Καλὴ Χρονιά!!

 

 

 

Bonne année!

Felice anno nuovo!

Happy New Year!

Feliz año nuevo!

С Новым Годом!

Boldog új évet!

Feliz Ano Novo!

Gelukkig nieuwjaar!

Godt nytår!

Gott nytt år!

Godt nytt år!

Hyvää uutta vuotta!

Šťastný nový rok!

Frohes neues Jahr!

Честита Нова Година!

An Nou Fericit!

Szczęśliwego Nowego Roku!

 

 

 

 

Ἕνα ποίημα τοῦ Στράτωνος

 

 

 

 

 

Ἦρκταί μευ καρδίας ψαύειν πόνος· ἦ γὰρ ἀλύων
ἀκρονυχεὶ ταύταν ἔκρισ᾿ ὁ θερμὸς Ἔρως·
εἶπε δὲ μειδήσας· «Ἕξεις πάλι τὸ γλυκὺ τραῦμα,
ὦ δύσμενως, λάβρῳ καιόμενος μέλιτι».
Ἐξ οὗ δὴ νέον ἔρνεος ἐν ἠϊθεοις Διόφαντον
λεύσσων οὔτε φύγειν οὔτε μένειν δύναμαι.

...καὶ σὲ μεταγραφή μας στὰ νέα ἑλληνικά:

Οἰκτρὰ καὶ πάλι ὁ πόνος τὴν καρδιά μου ψαύει,
δουλειὰ δὲν εἶχε ὁ θερμὸς Ἔρως
μὲ τ᾿ ἀκρόνυχά του μοῦ τὴν ξύνει
καὶ μειδιώντας μοῦ εἶπε: «Πάλι θὰ λάβεις
τὸ γλυκὸ τραῦμα καψουρόμαγκα
ποὺ καίγεσαι συνέχεια στὸ καυτὸ τὸ μέλι».
Καὶ πράγματι, μόλις ἀντίκρυσα τὸν ἡμίθεο Διόφαντο
μέσ᾿ στ᾿ ἄλλα παλληκάρια, λύθηκαν τὰ μέλη μου
κι οὔτε νὰ φύγω δύναμαι, οὔτε νὰ μείνω.

---

Στράτωνος, ἀπὸ τὴν Παλατινὴ Ἀνθολογία, ἀπόδοση στὰ νέα ἑλληνικὰ gayekfansi.blogspot.com

 

 

Ἕνα ποίημα τοῦ Ντίνου Χριστιανόπουλου

  

 

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΑ

Ἀπὸ μικρὸς συνήθησα νὰ προσκυνῶ
χέρια παπάδων, ἱερὲς εἰκόνες·
μετὰ τὸ γύρισα σὲ πόδια ἀγαπημένα.

Τώρα μπερδεύω τί θὰ πεῖ προσκυνημένος.

---

 

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ἀνυπεράσπιστος καημός, Ἐκδόσεις Διαγωνίου, Θεσσαλονίκη 1960.

 

 

Ὅταν ἡ τηλεόραση στέκεται στὸ ὕψος της

  

 

 

 

Ὅταν ἡ τηλεόραση θέλει, μπορεῖ νὰ σταθεῖ στὸ ὕψος τοῦ ρόλους της καὶ νὰ μᾶς δώσει ἐξαιρετικὲς σκηνές, γεμάτες ἀνθρωπιὰ καὶ ἀλήθεια, σὰν αὐτὴ ἐδῶ, ποὺ κάλλιστα μπορεῖ νὰ μπεῖ σὲ μιὰ «τηλεοπτικὴ ἀνθολογία» — σίγουρα ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ τὴ συγκλονιστικότερη σκηνὴ τηλεοπτικῆς σειρᾶς τῶν τελευταίων ἐτῶν! Χαιρόμαστε δὲ ἰδιαίτερα ποὺ ἡ δημόσια τηλεόραση, —μιὰ τηλεόραση ποὺ ὅλοι μας πληρώνουμε καὶ ποὺ μεγαλώσαμε μαζί της ἐμεῖς οἱ λίγο παλαιότεροι— στέκεται στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων!

Μιλᾶμε γιὰ τὴ νέα σειρὰ Ἡ τούρτα τῆς μαμᾶς τοῦ γνωστοῦ διδύμου Ἀλέξανδρος Ρήγας — Δημήτρης Ἀποστόλου, ποὺ προβάλλεται ἀπὸ τὴν δημόσια τηλεόραση, καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ τὸ κανάλι τῆς ΕΡΤ 1 κάθε Πέμπτη στὶς 23:00.

Στὴ σειρά, ὁ Πάρης, γιὸς τῆς οἰκογένειας, εἶναι στρατιωτικός, καὶ ὄντας gay ἔχει συνάψει καὶ διατηρεῖ σχέση μὲ τὸν Παναγιώτη. Τὴ διαφορὰ κάνει βέβαια ὁ τρόπος χειρισμοῦ τοῦ θέματος καὶ τοῦ χαρακτήρα ἀπὸ τοὺς δυὸ σεναριογράφους, καὶ τὸ ὅτι δὲν μένουν στὴ γνωστὴ τυποποιημένη, ἀνάλαφρη, φαιδρὴ καὶ κυρίως ἐξωπραγματικὴ καρικατούρα τοῦ «κουνιστοῦ» — «χαριτωμένου» ὁμοφυλόφυλου, ποὺ σχεδὸν πάντα ἀποτελεῖ τὸ κερασάκι στὴν τούρτα —κι ἂν ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ τούρτα ἐδῶ—  προκειμένου νὰ συγκεντρώσει τὴν πολυπόθητη τηλεθέαση, καὶ ποὺ πραγματικὰ βαρεθήκαμε νὰ βλέπουμε ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια στὶς ὀθόνες μας!

 

 Δεῖτε το ἐπισόδειο στὸ ERTFLIX: Κλὶκ ἐδῶ.

Ἕνα ποίημα τοῦ Γιώργου Ἰωάννου

 

 

 

Photo: James Ferringer

 

 

Δοῦλος ἱερὸς τοῦ ἔρωτα
(ἀπόσπασμα)

Κλεισμένος εἶμαι
καρτερῶ τὸ μήνυμα.
Κι ἄλλα σινιάλα μάζεψα ποὺ ἔκανες·
τὸ χέρι ποὺ ἀπάνω μου ξεχάστηκε,
θερμὸ ἰδιαίτερα τῆς χειραψίας σου τὸ σφίξιμο,
καὶ τὸ φιλὶ ἀποχαιρετισμοῦ δὲν ἔμοιαζε.

 

Κάποιο σημείωμα,
κάποιο βαθὺ ξεμακρισμένο τηλεφώνημα
ἀπὸ τὸ δορυφόρο θὰ χυμήξει ἐπάνω μου.
Τοῦ βλέμματός σου θά ᾿ναι ἡ ἀντανάκλαση,
λάμψη μεταλλικὴ στὸ ἀεροδρόμιο,
τὴν ὥρα ποὺ περνοῦσες άπὸ τὸν ἔλεγχο.

Γελοῦνε γύρω, γιὰ κορόιδο μ᾿ ἔχουνε.
Οὔτε γιὰ πασατέμπο τέτοια δὲν τοὺς φτάνουνε.
Μὰ ἐγὼ τραβάω στὶς λεοφώρους σὰν ἀόμματος,
ζέστα βαθιὰ ἀνακαλύπτω μέσα μου,
καθὼς μ᾿ ὅλα τὰ ράκη μου τυλίγομαι
καὶ εἰσχωρῶ μὲς στὴν καρδιὰ τῆς χόβολης

 

Τὸ νιώθω τώρα πὼς θά ᾿ρθεῖς,
ἂν ὄχι, φτάνει μόνο ποὺ μὲ κοίταξες,
ἐμένα τὸν οὐτιδανό, τὸν ἄσχημο,
τὸν τιποτένιο, τὸ φριχτὸ καὶ τὸν ἀπαίσιο.

 

Ἂχ, θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω άπὸ τὸ στόμα σου,
μιὰ γεύση κι ἐγὼ νά ᾿χω ἀπ᾿ τὸ μαρτύριο.

 

Εὐτυχισμένος πέφτω στὸ κρεβάτι μου,
δὲ νιώθω πιὰ τὴν ἐπανάσταση τῆς σάρκας μου.
Ἐσὺ μὲ νοιάζεις καὶ θὰ ἔρθεις κάποτε.
Μπορῶ νὰ περιμένω χρόνους ἄπειρους,
νὰ περπατῶ καὶ νὰ μὴ βλέπω γύρω μου.
Ἔστω γιὰ νὰ μὲ φτύσεις, ἔλα κάποτε.

 

---

Γιῶργος Ἰωάννου, Τὰ χίλια δέντρα καὶ ἄλλα ποιήματα, Ἐκδόσεις Κέδρος, Ἀθήνα 1988.

Ἀφιέρωμα τοῦ blog στὸν Γιῶργο Ἰωάννου: Κλὶκ ἐδῶ.

 

Guang Ye, a tribute (ΙΙ)

 

 

 

 

 

 

Guang Ye, ἀφιέρωμα (II)

Μὲ τὸν Κινέζο ζωγράφο Guang Ye, ἀσχοληθήκαμε σὲ προηγούμενη ἀνάρτησή μας (κλὶκ ἐδῶ).

Ἐπανερχόμαστε γιὰ νὰ παρουσιάσουμε μιὰ σειρὰ ἀπὸ ἐλαιογραφίες του ποὺ πραγματικὰ ξεχωρίζουν. Μιὰ δουλειὰ μὲ ἑνιαία ματιὰ καὶ δομή, μὲ ἔντονες, θὰ ἔλεγε κανείς, τὶς ἐπιρροὲς ἀπὸ τὸν Φράνσις Μπέϊκον.

Ἐπαναλαμβάνουμε καὶ ἐδῶ, αὐτὸ ποὺ γράψαμε στὸ πρῶτο μέρος τοῦ ἀφιερώματος· πὼς ἂν μᾶς ρωτοῦσε κανείς, τί παρατηροῦμε ἢ σκεφτόμαστε βλέποντας τὸ ἔργο του Guang Ye, θὰ τοῦ ἀπαντοῦσαμε ὅτι: τελικά, ὁ ἔρωτας, διέπεται ἀπὸ τυραννικὸ καθεστῶς — τοῦ πόθου λογισμένου ὡς «τυράννου»!!

---

© κειμένου: gayekfansi.blogspot.g

© ἔργων Guang Ye: στόν καλλιτέχνη, στὶς γκαλερί, στὰ μουσεῖα καὶ τὶς συλλογὲς ποὺ ἀνήκουν.