Four Letters from Oscar Wilde to Robbie Ross (Second letter)

Ὁ Stephen Fry στὸ ρόλο τοῦ Ὄσκαρ Οὐάιλντ στὴν ταινία Wilde (1997)

ΤΕΣΣΕΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ ΣΤΟΝ ΡΟΜΠΙ ΡΟΣ (ἐπιστολὴ δεύτερη) 

Β. Φυλακὴ τοῦ Ρῆντινγκ,

ὕστερα ἀπ᾿ τὸ Σεπτέμβρη

τοῦ 1896 (χωρὶς ἡμερομηνία)

... Στὰ σημεῖα αὐτά, ποὺ εἶναι καθαρὰ ζητήματα ὑποθέσεων, θὰ ἔχει ἴσως τὴν καλοσύνη ν᾿ ἀπαντήσει ὁ Μὸρ Ἄντλεϋ. Θὰ μοῦ ἐπιτρέψουν νὰ λάβω τὸ γράμμα του, θέλω νὰ πῶ, δὲ θὰ ἐμποδίσει τὴ δική σου τὴ φιλολογικὴ ἀνακοίνωση, ποὺ σχετικὰ μ᾿ αὐτὴν ὁ Διευθυντὴς μοῦ διάβασε τὸ στοργικό σου μήνυμα.

Γιὰ τὸν ἐαυτό μου, ἀγαπητέ μου Ρόμπι λίγα πράγματα ἔχω νὰ σοῦ πῶ, ποὺ νὰ σ᾿ εὐχαριστήσουν. Ἡ ἄρνηση νὰ ἐλαττώσουν τὴν ποινή μου ἦταν σὰν ἕνα χτύπημα ποὺ μοῦ κατάφεραν μ᾿ ἕνα μολυβένιο σπαθί. Εἶμαι ζαλισμένος ἀπὸ ἕνα βουβὸ συναίσθημα πόνου. Εἶχα τραφεῖ μ᾿ ἐλπίδες καὶ τώρα ἡ ἀγωνία, πεινασμένη, τρέφεται χορταστικὰ ἀπὸ μένα, λὲς καὶ τὴν εἶχε ἡ ἴδια της ἡ ὄρεξη ἐξαντλήσει. Ὑπάρχουν ὡστόσο στοιχεῖα καλύτερα ἀπὸ ἄλλοτε στὸν κακόν αὐτὸν ἀέρα τῆς φυλακῆς: μοῦ δείξανε συμπάθεια καὶ δὲ νοιώθω πιὰ τὸν ἐαυτό μου ὁλότελα ἀποξενομένον ἀπ᾿ τὶς ἀνθρώπινες ἐπιδράσεις, πράμα ποὺ ἦταν πρὶν γιὰ μένα πηγὴ τρόμου καὶ στεναχώριας. Καὶ διαβάζω Δάντη καὶ κάνω ἀποσπάσματα καὶ σχόλια, γιὰ νὰ ἔχω τὴν εὐχαρίστηση νὰ χρησιμοποιῶ πέννα καὶ μελάνι. Φαίνεται πὼς ἀπὸ πολλὲς ἀπόψεις πάω καλύτερα, καὶ θ᾿ ἀρχίσω νὰ μαθαίνω γερμανικά. Ἡ φυλακὴ μοῦ φαίνεται στ᾿ ἀλήθεια τὸ καταλληλότερο μέρος γιὰ τέτοια μελέτη.

Ὑπάρχει ὡστόσο μιὰ ἀγκίδα —ὀδυνηρὴ ὅσο κι ἐκείνη τοῦ Παύλου, ἂν καὶ διαφορετική— ποὺ πρέπει μ᾿ αὐτὸ τὸ γράμμα νὰ τὴν ἀποτραβήξω ἀπὸ τὴ σάρκα μου. Γεννήθηκε ἀπὸ ἕνα μήνυμα ποὺ ἔγραψες σ᾿ ἕνα κομμάτι χαρτί, γιὰ νὰ τὸ δῶ. Αἰσθάνομαι πώς, ἂν τὸ κρατοῦσα μυστικό, τὸ κακὸ θ᾿ ἁπλωνόταν στὸ πνεῦμα μου (σὰν τὰ φαρμακερὰ πράγματα ποὺ αὐξαίνουν στὸ σκοτάδι) καὶ θὰ ἔπαιρνε τὴ θέση του κοντὰ σ᾿ ἄλλες τρομερὲς σκέψεις ποὺ μὲ τριβελίζουν... Γιατὶ ἡ σκέψη, δὲν εἶναι «κάτι τὸ ζωντανὸ καὶ τὸ φτερωτό», ὅπως ὑποκρινόταν πὼς πιστεύει ὁ Πλάτων, ἀλλὰ κάτι τὸ πεθαμένο ποὺ γεννάει ὅ,τι φριχτό, σὰ μιὰ σιχαμερὴ γεννοβολιά, ποὺ ἁπλώνει τὰ τέρατά της στὸ σεληνόφως.

Μιλῶ φυσικὰ σχετικὰ μ᾿ αὐτὸ ποὺ λὲς γιὰ τὶς συμπάθειες τῶν ἄλλων, ποὺ ἀπομακρύνονται ἀπὸ μένα ἢ φοβερίζουν ν᾿ ἀπομακρυνθοῦν ἐξ αἰτίας τῆς βαθιᾶς πίκρας τῶν αἰσθημάτων μου, καὶ ὑποθέτω πὼς τὸ γράμμα μου τὸ ἔδωσες ἢ τὸ ἔδειξες σ᾿ ἄλλους... Λοιπόν, δὲ θέλω νὰ δείχνεις τὰ γράμματά μου σὰν ἀξιοπερίεργα ἀντικείμενα· αὐτὸ τὸ πράμα μοῦ εἶναι ἄπειρα δυσάρεστο. Σοῦ γράφω ἐλεύθερα, σὰν σ᾿ ἕναν ἀπὸ τοὺς καλύτερους φίλους ποὺ ἔχω, καί, μὲ λιγοστὲς ἐξαιρέσεις, ἡ συμπάθεια τῶν ἄλλων, ἀκόμη κι ἂν πρόκειται νὰ τὴ χάσω, πολὺ λίγο μ᾿ ἐνδιαφέρει. Κανεὶς ἄνθρωπος τῆς δικῆς μου τῆς σειρᾶς δὲ μπορεῖ νὰ πέσει στὸ βόρβορο τῆς ζωῆς, χωρὶς νὰ τραβήξει ἐπάνω του πολὺ συμπόνια ἀπὸ μέρους τῶν κατωτέρων του, καὶ ξέρω πώς, ἅμα ἕνα θεατρικὸ ἔργο παρατραβήξει, οἱ θεατὲς κουράζονται. Ἡ δική μου ἡ τραγωδία κράτησε πάρα πολύ· τὸ κορύφωμα ξεπεράστηκε· ἡ λύση της εἶναι φτηνὴ κι ἔχω ἀπόλυτη συνείδηση τοῦ γεγονότος ὅτι, σὰν ἔρθει τὸ τέλος, θὰ γυρίσω σὰν ἐνοχλιτικὸς ἐπισκέπτης σ᾿ ἕναν κόσμο ποὺ δὲ μὲ χρειάζεται. Ἕνας ρεβενάν, ὅπως λένε οἱ Γάλλοι, ἕνα βρυκόλακας ποὺ τὸ κεφάλι του ἄσπρισε στὴ διάρκεια τῆς μακρᾶς του φυλάκισης καὶ ποὺ ἡ θλίψη τὸν παραμόρφωσε. Ὅσο φρικτοὶ κι ἂν εἶναι οἱ νεκροὶ ποὺ βγαίνουν ἀπ᾿ τὰ μνήματά τους, οἱ ζωντανοὶ ποὺ ξεσηκώνονται ἀπὸ τοὺς τάφους των εἶναι ἀκόμη πιὸ φρικτοί. Ὅλα αὐτὰ τὰ συναισθάνομαι μὲ τὸ παραπάνω. Ἅμα βρίσκεται κανεὶς δεκαοχτὼ μῆνες μέσα σ᾿ ἕνα κελλὶ φυλακῆς, βλέπει τὰ πράγματα καὶ τοὺς ἀνθρώπους τέτοιους ποὺ εἶναι πραγματικά. Τὸ θέαμα σ᾿ ἀπολιθώνει.

Μὴ νομίσεις πὼς θέλω νὰ κατακρίνω κανέναν γιὰ τὰ ἐλαττώματά μου. Οἱ φίλοι μου εἶχαν τόση λίγοι σχέση μαζί τους, ὅση κι ἐγὼ μὲ τὰ δικά τους. Ἡ φύση, σ᾿ αὐτὸ τὸ ζήτημα, στάθηκε μητριὰ γιὰ ὅλους μας. Τοὺς κατακρίνω γιατὶ δὲν ἐκτιμοῦν τὸν ἄνθρωπο ποὺ κατέστρεψαν. Ὅσο τὸ τραπέζι μου εἶναι κόκκινο ἀπὸ τὸ κρασὶ κι ἀπὸ τριαντάφυλλα, τί τοὺς ἔνοιζε; Τὸ ταλέντο μου, ἡ καλλιτεχική μου ζωή, τὸ ἔργο μου κι ἡ ἡσυχία ποὺ μοῦ χρειαζόταν γιὰ νὰ τὸ πραγματοποιήσω, ἦταν μηδὲν γιὰ κείνους... Παραδέχομαι πὼς ἔχασα τὸ νοῦ μου. Ἤμουν θαμπωμένος, παραζαλισμένος, ἀνίκανος νὰ κρίνω. Ἔκαμα τὸ μοιραῖο βῆμα. Καὶ τώρα κάθομαι σ᾿ ἕνα ξύλινο σκαμνί, μέσα σ᾿ ἕνα κελλὶ φυλακῆς. Σ᾿ ὅλες τὶς τραγωδίες ὑπάρχει ἕνα στοιχεῖο χοντρὰ κωμικό. Τὸ ξέρεις τὸ στοιχεῖο αὐτὸ στὴ δική μου τὴν τραγωδία. Μὴ νομίσεις πὼς δὲν κατακρίνω τὸν ἑαυτό μου· τὸν καταριέμαι μέρα καὶ νύχτα γιὰ τὴν τρέλλα ποὺ μ᾿ ἔπιασε νὰ ἐπιτρέψω σὲ κάτι νὰ κυριαρχήσει στὴ ζωή μου. Ἂν ὑπῆρχε ἠχὼ μέσα σ᾿ αὐτοὺς τοὺς τοίχους, θὰ ἐπαναλάμβανε παντοτινά: «Ἄμυαλε!». Εἶμαι καταντροπιασμένος γιὰ τὶς φιλίες μου. Γιατὶ ἀπὸ τὶς φιλίες του μπορεῖ κανεὶς νὰ κρίνει ἕναν ἄνθρωπο. Μ᾿ αὐτὴ τὴ δοκιμασία μετράει κανεὶς τὸν ἄντρα. Κι ἐγὼ δοκιμάζω τὴ διαπεραστικὴ ταπείνωση τῆς ντροπῆς γιὰ μερικὲς ἀπ᾿ τὶς φιλίες μου... γιὰ κεῖνες, ποὺ μπορεῖς νὰ διαβάσεις τὸν πλήρη ἀπολογισμό τους στὰ πρακτικὰ τῆς δίκης μου. Αὐτὸ εἶναι γιὰ μένα μιὰ καθημερινὴ πηγὴ διανοητικῆς ταπείνωσης. Μερικὲς δὲν τὶς σκέπτομαι ποτέ. Δὲ μὲ βασανίζουν καὶ δὲν ἔχουν καμιὰ σημασία... Γιὰ νὰ πῶ τὴν ἀλήθεια, ὁλόκληρη ἡ τραγωδία μου φαίνεται νὰ εἶναι χοντρὰ κωμικὴ καὶ τίποτ᾿ ἄλλο. Γιατὶ συνέπεια τοῦ ὅτι ἄφησα νὰ πιαστῶ στὴν παγίδα... καὶ νὰ πέσω στὸν πιὸ μολυσμένο βόρβορο τοῦ Μαιηλμπολτζ,¹ εἶναι πὼς τώρα βρίσκομαι ἀνάμεσα στὸν Ζὶλ ντὲ Ρὲ² καὶ στὸν Μαρκήσιο ντὲ Σάντ. Σὲ ὡρισμένα μέρη, κανείς, ἐκτὸς ἀπ᾿ τοὺς τρελλούς, δὲν ἔχει τὴν ἄδεια νὰ γελάει καί, ἀκόμη καὶ στὴν περίπτωση τῶν τρελλῶν, τὸ γέλιο ἀποτελεῖ παράβαση τοῦ κανονισμοῦ· ἀλλιῶς, μοῦ φαίνεται, πὼς μποροῦσα νὰ γελάσω μ᾿ αὐτά... Κατὰ τὰ ἄλλα, μὴν ἀφήσεις νὰ ὑποθέσει κανένας πὼς ἀποδίδω στοὺς ἄλλους ἄλλα ἐλατήρια. Τὰ ἐλατήρια εἶναι πράματα πνευματικά. Ἐκεῖνοι εἶχαν μόνο πάθη καὶ τέτοια πάθη εἶναι ψεύτικοι θεοὶ ποὺ ἀπαιτοῦν μὲ κάθε τρόπο θύματα καί, στὴν περιπτωση αὐτή, τό θύμα ποὺ πέτυχαν εἶναι δαφνοστεφανωμένο.

Τώρα τὴν ἔβγαλα τὴν ἀγκίδα. Αὐτὴ ὴ γραμμὴ ἀπ᾿ τὰ ὀρνιοθοσκαλίσματά σου μὲ κεντοῦσε τρομερά. Τώρα πιὰ δὲ σκέπτομαι παρὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας σου καὶ πότε νὰ σὲ δῶ νὰ γράφεις ἐπιτέλους τὴ θαυμαστὴ ἱστορία τοῦ...

Χαιρέτα μου, σὲ παρακαλῶ τὴν ἀγαπητή μητέρα σου καὶ τὸν Ἄλεκ. Ἡ «Χρυσὴ Σφίγγα»³ θὰ εἶναι, ὑποθέτω, θαυμάσια ὅπως πάντα. Καὶ διαβίβασε ἀπὸ μέρους μου ὅ,τι καλὸ ὑπάρχει στὴ σκέψη καὶ στὰ αἰσθήματά μου κι ὅ,τι θελήσει νὰ δεχτεῖ ἀπὸ ἀναμνήσεις κι ἀπὸ ἐκδηλώσεις σεβασμοῦ, στὴν κυρία Γουίμπλεντον, ποὺ ὴ ψυχή της εἶναι ἱερὸ γιὰ τοὺς πληγωμένους καὶ καταφύγιο γιὰ τοὺς πονεμένους. Μὴ δείξεις αὐτὸ τὸ γράμμα σὲ ἄλλους καὶ στὴν ἀπάντησή σου μὴ συζητήσεις αὐτὰ ποὺ σοῦ γράφω. Μίλα μου γι᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο τῶν σκιῶν, ποὺ τόσο τὸν ἀγάπησα, καὶ μίλα μου ἐπίσης γιὰ τὴ ζωὴ καὶ γιὰ τὴν ψυχή. Εἶμαι περίεργος γιὰ κάθε κεντρὶ ποὺ μὲ πλήγωσε καὶ μέσα στὸν πόνο μου ὑπάρχει ἔλεος.⁴

Δικός σου

ΟΣΚΑΡ

---

1. Τόπος τς δαντικῆς κόλασης, ὅπου τιμωροῦνται τὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα.

2. Στρατάρχης τῆς Γαλλίας (1404-1440). Τὰ ἐγκλήματά του ἔδωσαν στὸν Perrault τὴν ἰδέα προκειμένου νὰ συγγράψει τὸν Κυανοπώγωνα.

3. Ἔτσι ἀποκαλοῦσε ὁ Οὐάιλντ τὴν κυράι Λέβεσον, συγγραφέα τῆς Ἑνδεκάτης ὥρας, άπὸ τὶς φίλες καὶ θαυμάστριές του ποὺ σταθήκανε κοντά του καὶ μετὰ τὴν καταδίκη του σὲ φυλακή.

4. Ἡ ἐπιστολὴ ἀντλήθηκε ἀπὸ τὴν ἔκδοση, Ὄσκαρ Οὐάιλντ, De Profundis, εἰσαγωγὴ -μετάφραση, Στάθης Σπηλιωτόπουλος, Ἔκδόσεις Παπύρου, Ἀθήνα 1974.

Πρώτη ἐπιστολή: Κλὶκ ἐδῶ

Τρίτη ἐπιστολή: Κλὶκ ἐδῶ

Ἀφιέρωμα στὸν Ὄσκαρ Οὐάιλντ: Κλὶκ ἐδῶ

Four Letters from Oscar Wilde to Robbie Ross (Letter First)

Robbie Ross καὶ Oscar Wilde

ΤΕΣΣΕΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ ΣΤΟΝ ΡΟΜΠΙ ΡΟΣ

Ὁ Οὐάιλντ, ὅταν μετὰ ἀπὸ ἕναν χρόνο φυλακῆς τοῦ δόθηκε μελάνι, χαρτὶ καὶ πέννα, μέσα ἀπὸ τὴ φυλακή, γράφει —πέρα ἀπὸ τὸ καταπληκτικὸ De Profuntis— τέσσερα γράμματα στὸν φίλο του Ρόμπι Ρὸς (Robbie Ross). Ὁ Οὐάιλντ εἶχε γνωρίσει τὸν Ρὸς τὸ 1886 καὶ ἡ πρώτη ἐρωτικὴ ἐπαφή τους καὶ σχέση τους θὰ δώσει τὴ θέση της σὲ μιὰ βαθιὰ φιλία ποὺ θὰ παραμείνει ἀναλλοίωτη μέχρι τὸ θάνατό τους. Τούτη ἡ ἀγάπη θὰ ὁδηγήσει τὸν Ρός, νὰ συμπαρασταθεῖ στὸν φυλακισμένο Οὐάιλντ.

Ὁ Ρὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ τὸν ἐπισκέφτηκε στὴ φυλακή· εἶναι αὐτὸς ποὺ παρέα μὲ ἄλλους φίλους του μερίμνησε μήπως πετύχει μείωση τῆς ποινῆς ἀλλὰ καμιὰ προσωπικότητα τῆς ἐποχῆς δὲν θέλησε νὰ ὑπογράψει τὴ σχετικὴ αἴτηση· εἶναι αὐτὸς ποὺ τὸν βοήθησε ὅταν ἀποφυλακίστηκε, καὶ βέβαια ἦταν παρὸν στὶς τελευταῖες στιγμές του· κυρίως ὅμως, εἶναι αὐτὸς ποὺ μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Οὐάιλντ φρόντισε νὰ διασωθεῖ καὶ νὰ διαδωθεῖ τὸ ἔργο του μεριμνώντας γιὰ τὴν ἐπανέκδοσή του, ἀλλὰ καὶ γράφοντας συστηματικὰ γι᾿ αὐτό. Ἀξίζει νὰ προσθέσουμε πὼς ἡ αἰτία τοῦ «κακοῦ», ὁ νεαρὸς λόρδος Ἄλφρεντ Ντάγκλας, οὐδέποτε ἐπισκέφτηκε τὸν φυλακισμένο Οὐάιλντ καὶ οὐδέποτε τοῦ ἀπέστειλλε ἔστω καὶ μιὰ ἐπιστολὴ συμπαράστασης στὰ δυὸ χρόνια ποὺ ὁ Οὐάλιντ ἦταν φυλακή —οἱ μοναδικὲς ἐπιστολές του ἀφοροῦσαν τὸν διευθυντὴ τῆς φυλακῆς καὶ ζητοῦσε τὴν ἄδεια τοῦ Οὐάιλντ νὰ δημοσιεύσει ἐπιστολές ποὺ ὁ Οὐάιλντ τοῦ εἶχε ἀποστείλλει. Ἑπιπλέων νὰ προσθέσουμε πὼς στὴ φυλακὴ τὸν ἐπισκέφτηκε μιὰ φορὰ καὶ ἡ γυναίκα του.

Οἱ δυὸ γιοὶ τοῦ Οὐάιλντ, Κύριλλος καὶ Βίβιαν, ἄλλαξαν ἐπώνυμο μετὰ τὰ γεγονότα προκειμένου ἡ οἰκογένεια νὰ συνεχίσει τὴ ζωή της· ὁ μὲν Κύριλλος σκοτώθηκε στὸν Πρῶτο παγκόσμιο Πόλεμο, ὁ δὲ Βίβιαν μὲ τὸ ὄνομα Holland, ἀσχολήθηκε μὲ τὴ λογοτεχνία, καὶ τὸ 1954 δημοσίευσε τὴν αὐτοβιογραφία του, ἀναφερόμενος στὶς πατρικὲς «ἁμαρτίες». Ὁ γιός τοῦ Βίβιαν καὶ ἐγγονὸς τοῦ Οὐάλντ, Μέρλιν Χόλαντ κυκλοφόρησε τὸ 2000 τὸ λεύκωμα-βιογραφία τοῦ Οὐάιλντ μὲ τίτλο Όσκαρ Ουάιλντ - Ἡ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο του, (ἑλληνικὴ ἔκδοση, Ἐκδόσεις Ψυχογιός), ποὺ δὲν εἶναι τοῦ παρόντος νὰ κάνουμε κρίσεις πάνω σὲ αὐτὸ, σημειώνουμε μόνο πὼς ὁ ἐγγονὸς κρατάει ἀκόμα τὸ πλαστὸ ὄνομα Holland καὶ ὄχι τὸ κανονικό τῆς γενιᾶς του...

Προχωροῦμε λοιπὸν χωρὶς ἄλλα σχόλια —ἀφοῦ τὸ τί διαφαίνεται στὴν κάθε ἐπιστολὴ τὸ ἀφήνουμε στὴν κρίση τοῦ ἀναγνώστη— σὲ μιὰ παρουσίαση τῆς πρώτης ἐκ τῶν τεσσάρων ἐπιστολῶν τοῦ Οὐάιλντ πρὸς τὸν Ρόμπι Ρὸς ποὺ διασώθηκαν στὸ ἀρχεῖο τοῦ Ρός.

gayekfansi.blogspot.com

Φυλακὴ τοῦ Ρῆντινγκ

10 Μαρτίου 1896

Ἐπιστολὴ πρώτη

Ἀγαπητέ μου Ρόμπι,

Ἐπιθυμῶ νὰ γράψεις ἀμέσως ἕνα γράμμα στὸ δικηγόρο μου κ... καὶ νὰ τοῦ ἐκθέσεις ὅτι, ἀφοῦ ἡ γυναίκα μου ὑποσχέθηκε νὰ μοῦ κληροδοτήσει τὸ ἕνα τρίτο στὴν περίπτωση ποὺ θὰ πέθαινε  πρὶν ἀπὸ μένα, δὲ θέλω ν᾿ άντιταχθῶ καθόλου στὸ ν᾿ ἀγοράσει τὸ μερίδιό μου ἀπὸ τὴν ἐπικαρπία. Ἔγινα αἰτία νὰ πέσει ἀπάνω της κάποια δυστυχία καὶ τέτοια καταστροφὴ στὰ παιδιά μου, ποὺ δὲν ἔχω τὸ δικαίωμα νὰ πάω σὲ τίποτα ἀντίθετα πρὸς τὶς έπιθυμίες της. Στάθηκε εὐγενικιὰ καὶ καλὴ γιὰ μένα, ὅταν ἦρθε νὰ μέ δεῖ ἐδῶ. Ἔχω ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη σὲ αὐτή. Κάνε μου τὴ χέρη νὰ τὸ γράψεις χωρὶς ἀργοπορία αὐτὸ τὸ γράμμα καὶ νὰ εὐχαριστήσεις τοὺς φίλους μου γιὰ τὶς καλοσύνες τους. Ἔχω τὴν πεποίθηση πὼς ένεργῶ ὅπως πρέπει, ἀφήνοντας αὐτὸ στὴ γυναίκα μου.

Λάβε ἀκόμη τὴν καλοσύνη νὰ γράψεις στὸν Στιούαρτ Μέριλ, στὸ παρίσι, ἢ στὸν Ρόμπερτ Σέραρντ, καὶ νὰ τοὺς πεῖς πόσο εὐτυχισμένος εἶμαι γιὰ τὴν παράσταση τοῦ ἔργου μου, καὶ διαβίβασε τὶς εὐχαριστίες μου στὸν Λυνιὰ Πόου. Εἶναι κάτι, νὰ μὲ θεωροῦν ἀκόμη καλλιτέχνη, σὲ μιὰ ἐποχὴ ντροπῆς καὶ ἀτίμωσης. Θὰ ἤθελα νὰ ἔνοιωθα άπ᾿ αὐτὸ πιὸ μεγάλη εὐχαρίστηση, μοῦ φαίνεται ὅμως σὰ νὰ εἶμαι νεκρὸς σὲ κάθε συγκίνηση ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀγωνία καὶ τὴν άπελπισία. Πληροφόρησε πάντως τὸν Λυνιὲ Πόου¹ πὼς μὲ συγκίνησε ἡ τιμὴ ποὺ μοῦ ἔκαμε. Εἶναι κι ὁ ἴδιος ποιητής. Φοβᾶμαι μήπως δυσκολευτεῖς κάπως νὰ διαβάσεις αὐτὸ τὸ γράμμα, ἀλλὰ καθὼς δὲν μοῦ ἐπιτρέπουν νὰ ἔχω μαζί μου μελάνι καὶ πέννα, πιστεύω πὼς ξέχασαν πῶς γράφουν —θὰ μέ συγχωρήσεις γι᾿ αὐτό. Εὐχαρίστησε τὸν Μὸρ γιὰ τοὺς κόπους του νὰ μοῦ στείλει βιβλία· δυστυχῶς ὑποφέρω άπὸ πονοκεφάλους ἅμα διαβάζω τοὺς Ἕλληνες καὶ τοὺς Λατίνους ποιητές μου —κι ἔτσι δὲν μοῦ χρησίμευσαν καὶ πολύ— πάντως ἦταν μεγάλη του καλοσύνη ποὺ μοῦ τοὺς προμήθευσε. Παρακάλεσέ τον νὰ ἐκφράσει τὴν εὐγνωμοσύνη μου στὴν κυρία ποὺ κατοικεῖ στὸ Γουίμπλεντον. Ἀπάντησέ μου, σὲ παρακαλῶ, σ᾿ αὐτὸ τὸ γράμμα καὶ μίλα μου γιὰ φιλολογία, γιὰ τὰ καινούργια βιβλία κ.τ.λ. —καθὼς καὶ γιὰ τὸ ἔργο τοῦ Τζόουνς, γιὰ τὸν τρόπο ποὺ ὁ Φόμπς Ρόμπερσον διευθύνει τό θέατρό του, καὶ γιὰ κάθε καινούργια τάση στὶς σκηνὲς τοῦ παρισιοῦ τοῦ Λονδίνου. Προσπάθησε ἀκόμη νὰ δεῖς τί ἔγραψαν γιὰ τὴ Σαλώμη ὁ Λεμαίτρ, ὁ Μπωὲρ καὶ ὁ Σαρσύ,² καὶ δῶσε μου μιὰ περίληψη. Γράψε στὸν Ἁνρὺ Μπωὲρ καὶ πές του πὼς μὲ συγκίνησαν τὰ ἑραῖα πράματα ποὺ γράφει γιὰ μένα. Ὁ Ρόμπερτ Σέραρντ τὸν γνωρίζει. Ἦταν εὐγενικὸ ἀπὸ μέρους σου ποὺ ἦρθες νὰ μὲ δεῖς. Πρέπει νὰ ξανάρθεις καὶ τὴν ἐρχόμενη φορά. Ἐδῶ μὲ κατέχει ὁ τρόμος τοῦ θανάτου κι ὁ πιὸ μεγάλος ἀκόμη τρόμος τοῦ νὰ ζῶ στὴ σιωπὴ καὶ τὴν ἀθλιότητα...................................................³

Σὲ σκέπτομαι πάντα μὲ βαθιὰ στοργή.

Θὰ ἤθελα νὰ πάει ὁ Ἔρνεστ ν᾿ ἀναζητήσει στὴν ὁδὸν Ὄουκλυ τὸ μπαοῦλο μου, τὴ γούνα μου καὶ τὰ ἀντίτυπα τῶν ἔργων μου ποὺ εἶχα χαρίσει στὴ μητέρα μου⁴ —ζητῆστε τα ἀπὸ τὴν Λέβερσον, ποὺ στ᾿ ὄνομά της ἀγοράστικε ὁ ταφότοπος τῆς μητέρας μου.⁵

Φίλος σου γιὰ πάντα

ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

---

1. Ὁ Lugne Poé πρωτοανέβασε τὸ ἔγρο τοῦ Οὐάιλντ Σαλώμη, στὸ Théâtre de l'Oeuvre, στὸ παρίσι, στὰ 1896, χρονιὰ ποὺ ὁ Οὐάλντ βρισκόταν στὴ φυλακή. Μάλιστα τὸν ρόλο τοῦ Ἡρώδη ὑποδύθηκε ὁ ἴδιος ὁ Poé.

2. Τρεῖς διάσημοι Γάλλοι κριτικοὶ καὶ θεωρητικοὶ τῆς έποχῆς τοῦ Οὐάιλντ.

3. Στὸ σημεῖο αὐτό, ἕνα κομμάτι ἀπὸ τὸ γράμμα ἔχει λογοκριθεῖ καὶ κοπεῖ ἀπὸ τὸ τότε διευθυντὴ τῆς φυλακῆς Ρῆντινγκ Ἴζαακσον.

4. Ἡ μητέρα τοῦ Οὐάιλντ πέθανε ὅταν ὸ συγγραφέας ἦταν στὴ φυλακή.

5. Ἡ ἐπιστολὴ ἀντλήθηκε ἀπὸ τὴν ἔκδοση, Ὄσκαρ Οὐάιλντ, De Profundis, εἰσαγωγὴ -μετάφραση, Στάθης Σπηλιωτόπουλος, Ἔκδόσεις Παπύρου, Ἀθήνα 1974.

Δεύτερη ἐπιστολή:  Κλὶκ ἐδῶ

Τρίτη ἐπιστολή:  Κλὶκ ἐδῶ

Ἀφιέρωμα στὸν Ὄσκαρ Οὐάιλντ:  Κλὶκ ἐδῶ

 

Antonin - Ivanovitch Soungouroff (1894–1976), a tribute

Antonin - Ivanovitch Soungouroff (1894–1976), ἀφιέρωμα

Ὁ Antonin Ivanovitch Soungouroff γεννήθηκε στὴ Ρωσία τὸ 1894. Ἀπὸ τὸ 1927 ἐργάστηκε ὡς εἰκονογράφος τοῦ περιοδικοῦ MLADOSŤ. Τὸ 1933 θὰ παρουσιάσει τὴν πρώτη του ἀτομικὴ ἔκθεση στὴν πατρίδα του.

Στὴ συνέχεια ἦρθε ὡς μετανάστης καὶ ἐγκαταστάθηκε στὴ νότια Γαλλία, ὅπου ἔγινε γνωστὸς γιὰ τὰ πορτραίτα τῶν ἐλκυστικών νεαρῶν ἀνδρῶν ποὺ φιλοτέχνησε. Νὰ προσθέσουμε πὼς στὴν πλειοψηφία τους τὰ μοντέλα του ἦταν νεαροὶ ψαράδες γύρω ἀπὸ τὶς Κάννες, περιοχὴ ὅπου διέμενε.

Ὁ Soungouroff ἦταν ἀρκετὰ γνωστὸς ζωγράφος στοὺς τότε καλλιτεχνικοὺς κύκλους τοῦ Παρισιοῦ, ἀλλὰ ἦταν γνωστὸς καὶ ὡς ἕνας ὁμοφυλόφιλος καλλιτέχνης, καὶ πράγματι στὰ ἔργα τοῦ Soungouroff προβάλουν εἰκόνες μὲ θεματικὲς ποὺ σχετίζονται μὲ τὴν ὁμοφυλόφυλη κουλτούρα, ἔργα ποὺ συλλέχθηκαν μανιωδῶς ἀπὸ τὸν γκέι κόσμο τῆς δεκαετίας τοῦ '50 καὶ τοῦ '60. Στοὺς φίλους τοῦ Soungouroff μάλιστα συγκαταλέγονται πολλοὶ πρωτοποριακοὶ καλλιτέχνες καὶ συγγραφεῖς τῆς ἐποχῆς, ὅπως ὁ Jean Cocteau, ὁ Christian Bérard καὶ ὁ Roger Peyrefitte.

Ἕνα άπὸ τὰ σχέδια τοῦ βιβλίου Au Mont de Venus,
ποὺ σκανδάλισε τούς Γάλλους δικαστές.

Τὸ 1947 ὁ Soungouroff εἰκονογράφησε τὸ βιβλίο Au Mont de Venus, βιβλίο ἀγνώστου συγγραφέα. Τὸ βιβλίο, ποὺ οὐσιαστικὰ εἶναι μιὰ ἐρωτικὴ ἀφήγηση, πλαισιώθηκε ἀπὸ 24 σχέδια τοῦ Soungouroff, ποὺ καὶ αὐτὸς δὲν ἀνέφερε τὸ ὄνομά του. Στὰ σχέδια αὐτὰ εἰκονίζοντας διάφορες ἑτεροφυλόφιλες καὶ ὁμοφυλοφιλικὲς συνευρέσεις νεαρῶν Γάλλων καὶ Γαλλίδων.

Ὅμως μὲ τὴ δημοσίευσή του τὸ 1947, τὸ βιβλίο καταδικάστηκε ἀπὸ ἀπὸ τὴν γαλλικὴ δικαιοσύνη, πράγμα πολὺ ἀσυνήθηστο γιὰ τὰ γαλλικὰ ἐκδοτικὰ χρονικά. Μάλιστα ἡ καταδίκη τοῦ βιβλίου ἐπαναλήθηκε ἀπὸ γαλλικὸ δικαστήριο μὲ τὴν ἐπανακυκλοφορία του τὸ 1953.

Ὁ Antonin Ivanovitch Soungouroff πέθανε στὴ Γαλλία τὸ 1973.

---

© κειμένου: gayekfansi.blogspot.gr

© έργων Antonin Ivanovitch Soungouroff: στὶς γκαλερὶ στὰ μουσεῖα καὶ τὶς συλλογὲς ποὺ ἀνήκουν.

 
Ὑπογραφὴ τοῦ Soungouroff