gay ekfansi: "Boy Culture", a film by Allan Brocka

Σάββατο 4 Απριλίου 2020

"Boy Culture", a film by Allan Brocka

Boy Culture, μιὰ ταινία τοῦ Allan Brocka

Τὸ ρῆμα ἐκδίδω ἔχει πολλὲς σημασίες στὴ γλώσσα μας, ἀφοῦ, ὅπως διαβάζουμε καὶ στὰ λεξικά, σημαίνει: συντάσσω καὶ θέτω σὲ κυκλοφορία κάποιο ἔντυπο ἥ βιβλίο· παραδίδω ἀλλοδαπὸ ἐγκληματία πρὸς δίκην στὶς ἀρχὲς τοῦ τόπου του· παράγω νομίσματα· καὶ βέβαια παραδίδω ἄντρα ἢ γυναίκα γιὰ σεξουαλικὴ χρήση ἔναντι ἀμοιβῆς!

Ἐκδίδομαι σημαίνει καὶ πάλι ἀκριβῶς τὰ ἴδια πράγματα, ἀλλὰ ἐμεῖς θὰ σταθοῦμε σὲ κεῖνο τὸ τελευταῖο: τὴ διάθεση δηλαδὴ τοῦ σωματός μου πρὸς σεξουαλικὴ –καὶ ὄχι μόνο– χρήση ἔναντι ἀμοιβῆς. Τό φαινόμενο βέβαια δὲν εἶναι σημερινό, ἀπαντᾶτε ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων καὶ θὰ ἦταν ἀρκετὰ κοπιαστικὸ καὶ μακροσκελὲς νὰ παραθέσουμε ἐδῶ μιὰ ἱστορική ἀνασκόπησή του – πέραν τοῦ ὅτι δὲν θὰ εἶχε κανένα ἰδιαίτερο νόημα· ἐξάλλου αὐτὸ εἶναι δουλειὰ ἄλλων, εἰδικῶν περγαμηνοφόρων!

Τὸν ὅρο ποὺ χρησιμοποιοῦμε συνήθως ἀναφερόμενοι στὰ ἄτομα αὐτά, καὶ γενικότερα στὸ φαινόμενο τῆς ἐπὶ χρήμασι προσφορᾶς ἐρωτικῶν «ὑπερεσιῶν», εἶναι, πορνεία. Ἡ πορνεία βέβαια ἔχει ἐκλυφθεῖ ἀπὸ τὴν κοινωνία μας ὡς μιὰ μορφὴ στιγματισμένης συμπεριφορᾶς. Φοβόμαστε ὅμως πὼς ἡ συμπεριφορὰ αὐτὴ εἶναι παλαιότερη καὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους – διόλου τυχαῖο ποὺ ὁ λαός μας τὴν ἀναφέρει ὡς τὸ ἀρχαιότερο ἐπάγγελμα!!

Ἀρκετοὶ ὑποστηρίζουν πὼς ὴ πορνεία ξεκίνησε μὲ τὴν ἐπινόηση τοῦ νομίσματος, καὶ πράγματι ἀκούγεται πολὺ λογικὸ ἡ πορνεία νὰ ἔκανε δυναμικὰ τὴν ἐμφάνισή της παρέα μὲ τὴν ἀνακάλυψη τοῦ χρήματος, ἀφοῦ τόσο στενὰ συνδέεται μαζί του. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, μιὰ τέτοια ἄποψη δείχνει νὰ ἀγνοεῖ ἄλλα εἴδη πορνείας, ὅπως τὴν «πιστὴ» σύζυγο, ποὺ ἐνδίδει στὶς ὀρέξεις τοῦ ἀνδρός της ἐκτελώντας τὰ συζυγικά της καθήκοντα, –ἂν καὶ τὸν συχαίνεται καὶ δὲν βλέπει τὴν ὥρα νὰ βρεθεῖ στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ ἐραστῆ της– προκειμένου νὰ πάρει ὡς ἀντάλλαγμα τὸ νὰ μὴν χαλάσει ὸ γάμος της, μιὰ καὶ τὸ μόνο ποὺ γνωρίζει εἶναι νὰ εἶναι σύζυγός του... ἤ, ἂν θέλετε, νὰ πάρει ὡς δῶρο γιὰ τὶς ὑπηρεσίες της τὸ Α ἢ Β πράγμα ποὺ ἔχει βάλει στὸν ἀκόρεστο καταναλωτικὸ νοῦ της. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἐραστής της τὴν πηδάει καὶ παραμένει μαζί της γιατὶ κάτι περιμένει ἀπὸ αὐτὴ τὴν κυρία τοῦ κυρίου βιομηχάνου... – καὶ μὴν μὲ ρωτήσετε γιὰ τὴν ἐρωμένη τοῦ συζύγου, πιστεύω πὼς καταλάβατε γιατί μένει καὶ πηδιέται μαζί του...

Τώρα μεταξύ μας, τοῦτα τὰ συζυγικὰ καθήκοντα ποτέ μου δεν τὰ κατανόησα, ἀφοῦ μοῦ φαντάζουν ὡς τὴ νόμιμη, ἐπικροτούμενη πορνεία, τὴ θεσμοθετημένη, καὶ κυρίως, τὴ μὴ στιγματισμένη!

Ἀλλὰ τὸ κουβάρι αὐτὸ δὲν ἔχει τέλος, μιὰ καὶ ὡς γνωστόν, ὅ,τι ἔχει ὁ καθένας πουλάει. Τοῦτος εἶναι ἕνας πανάρχαιος νόμος ποὺ μέχρι σήμερα δὲν λέει νὰ ἐξαλληφθεῖ ἀφοῦ ἡ κοινωνίας μας δὲν θέλει νὰ ἀναζητήσει ἕναν ἄλλο τρόπο ζωῆς, καταργώντας τὸν ὑπεργερασμένο θεσμὸ τῆς οἰκογένειας, ἀντικαθιστώντας τον ἀπὸ ἄλλον περισσότερο ὑγιὴ καὶ ἀνθώπινο. Τὸ μόνο σίγουρο εἶναι πὼς οἱ «ἁγίες» οἰκογένειες ἔχουν νὰ κρύψουν πολλὰ κέρατα – πιθανὸν γι᾿ αὐτὸ φτιάχνουν τὰ κασώματα στὶς πόρτες τους ἀρκοῦντος ψηλά.. γιὰ νὰ μποροῦν νὰ μπαίνουν ὅλοι τους, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ἄφοβα!!

Τὸ σίγουρο εἶναι πὼς ἔρωτα στὴ ζωὴ κάνεις γιὰ δυὸ βασικοὺς λόγους: εἴτε ἐπὶ χρήμασι, εἴτε ἐπὶ αἰσθήμασι. Ὑπάρχει βέβαια καὶ ἕνας ἄλλος λόγος, αὐτὸς τῆς ἀνίας. Ἀλλὰ ἡ ἀνία, οὐσιαστικά, δὲν εἶναι παρὰ συνήθεια, καὶ ὡς γνωστόν, ἡ συνήθεια δὲν σχετίζεται μὲ τὴ βαθιὰ ἐπιθυμία!

Ἂν -λέμε ἄν- ἀναρωτηθεῖ κανεὶς τὼρα τὸ τί εἶναι αὐτὸ ποὺ σπρώχνει ἕνα ἄτομο νὰ ἀσκήσει τὸ ἐπάγγελμα τῆς προσφορᾶς ἔρωτος –πεῖτε το καὶ γαμήσι τὸ ἴδιο κάνει– ἐπὶ χρήμασι, θὰ τοῦ ἀπαντούσαμε πὼς πολλοὶ εἶναι οἱ λόγοι. Ὁ Μὰρξ βέβαια θέτει τὸν πρῶτο καὶ βασικότερο, ποὺ λέει πὼς φτάνει κανεὶς στὰ ὅρια νὰ πουλήσει τὸ ἴδιο του τὸ κορμὶ ὅταν δὲν ἔχει τί ἄλλο νὰ πουλήσει, ὅταν τὸ ἐκμεταλλευτικὸ καπιταλιστικὸ σὺστημα τὸν ἔχει φτάσει στὸ τελευταῖο σκαλοπάτι τῆς ἔνδειας, στερώντας του τὰ πρὸς τὸ ζῆν καὶ δὲν τοῦ μένει παρὰ τὸ κορμί του – ἐξάλλου, τὸ κορμὶ εἶναι αὐτὸ ποὺ μᾶς μένει ὡς τὸ τέλος καὶ μᾶς ἀκολουθεῖ πιστὰ ὡς τὸν τάφο. Ἀναρωτιέται δηλαδὴ κανείς, ἂν ἡ ἀνεργία εἶναι ἕνας παράγοντας! Σίγουρα ἡ ἀπάντηση εἶναι θετική. Ἀλλά, ἀπὸ τὴν ἄλλη, πῶς ἐξηγεῖ κανεὶς τὸ γεγονὸς τοῦ ὅτι ἡ πορνεία συναντᾶτε καὶ ἀνθεῖ μάλιστα καὶ σὲ χῶρες χωρὶς ὑψηλοὺς δεῖκτες ἀνεργίας, στὶς ὁποῖες παρατηροῦμε ἄτομα ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ ἀσκήσουν ἄλλη ἐργασία, νὰ ἀδιαφοροῦν καὶ νὰ συνεχίζουν... Τὸ γρήγορο καὶ μπόλικο χρῆμα ἴσως νὰ εἶναι ἡ ἀπάντηση!

Ἡ ἀνδρικὴ πορνεία εἶχε ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα εὐρύτατη διάδοση καὶ ὑπῆρχε στὶς μεγάλες πόλεις, ὅπου περαστικοὶ καὶ ντόπιοι τὴ γεύονταν. Ἦταν μάλιστα διαδεδομένο καὶ πολὺ προσοδοφόρο ἐπάγγελμα καὶ δὲν ἦταν λίγοι οἱ πορνοβοσκοὶ ποὺ πλούτιζαν στήνοντας τὰ πορνεία τους σὲ ὅλους τοὺς χώρους τῶν πόλεων – σήμερα βέβαια δὲν θὰ τοὺς βροῦμε νὰ στεγάζονται κάπου ἀλλὰ οἱ ὑπηρεσίες αὐτὲς ἔχουν ἄυλα στέκια!! Παραστάσεις σὲ ἀγγεῖα (βλέπε κρατήρα τοῦ ζωγράφου τοῦ Δίνου, 5ος αἰ. π.Χ., Βρετανικὸ Μουσεῖο), καὶ κείμενα, (βλέπε τὶς κατηγορίες τοῦ Αἰσχίνη πρὸς τὸν Τίμαρχο), δὲν μᾶς ἀφήνουν κανένα περιθώριο ἀμφιβολίας. Συντάσσονταν καὶ ὑπογράφονταν μάλιστα καὶ συμβόλαια ἑταιρισμοῦ ἐνώπιον μαρτύρων!

Βέβαια τὸ θέμα τῆς ἐπὶ χρήμασι προσφορᾶς ἐρωτικῶν ὑπερεσιῶν δὲν εἶναι δυματὸν νὰ ἐξαντληθεῖ σὲ ἕνα κείμενο ποὺ γράφεται μὲ ἀφορμὴ μιὰ ταινία, οὔτε κὰν νὰ ἰχνιλατηθεῖ, ἁπλῶς ἐδῶ, αὐτὸ ποὺ ἐπιδιώκουμε εἶναι νὰ κινήσουμε τὴ σκέψη θέτοντας ἐρωτήματα.

Ἡ ταινία Boy Culture (2006) τοῦ Allan Brocka ποὺ μᾶς ἀπασχολεῖ ἐδῶ, καὶ ποὺ στάθηκε ἡ ἀφορμὴ γιὰ τὰ παραπάνω, ἀναφέρεται στὸν Χ (Derek Magyar), ἕναν νεαρὸ ἄντρα ποὺ ἐκδίδεται. Ὁ ἄγνωστος Χ λοιπόν, μᾶς παρουσιάζεται συνειδητοποιημένος καὶ γνώστης τῆς ὅλης κατάστασης γύρω ἀπὸ τὸ ἐπάγγελμά του τὸ ὁποῖο φαίνεται νὰ ὑπεραγαπᾶ, μιὰ καὶ τοῦ ἐξασφαλίζει τὴν ἄνετη ζωή· μιὰ ζωὴ ποὺ ὅλοι μας, λίγο-πολύ, θὰ θέλαμε. Ὅμως ὁ Χ άδυνατεῖ νὰ δεῖ ἐρωτικὰ τὸν ὁποιοδήποτε πέρα καὶ ἔξω ἀπὸ τοὺς πελάτες του ἂν δὲν τοῦ καταβάλλει τὸ ἀντίστοιχο ἀντίτιμο τῆς γαμησιακῆς ταρίφας του, θυσιάζοντας ἔτσι τὴν ἴδια τὴ ζωὴ στὸ βωμὸ τοῦ χρήματος, τὸ ὁποῖο δείχνει νὰ λαμβάνει ἄφθονο ἀπὸ τοὺς ὑπέργηρους ζάπλουτους πελάτες του. Ἐδῶ βέβαια καλὸ θὰ ἦταν νὰ λέγαμε πὼς ἡ ἐργασία, ἡ ὅποια έργασία, δὲν γίνεται νὰ εἶναι τὸ κέντρο τῆς ζωῆς μας, ἀντίθετα μάλιστα ἡ ζωὴ ἀρχίζει ὅταν ἡ ἐργασία τελειώνει... Ἂν κάποιος πιστεύει δὲ πὼς ἡ έργασία εἶναι ἡ ζωή του, καλὸ θὰ ἦταν νὰ ἀρχίσει τὶς συνεδρίες μὲ τὸν ψυχίατρό του πάραυτα!!

Ὁ Χ λοιπὸν κάνει βίζιτες σὲ σπίτια ἔχοντας μιὰ σταθερὴ πελατεία. Ἐκεῖ, στὶς ἀπαστράπτουσες, πανάκριβες κρεβατοκάμαρες τῶν πλουσίων -ἐνίοτε καὶ στὰ σαλόνια τους- ἀφήνει τὸν ἱδρώτα του καὶ τὸ σπέρμα του. Ἀφήνει ὅμως καὶ τὴν ἴδια τὴ ζωή του, ποὺ τὴν κλειδαμπαρώνει στὰ λουσάτα δώματα μέσα στὰ ὁποῖα καταναλώνεται- καὶ αὐτὸ δὲν μπορεῖ –ἢ δὲν θέλει– νὰ τὸ συνειδητοποιήσει, μέχρι ποὺ θὰ συναντήσει τὸν Andrew (Darryl Stephens), ἕναν ἔγχρωμο νεαρὸ ποὺ -ἂν καὶ θὰ κουραστεῖ-, δὲν θὰ ἐγκαταλείψει τὴν προσπάθεια νὰ κατακτήσει –γιατί ὄχι καὶ νὰ γνωρίσει– τὴν καρδιὰ τοῦ πόρνου Χ, μαθαίνοντας του πὼς ὑπάρχει καὶ ἄλλη μορφὴ ἔρωτα, αὐτὴ τοῦ ἐπὶ αἰσθήμασι.

Μιὰ ταινία ποὺ συνέχεια προσπαθεῖ νὰ ἀγγίξει τὸ θέμα της χωρὶς ποτὲ νὰ τὸ κατορθώνει, μένοντας στὴ εὔκολη λύση τῆς θέασης τῶν ὄμορφων, καλογυμνασμένων κορμιῶν, κυρίως ὅμως στὴ σιγουριὰ τοῦ Hapi End.