Ἕνα ποίημα τοῦ Ναπολέοντα Λαπαθιώτη

ΛΥΠΗΜΕΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

...Μὲ σένα, γαλανή μου θάλασσα

ἦρθα νὰ γλυκοτραγουδήσω.

Τὶς λύπες μου καὶ τὶς λαχτάρες μου

στὸν ἄνεμο τὶς ρίχνω πίσω...

Καλὰ δὲν ἔκανα;... Τὸ κῦμα σου

κλαίει τόσο ὡραῖα κι ἀπελπισμένα,

ποὺ θὰ γελούσανε ὅλοι οἱ βράχοι σου,

ἂν ἄκουγαν νὰ κλάψω, ἐμένα!

Κλαῖς καὶ ποτάμι εἶναι τὸ κλάμα σου.

Μὲ ἐγώ, στὸν πιὸ μεγάλο πόνο,

στὸ πικρό μου τὸ ἀναφύλλημα,

μιὰ στάλα δάκρυ χύνω μόνο...

Ἐγὼ δὲν κλαίω γλυκά, δὲ στέναξα

λόγια τρελλὰ κι ἀπελπισμένα...

Μὰ μὴ θαρρεῖς πὼς κλείνω μέσα μου

λιγώτερο πόνο ἀπὸ σένα!

Κανεὶς δὲ μ᾿ ἄκουσε νὰ δέρνωμαι

ἀπ᾿ τοῦ σπιτιοῦ μου ἔξω τὴ θύρα.

Ὅμως κ᾿ ἐγὼ σφαλῶ στὰ σπλάχνα μου

λυγμοὺς και κλάμματα, πλημμύρα!

Κι ἂν δὲν τὸν εἶπα ἐγὼ τὸν πόνο μου

μπροστὰ στὰ μάτια ὅλου τοῦ κόσμου

εἶναι γιατὶ ποτὲ δὲ λέγεται,-

ποτὲ δὲ λέγεται ὁ δικός μου...

Πονοῦν κ᾿ οἱ θάλασσες, τὸ ξέρουμε:

μέρα καὶ νύχτα μᾶς τὸ λένε!

Ὥς τὰ μεσάνυχτα, πικρόχολα

στενάζεις, πόντε ἀπελπισμένε...

Πονοῦν οἱ θάλασσες; Μ᾿ ἂν ἤξεραν

μὲς στὸ βαθὺ σκοτάδι, ὁπού ᾿ναι

κρυμμένες οἱ καρδιές μας οἱ ἔρημες,

πόσο πονοῦν, πόσο πονοῦνε!...

---

Ναπολέων Λαπαθιώτης, Ποιήματα, εἰσαγωγή, σχόλια, παρουσίαση, Ἄρης Δικταῖος, Ἐκδότικὸς Οἴκος Γ. Φέξη, Ἀθήνα 1964.