Ἕνα ποίημα τοῦ Στράτωνος

 

 

 

 

 

Ἦρκταί μευ καρδίας ψαύειν πόνος· ἦ γὰρ ἀλύων
ἀκρονυχεὶ ταύταν ἔκρισ᾿ ὁ θερμὸς Ἔρως·
εἶπε δὲ μειδήσας· «Ἕξεις πάλι τὸ γλυκὺ τραῦμα,
ὦ δύσμενως, λάβρῳ καιόμενος μέλιτι».
Ἐξ οὗ δὴ νέον ἔρνεος ἐν ἠϊθεοις Διόφαντον
λεύσσων οὔτε φύγειν οὔτε μένειν δύναμαι.

...καὶ σὲ μεταγραφή μας στὰ νέα ἑλληνικά:

Οἰκτρὰ καὶ πάλι ὁ πόνος τὴν καρδιά μου ψαύει,
δουλειὰ δὲν εἶχε ὁ θερμὸς Ἔρως
μὲ τ᾿ ἀκρόνυχά του μοῦ τὴν ξύνει
καὶ μειδιώντας μοῦ εἶπε: «Πάλι θὰ λάβεις
τὸ γλυκὸ τραῦμα καψουρόμαγκα
ποὺ καίγεσαι συνέχεια στὸ καυτὸ τὸ μέλι».
Καὶ πράγματι, μόλις ἀντίκρυσα τὸν ἡμίθεο Διόφαντο
μέσ᾿ στ᾿ ἄλλα παλληκάρια, λύθηκαν τὰ μέλη μου
κι οὔτε νὰ φύγω δύναμαι, οὔτε νὰ μείνω.

---

Στράτωνος, ἀπὸ τὴν Παλατινὴ Ἀνθολογία, ἀπόδοση στὰ νέα ἑλληνικὰ gayekfansi.blogspot.com