«Pasolini in Rafina», a poem by Giorgos Chronas

Ἀνδρέας Κάραγιαν, Καφενεῖο, λάδι σέ καμβά. (πηγή)

«Ὁ Παζολίνι στή Ραφήνα», ἕνα ποίημα τοῦ Γιώργου Χρονᾶ
 

Ὁ Παζολίνι στή Ραφήνα

Δέν ἦρθα γιά νά διδάξω
κινηματογράφο, φιλοσοφία ἤ τήν τέχνη τῆς ποιήσεως.
ἀναζητῶ τίς κεφαλές τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ
σ' αὐτούς τούς Ρωσοπόντιους
στά παιδιά ἀπό τήν Ἤπειρο.
Μοῦ μίλησαν γιά ἕνα γκαρσόνι
πού δουλεύει λαντζέρης σέ ταβέρνα
καί μοιάζει μέ Κεῖνον.
Τά δάκρυα τῆς μάνας του
δέν θά δῶ.
Τούς θρήνους της δέν θ' ἀκούσω.
Ἦχοι ἀπό πλοῖα πού φεύγουν
ματιές ἀπό πρωινούς ταξιδιῶτες
καί ἡ Μαρία Κάλλας νά κατεβαίνει
ἀπό Μερσεντές.
Καλῶς ὥρισες Μαρία!
Ἐδῶ εἶναι ἡ χώρα σου.
Ἐδῶ ὁ λαός σου πού δέν σέ ξέρει.
Μή λυπᾶσαι. Ἀναπαύσου.
Περπάτησε στήν παραλία μαζί μου.
Ἄσε τόν ὁδηγό σου στό ἀμάξι.
Τίς βαλίτσες, θά τίς κατεβάσω ἐγώ.
Πῶς ἦταν τό ταξίδι;
Δές τά σπίτια, πίσω ἀπό τόν γκρεμό.
Τούς γλάρους.
Ἀνέβα τώρα στήν βάρκα.
Ἔχουμε δρόμο νά κάνουμε μέχρι τούς Πεταλιούς.
Ἐγώ θά περπατῶ στά κύματα
καί σύ θά μέ βλέπεις.
Ἡ ἄμμος πού θά μᾶς δεχτεῖ
θά εἶναι καυτή.
Τό βράδυ θά μιλήσουμε γι' αὐτά πού ἐπιθυμεῖς
τρώγοντας, ὑπό τό φῶς τῶν κεριῶν,
στό τραπέζι τῆς φιλοξενίας
θ' ἀκούσουμε τούς Ἑλληνες φίλους μας.
Οἱ μουσικές πού ζητάμε
δέν γράφτηκαν ἀκόμη.
Τά κρασιά πού πίνουμε μεθάνε.
Τό ἄνοιγμα τής σαμπάνιας θά ἠχήσει σάν πυροβολισμός
σέ στρατιές πεινασμένων
σέ κυνηγημένους ἐλέφαντες στήν Κένυα.

Παντρεύεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ Πέτρος Παῦλος Παζολίνι
τήν δούλη τοῦ Θεοῦ Μαρία.
Μαρία, μεγάλη ἡ χάρη σου
καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου.
Ὄχι, ὄχι δέν εἶναι γιά μᾶς.
Ἐμείς γεννηθήκαμε γιά νά ὐποφέρουμε
...............μοῦ εἶχες πεῖ.
Δέν εἶναι λόγια ἀπό ὄπερα
ἀλλά ἀπό κάποιο ἔργο τοῦ Εὐριπίδη.
Θέλω τό εὐτελέστερο πρόσωπο
γιά νά τό ὑπηρετήσω.
Γιά νά ἐξευτελιστῶ, Μαρία.

Γιατί, Πιέρ Πάολο;

Πηγή

---

Ἀπό τή συλλογή Κατάστημα νεωτερισμῶν, ἐκδόσεις Ὀδός Πανός, Ἀθήνα 1997, ἐπίσης στή συλλογή 99 Ποιήματα, ἐκδόσεις Ὀδός Πανός, Ἀθήνα 1999. 

Ἀφιέρωμα τοῦ blog στόν Παζολίνι: ΕΔΩ