Ο Μάριο και ο Μάγος, (Mario und der Zauberer) by Thomas Mann

«Φανταστείτε τον σαν ένα συνεσταλμένο νέο είκοσι χρονών, με μαλλιά κοντά κουρεμένα, χαμηλό μέτωπο και βαριές βλεφαρίδες πάνω απ’ τα μάτια του, που ‘χαν ένα ακαθόριστο γκρίζο χρώμα με πράσινες και κίτρινες ανταύγειες. Αυτό το γνωρίζω καλά, γιατί είχαμε μιλήσει μαζί του αρκετές φορές. Το πάνω μέρος του προσώπου του, με την πλακουτσωτή και γεμάτη φακίδες μύτη, βρισκόταν πιο πίσω από το προτεταμένο κάτω μέρος, με κυρίαρχα εδώ τα παχιά του χείλη, που όταν μιλούσε άφηναν να φαίνονται ανάμεσά τους τα υγρά του δόντια. Αυτά τα σαρκώδη, φουσκωμένα χείλη μαζί με τα καλυμμένα του μάτια προσδίδανε στη φυσιογνωμία του μια πρωτόγονη μελαγχολία, που ήταν ακριβώς και ο λόγος για τον οποίον είχαμε κάπως συμπαθήσει το Μάριο απ’ την αρχή. Δεν θα μπορούσε να γίνει κανένας λόγος για κτηνωδία στην έκφρασή του· μιλούσαν ήδη για το αντίθετο τα ασυνήθιστα λεπτά και ντελικάτα χέρια, που η ευγένειά τους έκανε εντύπωση ακόμα και σε νότιους, και που δέχονταν μ’ ευχαρίστηση την εξυπηρέτησή τους.

Τον γνωρίζαμε ως άνθρωπο δίχως να τον ξέρουμε προσωπικά, αν μου επιτρέπετε να κάνω αυτή τη διάκριση. Τον βλέπαμε σχεδόν καθημερινά και είχαμε αισθανθεί την συμπάθεια για το ονειροπαρμένο του ύφος, που εύκολα χανόταν σαν αφηρημένο, που το αντιστάθμιζε και διόρθωνε όμως αμέσως με την ιδιαίτερη προθυμία του· ήταν ύφος σοβαρό και το πολύ πολύ τα παιδιά να του προκαλούσαν κανένα χαμόγελο, χωρίς όμως να ‘ναι περίλυπο ή κλαψιάρικο και δίχως κολακείες ή εσκεμμένη φιλοφροσύνη, το αντίθετο μάλιστα: το ύφος του είχε παραιτηθεί από κάθε είδους φιλοφροσύνη και ήταν ξεκάθαρο πως δεν δημιουργούσε ελπίδες ότι θα αρέσει. Η μορφή του θα παράμενε σίγουρα στη μνήμη μας σαν μια από τις αφανείς ταξιδιωτικές αναμνήσεις που κρατάει κανείς καλύτερα από άλλες πιο σημαντικές. Για την κατάστασή του όμως δεν γνωρίζαμε τίποτ’ άλλο, από το ότι ο πατέρας του ήταν ένας χαμηλού βαθμού γραφέας στο Municipio και η μητέρα του πλύστρα».

---

Τόμας Μαν, Ο Μάριο και ο Μάγος, μετ. Φώτης Βασινιώτης, πρόλογος, Ευγένιος Αρανίτσης, Εκδόσεις Ερατώ, Αθήνα, 1982.

Στη νουβέλα τού Τόμας Μαν Ο Μάριο και ο Μάγος, ο νεαρός έφηβος Μάριο, κάτοικος του Τόρε ντι Βένερε, τιμωρείται για ένα είδος προσωπικής γοητείας που ασκεί στους γύρω του. Ένα είδος προσωπικής γοητείας που δεν αφήνει ασυγκίνητο σχεδόν κανέναν άνθρωπο, και από τα δύο φύλα. Ο νεαρός όμως Γανυμήδης του Τόρε ντι Βένερε, που θα γίνει το αντικείμενο του πόθου τούτης της καρικατούρας του διαβόλου και θα αφήσει τον εαυτό του να υφαρπαχθεί από τον Μάγο, δεν θα διστάζει να δώσει ένα τέλος …

Μια νουβέλα που μιλάει για την ακόρεστη μανία των γηρατειών και της ασχήμιας να κυνηγούν τα νιάτα και την ομορφιά τους, την τρυφερή τους σάρκα, τη ρώμη τους και την ευτυχία τους, προσπαθώντας έτσι να δουν μέσα στον αντεστραμμένο καθρέφτη τη δική τους μορφή να παραμορφώνεται γλυκά, ανακουφιζόμενοι. Ένα αίσθημα που δεν θα κορεστεί βέβαια ποτέ, αντίθετος μάλιστα, αυξάνει γεωμετρικά την δίψα τους για αναζήτηση καταφυγίου στην πάλλουσα εφηβική σάρκα· αενάως. Για τούτο τον παλιό και χιλιοειπωμένο μύθο μιλάει η υπέροχη νουβέλα του Τόμας Μαν και που ουσιαστικά αποτελεί το πρελούδιο του Θανάτου στη Βενετία.

Πέρα από την παραπάνω μετάφραση που σας συνιστούμε ανεπιφύλακτα, η νουβέλα του Τόμας Μαν, Ο Μάριο και ο Μάγος κυκλοφορεί και σε μετάφραση του Αλέξανδρου Κυπριώτη από τις εκδόσεις Ίνδικτος.

gayekfansi.blogspot.gr