«Ἐρωτικό», ἕνα ποίημα τοῦ Ναπολέοντα Λαπαθιώτη

 

 

 

 

 

«Ἐρωτικό» τοῦ Ναπολέοντα Λαπαθιώτη

Ὀλίγα τινὰ

Τὸ ποίημα «Ἐρωτικὸ» τοῦ Λαπαθιώτη εἶναι, βέβαια, γνωστό, ὁπότε δὲν πρωτοτυποῦμε· γνωστή, ἴσως, δὲν εἶναι ἡ ἱστορία τοῦ ποιήματος, γι᾿ αὐτὸ καὶ μπαίνουμε στὸν κόπο νὰ τὴν παρουσιάσουμε.

Τὸ ποίημα γράφτηκε τὸ 1928, ὅμως εἶδε τὸ φῶς τῆς δημοσιότητας τὸ 1964, εἴκοσι χρόνια μετὰ τὸν θάνατο τοῦ ποιητῆ. Συγκεκριμένα, τὸ «Ἐρωτικὸ» συμπεριέλαβε ὁ Ἄρης Δικταῖος στὴν πρώτη μεταθανάτια ἔκδοση τῶν ποιημάτων τοῦ Λαπαθιώτη ὑπό τὸν τίτλο: Ποιήματα, σὲ εἰσαγωγὴ καὶ σχόλια δικά του· ὁ τόμος κυκλοφόρησε ἀπὸ τὸν Ἐκδοτικὸ Οἶκο Γ. Φέξη καὶ κοσμοῦταν μὲ σχέδια τοῦ Δημήτρη Μεζίκη (περισσότερα κλὶκ ἐδῶ). Τούτη ἡ ἔκδοση δὲν περιελάμβανε βέβαια ὅλα τὰ ποιήματα τοῦ Λαπαθιώτη, μιὰ καὶ ὁ Δικταῖος καταχώρησε βιαστικὰ ὅσα εἶχε μπρός του, χωρὶς νὰ προχωρήσει σὲ ἔρευνα, γιὰ τὸν κίνδυνο μὴν τὸν προλάβουν ἄλλοι.

Σὲ τοῦτο τὸ ποίημα ὁ Λαπαθιώτης διασώζει σὲ ἀκροστιχίδα τὸ ὄνομα ἑνὸς ἀπὸ τοὺς ἔρωτές του· τοῦ Κώστα Γκίκα μὲ τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ γνωρίστηκε κάπου τὸ 1925-1926 καὶ συνῆψε σχέση μαζί του ἡ ὁποία διήρκησε ἕως τὸ 1937.

Στὰ κατάλοιπα τοῦ ποιητῆ, μάλιστα, βρέθηκε μιὰ ἡμερολογιακὴ σημείωση τοῦ 1929, τὴν ὁποία παραθέτει καὶ ὁ Δικταῖος, ποὺ ἀναφερει: Κάτω δωμάτιο, – ἰσόγειο, – συμβίωση μὲ Κώστα. Χειμῶνας, χιόνια ἐπανειλημμένα. Ἐπίσης, σὲ γράμμα του μὲ ἡμερομηνία 25 Ὀκτωβρίου 1935, ποὺ ἀπευθύνει σὲ φίλο του, ἀναφέρει: Ἔλειπα δέκα μέρες στὴν Πάτρα μὲ τὸν πατέρα μου. Εἶχα πάρει μαζί μου καὶ τὸν ἐκ Μενιδίου Κῶτσον Γκίκαν.

Παραθέτουμε λοιπὸν ἐδῶ τὸ ποίημα τοῦ Λαπαθιώτη, πού, ὅπως ἀναφέραμε, σώζει σὲ ἀκροστιχίδα τὸ ὄνομα τοῦ Κώστα Γκίκα, ἑνὸς ἔρωτά του.

 

Ἐρωτικὸ

Καημός, ἀλήθεια, νὰ περνῶ τοῦ ἔρωτα, πάλι, τὸ στενό,
ὥσπου νὰ πέσει ἡ σκοτεινιά, μιὰ μέρα τοῦ θανάτου,
στενὸ βαθὺ καὶ θλιβερό, ποὺ θὰ θυμᾶμαι γιὰ καιρό,
τί μοῦ στοιχίζει, στὴν καρδιά, τὸ ξαναπέρασμά του.

Ἂς εἶναι, ὡστόσο, τί ὠφελεῖ; Γυρεύω πάντα τὸ φιλί,
στερνὸ φιλί, πρῶτο φιλὶ καὶ μὲ λαχτάρα πόση!
Γυρεύω πάντα τὸ φιλί, ποὺ μοῦ τὸ τάξανε πολλοί,
κι ὅμως δὲ μπόρεσε κανείς, ποτέ, νὰ μοῦ τὸ δώσει...

Ἴσως, μιὰ μέρα, ὅταν χαθῶ, γυρνώντας, πάλι, στὸ βυθό,
καὶ μὲ τὴ Νύχτα, μυστικά, γίνουμε, πάλι, ταίρι,
αὐτὸ τὸ ἀνεύρετο φιλί, ποὺ τὸ λαχτάρησα πολύ,
σὰ μιὰ παλιά της ὀφειλή, νὰ μοῦ τὸ ξαναφέρει!

Τέλος, νὰ προσθέσουμε ὅτι τὸ ποίημα ἔτυχε ἐξαιρετικῆς μελοποίησης ἀπὸ τὸν Νίκο Ξυδάκη καὶ ἑρμηνεύτηκε ἀπὸ τὴν Ἐλευθερία Ἀρβανιτάκη στὸν δίσκο Κοντὰ στὴ δόξα μιὰ στιγμὴ (Lyra 1990).

 

Μετὰ τιμῆς

gayekfansi.blogspot.com