Ἕνα ποίημα τοῦ Σάντρο Πέννα (a poem by Sandro Penna)

Χάνομαι στὸ λαϊκὸ προάστιο

ποὺ εἶναι ὅλο ζωὴ καθὼς βραδιάζει.

Ἀνάμεσα σ᾿ ἀνθρώπους εἶμαι, μακρινοὺς

σ᾿ ἐμένα: ὑπέροχοι στὰ ματια μου ἄντρες:

καθάριοι, ζωντανοί, ἀξίες άφανέρωτες.

Κι ὅλοι τους ἴσιοι κι ἄγνωστοι καὶ νέοι.

Σὲ κάποια σκοτεινὴ γωνιὰ παίρνω τὴ θέση

ποὺ μ᾿ ἄφησε ὁ έργάτης τρέχοντας

(μόλις καὶ πρόλαβε) στὸ βιαστικὸ λεωφορεῖο.

Τὴν ὄψη του δὲν εἶδα, ἀλλὰ φυλάω στὴν καρδιὰ

τὴ σβέλτη κίνησή μου. Καὶ μ᾿ ἀπομένει

(ἀπ᾿ τὸν ἀνώνυμο αὐτόν, ποὺ μοῦ τὸν πῆρε

ἡ ζωή), ἐκεῖ στὴ σκοτεινὴ γωνιά,

μιὰ τίμια ζώου μυρωδιά, σάν τὴ δική μου.

---

Σάντρο Πέννα, ἀπὸ τὴ συλλογή, Ὁ σκονισμένος ποδηλάτης, ἀνθολόγιση – μετάφραση – σημείωμα, Ἐρρίκος Σοφρᾶς, Ἐκδόσεις Τὸ Ροδακιὸ, Ἀθήνα 2012.