«ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ», ἕνα ποίημα τῆς Λένας Παππᾶ

 

ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Ἄϊ σκοτεινὸ φῶς

τρεμάμενο αἷμα τοῦ Ἔρωτα

μὲς στὴ γητειά σου ἀπολησμόνησα

τοὺς φονιάδες καιροὺς

γέννησα ρόδινα μωρὰ

σὲ ἀστερωμένο μέλλον·

Ἄϊ τῆς ἀγάπης μαχαιριὰ

στῆς νιότης τὸ κρουστὸ κορμὶ

πληγὴ ποὺ ἀνάβλυζε εὐωδιὲς φιλιῶν

καὶ μουσικὴ

ντύνοντας τὸ γυμνὸ ἔρημο κόσμο.

Ἀπόψε μέσα στῆς μνήμης τὰ βαθιὰ βελοῦδα

κυλιέμαι καὶ σὲ καλῶ

μὲ τὴ φωνὴ τὴν ἀπερίγραπτη

τῶν ἀπαρηγόρητων

τὴ γυάλινη, χλωμὴ φωνὴ

τῶν διψασμένων ποὺ άγαποῦν τὴ δίψα τους

κι ἂς ξέρουν πὼς

ὅλες τὶς θάλασσες καὶ τὰ ποτάμια κι ἂν θὰ πιοῦν

ποτέ τους δὲ θὰ ξεδιψάσουν.

---

Λένα Παππᾶ, ἀπὸ τὴ συλλογὴ Ἀρτεσιανά, Οἱ ἐκδόσειςτῶν φίλων, Ἀθήνα 1988.

Τό ποίημα μελοποιήθηκε ἀπὸ τὸν Χάρη καὶ Πάνο Κατσιμίχα μὲ τίτλο «Τῆς ἀγάπης μαχαιριά», καὶ ὑπάρχει στὸν ὁμώνυμο δίσκο τους, (Sony Music-ΑΚΤΗ, 478348-2, 1994).