Walter Stuempfig (1914-1970), a Tribute

Ξυλοκόπος, λάδι σε καμβά, 76.2 x 63.5 cm.

Walter Stuempfig (1914-1970), αφιέρωμα στο ζωγράφο

Ο Walter Stuempfig γεννήθηκε στην Germantown της Πενσυλβάνιας στις 26 Ιανουαρίου 1914 σε μια μεσοαστκή οικογένεια.

Μετά την ολοκλήρωση της βασικής εκπαίδευσης και την αποφοίτησή του από την Ακαδημία Germantown, γράφτηκε και φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνιας (Unniversity of Pennsylvania) στο τμήμα της αρχιτεκτονικής. Τον Οκτώβριο του 1931 μεταπήδησε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Πενσυλβάνιας για να σπουδάσει ζωγραφική. Ανάμεσα στους δασκάλου του συμπεριλαμβάνονται και οι Henry McCarter, Daniel Garber και Francis Speight. Το 1934 κέρδισε την υποτροφία Cresson της Ακαδημίας. Από το 1932 έως το 1966 θα εκθέτει μάλιστα τακτικά στις ετήσιες εκθέσεις της Ακαδημίας της Πενσυλβάνιας.

Το 1935 παντρεύτηκε την γλύπτια Lila Hill, που και αυτή είχε σπουδάσει στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Πενσυλβάνιας.

Ο Stuempfig θεωρείται ένας παραγωγικός ζωγράφος αν αναλογιστεί κανείς πως οι πίνακές του ξεπερνούν τους 1500. Από την πρώτη του ατομική έκθεση στη Νέα Υόρκη το 1943, τα έργα του πωλούνται σταθερά.

Κατά τη διάρκεια της καριέρας του παρουσίασε τη δουλεία του στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης (Metropolitan Museum of Art), στη Philadelphia Art Alliance, στην Ακαδημία των Καλών Τεχνών της Πενσυλβάνιας (Pennsylvania Academy of the Fine Arts), στην Εθνική Ακαδημία Σχεδίου (Academy of the Fine Arts), στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (National Academy of Design), στο M.H. De Young Memorial Museum και το Μουσείο Τέχνης του Μπέρμιγχαμ (Birmingham Museum of Art). Στους αγοραστές του δε περιλαμβάνονται μουσεία και γκαλερί, όπως το Μουσείο Whitney και το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Τα θέματα που απασχόλησαν ζωγραφικά τον Stuempfig ήταν αστικά τοπία και αρχιτεκτονικά θέματα, νεκρές φύσεις, πορτρέτα και βέβαια το αντρικό κυρίως γυμνό. Όλα σε ένα στυλ ρομαντικού ρεαλισμού αφού δεν έδειχνε να τον ενδιαφέρουν τα ρεύματα και οι τάσεις της εποχής του όπως ο αμερικάνικος εξπρεσιονισμός.

Οι εμπνευστές του, οι «ήρωές» του αν προτιμάτε, ήταν ο Caravaggio, ο Degas και ο Eakins. Ο Stuempfig όμως ενέσκηψε πάνω τους δίνοντάς τους με το έργο του μια νέα διάσταση και ζωή, χωρίς να τους διαψεύσει, χτίζοντας τον δικό του ζωγραφικό χώρο, προσθέτοντας στοιχεία σουρεαλισμού.

Από το 1948 ως το 1970 δίδαξε σύνθεση και σχέδιο στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Πενσυλβάνια.

Στον Stuempfig απονεμήθηκε το Silver Medal and the W.A. επίσης το Βραβείο Clark (Clark Prize) το 1947 από την Corcoran Gallery of Art, καθώς και ένα βραβείο από την Εθνική Ακαδημία Σχεδίου (National Academy of Design) το 1953, αλλα δέχθηκε και επιχορηγήσεις από το Ίδρυμα Ford, καθώς και από το Αμερικανικού Ινστιτούτου Γραμμάτων και Τεχνών (American Institute of Arts and Letters). Επιπλέων, εκλέχτηκε ακαδημαϊκός της Εθνικής Ακαδημίας Design (National Academy of Design) και ήταν μέλος του Συνδέσμου Century (Century Association). Επίσης, μια αυτοπροσωπογραφία τού Stuempfig έγινε εξώφυλλο του περιοδικού Life, το 1948.

Σήμερα, οι πίνακές του -μεταξύ πολλών άλλων συλλογών- βρίσκονται στις συλλογές του Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης (Metropolitan Museum of Art), στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης (Μuseum of Modem Art in New York), στο Μουσείο Buffalo (Buffalo Museum), στο Μουσείο Τέχνης της Φιλαδέλφειας (Philadelphia Museum of Art), στο Μουσείο Whitney της Αμερικανικής Τέχνης (Whitney Museum of American Art), στο Μουσείο Τολέδο (Toledo Museum), στο Corcoran Gallery of Art, και στο Μουσείο Τέχνης του Σαιντ Λούις (St. Louis Museum of Art).

Ο Walter Stuempfig πέθανε στην Ocean City του New Jersey, στο σπίτι της θείας του, στις 29 Νοεμβρίου 1970.

 

Εκθέσεις (επιλογή)

1999 "Walter Stuempfig: Paintings from the Forbes Magazine Collection", New York, NY

1942 "Artists for Victory", Metropolitan Museum of Art, New York, NY

PAFA Ann., 1933-66

AIC, 1935-45

M.H. de Young Mus., 1946 (first museum solo)

Corcoran Gal. biennials, 1941-53 (7 times, incl. silver medal, 1947); Durlacher Bros. Gal., NYC, 1940s-61 (solos)

NAD, 1953 (prize)

WMAA; Toronto AM, 1949

Walker AC, Minneapolis, 1954

R. York Gal., NYC, 1994 (solo)

Βιβλιογραφία

---

WALTER STUEMPFIG (1914-1970) Published by Richard York Gallery, New York 1994.

Walter Stuempfig Memorial Exhibition, εισαγωγή: R. Sturgis Ingersoll, James Fosburgh, πρόλογος: Thomas N. Armstrong, Pennsylvania Academy of the Fine Arts, March 14 - April 9, 1972.

James M. Alterman, New Hope for American Art, Jims of Lambertville, 2005.

Philadelphia: Three Centuries of American Art, Philadelphia Museum of Art, 1976

© κειμένου: gayekfansi.blogspot.gr

© έργων Walter Stuempfig: στις γκαλερί στα μουσεία και τις συλλογές που ανήκουν.

 

 

 

 

 

 

  

 

 

Ἕνα χρόνο χωρὶς Τζιμάκο...

ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ

Ἀκροατὲς μαστουρωμένοι κυνηγᾶνε

ψάρια ὁλόφρεσκα μοντέρνας μουσικῆς

διευθυντὲς λευκοντυμένοι ἀκολουθᾶνε

μὲ μαγνητόφωνα κι ἀρχὲς στατιστικῆς.

Νεκρόφυλοι τῆς τέχνης σὲ τραβᾶνε

κι ὁμοφυλόφιλοι μουσικοκριτικοὶ

μέρα και νύχτα σέ παρακολουθᾶνε

καὶ σὲ ντοπάρουνε γιὰ νά ῾χεις ἀντοχή.

Μουσικὲς Ταξιαρχίες κι ἄλλες ἀηδίες

ἐν εἴδει happening,

μουσικὲς καὶ συνεντεύξεις

κι ὅσο ἀντέξεις

this is the marketing.

Ἐργατοϋπάλληλοι ἀγουροξυπνημένοι

μ᾿ ἀρχαία ἑλληνοπρεπὴ κατατομὴ

αἰθαλομίχλη καὶ Ζὰξ ντόνατς ποτισμένοι

προσμένουμε τὸ μασκοφόρο ἐκδικητή.

Μικροαστοὶ καὶ προλετάριοι σὲ κοιτᾶνε

σὲ στὶλ «ἄντε κουρέψου νεαρὲ»

τὰ πιθικάκια τους κι οἱ δυὸ σοῦ ἀμολᾶνε

μὰνατζερ πᾶρε με καὶ κάνε με ὅ,τι θές.

ΓΑΜΑΤΕ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ

Κόκκινοι σταυροὶ στὶς πόρτες
μπάτσοι καὶ φρικιὰ στὶς κόντρες
καὶ χιλιάδες παπάκια
μὲ βενζίνα στὴν ἄσφαλτο.

Γκόμενες ὅλο καμάρι
ὅλοι οἱ ἄντρες πρώην φαντάροι
μιὰ ζωὴ θητεία,
ξεφτίλα καὶ βόλεμα.

Γαμᾶτε γιατὶ χανόμαστε.

Φυλακὲς ψυχιατρεῖα,
ἐργοστάσια νεκροταφεῖα
καὶ τὸ βράδυ στὶς ταβέρνες
ρετσίνα κι ἀντάρτικα.

Καταναλωτικὰ γουρούνια
μᾶς κρεμάσανε κουδούνια
ἂν δὲν μπεῖς στὸ κοπάδι,
πίσσα καὶ πούπουλα

---

Μουσικές Ταξιαρχίες, στίχοι Τζίμης Πανούσης, ἀπὸ τὸν ὁμώνυμο δίσκο. (EMI, 1982).

Γαμᾶτε γιατὶ χανόμαστε, στίχοι Τζίμης Πανούσης, ἀπὸ τὸ δίσκο, Ἂν ἡ γιαγιά μου εἶχε ρουλεμάν, (EMI, 1984).

 Ἐξώφυλλο καὶ ὁπισθόφυλο τοῦ δίσκου Μουσικὲς Ταξιαρχίες, (EMI, 1982)

«ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΝΙΣΤΟΥΣΑ ΕΡΩΤΑ», ἕνα ποίημα Harold Norse

  

ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΝΙΣΤΟΥΣΑ ΕΡΩΤΑ

        ἔνιωθα σὰ νά ῾μπηξαν ἕνα στεφάνι

μὲ ἀγκάθια στὸ κεφάλι μου, ἀλλὰ τό ῾ριξα στὸ ἀστεῖο

πῆρα τὸ σιδηρόδρομο κι ὅρμησα

στὰ σχολικὰ ἀποχωρητήρια ν᾿ αὐνανιστῶ

κι ἔγραψα κρυφὰ

           γιὰ τὴν κόλαση τῆς ἐφηβείας μου

ἐπειδὴ ἤμουνα «διαφορετικὸς»

πρῶτος καὶ τελευταῖος τοῦ εἴδους μου

πνίγοντας τὶς αἰσθήσεις

σὲ πισίνες καὶ σὲ δωμάτια τῶν χαμὰμ

παθιασμένος γιὰ χείλη καὶ γεννητικὰ ὄργανα

τρελὸς γιὰ πισινοὺς

          ποὺ ὁ Οὐίτμαν κι ὁ Λόρκα

κι ὁ Κάτουλλος κι ὁ Μάρλοου

          κι ὁ Μικελάτζελο

κι ὁ Σωκράτης θαύμαζαν

κι ἔγραψα: Φίλοι,

ἂν ἐπιθυμεῖται νὰ ἐπιβιώσεται

δὲν θὰ σᾶς συνιστοῦσα

Ἔρωτα

---

Harold Norse, ἀπό τὴ συλλογή, Ἀμερικάνικη ὁμοφυλόφιλη ποίηση, μετ. Ἀνδρέας Ἀγγελάκης, Ἐκδόσεις Ὀδυσσέας, Ἀθήνα 1982.