ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ

Χριστιανισμός και ομοφυλοφιλία, ένα πρώτο βλέμμα

Σε ποιον να πουληθώ;

πιο κτήνος να λατρέψω;

ποια ιερή εικόνα χτυπιέται;

ποιες καρδιές να τσακίσω;

Αρθούρος Ρεμπώ

Το να προσπαθήσει κανείς να μιλήσει, στο ομολογουμένως σύντομο μέγεθος ενός άρθρου, μιας ανάρτησης, ενός κειμένου τέλος πάντων για ένα ιδιαίτερο και δύσκολο -και πάλι ομολογουμένως- θέμα, όπως είναι το παρόν, είναι σαν να θέλει να πραγματοποιήσει έναν άθλο -πέρα του ότι κινδυνεύει να το αδικήσει. Αλλά από μόνο του το θέμα αποτελεί πρόκληση, και αν οι άθλοι ήταν για τον Ηρακλή, εν απουσία Ευρυσθέα -ή κάπως έτσι τέλος πάντων- είπα να καταπιαστώ στα όρια που μου επιτρέπει ο χρόνος μου και οι δυνάμεις μου, μια και ο Ηρακλής -ομολογουμένως- ήταν ένας και μοναδικός.

Καλό θα ήταν πριν αρχίσουμε, να ξεκαθαρίσω ένα δυο πραγματάκια για να καταλάβει ο αναγνώστης και, αν θέλει, συνεχίσει την ανάγνωση. Αρχικά θα ήθελα να δηλώσω πως σκοπός μου δεν είναι να προσβάλω κανέναν, πολύ περισσότερο τους γκέι που θρησκεύονται και που επιθυμούν -παρά τις αντιξοότητες- να παραμείνουν πιστοί στην όποια θρησκευτική  επιλογή τους. Κύριος στόχος μου εδώ είναι να θέσω ερωτήματα με μια λογική σειρά και όχι να προτείνω λύσεις, αφού ένα καλό κείμενο που σέβεται το θέμα του, τελειώνει με ερωτηματικό και όχι με τελεία. Πιθανόν σε πολλά ο αναγνώστης να διαφωνήσει, αλλά αν έστω και για μια στιγμή αναλογιστεί πως τα πράγματα δεν είναι και τόσο ξεκάθαρα, όπως ως τώρα πίστευε, τότε ο στόχος επιτεύχθηκε. Για τους αμετανόητα πιστούς δεν έχω να πω κάτι, μια και όπου εισέρχεται ο παράγοντας πίστη, δηλαδή το, «εγώ σε αυτό πιστεύω», η λογική πάει περίπατο και η κουβέντα οφείλει να σταματά ακριβώς εκεί, πριν καλά-καλά αρχινήσει!

Ο χριστιανισμός, και όταν λέμε χριστιανισμός εδώ, δεν τον ξεχωρίζουμε, αλλά εννοούμε όλα τα δόγματα, και όλες τις αιρέσεις, έτσι όπως αυτά διαμορφώθηκαν ανά τους αιώνες, αφού με μικροδιαφορές και αποκλείσεις όλα τους πιστεύουν στην ύπαρξη του Χριστού. Μην λησμονείτε ότι τα πάντα είναι πολιτική, ακόμα και στις θρησκείες -για να μην πω, κυρίως σε αυτές.

Ο χριστιανισμός λοιπόν ξεκίνησε σαν αίρεση του Ιουδαϊσμού, μια και η συντριπτική πλειοψηφία των Εβραίων ποτέ δεν δέχτηκε τον Χριστό σαν Μεσσία τους και ακόμα και τώρα που γράφω τούτες τις αράδες, τον περιμένουν! Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις, που όμως επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ο χριστιανισμός όμως θέριεψε και απλώθηκε, και κατά πως φαίνεται οι Εβραίοι την πάτησαν, μια και δεν του έδωσαν την πρέπουσα σημασία όταν ήταν ακόμα στα σπάργανα, αφού δεν περίμεναν την όλη εξέλιξη· γεγονός που δικαιολογεί την απραξία τους. Γι' αυτούς, ο Χριστός ήταν ένας ακόμα «προφήτης», μια και από τέτοιους η εποχή εκείνη έβριθε κυριολεκτικά. Έτσι αρχικά τον αγνόησαν. Ο χριστιανισμός όμως δεν παύει να είναι γέννημα θρέμμα των Εβραίων, έστω και μιας μικρής -αρχικά- μειοψηφίας.

Η νέα θρησκεία όμως, αφού θέριεψε και πήρε τα ινία τής εξουσίας στα χέρια της -κάτι που από την πρώτη στιγμή ποθούσε διακαώς- μετατράπηκε σε πραγματικό δυνάστη για όλους εκείνους που δεν την ακολουθούσαν και που τέλος πάντως ήθελαν να παραμείνουν πιστοί στους θεούς που χρόνια λάτρευαν -τόσο αυτοί όσο και οι πρόγονοί τους. Ο χριστιανισμός όμως από θέση ισχύος τώρα πια δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια -σαν τον Θεό του- αλλά με μια σειρά από μέτρα, και βέβαια χρησιμοποιώντας ανενδοίαστα βία, επιδόθηκε σε μια πολιτική πολέμου, άκρως αιματηρή, και τελικά επικράτησε, εξαλείφοντας θρησκείες και πολιτισμούς αιώνων. Η αρχαία Ελλάδα βέβαια θα επανέλθει, όσο κι αν ο χριστιανισμός έκανε τα πάντα για να εξαλείψει τη σκέψη της, την τέχνη της, τη φιλοσοφία της και τις επιστήμες της, για να πάρει τελικά τη ρεβάνς, πολλά χρόνια όμως μετά!

Ο χριστιανισμός σα θρησκεία είναι απόλυτο δημιούργημα του Αποστόλου Παύλου. Ο Παύλος πήρε βέβαια το χαρακτηρισμό του Αποστόλου, αν και ποτέ δεν είδε και δεν μίλησε με το Χριστό, όσο Αυτός ήταν στη γη. Ποτέ δεν τον ακολούθησε στην επίγεια πορεία Του και βέβαια δεν τον είδε να μαρτυράει. Όλα οφείλονται σε ένα όραμα που -όπως ισχυρίζεται- είδε και από τότε έγινε ο πιστότερος Απόστολός Του. Αλλά αυτά όμως είναι για τα βιβλία των θρησκευτικών και δεν αποτελούν ιστορικό γεγονός. Η ιστορία διδάσκει πως τούτος ο Απόστολος πηγαινοερχόταν και μπαινόβγαινε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σαν στο σπίτι του, κηρύσσοντας για τη νέα θρησκεία σε μια εποχή πολύ δύσκολη στις μετακινήσεις, χωρίς να έχει κανέναν -μα απολύτως κανέναν- έλεγχο. Αλλά αυτά είναι θέματα για έρευνα και για πολύ ενδιαφέροντα βιβλία.

Για να προσεγγίσουμε σιγά-σιγά το θέμα, ξεκινώ λέγοντας πως, στα επίσημα κείμενα των Ευαγγελίων -γιατί μην ξεχνάμε πως υπάρχουν και τα ανεπίσημα τα ονομαζόμενα «κρυφά» που γράφτηκαν την ίδια περίοδο με τα «κανονικά», απλά οι πρώτες Σύνοδοι δεν τα αναγνώρισαν αλλά επέλεξαν, για ευνόητους λόγους, μόνο τα γνωστά τέσσερα. Στα επίσημα Ευαγγέλια λοιπόν που πιστεύετε πως γράφτηκαν από τους τέσσερις μαθητές του Χριστού -Λουκά, Ματθαίο, Μάρκο και Ιωάννη- δεν υπάρχει λέξη του Χριστού -των Ευαγγελιστών καλύτερα- που να αναφέρεται στην ομοφυλοφιλία. Δεν ξέρω πώς τους ξέφυγε το θέμα, αλλά τους ξέφυγε. Θες δεν τους ενδιέφερε άμεσα, θες το θεώρησαν ελάσσων σημασίας, θες δεν είχαν λόγο να γράψουν, θες δεν ήθελαν, θες δεν είχαν κάποιο χειροπιαστό γεγονός του Χριστού και βέβαια ούτε λόγος για να αναφέρουν κάποιο φανταστικό περιστατικό, πάντως δεν έγραψαν. Οι δημιουργοί όμως του χριστιανισμού, και συγκεκριμένα ο Παύλος, δεν θα μπορούσε να αφήσει το θέμα μετέωρο. Τι είναι αυτό, να μην αναφέρουν λέξη για την ομοφυλοφιλία τα τέσσερα Ευαγγέλια; Είναι δυνατόν; Πώς θα χτιστεί θρησκεία αν δεν ελέγχουμε τα πάντα, και κυρίως τις παρεκκλίσεις;

Μην λησμονείτε το τι πέρασε ο Έρωτας από το χριστιανισμό. Λοιδορήθηκε, εκδιώχθηκε, θεωρήθηκε μίασμα, αμαρτία, ασθένεια και όλα αυτά για να μπάσουν τον άνθρωπο σε μια γραμμή και σε έναν τρόπο σκέψης που ουσιαστικά δεν είναι σκέψη, αλλά σκότος. Απόλυτο μάλιστα. Να τον αποκόψουν από την ίδια του τη φύση, γιατί η φύση του ανθρώπου είναι ερωτική. Τι στο καλό, δεν ήξεραν οι Αρχαίοι Έλληνες που τον είχαν θεό; Γιατί του αφιέρωσαν τόσα κείμενα, τόσα ποιήματα, τόσα έργα τέχνης, έφτιαξαν τόσους μύθους γι' αυτόν; Ουσιαστικά όμως ο χριστιανισμός κατακρημνίζοντας τον έρωτα από το βάθρο του, επιθυμούσε να έχει έτσι τον πλήρη έλεγχο του ανθρώπου, περιορίζοντας, αν όχι εξαλείφοντας, τις παρεκτροπές. Έκανε μάλιστα αγωνιώδη προσπάθεια να αντικαταστήσει τον έρωτα με την αγάπη. Και αυτό γιατί ήταν πιο προσιτή λέξη για τον χριστιανισμό, μια και ο Χριστός είχε μιλήσει για αγάπη. Η αγάπη όμως είναι ένα γενικότερο συναίσθημα που σε καμιά περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στο ερωτικό αίσθημα που εγώ νοιώθω για το άλλο ή το ίδιο με εμένα φύλο. Επιπλέον, αγάπη νοιώθω και για έναν δημιουργό τέχνης και το δημιούργημά του, για ένα σπίτι, για τη χώρα μου, για ένα ρούχο, για ένα φαγητό, για μια εποχή του έτους, για ένα άθλημα, για τους γονείς μου, τα αδέλφια μου, τους φίλους μου κλπ.

Οπότε η αγάπη σε καμιά περίπτωση δεν ανταποκρίνεται και δεν μπορεί να ταυτιστεί με τον έρωτα. Σκεφτείτε μόνο πως ήταν τέτοια η παράφραση που επιχείρησε ο χριστιανισμός, που και τα ερωτικά δημοτικά μας τραγούδια σε όλες τις πρώτες συλλογές τα βάφτιζαν «της αγάπης» και όχι ερωτικά τραγούδια -ή του έρωτα- μια και είναι σαφέστατο πως εκφράζουν τον ερωτικό πόθο του Έλληνα και της Ελληνίδας. Μόλις τα τελευταία χρόνια, στις νεώτερες εκδοθείσες συλλογές τα τραγούδια αυτά πήραν τον σωστό χαρακτηρισμό τους. Ακόμα και ο Πολίτης, ως τραγούδια της αγάπης τα αναφέρει. Αλλά δεν θα περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό από κάποιον που θέλει να κατέχει μια πανεπιστημιακή έδρα· είναι ευκόλως εννοούμενο πως θα έπρεπε να «χαϊδεύει» το σύστημα. Περισσότερα για τη χριστιανική αγάπη και τον Έρωτα των αρχαίων Ελλήνων, παραπέμπω στην αξεπέραστη εισαγωγή του Ιωάννη Συκουτρή στο Περί έρωτος συμπόσιον του Πλάτωνα.

Μέχρι εδώ λοιπόν έχουμε δει πως, αν και τα Ευαγγέλια δεν κάνουν καμιά αναφορά -θετική ή αρνητική- στην ομοφυλοφιλία, έρχεται ο Απόστολος Παύλος να τα «συμπληρώσει» και να μιλήσει αυτός για ό,τι Εκείνα «παρέλειψαν». Και αναρωτιέται κανείς, γιατί; Τα όσα είχε πει ο Χριστός, κοτζάμ Θεός δεν του αρκούσαν; Μάλλον όχι, γιατί ο Παύλος ήθελε και είχε στο νου του μια παγκόσμια θρησκεία, εν αντιθέσει με τον Απόστολο Πέτρο που πίστευε πως ο χριστιανισμός απευθύνεται αποκλειστικά στους Εβραίους και «πιάστηκε» με τον Παύλο, αφού διαφώνησε εντονότατα πάνω σε αυτό, και αποσύρθηκε. Και μιλάμε για τον Απόστολο Πέτρο που είχε ακολουθήσει τον Χριστό από κοντά στην επίγεια πορεία Του, τον είχε δει να μαρτυράει αναίτια, που τον αρνήθηκε και που μετανιωμένος έκλαψε πικρά γι' αυτό. Ο Απόστολος Παύλος αν και απών σε όλα αυτά, πήρε το πάνω χέρι από τον Πέτρο για να δημιουργήσει μια θρησκεία έτσι όπως την οραματιζόταν αυτός, παραγκωνίζοντάς τον.

Έτσι ο Παύλος, ορμώμενος από ένα δικό του όραμα για μια παγκόσμια θρησκεία, άρχισε να κόβει και να ράβει στα μέτρα του τη θρησκεία αυτή. Στην Α' προς Κορινθίους επιστολή του γράφει μεταξύ άλλων:

«Μην πλανάσθε! Ούτε οι πόρνοι, ούτε οι ειδωλολάτρες, ούτε οι μοιχοί, ούτοι εκθηλυμένοι, ούτε οι αρσενοκοίτες, ούτε οι πλεονέκτες, ούτε οι κλέφτες, ούτε οι μέθυσοι, ούτε οι υβριστές, ούτε οι άρπαγες δεν πρόκειται να κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού. Και τέτοιοι ήσασταν κάποιοι από σας». (Α΄ Κορ. Στ΄ 9-11).

Βέβαια η περικοπή αυτή είναι απόλυτη και κάτι τέτοιο δεν θα ήταν αρεστό στον άνθρωπο της εποχής εκείνης. Πολύ περισσότερο σε έναν Κορίνθιο που είχε γαλουχηθεί με θεούς πιο ελαστικούς που δεν του μιλούσαν για απαγορεύσεις, αφού στην Αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε θεία εντολή για καθορισμό της σεξουαλικής ζωής. Έτσι αποφασίζει να λαϊκίσει λίγο και προσθέτει πως, όλα τούτα τα αποβράσματα θα εισέλθουν στην Βασιλεία των ουρανών, μεταποιούμενοι. Όταν δηλαδή έρθουν στα «μέτρα» και τα «σταθμά» του Παύλου, μετανοούντες ειλικρινώς, κι όχι εμμένοντες αμετανοήτως στην αμαρτία. (Α΄Κορ. ς΄9).

Και βέβαια τους καθησυχάζει: «Αλλά πλυθήκατε, αλλά αγιασθήκατε, αλλά δικαιωθήκατε με την επίκληση του ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού και με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος». (Α΄ Κορ. Στ΄ 9-11).

Και το παραλήρημα του Αποστόλου Παύλου θα συνεχιστεί στην Προς Ρωμαίους Α' επιστολή (η υπογράμμιση δική μου):

«Γι' αυτό, ο Θεός τούς παρέδωσε σε πάθη ατιμίας· επειδή, και οι γυναίκες τους αντικατέστησαν τη φυσική χρήση με την αφύσικη· παρόμοια δε και οι άνδρες, αφήνοντας τη φυσική χρήση τής γυναίκας, άναψαν μέσα τους από την επιθυμία τους ο ένας προς τον άλλον, κάνοντας την ασχημοσύνη, αρσενικοί σε αρσενικούς, και απολαμβάνοντας στον εαυτό τους την πρέπουσα αντιμισθία τής πλάνης τους.

Και καθώς αποδοκίμασαν το να έχουν επίγνωση του Θεού, ο Θεός τούς παρέδωσε σε αδόκιμον νου, ώστε να κάνουν εκείνα που δεν πρέπει· επειδή, είναι γεμάτοι από κάθε αδικία, πορνεία, πονηρία, πλεονεξία, κακία· είναι γεμάτοι από φθόνο, φόνο, φιλονικία, δόλο, κακοήθεια· ψιθυριστές, κατάλαλοι, με μίσος για τον Θεό, υβριστές, υπερήφανοι, αλαζόνες, εφευρετές κακών, απειθείς στους γονείς, χωρίς σύνεση, παραβάτες συμφωνιών, άσπλαχνοι, ασυμφιλίωτοι, ανελεήμονες». (Ρωμαίους 1: 25-31)

Ουσιαστικά, ο Χριστιανισμός, αυτό που προσπαθούσε να κάνει ήταν να βάλει τον κόσμο σε «τάξη». Βέβαια κανένας δεν του το ζήτησε, αλλά ορμώμενος από δική του διάθεση το επιχείρησε· αν και ο κόσμος καμιά ανάγκη δεν το είχε. Αντίθετα είχε να επιδείξει, ως τότε, έναν υπέροχο τρόπο ζωής και βέβαια σπουδαία έργα και επιστήμες που πολλές φορές υπερέβαιναν τον ίδιο τον άνθρωπο, για να μιλήσω μόνο για την Αρχαία Ελλάδα και να μην πιάσω πολιτισμούς άλλων λαών. Τώρα μπαίνω στον πειρασμό -υποθέτω όχι τον τελευταίο- να ανοίξω μια μικρή παρένθεση και να πω πως, η αποτυχία του χριστιανισμού είναι και πλήρης και παταγώδης. Δεν γνωρίζω κανέναν οπαδό της θρησκείας αυτής που να έχει ενστερνιστεί πραγματικά το «αγαπάτε αλλήλους»! Αντίθετα όλοι κινούνται από προσωπικά μικροσυμφέροντα και επιδιώξεις -οικονομικές και όχι μόνο.

Στα πλαίσια λοιπόν αυτά, κάθε ενέργεια που παραβιάζει την αποστολή του σεξ -που για τον χριστιανισμό η αποστολή αυτή είναι ξεκάθαρα και αποκλειστικά η αναπαραγωγή και σε καμιά περίπτωση η απόλαυση- εκδιώχθηκε, κυνηγήθηκε ανελέητα, στηλιτεύτηκε, καυτηριάστηκε, ονομάστηκε μέγα αμάρτημα, φοβερίστηκε με φρικτές μεταθανάτιες τιμωρίες. Είτε βέβαια μιλάμε για πρωκτικό είτε για στοματικό σεξ, είτε για αυνανισμό, είτε για σεξ σε κάποια πτυχή του σώματος, είτε για κολπικό σεξ με χρήση αντισυλληπτικών μέσων. Μάλιστα -και εδώ θα με συγχωρέσετε αλλά δεν γνωρίζω πολλά περί αγίων, αφού οι βίοι τους μου είναι άγνωστοι αλλά και αδιάφοροι- ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης σε κάποιο έργο του που φέρει τον τίτλο Εξομολογητάριον φτάνει στο σημείο να πει πως, το πρωκτικό και στοματικό σεξ μεταξύ ετερόφυλων ζευγαριών είναι μεγαλύτερη αμαρτία, παρά όταν ενεργείται από ομόφυλους. Υποθέτω πως ο άγιος Νικόδημος είχε ανακαλύψει την ζυγαριά της αμαρτίας, και ισοσταθμίζοντας τα πράγματα είδε πως η ακίδα γέρνει προς τα ετερόφυλα ζευγάρια που κάνουν πρωκτικό ή στοματικό σεξ, άρα όλοι εσείς οι θρησκευόμενοι ομοφυλόφιλοι μην χάνεται τις ελπίδες σας για εγκατάσταση στον Παράδεισο.... 

Προφανώς όμως -λέω εγώ τώρα- ο άγιος Νικόδημος θέλει να τονίσει το γεγονός ότι εκεί -στα ετερόφυλα ζευγάρια- υπάρχει η κολπική οδός που επιδεικτικά αγνοείται. Αλλά εδώ πρέπει να μιλήσει κανείς για την πιο πολιτισμένη διάσταση του σεξ, για την κτηνώδη πλευρά του, και αυτό είναι μεγάλη κουβέντα που ξεπερνάει τα στενά μας πλαίσια. Να πω μόνο πως, όποιος δεν έχει υποτάξει το κορμί του σε ανομολόγητες τρελές, δεν έχει ερωτευτεί και δεν έχει χαρεί τον έρωτα πραγματικά. Και για να το πω με τα λόγια του Ζαν Λυκ Γκοντάρ, «ο έρωτας ή είναι τρελός ή δεν είναι έρωτας!!» Κατανοεί λοιπόν κανείς γιατί ο έρωτας έπρεπε να εξοριστεί στο πυρ το εξώτερον, γιατί κινδύνευαν να τους χαλάσει το οικοδόμημα που με τόσο κόπο έχτιζαν.

Τώρα εύλογα θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης γιατί δεν αρχίζω την παρούσα γραφή μου και σκέψη μου από την Παλαιά Διαθήκη. Γιατί απλούστατα φίλε αναγνώστη, η μυθολογία των Εβραίων –η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι τίποτα περισσότερο από τους μύθους των Εβραίων- στο λαό αυτόν απευθύνεται. Τώρα, αν εύλογα με ρωτήσεις κανείς γιατί διδάσκεται στα σχολειά μας -υποθέτω, αν και δεν έχω την παραμικρή επαφή με το χώρο του σχολείου, πως ακόμα διδάσκεται- φοβάμαι ότι δεν έχω την απάντηση. Αλλά αυτή μπορεί να την αναζητήσει κανείς αν σκεφτεί γιατί δεν διδάσκεται ο Ησίοδος και η -ούτως ή άλλως- σπουδαία Θεογονία του, αλλά ο μαθητής μαθαίνει πως, Αβραάμ εγέννησε Ισαάκ, Ισαάκ εγέννησε, δεν ξέρω κ' εγώ ποιόν; και πάει λέγοντας...

Στην Παλαιά Διαθήκη λοιπόν -συγκεκριμένα στο «Λευϊτικό»- διαβάζουμε ότι είναι βδέλυγμα, αν μια γυναίκα κοιμηθεί με γυναίκα και έναν άνδρας με άνδρα.

«Και με άρρενα δεν θα συνευρεθείς, όπως με γυναίκα· είναι βδέλυγμα.
Ούτε θα συνευρεθείς με οποιοδήποτε κτήνος, ώστε να μολυνθείς μαζί του· ούτε γυναίκα θα σταθεί μπροστά σε κτήνος, για να βατευτεί· είναι βέβηλο.
Μη μολύνεστε σε τίποτα απ' αυτά· επειδή, σε όλα αυτά μολύνθηκαν τα έθνη, που εγώ διώχνω από μπροστά σας.
Μολύνθηκε και η γη· γι' αυτό, ανταποδίδω την ανομία της επάνω της, και η γη θα ξεράσει τούς κατοίκους της». («Λευϊτικό», 18: 22-25)

Κατανοεί τώρα κανείς γιατί ο Απόστολος Παύλος έπρεπε οπωσδήποτε να περιλάβει την ομοφυλοφιλία και να μην την αφήσει σε χλωρό κλαρί, που λέει ο λόγος. Γιατί η θρησκεία που ίδρυσε έπρεπε πάση θυσία να είναι συνέχεια της παλιάς των Ιουδαίων, και πώς θα ήταν συνέχεια αν δεν έλεγε τα ίδια και άλλαζε ρώτα ή σιωπούσε στο συγκεκριμένο θέμα. Να λοιπόν γιατί ο Παύλος «συμπλήρωνε» όπου έκρινε σκόπιμο τον Λόγο των Ευαγγελιστών. Εξάλλου ο ίδιος ο Χριστός είχε πει πως, δεν ήρθε να καταλύσει τον παλιό νόμο αλλά να τον συμπληρώσει. Έτσι ο Παύλος «συμπλήρωνε» ό,τι δεν πρόλαβε ο Χριστός. Για να έρθει το σιροπάκι και να δέσει, να σιροπιαστεί το γλυκό, να κανελλωθεί και το ρυζόγαλο για να είναι έτοιμα και να σερβιριστούν καταλλήλως την κατάλληλη στιγμή.

Τον Απόστολο Παύλο θα έρθουν να συμπληρώσουν με τη σειρά τους, ταυτιζόμενοι μαζί του, αρκετοί πατέρες και άγιοι του χριστιανισμού, καθορίζοντας μάλιστα και ποινές -όχι που θα άφηναν το θέμα χωρίς φοβέρες και τιμωρίες. Μην λησμονείτε πως κάθε θρησκεία βασίζεται στο φόβο του ανθρώπου για το θάνατο. Φοβερίζοντας χτίζεις πύργους και όχι με το σταυρό στο χέρι. Αν διαφωνείτε, πείτε μου εσείς μια θρησκεία που να μην τάζει μεταθανάτια ζωή με τιμωρίες και επιβραβεύσεις, κι εγώ θα σας αποδείξω πως -αν υπάρχει τέτοια θρησκεία- δεν έχει ούτε έναν οπαδό!!

Έτσι, κατά τον Μέγα Βασίλειο: «ο την ασχημοσύνην εις τους άρρενας διαπράξας, μετανοήσας και εξομολογηθείς, επί δέκα και πέντε έτη έπρεπε να κωλύεται των αγιασμάτων, νηστεύων και προσκλαίων». Πιο αυστηρός θα είναι ο Γρηγόριος ο Νύσσης: «επί δέκα και οκτώ έτη εκώλυε της μεταλήψεως τον αρσενοκοιτούντα». Πιο λαϊκός, αλλά και ανθρώπινος θα έλεγα, ο Θεόδωρος Στουδίτης κατέβασε κατά πολύ την ποινή, στα δύο έτη: «αφού ελεγχθή ότι πράγματι μετενόησεν, εν τω μεταξύ ξηροφαγών και κάμνων ημερησίως διακοσίας μετανοίας».

Για όποιον ονειρεύεται την βυζαντινή κοινωνία· ξέρετε εκείνη που δεν μπορούσες να κουνηθείς μια και ήταν η πρώτη που είχε ανακαλύψει, καθιερώσει, εφαρμόσει και διδάξει την διαρχική μορφή εξουσίας. Από τη μια δηλαδή ο Αυτοκράτορας, από την άλλη ο Πατριάρχης, και πήγαινε εσύ τώρα να κουνηθείς, έστω· δεν μιλάω να ζητήσεις δικαιώματα -τα οποιαδήποτε δικαιώματα. Με την συγκεκριμένη μορφή εξουσίας λοιπόν, το περιβόητο Βυζάντιο αποκτούσε τον πλήρη έλεγχο και σώματος και ψυχής του ανθρώπου. Αν το προτιμάτε αλλιώς, και στο πάνω κεφάλι και στο κάτω. Απολύτως όμως! Για όποιον την ονειρεύεται λοιπόν, θα πω πως οι βυζαντινοί απολάμβαναν βέβαια τον έρωτα στο μέτρο που μπορούσαν, και πως ο ομοφυλόφιλος έρωτας είχε και αυτός το μερίδιό του και σε αυτήν την κοινωνία, παρόλο το ανελέητο κυνήγι, τις απειλές και τις τιμωρίες του χριστιανισμού. Η διαφορά είναι ότι οι βυζαντινοί, αν και απολάμβαναν τον έρωτα, είχαν εν συνεχεία σωρεία τύψεων που τους δημιουργούσαν με τη σειρά τους πολλαπλά ενοχικά σύνδρομα που κατέληγαν, πού αλλού; στους ρασοφόρους, προκειμένου να εξομολογηθούν και να εξηγήσουν το γιατί ακολούθησαν τη φύση τους και απόλαυσαν τον έρωτα, ζητώντας συγχώρεση, προκειμένου να... ξανακυλήσουν! Μια τέτοια ζωή όμως, δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να είναι ζωή, αλλά, ευθανασία.

Κλείνω προς το παρόν την μικρή αυτή αναφορά μου με ένα αστείο. Αστείο με την έννοια τού ότι το όλο θέμα είναι «βαρύ» και χρειάζεται την αποβολή φορτίου στη... θάλασσα προκειμένου να γίνει το πλοίο ελαφρύτερο, άρα και το ταξίδι ασφαλέστερο. Η λέξη γκέι δεν υπάρχει βέβαια σε κανένα από τα ιερά κείμενα του χριστιανισμού. Ευαγγέλια, Πατερικά κείμενα, επιστολές του Παύλου, Παλαιά Διαθήκη, Καινή Διαθήκη, Αποκάλυψη κλπ. δεν αναφέρουν τη λέξη αυτή. Και θα μου πείτε -και πολύ σωστά πως- πώς θα μπορούσε αφού είναι όρος πολύ μεταγενέστερος; Ωραία. Δεν ανιχνεύεται όμως ούτε η λέξη ομοφυλοφιλία, αφού και αυτή είναι μεταγενέστερη, αν και προγενέστερη του όρου γκέι.

Αν τώρα αναρωτιέστε όλοι εσείς, που θέλετε, και επιμένετε να πιστεύετε σε μια θρησκεία που ουδέποτε θα κάνει αποδεχτή την σεξουαλική σας προτίμηση, μια και επιδεικτικά αγνοεί τη βάση της -και βάση της χριστιανικής θρησκείας είναι εκείνο το, Αγαπάτε αλλήλους. Αν λέω, αναρωτιέστε για το πώς αναφέρονται οι ομοφυλόφιλοι στα ιερά κείμενα του χριστιανισμού -καλύτερα πώς «στόλιζαν» τους ομοφυλόφιλους. Ιδού λοιπόν: Αρσενοκοίτες, ανδρομανείς, νοσούντες την θήλειαν νόσον, αρρενομίκτες, οι πάσχοντες τα των γυναικών, θηλυδρίες άνδρες, άρρενες άρρεσι την ασχημοσύνην εργαζόμενοι, αρρενοφθόροι, ανδραποδοκάπηλοι, Σοδομίτες, οι την ασχημοσύνην εις τους άρρενας διαπράξαντες, αρρενομανούντες.

Σας αρκούν, ή θέλετε και σημερινά; Πάρτε λοιπόν να έχετε (ακριβώς όπως λέμε σε στιγμές πάθους, «πάρτα άρρωστε»): Ανώμαλοι, καταραμένοι, κολασμένοι, παραστρατημένοι, καταδικασμένοι στην αιώνιαν πυράν, τερψίκωλοι, τερψίπρωκτοι, οπισθότερψοι, αυτοί που έχουν το κουσούρι, ασχημονούντες, παρά φύσην συνουσιαζόμενοι κλπ.

Αλλά αρκετά για την ώρα νομίζω!!

---

© κειμένου: gayekfansi.blogspot.gr, με την επιφύλαξη κάθε δικαιώματος.