και συμπεριλήφθηκε στη συλλογή φωτογραφιών του "The Acropolis of Athens" ("Η Ακρόπολις των Αθηνών"). Το γλυπτό φωτογραφήθηκε το 1869 και το άλμπουμ εκδόθηκε το 1870, και θεωρείται ορόσημο της εξέλιξης της φωτογράφισης αρχαίων μνημείων. (φωτογραφία από το site www.windmillstravel.com)

Η πλάκα αυτή βρίσκεται στην αρχή της βόρειας πλευράς της ζωφόρου, στη συνένωση με τη δυτική πλευρά. Στο δεξί άκρο η ανάγλυφη μορφή ενός μικρού αγοριού φαίνεται να δένει τη ζώνη σε έναν ιππέα -κύριό του ενδεχομένως- η οποία διαφαίνεται ως νοητή προέκταση της χαίτης του αλόγου. Ο άνδρας σε στάση χαλαρή με το κεφάλι σκυμμένο διορθώνει το χιτώνα του και μάλλον περιμένει να σκεπαστεί με το ιμάτιο που φέρει στους ώμους του ο μικρός του υπηρέτης. Σε δεύτερο φόντο μία ανδρική κεφαλή σημειώνεται πιθανόν για να καλύψει το αισθητικό κενό. Η διήγηση της μεγαλοπρεπούς πομπής των Παναθηναίων συνεχίζεται με μία εντυπωσιακή ανδρική φιγούρα να προβάλει προσπαθώντας να συγκρατήσει με τα χαλινάρια το άλογό της, σκηνή έντονου δυναμισμού και αξιοπρόσεκτης απόδοσης των εξωτερικών ανατομικών λεπτομερειών τόσου του αλόγου όσο και του νέου. Η συστροφή του σώματος, η περιτύλιξη μιας ταινίας στο κεφάλι με την ανύψωση του αριστερού χεριού και το ανέμισμα του ενδύματός του απορρέει τη λάμψη των μυθικών ηρώων χωρίς ωστόσο να αποτελεί παράταιρο σχήμα για τη συνολική σύνθεση. Είναι κοινός τόπος πως καμία λεπτομέρεια δεν εμφανίζεται ξένη προς τις υπόλοιπες. Η σύνθεση είναι ενιαία και αναδεικνύει την ελευθερία στους πειραματισμούς του Φειδία. Η τοποθέτηση των σωμάτων είναι πλήρως εναρμονισμένη, ώστε να δημιουργείται η εντύπωση του βάθους σε μία άχρονη και άτοπη σκηνή, που αναβαθμίζεται αναμφισβήτητα σε μία ρυθμική αλληλουχία μαζών. (φωτογραφία από το site www.windmillstravel.com)

Τμήμα του Λίθου VI της Ανατολικής Ζωφόρου Παρθενώνα. Θεοί Ποσειδώνας, Απόλλωνας, Άρτεμης και Αφροδίτη. (Credit Νίκος Δανιηλίδης. Ιδιοκτήτης: Μουσείο Ακρόπολης. © All rights reserved, www.theacropolismuseum.gr)

O Μοσχοφόρος. Στη βάση του αγάλματος σώζεται επιγραφή με το όνομα του αναθέτη, [Ρ]όμβος ή [Κ]όμβος. Παριστάνεται εύπορος Αθηναίος που φέρει στους ώμους του μοσχαράκι για να το προσφέρει στη θεά Αθηνά. Το ζώο στρέφει το κεφάλι του μπρος και το γέρνει απαλά προς τα κάτω, προς τον ώμο του κυρίου του. Λιτά αλλά πόσο ζωντανά δηλώνεται η τρυφερή σχέση ανάμεσά τους! Μάρμαρο Υμηττού. Περίπου 570 π.Χ.

O Μοσχοφόρος. Μάρμαρο Υμηττού. Περίπου 570 π.Χ. (φωτογραφία από την Βικιπαίδεια)

O Μοσχοφόρος. Μάρμαρο Υμηττού. Περίπου 570 π.Χ.

Ο κορμός του Ποσειδώνα από το δυτικό αέτωμα του Παρθενώνα.
Παριστάνεται να υψώνει το δεξί του χέρι, με το οποίο θα κρατούσε τρίαινα. Εντυπωσιάζει η απόδοση της έντονης μυολογίας του κορμού που φαίνεται να ανασαίνει και να φουσκώνει από ζωή και δύναμη. Το πίσω τμήμα του κορμού είναι γύψινο εκμαγείο από το πρωτότυπο στο Λονδίνο. (φωτογραφία από το site www.windmillstravel.com)

Ανήκει πιθανώς στο ίδιο άγαλμα με την κεφαλή του «ξανθού εφήβου». Έργο του αυστηρού ρυθμού λίγο πριν από το 480 π.Χ. (φωτογραφία από το site www.windmillstravel.com)

Άγαλμα του λεγόμενου Θησέα. Γυμνός εφηβικός κορμός από σύμπλεγμα μορφών σε πάλη. Το δεξί του χέρι ήταν υψωμένο για να χτυπήσει τον αντίπαλο, που τον έχει αρπάξει από τον αριστερό του ώμο. Γύρω στα 520 π.Χ. (φωτογραφία από το site www.windmillstravel.com)

Κορμός τοξότη από νησιωτικό μάρμαρο. Φοράει θώρακα επάνω από τον χιτώνα (που δηλωνόταν μόνο με χρώμα) και στρέφει αριστερά την κεφαλή και τους βραχίονες που τέντωναν το τόξο. Η λεπτομερής απόδοση της μυολογίας προαναγγέλλει τις κλασικές δημιουργίες. 470-460 π.Χ. (φωτογραφία από το site www.windmillstravel.com)

Ερμής Προπύλαιος, ερμαϊκή στήλη του Αλκαμένη. Η κεφαλή του Ερμή, από πεντελικό μάρμαρο, είναι αντίγραφο του 1ου αιώνα π.Χ. του Ερμή του Προπυλαίου, έργο του γλύπτη Αλκαμένη, που είχε στηθεί κοντά στα Προπύλαια γύρω στα 430 π.Χ. Χαρακτηριστικά αυτού του τύπου των κεφαλών, που καλούνται Αρχαϊστικές, είναι ότι, αν και ορισμένες λεπτομέρειες είναι νεότερων χρόνων, όπως τα μαλλιά στο μέτωπο σε τέσσερις σειρές κοχλιωτών βοστρύχων και τα μακριά γένεια, αποδίδονται σύμφωνα με την τεχνοτροπία της αρχαϊκής εποχής. Η στήλη είναι σύγχρονο συμπλήρωμα. Μάρμαρο Πεντέλης. 340 π.Χ. Ρωμαϊκό αντίγραφο, 2ος αι. μ.Χ. (φωτογραφία από το site www.windmillstravel.com)

Ερμής Προπύλαιος, ερμαϊκή στήλη του Αλκαμένη. Μάρμαρο Πεντέλης. 340 π.Χ. Ρωμαϊκό αντίγραφο, 2ος αι. μ.Χ. (Credit Νίκος Δανιηλίδης. Ιδιοκτήτης: Μουσείο Ακρόπολης. © All rights reserved, www.theacropolismuseum.gr)

Αθηνά σε σκηνή Γιγαντομαχίας από το αέτωμα του «αρχαίου νεώ» της Αθηνάς στην Ακρόπολη. 520 π.Χ. (Credit Νίκος Δανιηλίδης. Ιδιοκτήτης: Μουσείο Ακρόπολης. © All rights reserved, www.theacropolismuseum.gr)

Αθηνά σε σκηνή Γιγαντομαχίας από το αέτωμα του «αρχαίου νεώ» της Αθηνάς στην Ακρόπολη. Η Αθηνά με ευρύ διασκελισμό, προτείνοντας την αιγίδα με το αριστερό της χέρι και κρατώντας το δόρυ στο δεξί, κινείται με ήρεμη αποφασιστικότητα για να καταφέρει το τελειωτικό χτύπημα στον πεσμένο στη γη Γίγαντα Εγκέλαδο, από τον οποίο σώζεται μόνο το πόδι Φίδια κοσμούν το κράνος και την αιγίδα της. Ένας άλλος Γίγας, στο δεξιό τμήμα της σύνθεσης, με τον κορμό κατενώπιον προσπαθεί με το αριστερό του χέρι να στηριχθεί στην ασπίδα του, που δεν σώζεται, στο δεξί του χέρι, που επίσης δεν σώζεται ύψωνε εγχειρίδιο. Το σύμπλεγμα είναι ίσως δημιουργία του Ενδοίου. 520 π.Χ.

Αθηνά σε σκηνή Γιγαντομαχίας από το αέτωμα του «αρχαίου νεώ» της Αθηνάς στην Ακρόπολη. 520 π.Χ.

Η πάλη Ηρακλή και Τρίτωνα και ο Τρισώματος δαίμων από αετωματική σύνθεση αρχαϊκού ναού της Ακροπόλεως. Πωρόλιθος, 560-550 π.Χ. (Credit Νίκος Δανιηλίδης. Ιδιοκτήτης: Μουσείο Ακρόπολης. © All rights reserved, www.theacropolismuseum.gr)

Η πάλη Ηρακλή και Τρίτωνα και ο Τρισώματος δαίμων από αετωματική σύνθεση αρχαϊκού ναού της Ακροπόλεως. Στο αριστερό τμήμα του αετώματος ο Ηρακλής παλεύει με τον Τρίτωνα, το θαλάσσιο δαίμονα με τη φιδίσια ψαροουρά. Άξια ιδιαίτερης προσοχής είναι τα ζωηρά χρώματα, βαθύ κυανό, ερυθρό και κίτρινο, που εξαίρουν την πλαστικότητα αλλά και την ζωντάνια εύρωστων μορφών και των τριών συμπλεγμάτων του αετώματος. Πωρόλιθος, 560-550 π.Χ.

Η πάλη Ηρακλή και Τρίτωνα και ο Τρισώματος δαίμων από αετωματική σύνθεση αρχαϊκού ναού της Ακροπόλεως. Στο δεξιό τμήμα ο Τρισώματος δαίμων είναι σύνθεση τριών αντρικών μορφών, ενωμένων στη μέση σε σώμα ενιαίο, αποτελούμενο από περιελισσόμενες φιδουρές. Γενειοφέροι και οι τρεις με επιμελημένη κόμμωση και χρωματισμένοι σε ζωηρούς τόνους κρατούν ο πρώτος από δεξιά πουλί, ο δεύτερος νερό, ο τρίτος φωτιά, σύμβολα των τριών στοιχείων (ἀήρ, ὕδωρ, πῦρ) Οι δυο πρώτοι κοιτούν μπροστά τους, ο τρίτος στρέφει καλόκαρδα προς τον θεατή. Πίσω τους απλωμένα φτερά. Άξια ιδιαίτερης προσοχής είναι τα ζωηρά χρώματα, βαθύ κυανό, ερυθρό και κίτρινο, που εξαίρουν την πλαστικότητα αλλά και την ζωντάνια εύρωστων μορφών και των τριών συμπλεγμάτων του αετώματος. Πωρόλιθος, 560-550 π.Χ.

Η πάλη Ηρακλή και Τρίτωνα και ο Τρισώματος δαίμων από αετωματική σύνθεση αρχαϊκού ναού της Ακροπόλεως. Άξια ιδιαίτερης προσοχής είναι τα ζωηρά χρώματα, βαθύ κυανό, ερυθρό και κίτρινο, που εξαίρουν την πλαστικότητα αλλά και την ζωντάνια εύρωστων μορφών και των τριών συμπλεγμάτων του αετώματος. Πωρόλιθος, 560-550 π.Χ.

Οι Καρυάτιδες στη φυσική τους θέση (Ερεχθείο)

Ο όρος «Καρυάτις» απαντά για πρώτη φορά τον 4ο αιώνα π.Χ. Κατά τον Βιτρούβιο, ετυμολογείται από τις Καρυές της Λακωνίας, όπου οι γυναίκες χόρευαν με καλάθια στο κεφάλι τους. Για τις Καρυάτιδες έχουν δοθεί πολλές ερμηνείες. Η πειστικότερη υποστηρίζει ότι αποτελούσαν το υπέργειο μνημείο του τάφου του Κέκροπα και ότι ήταν οι χοηφόροι που απέδιδαν τιμές στον ένδοξο νεκρό. Οι μορφές ήταν ξεχωριστά δουλεμένες σε παριανό μάρμαρο και προσαρμοσμένες σε πλάκες από γκρίζο ελευσινιακό λίθο. Η δεύτερη από δυτικά Κόρη αφαιρέθηκε από τον Λόρδο Έλγιν το 1801 και σήμερα βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο. (Credit Νίκος Δανιηλίδης. Ιδιοκτήτης: Μουσείο Ακρόπολης. © All rights reserved, www.theacropolismuseum.gr)

Πέρσης Iππέας. Βρέθηκε το 1887 ανατολικά του Παρθενώνα. Αφιέρωμα στη θεά Αθηνά. Ο λεγόμενος «Πέρσης› ή «Σκύθης› ιππέας είναι από τα σημαντικότερα αγάλματα ιππέων που είχαν προσφερθεί στο ιερό της Αθηνάς κατά την αρχαϊκή εποχή. Την ονομασία του οφείλει στο ανατολικής προέλευσης ένδυμα που φορεί, κοντό χιτώνα με ζωγραφισμένα ανθέμια, και περισκελίδες με διακόσμηση ρόμβων. Το άγαλμα ήταν κατασκευασμένο από ένα ενιαίο κομμάτι λίθου στο οποίο έχει προστεθεί το φτιαχτό σκέλος του ιππέα. Δεν σώζεται ολόκληρο, αλλά έχει συγκολληθεί από πολλά θραύσματα και έχει συμπληρωθεί με γύψο. Στη σημερινή, πιο ολοκληρωμένη του μορφή, αποκαταστάθηκε μόλις στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Από τον ιππέα διατηρούνται το κάτω μέρος του σώματος και τα πόδια με τα κλειστά υποδήματα. Είναι καθισμένος πολύ μπροστά, σχεδόν στο λαιμό του ζώου. Είναι έργο άγνωστου γλύπτη, αλλά σίγουρα αττικού εργαστηρίου, όπως και όλοι σχεδόν οι αρχαϊκοί ιππείς της Ακρόπολης.

Πέρσης Iππέας [λεπτομέρεια], (φωτογραφία από το site www.windmillstravel.com)

Κεφαλή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Βρέθηκε κοντά στο Ερεχθείο το 1886. Ο Μακεδόνας βασιλιάς παριστάνεται έφηβος με πλούσια μαλλιά σε κυματιστούς βοστρύχους που στο μέσο του μετώπου στρέφουν προς τα πάνω, την χαρακτηριστική «αναστολή», γνωστή σε όλα τα πορτρέτα του Αλεξάνδρου. Πιθανώς είναι πρωτότυπο έργο του γλύπτη Λεωχάρους που σμιλεύτηκε γύρω στα 330 π.Χ. (Credit Νίκος Δανιηλίδης. Ιδιοκτήτης: Μουσείο Ακρόπολης. © All rights reserved, www.theacropolismuseum.gr)

Η αποσανδαλιζόμενη Νίκη. Από το θωράκιο του ναού της Αθηνάς Νίκης. Τέλη του 5ου π.Χ. αι.

Ένα από τα δύο σκυλιά (το άλλο σώζεται αποσπασματικά) που εικάζεται ότι φύλαγαν την είσοδο του ιερού της Αρτέμιδας Βραυρωνίας στη νοτιοδυτική πλευρά της Ακρόπολης. Από τις πιο εντυπωσιακές παραστάσεις ζώων, λιπόσαρκο, με λυγισμένα τα σκέλη και τεντωμένο το κεφάλι, φαίνεται έτοιμο να ορμήσει μπροστά. Αξιοπρόσεκτη είναι η απόδοση της ανατομίας του ζώου και η εξαιρετική λείανση της επιφάνειας. Γύρω στο 520 π.Χ.

Μαρμάρινο άγαλμα Kούρου. Παρά την εκτεταμένη φθορά στην κύρια όψη του από την πυρκαγιά της περσικής καταστροφής, διακρίνεται ακόμα, ιδιαίτερα στην πίσω πλευρά, ο ρεαλισμός στην απόδοση της μορφής με τα δυνατά, γεμάτα ζωή μέλη και τα ρευστά περιγράμματα του κορμού. Στον ίδιο κούρο αποδίδεται λίθινη βάση με επιγραφή [Κ]έτιος α[νέθεκεν...], όπου σώζονται τα πόδια ανδρικής μορφής από το ίδιο μάρμαρο. Τρίτο τέταρτο του 6ου αιώνα π.Χ. (φωτογραφία από το site www.windmillstravel.com)

ΤΑ ΕΛΓΙΝΕΙΑ, (πείτε τα και κλεμμένα, το ίδιο είναι)