gay ekfansi: Sergueï Sovkov, a tribute

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2020

Sergueï Sovkov, a tribute

Σεργκέι Σοκὸφ, ἀφιέρωμα στὸν ζωγράφο

Ὁ Σεργκέι Μιχαϊόβιτς Σοκὸφ (Sergueï Mikhailovitch Sovkov, ρώσικα: Сергей Михайлович Совков) γεννήθηκε στὶς 25 Ἀπριλίου τοῦ 1972 στὸ Kyschtym τῆς Ρωσίας. Ἀπὸ μικρὸς ἔδειξε τὴν κλήση του στὴ ζωγραφική. Σπούδασε στὸ Πανεπιστήμιο Togliatti τῆς Ρωσίας ἀπ᾿ ὅπου ἀποφοίτησε τὸ 1997. Στὸ ἴδιο πανεπιστήμιο, στὸ Τμῆμα Καλῶν Τεχνῶν, δίδαξε ἐπὶ δεκαεπτὰ ἔτη. Ὅμως τὸ 1916 ἀπώλεσε τὴ θέση τοῦ καθηγητῆ, λόγῳ τοῦ νόμου κατὰ τῆς «ὁμοφυλοφιλικῆς προπαγάνδας» ποὺ ὑπερψήφισε ἡ κυβέρνηση τοῦ Πούτιν. Αὐτὸ δήλωσε ὁ Σεργκέι Σοκὸφ σὲ συνέντευξή του στὸν δημοσιογράφο Christopher Harrity ποὺ δημοσιεύτηκε στὸ περιοδικὸ Out.com. Ἀπολυόμενος, οὐσιαστικά, ἀπὸ τὸ πανεπιστήμιο, λόγω τῆς ὁμοφυλοφιλίας του, δραστηριοποιήθηκε στὴν έλεύθερη ἀγορά, άνοίγοντας τὸ δικό του στούντιο-γκαλερί, τὸ «Blaue Tauben», παρέα μὲ τὸν σύντροφό του Erwin, γεννημένο στὶς 6.5.1983 στὸ Γκρὰτς τῆς Αὐστρίας.

Παρὰ τὶς σπουδές του ὁ Σοκὸφ συνέχισε μιὰ διαβίου ἐπαίδευση, ἔτσι τὸ 2003, πῆρε μαθήματα ζωγραφικῆς, γλυπτικῆς καὶ ἀρχιτεκτονικῆς στὸ κρατικὸ πανεπιστημιακὸ ἵδρυμα «Ἴλια Ρέπιν» τῆς Ρωσικῆς Ἀκαδημίας Καλῶν Τεχνῶν ποὺ βρίσκεται στὴν Ἁγία Πετρούπολη. Ἀπό τὸ 2006 εἶναι ἐνεργὸ μέλος τῆς Ἕνωσης Ρώσων Καλλιτεχνῶν.

Στὸ ἐπίκεντρο τῆς καλλιτεχνικῆς δραστηριότητας τοῦ Sergey Sovkov, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ ζωγραφικὴ βρίσκεται καὶ ὴ γλυπτική, ἰδίως τὰ κεραμικά. Ἔχει ἐπίσης συνεργαστεῖ μὲ τὸ περιοδικὸ τῆς Νέας Ὑόρκης, Art of Men

Στὴ θεματολογία τοῦ καλλιτέχνη ἐντοπίζει κανεὶς τὴν ἀπεικόνιση τῆς ἀρσενικῆς ὀμορφιᾶς, καθὼς καὶ τὴν ἀπεικόνηση τοῦ ἀθώου, νεανικοῦ βλέμματος. Ἀλλὰ καὶ τὸ τοπίο ὅπως καὶ ὴ νεκρὴ φύση δὲν ἀπουσιάζει ἀπὸ τὸ ἔργο του.

Οἱ φόρμες του δομοῦνται στέρεα, ὡς τοῖχος, ἀλλὰ καὶ ἐλεύθερα διαχέοντας τὰ νεανικὰ κορμιὰ στὸ φόντο τους. Λουόμενοι, παρέες ἐφήβων, περιπατητές, ποδηλάτες, ἀθλητές, κωπηλάτες καὶ ἄλλα θέματα δίνουν ἀφορμὴ στὸν Σεργκέι νὰ περιεργαστεῖ τὸ ἀντρικὸ σῶμα, νὰ τὸ ἀπεικονήσει ξένοιαστο, σὲ κίνηση, ἀλλά καὶ ἀκίνητο καθὼς νωχελικὰ ξαμπλώνει στὴν ἀμμουδιά.

Στὶς εἰκόνες τοῦ Σεργκέι ἂς μὴν ἀναζητήσει ὁ θεατὴς καμιὰ ἔντονη ψυχαναλυτικὴ ἐμβάθυνση, ἀνάλυση καὶ ἑρμηνεία. Ὁ ἴδιος ὸ ζωγραφικὸς χῶρος, παραστατικὰ δομημένος, δὲν λειτουργεῖ ὡς ἁπλὸ φόντο ἀλλὰ μέσα του ὑπάρχουν, ζοῦν καὶ «χωνεύονται» τὰ γυμνὰ ἀντρικὰ κορμιά· τοῦτος ὁ χῶρος εἶναι λοιπὸν ποὺ ἀναδύει τὰ συναισθήματα, τὶς σκέψεις καὶ ἔρχεται νὰ συνδεθεῖ μὲ πράγματα στὸ μυαλό μας, ξυπνώντας μνῆμες. Ἐξάλλου, ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ Ματίς: «Θέλω νὰ κάνω πίνακες ποὺ νὰ κάθομαι στὸν καναπὲ μὲ τὶς παντοῦφλες μου καὶ νὰ τοὺς ἀπολαμβάνω κοιτάζοντάς τους ἀπένατι»! Μὲ ἄλλα λόγια ἡ τέχνη μπορεῖ νὰ μιλήσει ἁπλά, μὲ λιτὰ ὑλικὰ καὶ θέματα, ὄχι ἀπαραίτητα μὲ πολύπλοκα καὶ δυσνόητα μέσα... ἀπεικονίζοντας τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὴν ἴδια τὴ δύναμη τῆς ζωῆς, προτρέποντας τοὺς ἀνθρώπους νὰ τὴν ἀναζητήσουν καὶ αὐτοὶ μὲ τὴ σειρά τους, κυρίως ὅμως νὰ τὴ ζήσουν, ἀφοῦ τούτη ἡ ζωὴ εἶναι μία καὶ μοναδική, καὶ κυρίως ἀνεπανάληπτη· δὲν εἴμαστε δηλαδὴ μακριὰ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἡ ἀρχαία Ἑλλάδα ἀναζήτησε καὶ ἀνέδειξε· τὸ κάλλος!!