«FUCKING GAMES» του Grae Cleugh σε σκηνοθεσία Δημήτρη Κομνηνού

 

Το THEATROVICTORIA με την παράσταση FUCKING GAMES τόλμησε να παρουσιάσει μια πτυχή του gay lifestyle χωρίς να χαϊδέψει αυτιά. Θιασώτες μιας τέχνης που υπηρετεί περισσότερο την ουσία παρά την μορφή, επιδιώκει με κάθε τρόπο την ανοιχτή, άμεση και ειλικρινή επικοινωνία με το κοινό. Σε μια εποχή που πρωταγωνιστεί η υποκρισία η τέχνη οφείλει να λέει τα πράγματα με τα ονόματά τους. Σε μία κοινωνία που πρωταγωνιστεί η απελπισία επιλέγει να εστιάσει στις ανθρώπινες σχέσεις όχι για να ηθικολογήσει, αλλά γιατί εκεί βρίσκεται η άκρη του νήματος της ανθρώπινης ζωής. 

 

 

FUCKING GAMES, Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Η σκηνοθεσία είναι του Δημήτρη Κομνηνού, τα σκηνικά/κοστούμια του Γιώργου Λυντζέρη, ο σχεδιασμός των φωτισμών του Βασίλη Κλωτσοτήρα, ενώ η μουσική και τα visuals της παράστασης του Ανδρέα Τρούσσα। Τους απαιτητικούς ρόλους του ιδιαίτερου αυτού έργου υποδύονται οι ηθοποιοί Γιώργος Γιαννακάκος, Μάνος Κανναβός, Χάρης Μπόσινας και Μαρίνος Παναγιωτάκης. Το «FUCKING GAMES» είναι το καυστικό και ειρωνικό πορτραίτο δύο γκέι ζευγαριών καθώς εμπλέκονται σ’ ένα περίπλοκο ιστό σχέσεων στην μετά AIDS εποχή. Το έργο ανήκει στην κατηγορία του in-yer-face theater της αγγλικής σκηνής όπου αυτό που ειπώνεται δεν υπονοείται αλλά παρουσιάζεται αυτούσιο επί σκηνής. Όπως έγραψε ο Μάικλ Μπίλινκτον του The Guardian: «Η δράση στο έργο του Cleugh είναι όσο απερίφραστη όσο κι ο τίτλος – ανταγωνισμοί, πεολειχίες και πρωκτικό σεξ. Όπως κι ο Μαρκ Ρέιβενβιλ, ο νεαρός Σκωτσέζος συγγραφέας υπαινίσσεται ότι το γκέι σεξ έχει ξεπέσει από σύμβολο απελευθέρωσης σε φαινόμενο μόδας ή και σε εργαλείο εξουσίας».

 

 

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ TO ΕΡΓΟ

Ο Τέρενς και ο Τζόνα είναι μαζί δέκα χρόνια. Ο Τζουντ είναι νέος, όμορφος και πάντα φέρνει τους νέους συντρόφους του στην παρέα. Όταν λοιπόν φέρνει σπίτι το τελευταίο του απόκτημα, τον Ντάννυ, αρχίζουν τα παιχνίδια: συγκρούσεις, υπονοούμενα, χτυπήματα κάτω από τη μέση καθώς οι τέσσερις άντρες, μαέστροι στους λεκτικούς διαξιφισμούς, αρχίζουν να εκσφενδονίζουν απόψεις για τις σχέσεις, το σεξ, την απιστία, την αγάπη, την εμπιστοσύνη, τη μοναξιά. Υπάρχει όμως και ένα μυστικό που δεν μπορεί να ειπωθεί ανοιχτά... 

 

 

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Η gay εμπειρία είναι ένα γεγονός που αφορά πλέον τη ζωή μας – άρα και το θέατρό μας. Επομένως, έργα σαν το FUCKING GAMES, διαθέτουν τη διαφορετική εκείνη ματιά που στηλιτεύει τα στερεότυπα κι επανεξετάζει τις προκαταλήψεις μας, μια ματιά την οποία χρειαζόμαστε ως αντιστάθμισμα στον κομφορμισμό που μας κατακλύζει.

Η παράσταση του Δημήτρη Κομνηνού, μέσα από το βραβευμένο έργο του Cleugh, έρχεται σε μια εποχή όπου η ελληνική κοινωνία έχει αρχίσει να δείχνει τα πρώτα σημάδια ανοχής στην «κατά τα άλλα συμπαθή» κοινωνική μειονότητα των gays. Η ανοχή αυτή όμως συνιστά αποδοχή; Θα μπορούσε ποτέ η κοινωνία να ενσωματώσει και να αγκαλιάσει τους gays ως δικά της παιδιά; Ο Grae Cleugh με το πολυεπίπεδο όσο και αμφίπλευρο FUCKING GAMES υποστηρίζει ότι και η ίδια η κοινότητα των gays οφείλει να εργαστεί με συντεταγμένο και πολιτικά μαχητικό τρόπο προς αυτή την κατεύθυνση. Να σταματήσει να περιχαρακώνεται στις ενοχές της, να σταματήσει να κρύβεται πίσω από την κοινωνική κατακραυγή. Να σταματήσει να υποκρίνεται και να προχωρήσει σε μια επί της ουσίας αυτοκριτική. Να αναλάβει την ευθύνη των επιλογών της. Να στηρίξει την διαφορετικότητά της όχι στη βάση του «score fucking» αλλά στη βάση της κοινωνικής ανάγκης που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο ανεξάρτητα φύλου, φυλής ή εθνικότητας. Στη βάση της ουσιαστικής ισότητας.

Όπως σχολιάζει ο σκηνοθέτης Δημήτρης Κομνηνός: “Στο έργο του ο Cleugh δεν ηθικολογεί. Τον ενδιαφέρουν οι κατασκευές και τα άλλοθι που προσφέρουμε ο ένας στον άλλο, αλλά και ως “δώρο” ο καθένας στον εαυτό μας, προκειμένου να αποφύγουμε όλοι την προσωπική μας καταδίκη”. Πράγματι ο Cleugh χρησιμοποιεί ως καμβά τον σκληρό κόσμο που έχουν δομήσει οι gays για τον εαυτό τους, για να περιγράψει την ανάγκη του ανθρώπου για επαφή. Επαφή ουσιαστικότερη του sex και ανώτερη της σεξουαλικής επιλογής. Ασχολείται με την αδυναμία του ανθρώπου να συνάψει ουσιαστικές σχέσεις. Στροβιλίζει με μανία τους ήρωές του και τους οδηγεί στα όρια μέσα από οργή, θλίψη και φόβο.

“Στο δύσκολο μονοπάτι της συνειδητότητας και του αυτοπροσδιορισμού ο Cleugh αναδεικνύει το βάρος της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης: Ισοσταθμίζει τη γοητεία της σωματικής έλξης με το σκοτάδι του θανάτου”, συνεχίζει ο Δημήτρης Κομνηνός.

Στην παράσταση του ο Δημήτρης Κομνηνός στήνει έναν κόσμο αδίστακτο και αδυσώπητο. Στήνει την προκλητική δράση του έργου σε ένα λιτό νεο-πάνκ σκηνικό χώρο φιλοτεχνημένο από τον εικαστικό Γιώργο Λυντζέρη. Με αιχμή του δόρατος τους ταλαντούχους ηθοποιούς Γιαννακάκο, Κανναβό, Μπόσινα και Παναγιωτάκη, αναδεικνύει με τρόπο ωμά ρεαλιστικό τη ζοφερή αλήθεια του έργου μέσα από το σεξ και τα ναρκωτικά.

Συντελεστές:

Μετάφραση / σκηνοθεσία: Δημήτρης Κομνηνός, Σκηνικά / κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης, Σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Κλωτσοτήρας. Μουσική / visuals: Ανδρέας Τρούσσας.

Διανομή : Γιώργος Γιαννακάκος, Μάνος Κανναβός, Χάρης Μπόσινας, Μαρίνος Παναγιωτάκης.

 

 

ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Βιογραφικό σκηνοθέτη

Ο Δημήτρης Κομνηνός γεννήθηκε στη Ν. Υόρκη. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει μεταφράσει τα έργα ‘‘Καλοκαίρι και Καταχνιά’’ και ‘‘Γυάλινος Κόσμος’’ του Τεννεσσί Ουίλλιαμς που ανέβηκαν στο Κ.Θ.Β.Ε. και ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Λάρισας αντίστοιχα, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά, με τον οποίο συνεργάστηκε επί σειρά ετών ως βοηθός σκηνοθέτη σε πολλές παραστάσεις. Έχει σκηνοθετήσει τα έργα ‘‘Στους 90°C’’ της M. Norman (Επί Κολωνώ), ‘‘Φαλακρή Τραγουδίστρια’’ του Ε. Ιονέσκο (Επί Κολωνώ, Κ.Θ.Β.Ε., Βικτώρια),‘‘Σπιρτόκουτο’’ του Γ. Οικονομίδη (Βικτώρια), το οποίο πήρε το Βραβείο καλύτερου Νέου Έργου στα Βραβεία Αθηνοράματος 2008, ‘‘Λόγω Φάτσας’’ του Γ. Διαλεγμένου (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Λάρισας) και ‘‘Αυτό θα το δούμε’’ του Τομ Στόπαρτ (Βικτώρια). Το 2004 ίδρυσε τη θεατρική ομάδα 90°C. Είναι τακτικό μέλος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (UNESCO). Είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του THEATROVICTORIA μαζί με τον σκηνοθέτη Γιώργο Παλούμπη.

Βιογραφικό συγγραφέα

Ο Grae Cleugh σπούδασε υποκριτική στο Royal Scottish Academy of Music and Drama। Σύντομα όμως ακολούθησε το δρόμο του ως θεατρικός συγγραφέας, όπου αναγνωρίστηκε από το πρώτο του κιόλας θεατρικό μονόπρακτο με τον τίτλο EIGHT, NINE, TEN, OUT καθώς ήταν υποψήφιο για το βραβείο London Soho Theatre’s Westminster. Το πρώτο του μεγάλο έργο FUCKING GAMES παρουσιάστηκε στο Royal Court Theatre, του Λονδίνου το 2001, σε σκηνοθεσία του διάσημου Βρεττανού σκηνοθέτη Dominic Cooke και απέφερε στον Cleugh το Laurence Olivier Award το 2002 ως τον πιο πολλά υποσχόμενο νέο θεατρικό συγγραφέας της Βρετανίας. Ο Grae Cleugh ολοκλήρωσε το masters του στη συγγραφή θεατρικών έργων στο Royal Holloway, University of London με κρατική υποτροφία. Σήμερα, ο Cleugh ολοκληρώνει το νέο του έργο SCOTTISH WIDOWS έχοντας κερδίσει υποτροφία από το Peggy Ramsay Foundation. Ο Grae Cleugh παράλληλα διδάσκει playwriting στο Theatre Royal Windsor.

 

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ

  

ΟΛΟ ΜΕΣΑ

Σύμφωνα με την αρχαία Ελλάδα ο χρόνος είναι κατά βάση κυκλοτερής και συνεχούς επαναλαμβανόμενου τύπου. Και όταν λέμε αρχαία Ελλάδα, αναφερόμαστε κατά πρώτον στον Πλάτωνα, σύμφωνα με τον οποίο ο χρόνος μετρούμενος από την κυκλική τροχιά των ουρανίων σφαιρών, ορίζετε ως ομοίωμα της αιωνιότητας σε κίνηση, όπως αναφέρει στονΤιμαίο: «Ο δημιουργός του κόσμου επινόησε ένα ομοίωμα της αιωνιότητας σε κίνηση και, διευθετώντας κατάλληλα τον ουρανό, κατασκεύασε, από τη μια και ασάλευτη αιωνιότητα ξεκινώντας, το ομοίωμα τούτο που κινείται διαρκώς σύμφωνα με τους νόμους του αριθμού και που εμείς το αποκαλούμε χρόνο» (Τιμαίος ΙΑ’, 37 c – d) και κατά δεύτερον στον Αριστοτέλη, σύμφωνα με τον οποίο ο χρόνος ορίζεται σαν «αριθμός της κίνησης σύμφωνα με το πριν και το μετά» (Φυσικής Ακροάσεως Δ’, 220 α).

Η κυκλική κίνηση εξασφαλίζει τη διατήρηση των ίδιων πραγμάτων μέσα από την επανάληψη και τη συνεχή επιστροφή τους. Αντίθετα η εικόνα που καθοδηγεί τη χριστιανική σχηματοποίηση της έννοιας του χρόνου είναι η ευθεία. Δηλαδή το σύμπαν δεν είναι αιώνιο ούτε ατελεύτητο και τα γεγονότα που διαδραματίζονται εντός του δεν πρόκειται ποτέ να επαναληφθούν, αφού όλα ξεκίνησαν με τη δημιουργία τους από ένα ανώτερο ον (το Θεό) και όλα θα τελειώσουν με την δεύτερη παρουσία αυτού του Όντος. Στο μεσοδιάστημα αυτό υπάρχει η παρουσία του Χριστού, υιού του Θεού που αποτελεί ένα κεντρικό σημείο αναφοράς. Έννοια που δεν κατάφερε να περάσει αφού ο θεμελιώδης χαρακτήρας της ελληνικής εμπειρίας του χρόνου, διαμέσου των Φυσικών του Αριστοτέλη και του Τιμαίου του Πλάτωνα, καθόρισε για πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια τη δυτική παράσταση για το χρόνο.

Στην παράσταση ΜΕΣΑ του Δημήτρη Παπαϊωάννου, μια αθόρυβη επανάληψη καλύπτει το όλο δρώμενο της μοναξιάς, χωρίς καμιά κορύφωση, καμιά αλλαγή, κανένα φινάλε. Όλα κινούνται μέσα σε μια συνεχή ανακύκλωση. Με μια κυκλική τροχιά που αρχίζει με το άνοιγμα της πόρτας -θα μπορούσε εν δυνάμει να είναι η είσοδο στη ζωή-, οι ερμηνευτές θα παραδοθούν σε μια ρουτίνα κινήσεων μέχρι να καταλήξουν στο κρεβάτι-τάφο. Όλοι κινούνται μόνοι, κανείς δεν κοιτάζει κανέναν και τίποτα γύρω. Τίποτα γύρω τους δεν φαίνεται να τους απασχολεί, αλλά με μηχανικές κινήσεις επαναλαμβάνουν ακριβώς το ίδιο, ξανά και ξανά, μέσα στον ίδιο χώρο, οι ίδιες κινήσεις, αενάως. Για να πληρωθεί το ρητό που λέει ότι: Στη ζωή ερχόμαστε μόνοι, ζούμε στην ουσία μόνοι και πεθαίνουμε μόνοι. Έρωτες, σχέσεις, φιλίες δεν είναι τίποτ' άλλο παρά προσπάθειες να ξεφύγουμε από αυτή την τροχιά της μοναξιάς. 
 

Αρχικά τη ματιά σου τραβάει το αναγεννησιακό σκηνικό. Αναγεννησιακό με την έννοια ότι αναπαράγει πλήρως τον προοπτικό τρισδιάστατο αναγεννησιακό χώρο. Χώρο που η αναγέννηση δηλαδή ξανάφερε στο προσκήνιο -πρώτη διδάξασα η αρχαία Ελλάδα, για να μην ξεχνιόμαστε. Ένα σκηνικό στεγνό, καθορισμένο, γεωμετρικό, όπως ακριβώς η ζωή μας, αλλά και ψυχρό όπως οι σημερινές “διαδικτυακές και κινητές” σχέσεις μας.

Η πόρτα θα ξεκλειδώσει, ένας άντρας ή δυο, ή μία γυναίκα θα εισβάλλει στο δωμάτιο, θα ανάψει το φως, θα κοιτάξει λίγο σαν χαμένος, θα ανάψει το θερμοσίφωνα, θα αφήσει το σάκο του, θα κατευθυνθεί προς το κρεβάτι, θα βγάλει τα παπούτσια του και τη μια του κάλτσα, θα σηκωθεί να βγάλει την άλλη, θα κατευθυνθεί προς το μπάνιο, θα γδυθεί για να κάνει ντους, θα σκουπιστεί με την πετσέτα, θα πάει στην κουζίνα να τσιμπήσει κάτι, θα πάρει το ποτό του και θα κατευθυνθεί προς το μπαλκόνι για να ατενίσει το εγγύς τοπίο των απέναντι πολυκατοικιών και τέλος, θα πάει προς το κρεβάτι, όπου θα βγάλει το εσώρουχο για να ξαπλώσει και να καταβροχθιστεί από αυτό, όπως ακριβώς από τον τάφο του.

Και μέσα σε όλα αυτά η πόλη, η άχαρη σκοτεινή απρόσωπη πόλη που το δηκτικό της πρόσωπο προσπαθεί ώρες-ώρες να φορέσει ένα γλυκό προσωπείο. Ο ήχος του νερού που κυλάει θα έλεγε κανείς ότι υπερέχει των ηχητικών τοπίων του Κωνσταντίνου Βήτα. Τα παιδιά της σκηνής, αγόρια και κορίτσια κυκλοφορούν ανάμεσα στον κόσμο, συνομιλούν μαζί του ανακατεύονται και ακούραστοι ανεβαίνουν για να συνεχίσουν τον κυκλικό χορό τους, να απογυμνωθούν εκθέτοντάς μας απογοητεύσεις, προσμονές, ελπίδες, διαψεύσεις, ανταγωνισμό, προσπάθεια, όλα αυτά που καθορίζουν την ανθρώπινη υπόσταση, αλλά και να γυμνωθούν εκθέτοντας κάθε εκατοστό του κορμιού τους. Η μετακίνηση δε του κοινού κατά την διάρκεια του δρώμενου μέσα στο Παλλάς, είναι ένα έξυπνο τρικ από τη μεριά του Παπαϊωάννου, αφού καταφέρνει έτσι να μας εντάξει μέσα στη δράση του έργου. Η συνεχής δηλαδή κίνηση του όλου χώρου, δίνει άλλες διαστάσεις στο εγχείρημα, αφού το μάτι ξεστράτιζε να δει τις φιγούρες που κινούταν, κρυφογελούσαν, έσκυβαν να μιλήσουν, ή άλλαζαν θέση περιφερόμενοι μέσα στην αίθουσα.

Ο ίδιος ο δημιουργός ανέφερε στη συνέντευξη Τύπου στο θέατρο Παλλάς:

«Δεν κάνουμε ένα πλήρες ντοκιμαντέρ για την ανθρώπινη ζωή αλλά επικεντρωνόμαστε και ζουμάρουμε σε ένα πολύ μικρό σημείο που είναι ο άνθρωπος μόνος του, με τον εαυτό του στη φωλιά του. Αυτός ο μικρόκοσμος και αυτή η στιγμή είναι τα δομικά υλικά του έργου. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ο άνθρωπος στο αστικό τοπίο, στη φωλιά του, στο διαμέρισμά του, την ώρα που είναι μόνος και ήρεμος.

Δεν συμπεριλάβαμε τίποτα από τα δεκανίκια που χρησιμοποιούμε όταν δεν θέλουμε να είμαστε μόνοι μας, όπως εφημερίδα, τσιγάρο, κινητό ή τηλεόραση. Η δράση είναι αραιή και ήρεμη και δεν βασίζεται στην αργή κίνηση.

Εκθέτουμε έναν ιδιωτικό χώρο σε κοινή θέα για πολλούς λόγους, ένας από τους οποίους είναι για να θυμηθούμε ότι όλοι είμαστε το ίδιο. Παρότι μας αρέσει να τονίζουμε κυρίως τις διαφορές μας, όλοι έχουμε μία κοινή ζωή και στην τελική κοινά μυστικά. Ένας από τους λόγους που ανεβάζουμε αυτήν την παράσταση είναι για να σκεφτούμε και να αισθανθούμε πάνω σε αυτό». 

Το ΜΕΣΑ δεν είναι παράσταση, δεν είναι ντοκιμαντέρ, δεν είναι πρόζα, δεν είναι μπαλέτο, δεν είναι χοροθέατρο, πολύ περισσότερο, δεν είναι θέατρο, αλλά η λιτή, συμπυκνωμένη και αφαιρετική ματιά ενός μεγάλου δημιουργού, πάνω στον άνθρωπο των σημερινών μεγαλουπόλεων και τη μοναξιά του. Είναι μια σιωπηλή κραυγή, ένας βουβός θρήνος, είναι το ρέκβιεμ αν προτιμάται του ανθρώπου των αστικών κέντρων, είναι το μέλος που με πλήρη απουσία κάθε συναισθηματικής έξαρσης, σταθερά επί έξι ώρες, ψηλαφεί την υπαρξιακή αγωνία μας.

Να παραθέσω εδώ το υπέροχο ποίημα της Λένας Παππά "Το δωμάτιο" που νομίζω ότι έχει να πει πολύ περισσότερα από οποιαδήποτε δική μου φλυαρία:

Το δωμάτιο

Μές τό κλειστό δωμάτιο

μπορείς νά βρεῖς ὄ,τι ποτέ νά ὀνειρευτείς δέν τόλμησες

ὄ,τι βαθιά σου ἀγάπησες

κι ὅμως ποτέ δέν εἶδες

κι ἄλλα πού δέν φαντάστηκες

καί μέσα στή βαθιά ἐπιθυμία ψηλάφησες

μέ ξέφρενη ἐλπίδα.

Ἐκεῖ εἷναι ὅλα καί τίποτε.

Ἀνάλογα

μέ ποιό κλειδί θά ξεκλειδώσεις τή σιωπή τους

μέ ποιά χέρια θά τ' ἀγγίξεις, μέ τί μάτια

θά τά κοιττάξεις.

Μές στό κλειστό δωμάτιο

ὑπάρχουν ὅλα:

Τό πουκάμισο τῆς Ἑλένης,

ξόανα θεῶν λησμονημένων,

ὁ φόβος τοῦ Χριστοῦ στόν κῆπο τῆς Γεσθημανῆ,

τά βήματα τῆς θλίψης του, τῆς αἴγλης του τό φῶς,

τό αἷμα τῶν θυσιασμένων

οἱ χαμένοι στόχοι τους

τό ψῦχος τό δριμύ τῶν χωρισμῶν

τά δάκρυα τής Βρησιίδας, τῆς Κίρκης τό φίλτρο,

τό διαμαντένιο ἀηδόνι τοῦ βασιλιᾶ τῆς Κίνας

σινιάλα ἀπό σβυσμένους φάρους

μαγικά τοτέμ ἀπό ἄγνωστες φυλές

λευκά χιονισμένα παραμύθια καί πεταλουδόφτερα

ἐφηβικά κορμιά καί καλοκαίρια γαλανά

θάνατοι καί φωτιές και ἀόρατη ὀμορφιά.

Ἐκεῖ ὑπάρχουν ὅλα: ἀρκεῖ νά πᾶς, ὁλάνοιχτος
γυρεύοντάς τα.

Κρατήστε τον τελευταίο στίχο. Α! ξέχασα κάτι. Πριν ξαπλώσει κάθε νέος στο κρεββάτι-τάφο του, θα αφήσει το ποτήρι του δίπλα στα άλλα ποτήρια, μισογεμάτο ή μισοάδειο. Είναι το ποτήρι της ζωής που τέλειωσε; είναι το πικρό ποτήρι των δεινών ή το ποτήρι της ευχαρίστησης που το στράγγιξε; Κανείς δεν ξέρει, μόνο ίσως ο σπουδαίος δημιουργός τούτου του σπουδαίου εγχειρήματος.  

Δημήτρη Παπαϊωάννου, ευχαριστούμε για το ταρακούνημα!

Πηγές:

---

Οι φωτογραφίες είναι του René Habermacher

Το ποίημα "Το Δωμάτιο" της Λένας Παππά είναι από τη συλλογή Αρτεσιανά εκδ. Οι εκδόσεις των φίλων, Αθήνα 1988

© κειμένου: www.gayekfansi.blogspot.com - με την επιφύλαξη κάθε δικαιώματος. 

 

Σύνδεσμοι

---

Επίσημη ιστοσελίδα του Δημήτρη Παπαϊωάννου: Εδώ

Συνέντευξη του Παπαϊωάννου στο you tube: Εδώ

Δείτε το trailer της παράστασης στο you tube: Εδώ

Επίσημη ιστοσελίδα για το ΜΕΣΑ: http://mesaproject.gr/