«Τοῦ γλυκοῦ παράπονου», ἕνα σονέτο τοῦ Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα

ΤΟΥ ΓΛΥΚΟΥ ΠΑΡΑΠΟΝΟΥ

Νά στερηθώ τό θαῦμα μή μ' ἀφήσεις

στά μάτια σου νά χάνομαι καί να 'χω

τή νύχτα ν' ἀκουμπάει στό μάγουλό μου

το ρόδο τῆς ἀνάσας σου μονάχο.

Πονώ πού εἶμαι ἐδῶ, σ' αὐτή τήν ὄχθη

κορμός χωρίς κλαδιά στήν ἐρημιά του

χωρίς χυμό χωρίς πηλό καί ἄνθη

γιά τό σαράκι μές στά σωθηκά μου.

Ἄν εἶσαι κρυμμένος θησαυρός μου

ἡ σταύρωση καί ἡ νωπή μου θλίψη

κι ἐγῶ σκυλί τῆς ἐπικράτειάς σου

αὐτό πού ἔχω κερδίσει ἄς μή μοῦ λείψει

καί πού στολίζει τώρα τά νερά σου

μέ φύλλα ἀπό το φθινόπωρό μου

                   ***

 

Sonnet of the Sweet Complaint

Never let me lose the marvel

of your statue-like eyes, or the accent

the solitary rose of your breath

places on my cheek at night.

I am afraid of being, on this shore,

a branchless trunk, and what I most regret

is having no flower, pulp, or clay

for the worm of my despair.

If you are my hidden treasure,

if you are my cross, my dampened pain,

if I am a dog, and you alone my master,

never let me lose what I have gained,

and adorn the branches of your river

with leaves of my estranged Autumn.

***

Soneto de La Dulce Queja

Tengo miedo a perder la maravilla

de tus ojos de estatua, y el acento

que de noche me pone en la mejilla

la solitaria rosa de tu aliento.

Tengo pena de ser en esta orilla

tronco sin ramas; y lo que más siento

es no tener la flor, pulpa o arcilla,

para el gusano de mi sufrimiento.

Si tú eres el tesoro oculto mío,

si eres mi cruz y mi dolor mojado,

si soy el perro de tu señorío,

no me dejes perder lo que he ganado

y decora las aguas de tu rio

con hojas de mi otoño enajenado.

---

Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Σονέτα του σκοτεινού έρωτα, μετφ. Σωτήρης Τριβιζᾶς, εκδόσεις Μικρή Άρκτος, Αθήνα 2004.

Ἡ μετάφραση στά ἀγγλικά εἶναι τῶν John K. Walsh καί Francisco Aragon (πηγή).

Ἀφιέρωμα τοῦ blog στόν Λόρκα: ἐδώ