Περὶ βλακὸς ἢ Κλίνοντας τὸν βλᾶκα...

ὁ βλάξ

τοῦ βλακὸς

τῷ βλακὶ

τὸν βλᾶκα

(ὦ) βλὰξ

οἱ βλᾶκες

τῶν βλακῶν

τοῖς βλαξὶ

τοὺς βλᾶκας

(ὦ) βλᾶκες

Βλάξ, κός, ό, ή, συγκρ, βλακώτερος, ὐπερθ, βλακώτατος καὶ βλακέστατος, ἐπὶ ἀνθρώπων καὶ κτηνῶν, χαῦνος, ὑφειμένος, μαλακός, ἀδραιής, ἀργός, ὀκνηρός· μωρός, ἁπλοῦς, ἀνόητος· εἰς τοὺς μετάγ. καὶ ἀντὶ θηλυπρεπής, τρυφηλλός· ὄθεν -κεία, ἤ, τὸ ἀφηρημένον τοῦ βλὰξ ἐκ τούτου γίνεται -κεὺω καὶ Μεσ. -κεύομαι, εἶμαι καὶ προσφέρομαι ὡς βλάξ, (κατὰ τὰς ἐκτεθ. σημασίας του)· εἰς τοὺς μεταγ. ταυτόσ. θρύπτομαι· ὄθεν Βκαάλυμα τό, ὁ τοιοῦτος τοῦ προσφέρεσθαι ἢ τοῦ ζεῖν τρόπος· ἡ ταυτ. βλακεία. Προσέτι βλακικὸς καὶ βλακώδης, ὅ,τι ἀνήκει εἰς βλάκα, εἶναι ὅμοιός του· καὶ ἀντὶ τοῦ τρυφερός. Ὡσαῦτος ἀβλακεῖν καὶ ἀμβλακεῖν τὸ ἐξ ἀμελείαν σφάλλειν.

---

Κωνσταντίνου-Μιχαὴλ Κούμα, ΛΕΞΙΚΟΝ Διά τοῦς μελετώντας τὰ τῶν παλαιῶν Ἑλλήνων συγγράμματα, πρῶτος τόμ. Α-Λ, ἐν Βιέννη 1826.