Φωτό:
Rob Lang,
(πηγή). ©2013Rob
Lang/roblangimages.com
Σήμερα
Σήμερα
ἦταν πού σέ νοστάλγησα πολύ -
μοῦ
χάιδευαν τό αὐτί ὅπως ἐσύ κ' ὕστερα
τό
χέρι κατέβαινε στό λαιμό ἀργά κι ἐπέμενε·
στάθηκε
στό καρύδι ν' ἀνασάνει καί κύλησε
πιά
χωρίς προφάσεις νά χαθεί στό στήθος -
κ'
οἱ κουβέντες, ἕνα μουρμουρητό άπό λόγια
πού
εἶχα καιρό ν' ἀκούσω, τρυφεράδας,
καί
τό βλέμμα τῆς ἀγάπης τό ἴσιο.
Κατέβασα
τά μάτια.
Ἀφέθηκα
ν' ἀκούσω τή φωνή, τόν ἦχο σου,
νά
μέ βρέχει τό βλέμμα σου καί νά πείθω
τόν
ἑαυτό μου ἀπελπισμένα πῶς ἐσύ
εἶσαι
πού μοῦ κρατᾶς τό χέρι,
τό
δικό σου σῶμα θά λιώσει στό σάλιο μου
σέ λίγο.
Ανδρέας
Αγγελάκης, από τη συλλογή, Το
δωμάτιο,
Αθήνα 1977.
ωραίο, εύπεπτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήεντυπωσιακή αίσθηση "υγρής διάλυσης" με τα πολλά σίγμα στο τελευταίο στίχο.
Ξενικός