ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ

Περί συμφώνου συμβίωσης και άλλων «εχθρών» της κοινωνίας 

 

Προλογικά

Πολλά γράφτηκαν, ειπώθηκαν και ακούστηκαν για το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομοφυλοφίλων. Έπεται συνέχεια. Θα γραφτούν και άλλα· αν και θα ήταν δικαιότερο να μιλάμε για γάμο μεταξύ δυο ανθρώπων που συννενούν να μοιραστούν το υπόλοιπο του βίου τους και επιθυμούν να έχουν τη νομική προστασία και αναγνώριση τις πολιτείας. Σε μια ευνομούμενη κοινωνία όπου ο κάθε πολίτης χαίρει όλων των θεσμοθετημένων άλλα και άτυπων δικαιωμάτων, μια συζήτηση πάνω στο θέμα φαντάζει περιττή και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Όταν όμως έχεις να αντιμετωπίσεις μεσαιωνικά κατάλοιπα, κατάλοιπα θεοκρατικών καθεστώτων, την εβραϊκή ηθική -ο χριστιανισμός δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να την υιοθετήσει πλήρως. Όταν λοιπόν εν έτει 2014, εκπρόσωποι της επί της γης καλούμενης «θρησκεία της αγάπης», ευχαρίστως θα στέλνανε στην πυρά τούς ανά την πλάση -άντρες και γυναίκες- ομοφυλόφιλους, τότε όλο το στερούμενο ως τώρα νοήματος κουβεντολόι, αρχίζει να γίνεται μια αναγκαία και επιτατική παρουσία, μια ουσιαστική θα λέγαμε αναγκαιότητα.

Η ομοφυλοφιλία είναι μια πραγματικότητα. Τελεία και παύλα.- Παρακαλώ. Δεν έχει ανάγκη να δικαιολογηθεί από τη στιγμή που υπάρχει. Είναι ένας τρόπος να ασκεί κανείς τις σεξουαλικές, συναισθηματικές και ερωτικές του σχέσεις. Και όχι μόνο. Το ότι ο τρόπος αυτός δεν απασχολεί τους πολλούς δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι αενάως καταδικασμένη στο περιθώριο.

Η ομοφυλοφιλία δεν έρχεται να «ομολογήσει», να δώσει το παρόν, να πει «εδώ είμαι» γιατί απλούστατα δεν πρόκειται για κάποιο σφάλμα. Δεν έχει να διαλαλήσει και να καμαρώσει για τίποτα, γιατί και πάλι απλούστατα, «αυτό είναι», «έτσι είναι». Υπάρχει και δεν ντρέπεται γι' αυτό, ούτε θέλει να επιβάλει την δική της προοπτική και προπαγάνδα. Δεν είναι υποχρεωτικό να αρέσει σε όλους, όπως ακριβώς δεν αρέσει ας πούμε και το στιφάδο. Το στιφάδο όμως υπάρχει σαν φαγητό και αρέσει σε κάποιους, και κανείς δεν διανοήθηκε να απαγορεύσει στις μαγείρισσες να το φτιάχνουν ή να το αφαιρέσει από τους καταλόγους των εστιατορίων επειδή δεν αρέσει σε αυτόν.

Αν και το παρόν blog κρατιέται μακριά από παρουσίαση ειδήσεων γύρω από την lgbt θεματολογία, μια και αυτό το χειρίζονται μια χαρά άλλοι διαδικτυακοί τόποι, δεν θα μπορούσε σε ένα θέμα όπως αυτό να μην πάρει θέση. Έτσι, παρουσιάζουμε εδώ ένα κείμενο που δεν είναι κραυγή απόγνωσης ή κανένα επαναστατικό μανιφέστο, αλλά οι απορίες και οι σκέψεις ενός απλού νομοταγή πολίτη. Είναι οι συλλογισμοί που κάνει ακούγοντας το αλύχτισμα και τον ολολυγμό κάποιων κρατούντων ηθικολόγων -θρησκευτικού και πολιτικού καθεστώτος- που χρόνια τώρα εγωιστικά θέλουν να κρατήσουν την κοινωνία στη δική τους μεσαιωνική εποχή.

Φύλο και κοινωνία

Ο Eriksonr¹ μας λέει ότι η ανάπτυξη του ρόλου του φύλου είναι κεντρικό καθήκον του ατόμου καθώς αυτό αναπτύσσεται. Είναι δηλαδή κεντρικό χαρακτηριστικό της ταυτότητάς του. Αλλά αν το φύλο τού ανθρώπου είναι βιολογική υπόθεση -εμφανίζεται δηλαδή βιολογικά- ο ρόλος που αυτό το φύλο καλείται να παίξει και η ταυτότητα που θα πάρει είναι καθαρά πολιτισμικά και κοινωνικά καθιερωμένα. Είναι εξάλλου αποδεκτό στον κύκλο των επιστημόνων ότι, τα παιδιά αλλά και οι ενήλικες υιοθετούν, μιμούνται και αντιγράφουν χαρακτηριστικά και συμπεριφορές που ανταποκρίνονται στον έξω κόσμο, που είναι κοινωνικά αποδεκτά, καθιερωμένα και αναμενόμενα. Κάποιες συμπεριφορές βέβαια είναι ταυτοποιημένες με άντρες, άλλες με τη γυναίκα. Η Judith Butlerr² μάλιστα πιστεύει το θεωρούμενο βιολογικό φύλο, δεν είναι σε καμιά περίπτωση το υπόβαθρό ή η βάση για την παραγωγή του κοινωνικού φύλου, αλλά μάλλον το αποτέλεσμά του.

Με άλλα λόγια, η βιολογία γίνεται πεπρωμένο ή ο πολιτισμός γίνεται πεπρωμένο; Η Butler³ πιστεύει το δεύτερο.

Αλλά αν όλα αυτά τα χαρακτηριστικά και οι καθιερωμένες συμπεριφορές των φύλων αιώνες τώρα ανταποκρίνονται στον κόσμο των ετεροφυλόφιλων διαιωνιζόμενα αενάος, πως γίνεται και η ομοφυλοφιλία είναι πάντα παρούσα σε όλους τους αιώνες και τις φάσεις της ιστορίας; Είναι γεγονός ότι, ένα μικρό παιδάκι δεν θα πάει επίσκεψη με τη μαμά του σε φιλικό σπίτι και το ζευγάρι που θα κατοικεί εκεί θα είναι του ιδίου φύλου. Ένα τέτοιο πρότυπο είναι άγνωστο ως τώρα. Όμως τούτο το μικρό παιδάκι που θα μεγαλώσει σε έναν απόλυτα προτυπικό ετεροφυλόφιλο περιβάλλον, θα γίνει -ας πούμε- αύριο ένας ομοφυλόφιλος αν και ελλείπουν παντελώς τα αναγκαία πρότυπα. Με άλλα λόγια η αέναη παρουσία της ομοφυλοφιλίας παρά τις διώξεις και όλο το ένοχο και καταδικαστέο κυνηγητό της κοινωνίας -που δεν θα αναλύσουμε εδώ- κάτι θέλει να πει.

Από τότε που ο άνθρωπος οργανώθηκε σε κοινότητα έβαλε και τους κανόνες που διέπουν αυτή την κοινότητα. Τους θεσμοθέτησε και τους επέβαλε με τιμωρίες και διώξεις. Τους κανόνες όμως της ηθικής που δεν θεσμοθετήθηκαν -δεν έγιναν νόμοι- και που ήταν όμως άκρως απαραίτητοι ώστε να μπει η ζωή των ανθρώπων της κοινότητας σε ένα καλούπι, τους διαμόρφωνε η ίδια η κοινότητα κάθε φορά σύμφωνα με τις ανάγκες της.

Έτσι αναλογιζόμενη τις ανάγκες της, η κοινότητα θα διαμορφώσει αυτούς τους άγραφους κανόνες της ηθικής, καθορίζοντας την ανθρωπινή συμπεριφορά. Προσέξτε όμως, όχι απαραίτητα νομικά αλλά θα τους επιβάλει στην ομάδα προκειμένου να διατηρηθεί μια ομοιομορφία και να περιοριστούν -αν όχι να εκλείψουν- οι διαφοροποιήσεις. Εδώ ακριβώς είναι η στιγμή που η ομάδα θα αναζητήσει το Θεό. Ένα τρομακτικό ανώτερο πλάσμα δηλαδή που υποτίθεται πως επιβάλει αυτούς τους άγραφους κανόνες, φοβερίζοντας με μεταθανάτιες τιμωρίες τους παρεκτρεπόμενους. Μην λησμονούμε ότι ο φόβος είναι το καλύτερο όπλο για να χειραγωγήσεις τις μάζες!

Μην ξεχνάμε επίσης ότι η περιβόητη αμαρτία, λέξη μεταγενέστερη, έννοια καθαρά βυζαντινή, ήταν άγνωστη στην αρχαία Ελλάδα. Ακόμα μην μας διαφεύγει ότι ο αρχαίος Έλληνας, δεν περίμενε καμιά δικαίωση και καμιά επιβράβευση στον Κάτω Κόσμο για τα έργα του και τη ζωή του στον επάνω. Όλοι οι αρχαίοι ήρωες είχαν επίγνωση τού πόσο αξίζει η ζωή και πως πέρα από αυτή δεν υπάρχει τίποτα όμοιό της. Κανένας αρχαίος ήρωας δεν θα πήγαινε ποτέ να καλογερέψει αρνούμενος τη ζωή.

Ο ομοφυλόφιλος είναι αναγκασμένος να ζήσει σε έναν ετεροφυλόφιλο κόσμο. Δηλαδή έναν κόσμο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των ετεροφυλόφιλων. Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια. Δεν υπάρχει ομοφυλόφιλο πρόβλημα αλλά πρόβλημα της κοινωνίας μέσα στην οποία ζει και ο ομοφυλόφιλος. Από τούτο τον κόσμο, τούτη την κοινότητα ζητάει τώρα να του αναγνωριστεί το αυτονόητο. Να μπορεί να είναι και νομικά μαζί δυο άνθρωποι που επιθυμούν να μοιραστούν τη ζωή τους. Αλλά και να τεθεί ένας νομικός φραγμός στις βίαιες ρατσιστικές επιθέσεις απέναντι στους ομοφυλόφιλους. Αυτό χαρακτηρίστηκε από πολλούς ανωμαλία. Ανώμαλος όμως μπορεί να είναι ένας δρόμος, η επιφάνεια ενός τραπεζιού, η πορεία προσγείωσης ενός αεροσκάφους. Δεν μπορεί ποτέ, να είναι ανώμαλη η σχέση που έχουν δύο άτομα και που αυτή καλύπτει συναισθηματικά πλήρως τους φέροντες αυτή.

Και ολίγη ιστορία

Η ομοφυλοφιλία ως όρος θα χρησιμοποιηθεί πρώτη φορά από τον Ούγγρο ιατρό Κ.Μ. Benkert. Ο ίδιος ιατρός θα ζητήσει από το Υπουργείο Δικαιοσύνης την κατάργηση του προγενέστερου όρου που ήταν· σοδομισμός. Αργότερα θα καθιερωθεί ο όρος «gay», λέξη που την οφείλουμε στην Αμερικανίδα συγγραφέα και κριτικό Γερτρούδη Στάιν και χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά στο διήγημά της Miss Furr and Miss Skeene, που δημοσιεύθηκε το 1923 στο περιοδικό Vanity Fair, για να χαρακτηρίσει τον ήρωά της.

Η ομοφυλοφιλία βέβαια θα περάσει από τα σαράντα κύματα που λέει και ο λαός μας και θα θεωρηθεί κακόμορφη ασθένεια και μάλιστα κληρονομική, νεύρωση, έγκλημα, αμάρτημα, αλλά, και το χειρότερο· λάθος της φύσης. Ο δρόμος είναι ατελείωτος και απόλυτα δύσβατος μέχρι που η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, στη συνεδρίασή της, τής 17ης Μαΐου 1990, επίσημα θα αποφανθεί ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι ασθένεια. Επιπλέον, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στη συνεδρίαση της 19ης Ιανουαρίου 2006, με συντριπτική πλειοψηφία αναγνώρισε την 17 Μαΐου ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ομοφοβίας, εμμένοντας στον συμβολισμό της ημέρας αυτής και καλώντας τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης με δυναμικές δράσεις να προσπαθήσουν να περιορίσουν και να εξαλείψουν τις διακρίσεις λόγω ομοερωτικού προσανατολισμού.

Μένει τώρα να γίνει το επόμενο βήμα.

Θα κλείσουμε τούτες τις σύντομες σκέψεις καταχωρώντας ένα μικρό απόσπασμα από το Περί Έρωτος Συμπόσιον⁴ του Πλάτωνα, όπου ο Αριστοφάνης, αναφερόμενος στο μύθο της ψυχής που αενάως αναζητεί το άλλο της μισό, λέει:

«Μετά τὴν διχοτόμησιν λοιπόν τού όργανισμοῦ μας άναζητοῦσε τὸ καθένα τό ἄλλο του ἥμισυ καὶ ἐπήγαιναν μαζί. Ἐτύλιγαν τὸτε τὰ χέρια των ὁ ἕνας γύρω άπό τὸν ἄλλον, καὶ ἔτσι σφικταγκαλιαμένοι, γεμάτοι πόθον νὰ κολλήσουν μαζί...

Ὁ καθένας μας λοιπόν εἶν' ἕνα ἠμίτομον ἀνθρώπου, σχισμένος ὅπως εἶναι ἀπό ἕνας εἰς δύο, καθώς οἱ γλῶσσες τὰ ψάρια· καί ζητεῖ διαρκῶς ὁ καθένας τὸ ἄλλο του ἡμίτομον. Τώρα, ὅσοι άπὸ τοὺς ἄνδρας εἶν' άπόκομμα ἀπό τὸ φῦλον το μεικτόν, αὐτό ποὺ ὠνομάζετο τότε ἀρσενικοθήλυκον, αὐτοί εἶναι γυναικομανεῖς, καὶ τῶν μοιχῶν ἠ πλειονότης άπό τὸ φῦλον αὐτόν κατάγονται. Ἐπίσης καὶ ὅσαι γυναῖκες εἶναι ἀνδρομανεῖς καὶ ἄπιστοι σύζυγοι κατάγονται άπό τό φῦλον τούτον. Αἱ γυναίκες πάλιν, ποὺ εἶναι γυναικός ὁλοκλήρου ἀπόκομμα, αὐταί δὲν ἐνδιαφέρονται καὶ πολὺ διὰ τοὺς ἄνδρας· ἔχουν στρέψει τὴν προσοχήν των μᾶλλον πρὸς τὰς γυναῖκας. Ἀπ' αὐτό τὸ φῦλον κατάγονται αἱ λεσβιάδες. Ὅσοι δὲ εἶναι ἀρσενικοῦ άπόκομμα, κυνηγοῦν τ' άρσενικά. Ἐφ' ὅσον μὲν εἶναι παιδιά, τοὺς ἄνδρας άγαποῦν, ἀρσενικοῦ τμῆμα ἀφοῦ εἶναι, καὶ τοὺς εὐχαριστεῖ νὰ κοιμοῦνται καὶ νὰ σφικταγκαλιάζωνται μὲ τοὺς ἄνδρας μαζί. Καὶ εἶν' αὐτοὶ οἱ ἐκλεκτοί ματαξὺ τῶν παιδιῶν καὶ τῶν ἐφήβων, ἐπειδὴ ἔχουν εἰς τὴν φύσιν των άνδρισμόν πολύν. Μερικοί βέβαια τοὺς αποκαλοῦν άναισχύντους· ἀλλά δὲν εἶν' ἀλήθεια. Διότι τὸ κάνουν ὅχι ἀπό ἀναισχυντίαν' ἀλλ' ἀπό θάρρος καὶ άπό γενναιότητα καὶ άπό τὸν ἀρρενωπόν των χαρακῆτρα· τοὺς ἐνθουσιάζει ὅ,τι εἶναι ὅμοιον πρὸς τὴν φύσιν των. Άπόδειξις τρανή: ὅταν ἐξελιχθοῦν, εἶναι οἰ μόνοι ποὺ ἀποβαίνουν εἰς τὰ πολιτικά ἄνδρες αληθηνοί. Ὅταν δὲ γίνουν ἄνδρες, ἐπιδίδονται εἰς τὴν παιδεραστίαν καὶ δὲν ἐνδιαφέρονται διὰ τὸν γάμον καὶ τὴν άπόκτησιν παιδιῶν άπό φυσικὴν κλίσιν, ἀλλά μόνον ἐπειδή εἶναι ἱκανοποιημένοι ἀπό τὸ ἔθιμον· οἰ ἴδιοι εἶναι ἱκανοποιημένοι μαζί νὰ περὰσουν τὴν ζωήν των ἄγαμοι. Ὁπωσδήποτε ὁ τοιοῦτος ἐξελίσσεται εἰς ἄνθρωπον γεμάτον ἔρωτα πρὸς τ' ἀγώρια καὶ ἀγάπην πρὸς τοὺς ἐραστάς του, διότι πάντοτε τὸν εὐχαριστεῖ ὅ,τι εἶναι συγγενές».

Σημειώσεις:

---

1. Erikson E. H. (1950): Identi: Youth and Crisis 
.2. Judith Butler, Sex and Gender in Simon de Beauvoir's. 
3. Judith Butler, Gender Troudle. 
4. Πλάτωνος, Συμπόσιον. Κείμενον, μετὰφρασις καὶ ἑρμηνεία ὑπό ΙΩΑΝΝΗ ΣΥΚΟΥΡΤΗ, Βιβλιοπωλείον τῆς Ἐστίας Ι. Δ.. Κολλάρου καὶ Σίας Α. Ε. Ἀθήνα 1992.

© κειμένου, gayekfansi.blogspot.gr, με την επιφύλαξη κάθε δικαιώματος.