Ἕνα ποίημα τοῦ Γιώργου Ἰωάννου

 

 

 

Photo: James Ferringer

 

 

Δοῦλος ἱερὸς τοῦ ἔρωτα
(ἀπόσπασμα)

Κλεισμένος εἶμαι
καρτερῶ τὸ μήνυμα.
Κι ἄλλα σινιάλα μάζεψα ποὺ ἔκανες·
τὸ χέρι ποὺ ἀπάνω μου ξεχάστηκε,
θερμὸ ἰδιαίτερα τῆς χειραψίας σου τὸ σφίξιμο,
καὶ τὸ φιλὶ ἀποχαιρετισμοῦ δὲν ἔμοιαζε.

 

Κάποιο σημείωμα,
κάποιο βαθὺ ξεμακρισμένο τηλεφώνημα
ἀπὸ τὸ δορυφόρο θὰ χυμήξει ἐπάνω μου.
Τοῦ βλέμματός σου θά ᾿ναι ἡ ἀντανάκλαση,
λάμψη μεταλλικὴ στὸ ἀεροδρόμιο,
τὴν ὥρα ποὺ περνοῦσες άπὸ τὸν ἔλεγχο.

Γελοῦνε γύρω, γιὰ κορόιδο μ᾿ ἔχουνε.
Οὔτε γιὰ πασατέμπο τέτοια δὲν τοὺς φτάνουνε.
Μὰ ἐγὼ τραβάω στὶς λεοφώρους σὰν ἀόμματος,
ζέστα βαθιὰ ἀνακαλύπτω μέσα μου,
καθὼς μ᾿ ὅλα τὰ ράκη μου τυλίγομαι
καὶ εἰσχωρῶ μὲς στὴν καρδιὰ τῆς χόβολης

 

Τὸ νιώθω τώρα πὼς θά ᾿ρθεῖς,
ἂν ὄχι, φτάνει μόνο ποὺ μὲ κοίταξες,
ἐμένα τὸν οὐτιδανό, τὸν ἄσχημο,
τὸν τιποτένιο, τὸ φριχτὸ καὶ τὸν ἀπαίσιο.

 

Ἂχ, θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω άπὸ τὸ στόμα σου,
μιὰ γεύση κι ἐγὼ νά ᾿χω ἀπ᾿ τὸ μαρτύριο.

 

Εὐτυχισμένος πέφτω στὸ κρεβάτι μου,
δὲ νιώθω πιὰ τὴν ἐπανάσταση τῆς σάρκας μου.
Ἐσὺ μὲ νοιάζεις καὶ θὰ ἔρθεις κάποτε.
Μπορῶ νὰ περιμένω χρόνους ἄπειρους,
νὰ περπατῶ καὶ νὰ μὴ βλέπω γύρω μου.
Ἔστω γιὰ νὰ μὲ φτύσεις, ἔλα κάποτε.

 

---

Γιῶργος Ἰωάννου, Τὰ χίλια δέντρα καὶ ἄλλα ποιήματα, Ἐκδόσεις Κέδρος, Ἀθήνα 1988.

Ἀφιέρωμα τοῦ blog στὸν Γιῶργο Ἰωάννου: Κλὶκ ἐδῶ.