gay ekfansi: Ἀρχιδομαζῶχτρες, πεοθῆκες καὶ πεοκαλύπτρες

Τετάρτη 5 Ιουλίου 2017

Ἀρχιδομαζῶχτρες, πεοθῆκες καὶ πεοκαλύπτρες

Ὁ Helmut Riedmeier μὲ πεοαρχιδομαζώχτρα. Φωτογραφία: Champion Studio.

Ἀρχιδομαζῶχτρες, πεοθῆκες καὶ πεοκαλύπτρες, ἀφιέρωμα

Γενικὰ καὶ ὄχι ἀόριστα

Σκοπὸς τοῦ παρόντος, σύντομου, ἀφιερώματος στὶς ἀρχιδομαζῶχτρες, πεοκαλύπτρες καὶ πεοθῆκες εἶναι ἁπλὰ ἡ γνωριμία μὲ πράγματα ποὺ δὲν θὰ βρεῖτε στὴν σεμνότυφη ἑλληνικὴ βιβλιογραφία — ἀκόμα καὶ τὴν gay. Φωτεινὴ καὶ μοναδικὴ ἐξαίρεση εἶναι ὁ καθ' ὅλα σπουδαῖος λαογράφος, ποιητὴς καὶ συγγραφέας Ἠλίας Πετρόπουλος. Ὁπότε, ἂν τὰ θέματα, ὅπως τὸ παρόν, σᾶς ἐνδιαφέρουν ἰδιαίτερα, δὲν ἔχετε παρὰ νὰ ἀνατρέξετε στὰ γραπτά του. Ἐμεῖς, ἐδῶ, ἀπόψε, ἁπλὰ δανειζόμαστε λέξεις, σκέψεις, ἰδέες, καὶ «αὐτοσχεδιάζουμε». Ὅπως θὰ καλάβατε, οὐσιαστικά, ὁ λόγος εἶναι περὶ ἀρχιδιῶν, ἢ ἀρχίδια λόγος — ἂν προτιμᾶτε.

Σύγχρονη πεοαρχιδοκαλύπτρα γιὰ ἀθλητές

Ἀρχιδομαζώχτρα

Τὸ λῆμμα ἀρχιδομαζῶχτρα, μὴν περιμένετε νὰ τὸ βρεῖτε στὰ ἑλληνικὰ λεξικά. Καὶ στὰ παλαιότερα, ἔχει καλῶς, μιὰ καὶ τὸ λῆμμα εἶναι νεολογισμός. Δὲν θὰ τὸ βρεῖτε ὅμως οὔτε στὰ νεοελληνικά. Ὅπως μὴν περιμένει κανεὶς καὶ βιβλιογραφία στὴν ελληνικὴ γιὰ τὸ παρὸν θέμα. Κάτι ὀλίγα στὰ γαλλικὰ καὶ πολὺ λιγότερα σὲ ἀγγλικὰ καὶ γερμανικὰ βιβλία ὑπάρχουν, ἀλλὰ ἐδῶ, μᾶς εἶναι παντελῶς ἀδιάφορα.

Ἀρχιδομαζώχτρα σημαίνει ἕνα μικρὸ-μικρούτσικο σλιπάκι ποὺ μόλις καὶ μετὰ βίας καλύπτει τὰ ψωλάρχιδα. Οὐσιαστικά, μιλᾶμε γιὰ ἕνα μικρὸ τριγωνικὸ ὕφασμα ποὺ δένει πίσω μὲ δυὸ κορδόνια, σὺν ἕνα τρίτο ποὺ περνάει ἀπὸ κάτω. Τὸν γνωστὸ —κατὰ Πετρόπουλο— κουραδοκόφτη. Τώρα ἂν τὸ μυαλό κάποιων πηγαίνει στὰ γνωστὰ στρίνγκ, καλῶς πηγαίνει. Στὰ μπικίνι νὰ μὴν πάει, γιατὶ τὸ μπικίνι ξεκίνησε σὰν τὸ ἐκρηκτικὰ ἀποκαλυπτικὸ —γιὰ τὴν ἐποχή του— γυναικεῖο μαγιό, γιὰ νὰ γίνει σύντομα, βέβαια, καὶ ἀνδρικό, καὶ ἕλκει τὸ ὄνομά του ἀπὸ τὴν νῆσο ἀτόλη Μπικίνι (νῆσοι Μάρσαλ), ποὺ βρίσκεται στὸν Εἰρηνικὸ Ὠκεανό, μεταξὺ Χαβάης καὶ Παπούα-Νέα Γουινέα. Τὸ προκλητικὸ γυναικεῖο —ξαναλέμε— μαγιὸ βαφτίστηκε μὲ τὸ τοπωνύμιο τῆς νήσου, καὶ νουνός του ἦταν ὁ Γάλλος Λουὶ Ρεάρ. Ὁ λόγος ἦταν πώς, τὴν ἐποχὴ ποὺ λανσαρίστηκε τὸ μπικίνι, τὸ ἀμερικανικὸ ναυτικὸ πραγματοποιοῦσε πυρηνικὲς δοκιμές —συγκεκριμένα ἀτομικῶν βομβῶν καὶ ὑδρογονοβόμβας ἀπὸ τὸ 1945 μέχρι τὸ 1952— στὴν ἀτόλη, κοραλιογενὴ νησίδα, Μπικίνι.

Ἡ μόδα βέβαια γιὰ τὰ ἐσώρουχα καὶ τὰ μαγιὸ ἔρχεται καὶ παρέρχεται, ἔχοντας καὶ ἀκολουθώντας τοὺς δικούς της νόμους. Νόμους ποὺ ἀναγκαστικὰ ὅμως ἀκολουθοῦμε καὶ ὅλοι ἐμεῖς, παρασυρόμενοι. Σκοπὸς τῆς ἀρχιδομαζώχτρας εἶναι νὰ προφυλάξει ἀπὸ τὴν κοινὴ θέα τὰ γεννητικὰ ὄργανα, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ ἀδηφάγα βλέμματα. Οὐσιαστικά, παίζει τὸν ρόλο τοῦ φύλλου συκῆς. Τώρα βέβαια, τὸ στρίμωγμα τῶν ψωλάρχιδων σὲ ἕνα τόσο δὰ κομματάκι ὑφασματος ἢ δέρματος, πιστεύω πώς, μᾶλλον περισσότερο ἐρεθίζει τὸ νοῦ καὶ ἐξάπτη τὴ φαντασία παρὰ τὸν καταπραΰνει.

Ὡς ἀρχιδομαζώχτρα σήμερα μπορεῖ βέβαια νὰ χαρακτηριστεῖ κάθε στενὸ καὶ φτωχὸ σὲ ὕφασμα ἐσώρουχο ποὺ μόλις καλύπτει τὰ ἐπίμαχα σημεῖα. Παλιότερα, τέτοια ἐσώρουχα μὲ ἕνα μικρὸ τριγωνικὸ ὕφασμα μπροστὰ ποὺ στερεώνονταν πίσω μὲ δυὸ κορδόνια, φοροῦσαν οἱ μπόντι μπίλντερ, γεγονὸς ποὺ σκοπὸ εἶχε να ἀφήνουν σὲ κοινὴ θέα ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο ἀπὸ τὸ τουμπανισμένο κρέας τους!! Δεκάδες εἶναι οἱ κὰρτ ποστὰλ καὶ οἱ φωτογραφίες ποὺ τοὺς παρουσιάζουν νὰ ποζάρουν μὲ τὶς λιλιπούτιες ἀρχιδομαζῶχτρες τους. Ἀμερικάνικα περιοδικά, ὅπως τὸ Beefcake καὶ τὸ Physique Pictorial, βρίθουν τέτοιων φωτογραφιῶν. Οὐσιαστικά, οἱ ἀρχοδωμαζῶχτρες ἐδῶ, παίζουν, κυριολεκτικά, τὸν ρόλο τοῦ φύλου συκῆς.

Ἡ μόδα γιὰ τὸ φύλλο συκῆς ἢ καὶ ἀμπέλου, νὰ ποῦμε πὼς σχετίζεται μὲ τὴν χριστιανικὴ ἠθικὴ καὶ ἀπὸ αὐτὴν ἐκπορεύεται, γιατὶ μὴν μοῦ πεῖ κανεὶς πὼς ἦταν ποτὲ δυνατὸν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες νὰ παρουσιάσουν ἕνα ἄγαλμα μὲ φύλο συκῆς!! Οὔτε ποὺ τὸ σκέφτηκαν οἱ ἄνθρωποι, γι' αὐτὸ καὶ δὲν ὑπάρχει ΚΑΝΕΝΑ ἀρχαῖο ἑλληνικὸ γλυπτὸ μὲ ἐπιμελῶς καλυμμένα τὰ ψωλάρχιδα — ἐκτὸς καὶ ἂν αὐτὸ ἐπιβαλλόταν ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ θέμα. Οἱ ἀρχαῖοι λάτρεψαν τὸ ἀνθρώπινο σῶμα, ἔδωσαν μάλιστα αὐτὸ τὸ σῶμα καὶ στοὺς θεούς τους δίνοντάς τους ἔτσι ἀνθρώπινη ὑπόσταση. Οὐσιαστικά, τὴν εὐθύνη γιὰ τὸ φύλλο συκῆς τὴν ἔχει ἀποκλειστικὰ ἡ ἱουδαϊκὴ ἠθική, τὴν ὁποία ὁ χριστιανισμὸς υἱοθέτησε στὸ ἀκέραιο — ἀργότερα τὸ ἴδιο ἔκαναν καὶ οἱ Ἄραβες. Ἀναλογιστεῖτε μόνο τὸ πόσες δολιοφθορὲς ὑπέστησαν τὰ ἀγάλματα καὶ τὰ ἄλλα ἔργα τέχνης τῆς ἑλληνικῆς ἀρχαιότητας ἀπὸ τοὺς νεοφώτιστους χριστιανοὺς γιὰ νὰ κατανοήσετε τὴν πηγὴ τῆς συμπεριφορᾶς αὐτῆς. Ὁ Ἀλάριχος, γιὰ παράδειγα, ἔκανε «ἐξαιρετικὴ» δουλειά, πάντα ὑπὸ τὶς εὐλογίες τοῦ βυζαντινοῦ αὐτοκράτορα. Ὅλοι οἱ ἀκρωτηριασμένοι ἔφηβοι καὶ θεοὶ εἶναι ἔργο τῶν χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἔσπαζαν τὶς ψωλὲς καὶ τὰ ἀρχίδια τῶν ἀγαλμάτων, χαράσσοντας ἕναν σταυρὸ στὸ μέτωπό τους, νομίζοντας ὅτι ἔτσι τὰ ἐξαγνίζουν!! Ὅλα αὐτὰ βέβαια ὅταν δὲν μποροῦσαν ἢ δὲν προλάβαιναν νὰ τὰ θρυμματίσουν, ἢ νὰ τὰ μετατρέψουν σὲ ἀσβέστη στὰ ἀσβεστοκάμινα, ἢ νὰ τὰ λιώσουν, ἂν ἦταν ἀπὸ μέταλλο. Διόλου τυχαῖο ποὺ τὰ ὀλίγα χάλκινα ἀγάλματα ποὺ μᾶς σώζονται, μᾶς τὰ ἔχει «χαρίσει» ἡ θάλασσα, ἀφοῦ ἐκεῖ ἦταν καλὰ «προφυλαγμένα» ἀπὸ τὸ μένος τῶν χριστιανῶν.

Ἐπανέρχομαι λοιπόν, γιὰ νὰ πῶ, πὼς ἡ μόδα νὰ καλύπτουμε τὰ γεννητικὰ ὄργανα μὲ φύλο συκῆς ξεκίνησε ἀπὸ πολὺ παλιά. Μερικοὶ τὴ χρονολογοῦν ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Λουδοβίκου 18ου, ἀλλὰ ἔχω τὴν ἐντύπωση πὼς ἡ ἱστορία πάει πολὺ πιὸ πίσω. Τὴν ἐποχὴ λοιπὸν τοῦ Λουδοβίκου τοῦ 18ου, κατόπιν ἐπιθυμίας του, κρεμάστηκαν στὰ ἀρχίδια πληθώρας ἀγαλμάτων κάτι τενεκεδένια φυλλαράκια, μὲ σκοπὸ νὰ τὰ ἀποκρύψουν ἀπο τὰ βλέμματα τοῦ κόσμου. Καὶ ἡ ἱστορία συνεχίστηκε, ὅταν τὸ 1880 κάλυψαν μὲ ἀμπελόφυλλα τὰ ἀρχίδια κάπου ἑκατὸ ἀγαλμάτων τοῦ Λούβρου!!

Γνωστή, ἐπίσης, εἶναι ἡ ἱστορία τῶν τοιχογραφιῶν τῆς Καπέλα Σιξτίνα, στὸ Βατικανό, ὅπου ἐδόθη ἐντολὴ ἀπὸ τὸν τότε πάπα, νὰ βρακωθοῦν ὅλοι οἱ γυμνοὶ κῶλοι τῆς «Τελευταίας κρίσης», ποὺ ὁ σπουδαῖος καὶ ἀνυπέρβλητος Μιχαὴλ Ἄγγελος εἶχε φιλοτεχνήσει, ὄπερ καὶ ἐγένετο, ἀφοῦ τελικὰ ἐπιζωγραφίστηκαν. Ὅλα αὐτὰ γύρω στὸ 1550 μ.Χ. Χρόνια ἀργότερα βέβαια, οἱ τοιχογραφίες θὰ καθαρίσουν καὶ θὰ ἀποκατασταθοῦν στὴν πρώτη τους μορφή, ἀλλὰ ἡ ζημιὰ εἶχε γίνει.

Ἐφαρμογὴ σύγχρονης πεοφυλάχτρας μέσα ἀπὸ τὸ ἐσώρουχο.

Πεοθῆκες καὶ πεοκαλύπτρες

Πέρα ἀπὸ τὴν ἀρχιδομαζώχτρα ἔχουμε καὶ τὴν πεοδόχη ἀλλὰ καὶ τὴν πεοφυλάχτρα. Τί εἶναι αὐτά; Θὰ καταλάβετε ἀμέσως. Ἂν ρίξετε μιὰ προσεκτικὴ ματιὰ στὴν ζωγραφικὴ προηγούμενων ἐτῶν, θὰ διαπιστώσετε πώς, ἀρκετοὶ εὐρωπαϊκοὶ πίνακες καὶ γκραβοῦρες μᾶς παρουσιάζουν ἄνδρες μὲ πεοφυλάχτρες. Δὲν γνωρίζουμε ἀπὸ ποῦ ξεκίνησε ἡ συνήθεια τοῦ νὰ φοράει ὁ ἄνδρας πεοφυλάχτρα. Πιθανότατα, νὰ τὶς διέδωσαν οἱ γερμανοὶ μισθοφόροι στρατιῶτες ποὺ ὑπηρετοῦσαν σὲ διάφορες εὐρωπαϊκὲς χῶρες. Ἡ πεοφυλάχτρα, βέβαια, δὲν ἦταν προνόμιο τῶν ἀνωτέρων κοινωνικῶν στρωμάτων ἀλλὰ τὶς φοροῦσαν ἄνθρωποι διαφόρων τάξεων. Λίγη παρατήρηση τῶν ζωγραφικῶν πινάκων τῆς ἐποχῆς εἶναι ἀρκετή γιὰ νὰ δοῦμε ὅτι, γιὰ παράδειγμα, στοὺς πίνακες τοῦ Brueghel, ἡ πεοφυλάχτρα εἶναι κομμάτι τῆς ἔνδυσης τῶν χωρικῶν ποὺ μᾶς παρουσιάζει.

Τώρα ὅσον ἀφορὰ τὴν περοδόχη, νὰ ποῦμε πὼς ἦταν ἕνα σακούλι ποὺ μέσα του ἔμπαιναν τὰ ψωλάρχιδα, μὲ σκοπό —ὑποτίθεται— νὰ τὰ προστατεύσει, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν πεοφυλάχτρα ποὺ προσαρμόζονταν μπρὸς ἀπὸ αὐτά. Τὰ πράγματα δὲν εἶναι ὅμως καθόλου ὅπως φαίνονται, μιὰ καὶ ἡ ἀνάρτηση πεοδόχης ἀπὸ ἕναν ἄνδρα εἶχε ὡς κύριο σκοπὸ νὰ ὑπογραμμίσει τὸν ἀνδρισμό του... Ἐννοεῖτε πώς, ἀνάλογα μὲ τὸ μέγεθός της ἀναδείκνυε καὶ τὰ προσόντα τοῦ φέροντος, ἄλλο ἂν ἀπὸ μέσα μποροῦσε νὰ κρύβεται μιὰ πικρὴ καὶ διαφορικὴ ἀλήθεια… Ὁ Ραμπελέ, στὸν γνωστὸ —ὑποθέτω— Γαργαντούα του ἀναφέρει τὴν πεοδόχη, γράφοντας: «ξέλυσε τὴν ὄμορφη πεοδόχη του καὶ τραβώντας ἔξω τὸ πράμα του τοὺς κατούρησε». Συχνὰ ἡ πεοδόχη χρησίμευε γιὰ κρυψώνα νομισμάτων καὶ πολυτίμων μικροαντικειμένων. Τοῦτο σημαίνει πὼς δὲν ἔβαζαν βέβαια τὰ ἀντικείμενα αὐτὰ παρέα μὲ τ᾿ ἀρχίδια τους, ἢ κάτω ἀπὸ αὐτά, ἀλλὰ ἡ πεοδόχη στερεώνονταν χωρὶς νὰ προσαρτηθοῦν μέσα σὲ αὐτὴ τὰ γεννητικὰ ὄργανα, μπροστὰ ἀπὸ αὐτά, καὶ μέσα της ἔβαζαν ὅ.τι ἤθελαν νὰ φυγαδεύσουν μὲ σχετικὴ ἀσφάλεια!!

Προσπάθεια ἐπίσης ἔγινε, νὰ ὀνομαστεῖ πεοδόχη στὰ ἑλληνικὰ τὸ προφυλακτικό. Ἄστοχη προσπάθεια, ἀφοῦ ὁ λαὸς τὸ γνώριζε ὡς καπότα, μιὰ λέξη ποὺ ὅλο καὶ φθίνει σήμερα, δίνοντας τὴ θέση της στὴ λέξη προφυλακτικό. Μιὰ κάποια ἄλλη λύση θὰ ἦταν ἡ λέξη ψωλοθήκη, ἀλλὰ γνωρίζουμε πὼς μὲ αὐτὴ ὁ λαός μας ἀναφέρεται στὸ αἰδοῖο. Νὰ θυμίσω ἐδῶ τοὺς στίχους ἀπὸ τὸ Ἀποκριάτικο δημοτικὸ τραγούδι «Τῆς παπαδιᾶς», ποὺ λέει: Τοῦτο δὲν εναι λάγιο ἀρνὶ δὲν εἶναι κατσικάρι / μόν εἶν᾿ ἡ θήκη τοῦ παππᾶ ποὺ βάζει τὴ μπιστόλα.

Ἡ πεοδόχη καὶ ἡ πεοκαλύπτρα σήμερα δὲν ὑφίστανται. Ἄντε νὰ συναντήσεις καμιὰ σὲ κανένα παλιὸ βιβλίο, ἢ σὲ κανένα μουσεῖο. Κακῶς!! Ἐξαίρεση ἀποτελεῖ, βέβαια, ὁ χῶρος τοῦ ἀθλητισμοῦ. Ἐκεῖ συνανατάει κανεὶς πλαστικοῦ τύπου πεοκαλύπτρες ποὺ τὶς βάζουν οἱ ἀθλητὲς προκειμένου νὰ προστατέψουν τὰ ψωλάρχιδα, ἰδίως σὲ ἀγωνίσματα ὅπως τὸ ἀμερικάνικο ποδόσφαιρο καὶ τὸ ράκμπι. Ὅμως ἡ πεοκαλύπτρα χρειάζεται καὶ ἀλλοῦ! Ἔχετε παρατηρήσει τοὺς ποδοσφαιριστὲς ὅταν κάνουν «τεῖχος», μπρὸς ἀπὸ τὴν ἐκτέλεση κάποιου φάουλ; Ἔ, βάζουν τὶς χοῦφτες τους μπροστά,προκειμένου νὰ προφυλάξουν —ἐν εἴδη πεοκαλύπτρας— τὰ γεννητικά τους ὄργανα ἀπὸ κάποια ἄστοχη βολή. Νά λοιπὸν ποὺ ἡ χρήση τῆς πεοκαλύπτρας κρίνεται καὶ στὸν σημερινὸ κόσμο ἀναγκαία — γιὰ νὰ μὴν μιλίσω γιὰ τὴν περιβόητη «κλωτσιὰ στ᾿ ἀρχίδια»!!

Μετὰ πολλῶν τιμῶν

gayekfansi.blogspot.gr

Titian, Emperor Charles V with a Dog, 1533. Colección Real (Palacio Real Nuevo), Μαδρίτη. (πηγή)

Georg Pencz, Portrait of a Seated Youth, 1544. (πηγή)

Giovanni Battista Moroni, The tailor, λεπτομέρεια, περίπ. 1570. The National Gallery, Λονδίνο. (πηγή)

Agnolo Bronzino, Guidobaldo II della Rovere, Duke of Urbino, 1532. Galleria Palatina, Φλωρεντία. (πηγή)

Giovanni Battista Moroni, Portrait of Antonio Navagero, λεπτομέρεια, 1565. Pinacoteca di Brera, Μιλάνο. (πηγή).

Tamagni Vincenzo di Benedetto di Chele (1492-ca 1530) Zaccaria da Volterra (dit), Zacchi Zaccaria (1473-1544), Chapel of the Crèche: Annunciation of the shepherds, Arrival of the Magi, Italy, Pomarance, chiesa San Giovanni Battista.