«Ἔφηβος τῶν Ἀντικυθήρων», ἕνα ποίημα τῆς Ζωῆς Καρέλλη

ΕΦΗΒΟΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ

Ἦρθα γιὰ σένα πάλι.

Προχωρώντας πρόσεξα ἀρκετὰ

τὰ κορινθιακὰ ἀγγεῖα,

μοῦ ἔκαναν, βέβαια, ἐντύπωση

γιὰ τὴ χάρη τοῦ σχήματος καὶ τῶν σχεδίων.

Συλλογίστηκα τὴ σφύζουσα ζωὴ

τῆς φημισμένης πολιτείας.Ὕστερα,

ἐπίτηδες σχεδόν, ἀπόμενα στὶς αἴθουσες,

ὅπου τὸ φῶς ἔχει κάτι τὸ ὑδάτινο.

Δὲν ξέρω ἄν τοῦτο ὀφείλεται

στῶν τοίχων τὴν ἀπόχρωση

ἢ στὴν ἀκινησία τῶν ἐκθεμάτων,

στὸ γυαλὶ ἀπ' τὶς προθῆκες.

Ἀπόμενα λοιπόν,

κρατώντας τὴν ἀναπνοὴ τῆς παρουσίας σου,

χαρά.

Γιὰ λίγο μὲ σταμάτησεν ὁ Κροῖσος

«στήθι καὶ οἴκτιρον... ὤλεσε θοῦρος Ἄρη»

Στὴν κίνηση, στὴ θέση τῶν χεριῶν,

ἰδιαίτερη στροφὴ πρόδινε τὴν ψυχὴ

ποὺ ἀπόμενε ἀκόμα ἐκεῖ

κι' ἔδινε τὴ συγκρατημένη θέληση

τοῦ σώματος πρὸς τὰ ἐμπρός.

Θροῦς φανταστικὸς τῆς ζωῆς τῶν ἀγαλμάτων,

ὅταν μπορέσει νὰ συλλάβει ὁ τεχνίτης

τὴν καίρια στιγμή...

Μοναδικὴ στιγμὴ ἐσύ,

ὑπέροχε, δὲν εἶσαι μονάχα

ὁ ἔφηβος τῆς τέλειας καλλονῃς,

τῆς ἀκτινόβολης νεότητας,

ὁ αρμονικὸς στὸ σχῆμα τῆς μουσικῆς τῶν μελῶν,

ὁ τὴ στάση του ἔχων καὶ κρατῶν

στὴ φυσική του δύναμη κι ἐπιβολή,

ὅπως ἡ πέτρα ἢ τὸ φυτὸ

ποὺ ὑπάρχουν ἀπλὰ καὶ τέλεια μαζὶ·

ἔκταση τῶν χεριῶν σὲ ἰσορροπία ἰδανική,

θεία γραμμή,

ἀδιάφθορη ἁγνότητα τοῦ συλληφθέντος χρόνου,

τῆς ἀφθαρσίας μειλίχιο πρόσωπο,

ὕψωση τῆς φθαρτῆς μας στάσης.

Πραγματικότητα καὶ μαγεία,

λεία τῆς ζωῆς ἐπιφάνεια,

κολπούμενη καμπυλωμένη

άπὸ τὴν κρυμμένη μέσα σου ὁρμή,

συγκρατημένη κι' ὁδηγούμενη.

Προσφορὰ καὶ τῆς ὕπαρξης παραδοχή,

σὲ κίνηση μαζὺ κι' ἀκινησία,

σὰν ζύγισμα βασιλικοῦ πουλιοῦ.

Γεννήθηκες

πρὶν ἀπὸ τὸ δίδαγμα τῆς ἀμαρτίας.

Εῗσαι ἐκείνη τοῦ πνεύματος ἡ παροχὴ

ποὺ σβήνει τὴν ἀκόρεστη στέρηση

κι' ἐκμηδενίζει τὴν ἀπληστία.

Ἐπιθυμεῖς καὶ μένεις ἕτοιμος νὰ στερηθεῖς.

Ἀπὸ πάνω σου γλιστρᾶ

ἡ κάθε ξένη πρὸς τὸ σχῆμα σου διάθεση.

Ζητᾶς τῆς ψυχῆς τὸ τίμημα

κι' ἐσὺ τὸ χαρίζεις, σῶμα ζωντανὸ καὶ γαλήνιο.

Συνάντηση λιτὴ μὲ τὸ ἀπόλυτο,

γυμνὸ μυστήριο.

Μορφὴ γλυτωμένη ἀπ' τὴν ἀνάγκη.

Μουσικὴ τοῦ ἑνός ἤχου ὑψώνεσαι

θεία ἱκανότητα δοσμένη ἀνθρώπινα.

Δὲν σὲ παίδεψε ἡ ἀγάπη

ποὺ εἶναι ἀμφιβολία,

καϋμὸς κι' ὑποταγὴ ὀδυνηρὴ

κι' ἄς ἔχεις στὸ βλέμμα

τὴ θαυμάσια ἀνθρώπινη μελαγχολία,

ἔργο τοῦ ἀνθρώπου, ἐσὺ,

ἐκείνου ποὺ ἀγάπησε τη ζωὴ του

σὲ δόξα ἀγέροχη καὶ σεμνή.

---

Ζωὴ Καρέλλη, ἀπὸ τὴ συλλογή, Ἀντιθέσεις, 1975.