gay ekfansi: Ιανουαρίου 2012

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Σχεδόν όλα, μια ταινία του Σεμπαστιάν Λιφσίτζ (Presque Rien, un film de Sébastien Lifshitz)

Come Undone, a film by Sébastien Lifshitz

Την ιστορία ενός πρώτου έρωτα μας αφηγείται ο Σεμπαστιάν Λιφσίτζ σε τούτη την τρυφερή, νεανική ερωτική ταινία. Αν και ο γαλλικός τίτλος (Presque Rien) προσδιορίζει πλήρως την κατάσταση που θα επέλθει ο ήρωας της ταινίας που μας απασχολεί στο παρόν κείμενο, στην ολωσδιόλου αντίθετη μετάφραση του τίτλου στα ελληνικά, πιθανό να αποδίδεται καλύτερα η θεματική της, αφού μια σχέση πάντα αφήνει κάτι έστω κι αν αυτό είναι τίποτα· γιατί ακόμα και αυτό το τίποτα μπορεί να βάλει σε λειτουργία σκέψη και νου και ωριμότερος να αντιμετωπίσεις το μέλλον με άλλη προοπτική.

Ο 18χρονος Ματιέ (Jérémie Elkaïm) είναι ο ήρωάς μας, που σε τούτη την τρυφερή ηλικία ανακαλύπτει την ομοφυλοφιλική του κλίση στο πρόσωπο του συνομήλικού του Σεντρίκ (Stéphane Rideau), σε μια καλοκαιρινή παραλία της Νταν. Ο έρωτας ξετυλίγει της φτερούγες του, όμως ο Ματιέ πρέπει να μάθει να ζει ανεξάρτητος και μακριά από την οικογένειά του, κάτι όχι και τόσο εύκολο σε αυτή την μεταβατική ηλικία. Τα προβλήματα αρχίζουν όταν ο Σεντρίκ πιέζει τον Ματιέ να συγκατοικήσουν στο Παρίσι.

Το χρονικό τούτου του πρώτου έρωτα, γεμάτο πάθος, αμφιβολίες, οπισθοδρομήσεις, νεανική ορμή, αλλά και την πίκρα που αφήνει το τέλος μιας σχέσης, μας δίνει καρά-καρέ τούτη η υπέροχα τρυφερή ταινία. Και μιλάμε πάντα για τη σχέση δύο αγοριών της ίδιας ηλικίας, όχι όμως και κοινωνικής τάξης και σίγουρα μιλάμε για δυο διαφορετικούς χαρακτήρες. Ο Ματιέ όπως είπαμε μόλις έχει ανακαλύψει την ομοφυλοφιλία του, και ουσιαστικά διανύει το καλοκαίρι του τέλους της αθωότητάς του. Βρίσκει λοιπόν στο πρόσωπο του Σεντρικ τον αγαπημένο, μόνο που το πρόσωπο αυτό δεν είναι το κατάλληλο να τον μυήσει σε μια τέτοια σχέση και κατ’ επέκταση στη ζωή, σε αντίθεση με τον Σεντρίκ, που έχει μια κάπως πιο αλαζονική συμπεριφορά, απόρροια των εμπειριών του και του ότι έχει ξεκαθαρίσει τι θέλει στη ζωή.

Η ταινία προσεγγίζει με ευαισθησία το θέμα της, αντιμετωπίζοντας τη σχέση των δύο αγοριών χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις· καταγράφοντας κάθε πτυχή της ερωτικής τους ιστορίας σαν επρόκειτο για στρέιτ σχέση. Ο σκηνοθέτης χωρίς να σοκάρει ή να ωραιοποιεί τις καταστάσεις, μας παρουσιάζει την ερωτική ιστορία του Ματιέ και του Σεντρίκ, χωρίς φλυαρίες, γραφικότητες και περιττές εικόνες.

Η ταινία μας θυμίζει έντονα το σινεμά του Αντρέ Τεσινέ (André Téchiné) όχι μόνο από το γεγονός ότι ο Στεφάν Ριντό έπαιζε στα Άγρια βλαστάρια (Les Roseaux Sauvages).

Δομημένη με συνεχή φλάς-μπακ, που μπορεί να μπερδέψει στην αρχή τον θεατή, ο οποίος όμως σίγουρα θα μαγευτεί και θα απολαύσει μια ερωτική ιστορία, στην οποία η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί κοινωνικό ή κάποιο άλλο πρόβλημα, αλλά μια κατάσταση σαν όλες τις άλλες.

Σημειώσεις

Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

Δεν ήθελα να αφηγηθώ το χρονικό μιας σχέσης με όλες της ψυχολογικές παραμέτρους της. Αυτό που πραγματικά ήθελα, ήταν να φτιάξω το πορτρέτο ενός ατόμου σε μια συγκεκριμένη στιγμή όταν ακόμα χτίζει τη ζωή του και να το παρακολουθήσω για λίγο. Ο Mathieu διανύει μια περίοδο αστάθειας: Πρέπει να εδραιωθεί μακριά από την οικογένειά του και να εγκαταλείψει την εφηβεία, καθώς ανακαλύπτει την ομοφυλοφιλία και τον έρωτα. Όλα αυτά μπερδεύονται και τον αποσταθεροποιούν, πολύ περισσότερο μάλιστα σε συνδυασμό με τη «δυσλειτουργική» οικογένειά του: ένας πατέρας απών, μια καταθλιπτική μητέρα, ένας νεκρός αδελφός.

Και ο ίδιος εξάλλου έχει μια έντονη προδιάθεση για μελαγχολία και κατάθλιψη.

Η δουλειά μου γυρίζει γύρω από την ιδέα του πορτρέτου: το να πάρει κανείς ένα άτομο και να προσπαθήσει να εικονογραφήσει το «εσωτερικό του τοπίο», θα μπορούσε να το αποκαλέσει κανείς «το έσω σύμπαν». Έτσι, το εύρημα της ταινίας –το αδιάκοπο μπέρδεμα παρόντος μέλλοντος- μου επιτρέπει να προσεγγίσω καλύτερα αυτό το σύμπαν.

Πηγή

Από το δελτίο τύπου της ταινίας

Η ταινία στο imdb: Εδώ

Η ταινία στη Βικιπαίδεια: Εδώ

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

"Κάρινγκτον", μια ταινία του Κρίστοφερ Χάμπτον ("Carrington", a film of Christopher Hampton)

Σύμφωνα με το Ησιόδειο κοσμογονικό σύστημα, ο Κάλλιστος μεταξύ των αθανάτων θεός λυσιμελής Έρως, εμφανίστηκε αμέσως μετά το Χάος και συγχρόνως με την Γαίαν και τον Τάρταρο, έχουμε δηλαδή στη Θεογονία του Ησίοδου, τον Έρωτα, να είναι μια από τις τρεις πρωταρχικές και αγέννητες οντότητες δίπλα στο Χάος και τη Γην. Ο Έρως δαμάζει όλους τους θεούς και όλους τους ανθρώπους (ἐν στήθεσσι νόον καί ἐπίφρονα βουλήν). Προφανώς γι' αυτή του την ιδιότητα, ο Σοφοκλής αρκετά χρόνια αργότερα, θα του δώσει τον χαρακτηρισμό, ακαταμάχητο.

Ως ένα από τα αρχέγονα στοιχεία της Δημιουργίας ο Έρως προκάλεσε, με την ενέργειά του που εξέκλειε, την ένωση των στοιχείων εκείνων, από τα οποία προήλθε η ζωή. Υπήρξε δηλαδή η αμοιβαία ελκτική δύναμη εκείνων που με την ένωσή τους δημιούργησαν τον κόσμο. Άσχετα αν από αυτόν τον ίδιο τον θεό τίποτε άμεσο δεν παρήγετο. Πρώτο αποτέλεσμα της ενέργειας που εξέπεμπε ο Έρως ήταν να γεννηθούν από το Έρεβος και τη Νύχτα -που βγήκαν από το Χάος- ο Αιθήρ και η Ημέρα, δηλαδή από τα σκότη να αναδυθεί το φως.

Ο Έρως από την αρχαιότητα δεν περιγράφει μια κατάσταση ή ένα συναίσθημα, αλλά μια ορμή κίνησης προς το αντικείμενο της επιθυμίας.

Στην ελληνική μυθολογία, η Αφροδίτη συνοδεύεται πάντα από δύο βοηθούς τον Πόθο και τον Ίμερο. Και αυτό γιατί αν δεν συνυπάρχουν αυτοί οι δυο υποθεοί, Έρωτας δεν γίνεται να υπάρξει, αφού ο Πόθος (η ερωτική επιθυμία) από μόνος του δεν αρκεί και μπορεί να παραμείνει πόθος ανομολόγητος για πάντα, αν δεν έρθει ο Ίμερος (πείτε τον και καύλα αν προτιμάται) να σε κάνει “ταύρο εν υαλοπωλείο” μετατρέποντας δηλαδή τον Πόθο σε ακατάσχετη ερωτική παρόρμηση και τότε να δεις....

Η αγγλίδα ζωγράφος Ντορα Κάρινγκτον (Dora Carrington 1893 - 1932) που ήταν μέλος της Ομάδας Bloomsbury, συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον ομοφυλόφιλο συγγραφέα Λάιτον Στρέιτσι (Lytton Strachey) το 1916. Η μακροχρόνια σχέση τους είναι το σεναριακό εύρημα τούτης της πανέμορφης ταινίας του Κρίστοφερ Χάμπτον, αλλά και η αφορμή να θυμηθούμε τα παραπάνω, αφού η θεματική της ταινίας είναι ο Έρωτας. Η Κάρινγκτον, φύση φιλελεύθερη, ανοιχτόμυαλη και προοδευτική, ξεχώριζε από άλλους καλλιτέχνες της γενιάς της τόσο για την επιμονή της να μην παρουσιάζει τα έργα της σε εκθέσεις, όσο και για τις σεξουαλικές της προτιμήσεις αφού στο ενεργητικό της καταγράφεται η σχέση της με την Henrietta Bingham αλλά και με τον συγγραφέα Gerald Brenan, πέρα από την μακροχρόνια σχέση της με τον Στρέιτσι.

Σε τούτη την πανέμορφη ταινία ο Κρίστοφερ Χάμπτον διερευνά την βαθιά, αληθινή και σύνθετη όσο ελάχιστες άλλες ερωτική σχέση της Κάριγκτον, με τον ομοφυλόφιλο Λάιτον Στρέιτσι. Σχέση δυνατή, αφού δύο μήνες μετά το θάνατο του Στρέιτσι από καρκίνο, τον Ιανουάριο του 1932, η Κάριγκτον θα αυτοπυροβοληθεί, μην βρίσκοντας πλέων κανένα νόημα στη ζωή.

Η Κάρινγκτον, φύση ελεύθερη όπως είπαμε, ήταν αδιάφορη για τις κοινωνικές συμβάσεις της εποχής και η τρέχουσα ηθική σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσε να την περιορίσει. Γεγονός που το πλήρωσε, αφού για πολλά χρόνια η τέχνη της έμεινε στην αφάνεια, και μόλις τα τελευταία χρόνια άρχισε να αναγνωρίζεται. Κατά τη διάρκειά της σχέσης της λοιπόν με τον Στρέιτσι, η Κάρινγκτον θα δημιουργήσει και ερωτική σχέση με άλλους, όπως αυτή που περιγράφεται στην ταινία με τον στρατιώτη Ραλφ Πάρτριτζ, που με την σειρά του είναι πρόθυμος να δεχθεί και τον Στρέιτσι. Το πρόβλημα όμως είναι ότι ο Πάρτριτζ έχει έντονα ιδεολογικά προβλήματα και νοιώθει άβολα, όχι για τις σεξουαλικές επιλογές του Στρέιτσι, αλλά για το γεγονός ότι ο ίδιος είναι αντιρρησίας συνείδησης.

Ο Χάμπτον που υπογράφει και το σενάριο, μας παρασύρει στη δύνη τούτης της δυνατής σχέσης, με μια σειρά γεγονότων από την ζωή του ζευγαριού και φόντο την αγροτική επαρχία της Αγγλίας κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Αδιαφορώντας για τα ακριβή γεγονότα παρουσιάζει τούτη την βαθιά όσο χίλιες νύχτες και δυνατή όσο ο θάνατος ερωτική σχέση των δυο καλλιτεχνών, που επί δεκαέξι χρόνια μοιράστηκαν χαρές και λύπες, αντάλλαξαν συντρόφους (ναι και ερωτικούς) και έζησαν τη ζωή στραγγίζοντάς την, έως την τελευταία της ρανίδα. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους η Έμα Τόμσον (Emma Thompson) και ο Τζόναθαν Πράις (Jonathan Pryce) δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας.

Την υπέροχη μουσική της ταινίας υπογράφει ο Μάικλ Νάιμαν (Michael Nyman). Ένα σπουδαίο φιλμ αντάξιο των καλλιτεχνών στους οποίους αναφέρεται.

Σημειώσεις