ΖΟΥΜΕ ΠΩΣ ΚΙ ΕΣΥ (Live Like You)

[...] Καμιά τρυφερότητα δεν ήταν δυνατό να υπάρξει ανάμεσά τους γιατί καθώς ο έρωτας που έκαναν δεν αναγνωριζόταν απ΄τον κόσμο, δεν τους επέτρεπε να νιώσουν τα φυσικά του αποτελέσματα. Μονάχα η γλώσσα μπορούσε να τους πληροφορήσει πως αγαπιόντουσαν μεταξύ τους. Γνωρίζουμε ήδη πως μιλούσαν στην αρχή. Βλέποντας πως κανένας απ' τους δυο δεν καταλάβαινε τον άλλον και πως τα λόγια τους πήγαιναν χαμένα, κατέληξαν να ικανοποιούνται με γρυλλίσματα και βογγητά. Απόψε, για πρώτη φορά μέσα σε δέκα, μέρες, θα μιλήσουν και θα διανθίσουν το λεξιλόγιό τους με το πιο αναίσχυντο πάθος. Μια αίσθηση ευτυχίας, υπερβολικά έντονη, έκανε το στρατιώτη να μουγκρίσει. Με μια απότομη κίνηση, τα δυο του χέρια που ακουμπούσαν το ένα στο αυτί και τ' άλλο στα μαλλιά του αγοριού, απέσπασαν το κεφάλι απ' τον ατσάλινο μοχλό που συνέχισε να σκληραίνει.

- Σταμάτα.

Μετά τράβηξε προς το μέρος του αυτό το στόμα που βιάστηκε να κολλήσει στο δικό του μέσα στο σκοτάδι. Τα χείλη του Ριτόν είχαν απομείνει ολάνοιχτα, διατηρώντας το σχήμα και τη διάμετρο της ψωλής του Έρικ. Τα στόματά τους σφίχτηκαν το 'να πάνω στ' άλλο, συνδέθηκαν σαν κομμένη λέξη από 'να ενωτικό σημείο, από ένα αόρατο πέος, δίχως ρίζα, που ζει μοναχό και πηγαίνει από τον ένα ουρανίσκο στον άλλο. Το βράδυ ήταν υπέροχο. Τ' αστέρια ήσυχα. Ένιωθες πως τα δέντρα ήσαν ζωντανά, πως η Γαλλία ξυπνούσε και πως κάπου στο βάθος, πολύ μακριά, το Ράιχ αγρυπνούσε. [...]

 

Πηγή:

---

Σαν Ζενέ, Επιτάφιες Σπονδές, μτφρ. Λουκάς Θεοδωρακόπουλος, εκδόσεις Εξάντας, Αθήνα 1985.