ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Είπα να αφηγηθώ μια ιστορία, και προκαταβολικά ζητάω συγγνώμη διότι ούτε καλός στις αφηγήσεις είμαι, ούτε το λογοτεχνικό τάλαντο μού περισσεύει· έτσι πιστεύω πως στο τέλος, μάλλον, θα βαρεθείτε. Αλλά ας είναι, θα το κάνω με όσο λογοτεχνικό τρόπο μού επιτρέπει η παιδεία μου για να μην πάει δηλαδή εντελώς χαμένος ο χρόνος σας, αν και από την φύση της η ιστορία μου είναι λιλιπούτεια -εξ ου και ο τίτλος. Ξεκαθαρίζω πως η ιστορία μου είναι προϊόν μυθοπλασίας, δηλαδή παραμύθι, οπότε η οποιαδήποτε ομοιότητά της με την πραγματικότητα είναι συμπτωματική, αλλά και η προσομοίωσή της με πρόσφατα πραγματικά περιστατικά που τυχόν μπορεί να γίνει στο μυαλό του αναγνώστη, που αν του θυμίζει κάτι καλώς τού το θυμίζει δηλαδή, αλλά γι' αυτό την αποκλειστική ευθύνη φέρει ο ίδιος, μια και σκοπός μου εμένα εδώ ήταν μια δοκιμή των πενιχρών λογοτεχνικών μου ικανοτήτων - και μόνον!!

Αλλά αρκετά με την προλογική φλυαρία:

Μικρή ιστορία

Μεσούσις του θέρους και ενώ ο αλγηδών ήλιος είχε ανέλθει για μίαν ακόμα φορά εις το άρμα του, εξορμώντας για την καθημερνή του πορεία κάνοντας το θερμόμετρο να ανεβαίνει -ως καυλοπυρέσσον πέος- επικίνδυνα, περίμενα στο σκιερό πλατάνι όπως είχαμε συνεννοηθεί για να βρεθούμε, όταν τον είδα βουτηγμένο στον ιδρώτα να έρχεται ανακοινώνοντάς μου πως είχαν χρεία να συνδράμω στην βραδινή παράσταση και πως με περίμεναν εναγωνίως στο σπίτι τού Τάκη και ως εκ τούτου ο καφές αναβάλλονταν. Πήραμε τον ανηφορικό δρόμο και πραγματικά μετάνιωσα που δεν σκέφτηκα τη λύση τού ταξί μα ήταν πολύ αργά πια, μια και το αρχοντικό του Τάκη, ένα νεοκλασικό κόσμημα της περιοχής, πρόβαλε μπρος μας υπερήφανο, αγέρωχο και ακέραιο κάτω από τον καυτό, αδυσώπητο μεσημεριάτικο φως του ήλιου. Ανέβηκα ιδρωμένος την εσωτερική σκάλα και βρέθηκα μπροστά στο δροσερό καθιστικό. Η μικρή παράσταση θα δίνοντας το βράδυ στον κάτω όροφο που, επικοινωνώντας με τον κήπο, μετατρέπονταν σε έναν μικρό αλλά θαυματουργό χώρο. Για τις ανάγκες της βραδιάς μετακομίσαμε έπιπλα και καθίσματα, παραθέσαμε την μικρή μας σκηνή και παρατάξαμε τις λιγοστές καρέκλες στη σειρά για τους εκλεκτούς θεατές μας.

Η πρόβα άρχισε φτασμένο απόγεμα πια και προχωρούσε άριστα. Είχα τελειώσει με τους φωτισμούς, όταν σε μια κρεββατοκάμαρα είδα ένα 17χρονο αγόρι να ντύνεται για την επόμενη σκηνή. Έκανα να φύγω, όταν μου είπε κλαψιάρικα αλλά θαρρετά: «βοήθησέ με μέ αυτό γιατί δεν τα καταφέρνω. Θα αργήσω», ζητώντας συνεπικουρία προκειμένου να φορέσει το στενό ολόσωμο κολλάν του για την παρακάτω σκηνή.

Έπιασα το ελαστικό ρούχο και άρχισα να το ανεβάζω αργά-αργά. Χάιδεψα το απαλό βελούδινο δέρμα, πέρασα τα χέρια μου από την σφριγηλή περιφέρεια των καλοσχηματισμένων ελαστικών γλουτών του, τους οποίους θώπευσα επανειλημμένα, τα περιέφερα πάνω από την κορυφή της λαγονίου ακρολοφίας, έσφιξα τη δαχτυλιδένια μέση, για να καταλήξω στο στήθος, εκεί που οι πρώτες τρίχες διακρίνονταν ρωμαλέες ήδη γύρω από τις θηλές!! Τού είπα κολακευτικά λόγια και ύμνησα το σώμα του, πράγμα που δέχτηκε με περισσή χαρά.

Αλλά το ρούχο είχε κιόλας φορεθεί και επιπλέον είχε έρθει η ώρα να βγει στη σκηνή· και βγήκε.

Από τότε δεν τον ξανάδα, ο πατέρας του με την καινούρια χρονιά πρέπει να πήρε μετάθεση για κάποια μακρινή και άγνωστή μου πόλη. Μια πόλη που ζει στα όρια του μύθου, πέρα από την πραγματικότητα, γιατί ένα πλάσμα σαν κι αυτό μόνο σε μυθικό χώρο μπορείς να το εντάξεις. Εκεί ακριβώς το ενέταξα κ' εγώ, αφού δεν μπόρεσα να μάθω ποτέ κάτι γύρω απ' αυτόν· αν προχώρησε στο θέατρο, τι κάνει, ποιοι έρωτες παίδεψαν το αγαλμάτινο του κορμί, λες και όλα ήταν ένα όραμα της ζεστής καλοκαιριάτικης μέρας, μια οπτασία που μου επιφύλαξε ή ζέστη και η κούραση εκείνης της ημέρας, λες και η φαντασία μου μού έπαιξε τούτο το απατηλό παιχνίδι, λες και δεν υπήρξε ποτέ. Έτσι, η αχλή του μύθου τύλιξε την ύπαρξή του για πάντα. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να παρατηρεί τους νέους ηθοποιούς προκειμένου να δει αν του μοιάζει κανείς τους. Μάταιες ελπίδες. Αλλά δεν το ξέρετε πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία; Το ξέρετε.

Στάθηκα άτυχος. Αλλά και αυτός στάθηκε άτυχος. Δεν έγινα, δεν κατάφερα να γίνω ο διάσημος συγγραφέας που ονειρευόμουν τότε, για να μπορέσει να με κατηγορήσει για ασελγία επί ανηλίκου, να βγάλει τα άπλυτά μου στη φόρα· να γυρίσει όλα τα μεσημεριάτικα και απογευματινά τηλεοπτικά σαλόνια των ξανθών αλλά ακέφαλων υπάρξεων· να δώσει δακρύβρεχτες συνεντεύξεις σε ειδήμονες δημοσιογράφους που δημόσια θα τον συμπονούσαν για τούτο το «βαρύ» εφηβικό του πάθημα κάνοντας τις πέννες τους να στάξουν φαρμάκι εναντίον μου· να δώσει την ευκαιρία σε αρθρογράφους και «αντιπρόσωπους» τής διεθνούς κοινότητας των γκέι και γενικά στους αγωνιστές της πολυθρόνας -πείτε τους και ταγμένους κηφήνες το ίδιο κάνει- να μου εξαπολύσουν τα βέλη τους που τολμώ να συγχέω την «παιδεραστία» με την ομοφυλοφιλία μου, που εντέχνως, χρόνια τώρα διαπράττω το «φρικτό έγκλημα» να την κρατάω κρυφή· να εξαπολύσει τις κατηγόριες του εν μέσω γραβατοφόρων σοβαροφανών και επιφανών δικηγόρων που θα είχαν αναλάβει την υπεράσπιση τού «κακοποιημένου» αυτού ανθρώπου· να κάνει τους εκδότες μου να με αποτάξουν και να βρεθώ απροστάτευτος, κυριολεκτικά στους πέντε -εκδοτικούς- δρόμους, τώρα που ξαφνικά θυμήθηκε και διακηρύσσει, αν και μετά από πολλά-πολλά χρόνια, για το πώς ένας εικοσάχρονος ασέλγησε πάνω του, θωπεύοντάς τον ερωτικά, όταν ο ίδιος του ζήτησε να τον βοηθήσει με το κολλάν του για να μην αργήσει σε μια εφηβική παράσταση, που θα δινόταν σε ένα νεοκλασικό σπίτι, μια καυτή μέρα του θέρους!

Ναι στάθηκε άτυχος!!

---

© κειμένου, gayekfansi.blogspot.gr