(ΔΕ.) Γ. Τσαρούχης,
Νέος
μεταμφιεσμένος σε Έρωτα,
1959. Λάδι σε πανί, 83x37,5
εκ.
(ΑΡ.) Γ. Τσαρούχης,
Νέος
μεταμφιεσμένος σε Έρωτα,
1959. Τέμπερα σε χαρτί.
Ἔρωτα
τὴ σαΐτα σου νὰ τὴ μαλαματώσεις,
γιατὶ
καρδιὰ δὲν ἄφησες νὰ μὴν τηνε λαβώσεις.
Δημοτικό δίστιχο
Δημοτικό δίστιχο
Ο
Κάλλιστος μεταξύ των αθανάτων θεός
λυσιμελής Έρως
Σύμφωνα
με το Ησιόδειο κοσμογονικό σύστημα, ο
Κάλλιστος μεταξύ των αθανάτων θεός
λυσιμελής Έρως, εμφανίστηκε αμέσως μετά
το Χάος και συγχρόνως με την Γαίαν και
τον Τάρταρο. Έχουμε δηλαδή στην Θεογονία
του Ησίοδου τον Έρωτα, να είναι μια από
τις τρεις πρωταρχικές και αγέννητες
οντότητες δίπλα στο Χάος και την Γη. Στην
γενεαλογία των θεοτήτων δεν μετάσχει
ευθέως σε καμία γέννηση. Όμως ως ένα από
τα αρχέγονα στοιχεία της Δημιουργίας,
ο Έρως προκάλεσε με την ενέργειά του
που εξέκλειε την ένωση των στοιχείων
εκείνων από τα οποία προήλθε η ζωή.
Υπήρξε δηλαδή η αμοιβαία ελκτική δύναμη
εκείνων που με την ένωσή τους δημιούργησαν
τον κόσμο. Άσχετα αν από αυτόν τον ίδιο
τον θεό τίποτε άμεσο δεν παρήγετο. Πρώτο
αποτέλεσμα της ενέργειας που εξέπεμπε
ο Έρως ήταν να γεννηθούν από το Έρεβος
και την Νύχτα -που βγήκαν από το Χάος- ο
Αιθήρ και η Ημέρα, δηλαδή από τα σκότη
να αναδυθεί το φως. Ο Έρως όμως δαμάζει
όλους τους θεούς και όλους τους ανθρώπους
(ἐν στήθεσσι νόον καί ἐπίφρονα βουλήν).
Προφανώς γι' αυτή του την ιδιότητα, ο
Σοφοκλής αρκετά χρόνια αργότερα, θα του
δώσει το χαρακτηρισμό, ακαταμάχητο
(ἔρως ἀνίκατε μάχαν).
Από
τα παραπάνω εύκολα συμπεραίνει κανείς
την αξία, την λατρεία και την εκτίμηση
που οι αρχαίοι Έλληνες έτρεφαν για το
πρόσωπο αυτού του θεού. Τώρα πώς ο έρως
απόλεσε όλες αυτές τις τιμές και λατρείες
των θνητών κατερχόμενος σταδιακά την
κλίμακα τής εκτίμησης τους, πρέπει να
το αναζητήσουμε στην νέα θρησκεία που
ήρθε, και, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο,
σάρωσε τις παλιές. Ο Έρως λοιπόν, από
θεός που έχαιρε την απεριόριστη και βαθιά εκτίμηση των ανθρώπων, κατρακύλησε και απώλεσε τη θέση
που κατείχε στο αρχαίο ελληνικό
κοσμοσύστημα, χάρη στο κυνήγι του από
το χριστιανισμό. Ο χριστιανισμός δε
δίστασε, προκειμένου να εγκαταστήσει
την εξουσία του και κυρίως προκειμένου
να έχει τον πλήρη έλεγχο πάνω στους
ανθρώπους, να λοιδορήσει τον έρωτα,
θεωρώντας τον αμαρτία και ασθένεια, από
την οποία, αν προσβληθείς, καλά θα κάνεις
να τρέξεις στη συνομοταξία του παπαδαριού
και με εξομολογήσεις, μετάνοιες και
προσευχές -παλαιότερα και με πληρωμή
καθόλου ευκαταφρόνητων ποσών, προκειμένου
να αποκτηθεί το αναγκαίο και πολυπόθητο
συγχωροχάρτι- να ιαθείς γρήγορα και
πλήρως. Δηλαδή να μετανοήσεις επανερχόμενος
στον «ίσιο δρόμο».
Για την γνώμη δε του χριστιανισμού για την
ομοφυλόφιλη επιθυμία και πράξη, λίγο
πολύ τα πράγματα είναι γνωστά, μια και
θεωρείται ως αισχρή, σκοτεινή, απευκταία,
αμαρτωλή, παρά και αντίθετα με την φύσην πράξην, θανάσιμα κολάσιμη, και
βέβαια έχει χαρακτηριστεί και καταταγεί
μεταξύ των Επτά θανάσιμων αμαρτημάτων.
Όχι θα την άφηναν! Αγαπητοί μου gay, να
ξέρετε πως δεκτοί δεν θα γίνεται ποτέ
από το παπαδαριό και μην λησμονείτε πως
ο χριστιανισμός είναι δημιούργημά του
-δηλαδή των πατέρων, όχι του Χριστού.
Οπότε αν αυτό σας λυτρώνει και σας
ανακουφίζει, μπορείτε να πιστεύεται
όσο θέλετε, να γνωρίζεται όμως πως δεν
θα γίνετε ποτέ μέλη μιας ομάδας και ενός
δόγματος που, ναι μεν πιστεύετε·
αυτό
όμως σας αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας, θεωρώντας σας αισχρά κολασμένους και αμετανόητα αμαρτωλούς -για να μην πω άρρωστους.
Αλλά όλα τούτα αξίζουν μιας προσεκτικής
και εμπεριστατωμένης μελέτης και δεν
είναι του παρόντος, οπότε σταματώ εδώ
και υπόσχομαι εν καιρώ να επανέλθω.
Επανερχόμενος
στο θέμα μου, τον λυσιμελή Έρωτα, πρέπει
να διευκρινίσω πως όταν λέω εδώ, έρωτα,
εννοώ την απλή και απόλυτα φυσική του
έκφραση που είναι το σεξ, κοινώς γαμήσι.
Ο χριστιανισμός βέβαια ουδέποτε
αναγνώρισε το δικαίωμα του ανθρώπου να
απολαύσει τούτο το δώρο της φύσης, τούτη
την απόλυτα φυσική απόλαυση. Για τον
χριστιανό, γαμήσι ίσον τεκνοποίηση. Άρα
στη ζωή σου -εφόσον έχεις ασπαστεί και
πιστεύεις στον χριστιανισμό- θα γαμήσεις
όταν και εάν θα κάνεις παιδί. Μια, δυο,
άντε τρεις φορές. Και μια και είσαι εσύ,
και είσαι και πουτσαράς, και μορφονιός,
και παλληκάρι, άντε τέσσερις. Έκτοτε,
γαμήσι τέλος!! Μας τελείωσε μάγκες!!
Και
μάλιστα όλα αυτά κάτω από το άγριο βλέμμα
του Δημιουργού σου, που το άγρυπνο μάτι Του σε παρακολουθεί -τον χαρακτηρισμό
τον αφήνω στους αναγνώστες- και που δεν
έχει διστάσει να σε προειδοποιήσει από
πολύ νωρίς, για τις τιμωρίες που σε
περιμένουν στα κοχλάζοντα καζάνια της
Κολάσεως, αν παρακούσεις τις εντολές Του. Διόλου τυχαίο βέβαια που την επίσημη
εκκλησία βρίσκει αντίθετη η χρήση
οποιουδήποτε μέσου αντισύλληψης. Και
βέβαια γαμήσι νοείτε μόνο μέσα στην
γάμου κοινωνία. Στην σχέση δηλαδή που
έχει προχωρήσει σε γάμο και έχει ευλογηθεί
εντός της αγίας εκκλησίας από τον Έναν
και μοναδικό Δημιουργό -πέραν βέβαια
του αντιπροσώπου Του ιερέα που δεν έχει χάσει την
ευκαιρία να τσεπώσει την προσφερθείσα παχυλή αμοιβή,
προκειμένου να δώσει τις άδειες και να
τελέσει για χάρη σου το μυστήριο του γάμου· ουσιαστικά δηλαδή να σε δεσμεύσει νομικά, καθορίζοντάς σου έναν τρόπο ζωής που δεν είναι ζωή. Για όποιον διαφωνεί, ας ρίξει μια ματιά στα διαζύγια καθώς και στην όλη διαδικασία και ελπίζω να καταλάβει -φίλη μου νομικός μού έλεγε τις προάλλες, «δεν καταλαβαίνω γιατί παντρεύονται και υποβάλουν τους εαυτούς τους σε όλη αυτή την ταλαιπωρία», μου εξιστόρησε δε σκηνές απείρου κάλλους από την πολύχρονη πείρα της. Αλλά όλα ετούτα
είναι πνιγηρά και δύσοσμα, οπότε ας
επανέρθουμε στην αρχαία Ελλάδα,
τότε που ακόμα και ο γάμος ήταν πολιτικός
και το ιερατείο δεν είχε καμιά ανάμιξη
μαζί του.
Επανερχόμενος
στην αρχαία Ελλάδα πρέπει να προσθέσω
ότι ο Αριστοτέλης με το συνήθη περιεκτικό
του τρόπο, θα συσχετίσει τον έρωτα του
Ησίοδου με τη φευγαλέα εμφάνιση της
ίδιας θεότητας στον Παρμενίδη, αλλά και
με τη «Φιλότητα» του Εμπεδοκλή. Για τη
λειτουργία του Έρωτα στον Παρμενίδη δε
γνωρίζουμε πολλά πράγματα, το σίγουρο
είναι πως δεν αποτελεί κεντρική έννοια
της φιλοσοφικής του σύλληψης. Αντίθετα,
γνωρίζουμε ότι η Φιλότητα του Εμπεδοκλή,
που δεν ισοδυναμεί ακριβώς με τον Έρωτα
αλλά συνδέεται στενά μαζί του και η
σεξουαλική της διάσταση, είναι ενεργή.
Γι’ αυτό άλλωστε ο Εμπεδοκλής δε διστάζει
να την ταυτίσει με την Αφροδίτη. Ο
Αριστοτέλης σωστά είδε στη Φιλότητα
του Εμπεδοκλή την κοσμική ένωση των
ομοειδών.
Η
σημαντικότερη πραγματεία βέβαια που
γράφτηκε ποτέ για τον Έρωτα έχουμε την
τύχη να είναι ελληνική και να καλείται
Περί Έρωτος Συμπόσιον, ο συγγραφέας
της δε, ακούει στο όνομα Πλάτων. Οπότε,
οι ενδιαφερόμενοι, ας ανατρέξουν εκεί.
Εγώ εδώ, απλά κινώ το ενδιαφέρον· ουσιαστικά φιλοδοξώ είμαι το λάδι στο
γρανάζι της σκέψης!!
Ο
Κάλλιστος μεταξύ των αθανάτων θεός
λυσιμελής Έρως λοιπόν, σύμφωνα με την
Ελλάδα είναι αγέννητη οντότητα η οποία
προϋπήρχε, και εμφανίστηκε παρέα με την
Γαίαν και το Χάος. Οι Άγιοι όμως είναι
-ως γνωστόν- κατώτερες του Θεού οντότητες στο
χριστιανικό θεολογικό ιεραρχικό σύστημα
όλων των αιρέσεων και δογμάτων -της
Ορθοδοξίας μη εξαιρουμένης. Άρα, ο θεός
Έρως δεν χρήζει τη συνεπικουρία ή
προστασία κανενός Αγίου -ντόπιας κοπής
ή ξενόφερτου- προκειμένου να δράσει...
Όπως είπαμε και παραπάνω, ο Έρως δαμάζει
όλους τους θεούς και όλους τους ανθρώπους,
έτσι δεν έχουμε παρά να αφήσουμε το
απόλυτα τρωτό, γήινο και θνητό σώμα μας,
βορρά στα βέλη του.
Αμήν!!
©
κειμένου: gayekfansi.blogspot.gr, με την επιφύλαξη
κάθε δικαιώματος.