ΜΑΤΙΕΣ ΣΕ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ

«Ἕλξη καὶ πάθος», σχόλια καὶ ἀπορίες πάνω στὸ βιβλίο τοῦ κ. Θερμοῦ

Οὔτε γιὰ μιὰ στιγμὴ δὲν μὲ ἐκπλήσσει τὸ γεγονὸς ὅτι ἕνας φυσικὸς νόμος (αὐτὸς τῆς πολικότητας) παύει νὰ λειτουργεῖ σὲ αὐτὸν τὸν χῶρο [τῆς ὁμοφυλοφιλίας], ὁ ὁποῖος παρὰ τὸν αἰσθησιασμό του, ἔχει πάρα πολὺ λίγα νὰ κάνει μὲ τὴ φύση καὶ πολὺ περισσότερα μὲ τὸ νοῦ. Δὲν βλέπω τίποτα τὸ ἀφύσικο καὶ ἀντίθετα βλέπω ἕνα μεγάλο ποσοστὸ διδακτικῆς σημασίας, ἕνα μεγάλο ποσοστὸ ὑψηλόφρονου ἀνθρωπισμοῦ, στὴν τρυφερότητα τοῦ ὥριμου ἀνδρισμοῦ γιὰ τὸν πιὸ ἀξιαγάπητο καὶ εὔθραυστο ἀνδρισμό. Ὡς πρὸς ὅσα ἔχουν σχέση μὲ τὴν κουλτούρα, παρεμπιπτόντως, ὁ ὁμοερωτικὸς ἔρωτας εἶναι φανερὰ τόσο οὐδέτερος ὅσο εἶναι καὶ τὸ ἄλλο εἶδος τοῦ ἔρωτα. Καὶ στοὺς δύο ἡ ἀτομικὴ περίπτωση εἶναι τὸ πᾶν· καὶ οἱ δυὸ μποροῦν νὰ παράγουν χυδαιότητα καὶ σκουπίδια, καὶ οἱ δυὸ ἔχουν τὴ δυνατότητα τοῦ ἀνώτατου ἐπιτεύγματος.

Τόμας Μάν, (ἀπὸ γράμμα του στὸν Carl Maria Weber)

Τὸ παρὸν πόνημα (Ἕλξη καὶ πάθος, Ἐκδόσεις Ἐν πλῷ), κυκλοφόρησε βέβαια τὸ 2016, ἀλλὰ ἐμεῖς μόλις τώρα κατορθώσαμε νὰ κλέψουμε λίγο χρόνο προκειμένου νὰ τὸ διαβάσουμε καὶ ἔτσι νὰ σχηματίσουμε τὴν προσωπική μας γνώμη· ἐξάλλου ὁ χρόνος εἶναι κάτι πολὺ σχετικό, ὅταν μάλιστα μιλᾶμε γιὰ ἕνα βιβλίο – ἄσε ποὺ ὅπως λέει ὁ λαός μας: Κάλιο ἀργὰ παρὰ ποτέ!

Ξεκινώντας τούτη τὴ μικρή μας ἀναφορὰ στὸ βιβλίο τοῦ κ. Θερμοῦ ὀφείλουμε νὰ διευκρινίσουμε, ἀρχικά, πὼς δὲν μιλᾶμε ὡς περγαμηνοφόροι ἀφοῦ δὲν θελήσαμε νὰ κάνουμε συμφωνία μὲ κανένα σύστημα ἔτσι ὥστε νὰ μᾶς ἀναγνωρίσει μιὰ συγκεκριμένη ἰδιότητα καὶ ἐν συνεχείᾳ, βάσει αὐτῆς, νὰ μᾶς χρήσει ἐπαγγελματίες. Δὲν θελήσαμε δηλαδὴ νὰ γίνουμε ἀγοραῖοι καὶ ἐμπορεύσιμοι. Ἔτσι θὰ μιλήσουμε σὰν ἁπλοὶ ἀναγνῶστες ποὺ ὅμως ἔχουν περάσει πολλὲς ὧρες «σέρβις» σὲ βιβλιοθῆκες, καὶ βέβαια σὰν ὁμοφυλόφιλοι ποὺ τυγχάνει χρόνια τώρα νὰ ἔχουν ξεκαθαρίσει τὴ θέση τους καί, κυρίως, κατασταλάξει γιὰ τὶς ἀπόψεις καὶ τὶς προτιμήσεις τους γιὰ τὶς ὁποῖες εἶναι ὑπερήφανοι καὶ τὶς ὁποῖες θεωροῦν μάλιστα ἀπολύτως φυσιολογικές – δηλαδὴ οὔτε καλύτερες οὔτε χειρότερες ἀπὸ τὶς προτιμήσεις τῶν ἄλλων. Γιὰ νὰ τὸ ποῦμε καὶ μὲ τὰ λόγια τοῦ ποιητῆ: Δὲν νιώθουμε τὴ γυναίκα παρὰ μόνο σὰ μητέρα κι ἀδελφή. Μὲ ἄλλη ὄψι δὲν ὑπάρχει κἄν γιὰ μᾶς. Ἐξαιροῦμε τὶς μεγαλοφυεῖς γυναῖκες, τὶς ἐπιστήμονες καὶ τὶς ποιήτριες· ἀλλ᾿ αὐτὲς τὶς βάζουμε μὲ τοὺς ἄνδρες... Στὰ παιδικά μας χρόνια εἴχαμε κάποιες ἔντονες συμπάθειες ἀλλὰ στὴν ἀκαθόριστη ἐκείνη ἡλικία, τὴ μεταβατική, συμβαίνουν, κάποτε, τέτοιες διαστροφές.¹

Νὰ ξεκαθαρίσουμε ἐπίσης πὼς προσφωνοῦμε τὸν συγγραφέα μὲ τὸ Κύριε γιατὶ δὲν αἰσθανόμαστε σύμφωνοι μὲ τὶς ἰδέες μας προκειμένου νὰ τοῦ ἀπευθυνθοῦμε μὲ τὴν ἰδιότητα Πατήρ, ὅπως ὁ ἴδιος ἀναφέρει στὸ ὄνομά του, –καὶ ὅπως θὰ ἐπιθυμοῦσε–, γιατὶ οὔτε βιολογικὸς πατέρας μας εἶναι, πολὺ δὲ περισσότερο πνευματικός.

Ἀρχικὰ κάνει ἐντύπωση ἡ γραφὴ τῶν ἰδιοτήτων τοῦ συγγραφέως στὸ ἐξώφυλλο, πράγμα περιττὸ ἀφοῦ στὸ μπροστινὸ καὶ ὀπίσθιο «αὐτὶ» τοῦ βιβλίου ἀναφέρονται ἀναλυτικὰ οἱ ἰδιότητες, οἱ σπουδὲς καὶ τὸ βιογραφικό του. Ἀλλὰ πῶς θὰ πορευτεῖς ἂν δὲν εἶσαι ὁ τάδε ἐπιστήμων, τὸ ὄνομα μόνο δὲν ἀρκεῖ!

Ὀφείλουμε νὰ ποῦμε ἐπίσης πὼς ὁ τεράστιος ὄγκος τοῦ βιβλίου (716 σελίδες παρακαλῶ!) δὲν βοηθάει στὸ νὰ διαβαστεῖ ἀπὸ κόσμο ποὺ πιθανὸν νὰ ἐνδιαφέρεται. Ὁ συγγραφέας δικαιολογεῖται γι᾿ αὐτὸ βέβαια, λέγοντας πὼς οὔτε ὁ ἴδιος ὑποψιαζόταν τὴν τεράστια βιβλιογραφία ποὺ ὑπάρχει γύρω ἀπὸ τὸ θέμα καὶ πὼς ἦταν ἀδύνατον νὰ τὴν παρακάμψει. Ὅμως ἡ ἰδιότητα καὶ ἡ μαεστρία ἑνὸς συγγραφέα σὲ αὐτὸ ἀκριβὼς ἔγκειται: στὸ νὰ συμπυκνώνει, νὰ ἐπικεντρώνει καὶ νὰ «ἀποστάζει» τὰ οὐσιώδη, παρακάμπτοντας τὶς φλυαρίες! Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἀναρωτιόμαστε, ἂν τὸ βιβλίο εἶχε τὶς μισὲς ἢ τὶς διπλάσιες σελίδες θὰ κατέληγε ὁ συγγραφέας του σὲ διαφορετικὰ συμπεράσματα; Φοβόμαστε πὼς ὄχι, ὁπότε ἡ ἐρώτηση εἶναι, τόση διαδρομὴ γιατί; Γιὰ νὰ καταλήξει στὰ συμπεράσματα ποὺ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἔχει ἕτοιμα;

Διαβάζοντας τὸ ὀγκῶδες σύγγραμμα τοῦ κ. Θερμοῦ διαπιστώνει κανεὶς πὼς ἀπουσιάζει –προκλητικότατα θὰ λέγαμε μάλιστα– ἡ ἀρχαία Ἑλλάδα. Κι ὅταν λέμε ἀρχαία Ἑλλάδα ἐνοοῦμε τὴ σκέψη καὶ τὴ συμπεριφορὰ γύρω ἀπὸ τὰ σεξουαλικὰ τοῦ ἀρχαίου Ἕλληνα ἔτσι ὅπως αὐτὴ προβάλλει μέσα ἀπὸ τὴ σπουδαία γραμματεία ποὺ ἦρθε στὰ χέρια μας – ὅση βέβαια ἀπὸ αὐτὴ ἐπέζησε ἀπὸ τὴν μανία καὶ τοὺς βανδαλισμοὺς τῶν χριστιανῶν· χωρὶς νὰ ἀγνοοῦμε πὼς κομμάτι της σώθηκε ἀπὸ φωτισμένους χριστιανοὺς ποὺ τὴν ἀντέγραψαν, διασώζοντάς την!

Μὴν περιμένει λοιπὸν ὁ ἀναγνώστης καμιὰ ἀναφορά, γιὰ παράδειγμα, στὸ Περὶ ἔρωτος Συμπόσιον τοῦ Πλάτωνος, ἕνα κείμενο ἀξεπέραστο, παρ᾿ ὅλο ποὺ συχνὰ-πυκνὰ ὁ συγγραφέας προσπαθεῖ νὰ ὁρίσει τὸ τί εἶναι Ἔρως, μέσῳ ἄλλων, σύγχρονων –καὶ πολὺ ἀδύναμων– συγγραφέων. Κι αὐτὸ γιατὶ κατανοεῖ κανεὶς πὼς δὲν θέλει νὰ ὑμνήσει τὸν ὁμοφυλόφιλο ἔρωτα! Ὅπως ἀπουσιάζει καὶ ἡ ὁποιαδήποτε ἀναφορὰ σὲ τόσους σπουδαίους ἀνθρώπους τῆς Τέχνης καὶ τῆς ἐπιστήμης ποὺ ἦταν ὁμοφυλόφιλοι. Μὲ ἄλλα λόγια ὸ κ. Θερμὸς ἀρνεῖται, γιὰ τοὺς ἴδιους λόγους, νὰ δεῖ τὴν σημαντικότατη προσφορὰ τῆς ὁμοφυλοφιλίας σὲ αὐτοὺς τοὺς τομεῖς, ὅπως, προκλητικότατα θὰ λέγαμε μάλιστα, ἀρνεῖται νὰ δεῖ καὶ νὰ μιλήσει γιὰ τὴν ὁμοφυλοφιλία ποὺ ὑπῆρχε καὶ ὑπάρχει μέσα στοὺς κόλπους τῆς ἐκκλησίας· καὶ μιλᾶμε βεβαίως γιὰ τὶς ἐκκλησίες ὅλως ἀνεξαιρέτως τῶν δογμάτων ἀλλὰ καὶ τῶν αἰρέσεων!

Ὁ κ. Θερμὸς παρὰ τὴν ἀγωνιώδη προσπάθειά του νὰ σταθεῖ ἀντικειμενικὰ πάνω ἀπὸ τὸ ὅλο θέμα, φοβόμαστε πὼς ἡ πίστη του καὶ ἡ ἐκκλησιατική του ἰδιότητα –εἶναι καὶ πρωτοπρεσβύτερος– δὲν τὸν βοηθοῦν· καὶ γενικὰ θὰ λέγαμε πὼς ἄτομα στὰ ὁποῖα προκαλεῖ ἀποστροφὴ ὁ ὁμοφυλόφιλος ἔρωτας δὲν εἶναι τὰ καταλληλότερα νὰ μιλήσουν γιὰ αὐτόν, πολὺ δὲ περισσότερο νὰ τὸν μελετήσουν καὶ νὰ τὸν ἀναλύσουν ἀντικειμενικά – καὶ ὅταν λέμε ἔρωτα ἀναφερόμαστε βέβαια καὶ στὴν ἁπλὴ ἐκδήλωσή του ποὺ εἶναι ἡ σωματικὴ ἐπαφὴ μὲ ὅ,τι αὐτὴ μπορεῖ νὰ περικλείει.

Ἔτσι ὁ συγγραφέας σὲ ὅλο τὸ ὀγκῶδες πόνημά του δὲν κάνει τίποτ ̓ ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ ἐκφράζει τὴν ἀρνητικὴ στάση μιᾶς κοινωνίας πάνω στὴν ὁμοφυλοφιλία· τὸ συναίσθημα ἑνὸς πολιτισμοῦ ποὺ κληρονόμησε μιὰ θρησκευτικὴ ἀπαγόρευση τῆς ὁμοφυλοφιλίας, αὐτῆς τοῦ ἑβραιο-χριστιανισμοῦ καὶ νὰ προσπαθεῖ μάλιστα μὲ διάφορα χριστιανικά, πολυακουσμένα τσιτάτα, νὰ τὴ δικαιολογήσει. Γνωρίζουμε βέβαια πὼς στὴν ἀρχαιότητα τὰ πράγματα ἦταν πολὺ διαφορετικά, ἂν καὶ κάπου ἀναφέρει ἀυθαίρετα, πὼς ἔτσι ἦταν καὶ στὴν ἀρχαιότητα, ἀρνούμενος βέβαια νὰ προχωρήσει σὲ διευκρινήσεις!

Καὶ φυσικὰ ἀπουσιάζουν ὅλα τὰ σύγχρονα συγγράμματα ποὺ μιλοῦν γιὰ τὴν ὁμοφυλοφιλία στὴν Ἑλληνικὴ ἀρχαιότητα, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλους πολιτισμούς. Ἐνδεικτικὰ παραθέτουμε τὴ φράση τοῦ K. J. Dover ποὺ λέει: Οἱ Ἕλληνες οὔτε κληρονόμησαν οὔτε ἀνέπτυξαν τὴν πίστη ὅτι μιὰ θεία δύναμη ἔχει ἀποκαλύψει στὴν ἀνθρωπότητα ἕναν κώδικα νόμων γιὰ τὴ ρύθμιση τῆς σεξουαλικῆς συμπεριφορᾶς. Δὲν διέθεταν θρησκευτικοὺς θεσμοὺς μὲ τὴν ἔξουσία νὰ ἐπιβάλλουν σεξουαλικὲς ἀπαγορεύσεις.²

Κατανοεῖ ἑπομένως κανεὶς τὸ χάσμα ποὺ ὑπάρχει μεταξὺ Ἑλληνικῆς ἀρχαιότητας καὶ χριστιανικοῦ κόσμου, μεταξὺ Ἑλλάδας καὶ χριστιανισμοῦ, τὶς ἀρχὲς τοῦ ὁποίου ὁ κ. Θερμὸς μὲ πάθος ὑπεραπίζεται καὶ τοῦ ὁποίου θερμὸς ὁπαδός, –καὶ λειτουργός– εἶναι ὁ ἴδιος. Ἀλλὰ τὸ νὰ πιστεύεις ἐν ἔτῃ 2020 στὴν ἑβραϊκὴ μυθολογία γιὰ τὴν δημιουργία τοῦ κόσμου ἀπὸ ἕνα καλὸ θεούλη, μὲ ἕναν Ἀδάν καὶ μιὰ Εὔα ποὺ –κυριολεκτικά–, ὡς ζευγάρι, τὰ θαλάσσωσαν, –τὰ δὲ παιδιά τους εἶναι γνωστὸ πὼς σφαχτήκανε γιὰ θέματα ζηλοτυπίας– καὶ νὰ θέλεις νὰ συνεχίσεις νὰ προτείνεις στὸν κόσμο αὐτὸ τὸ ἀποτυχημένο μοντέλο συμβίωσης, μιλώντας γιὰ συμφιλίωση ποὺ ἔφερε, λέει, ὁ Χριστός, εἶναι πέρα καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν δική μας –τουλάχιστον– λογικὴ ἀλλὰ καὶ ἐπιθυμία! Ἐξάλλου οἱ ἴδιες οἱ ὐπάρχουσες συνθῆκες ἔχουν ξεπεράσει αὐτὸ τὸ «σαραβαλιασμένο» μοντέλο...

Ἂν τώρα μᾶς ρωτοῦσε κάποιος: Νὰ διαβάσω τὸ πόνημα τοῦ κ. Θερμοῦ; Δὲν θὰ τοῦ ἀπαντούσαμε μὲ ἕνα ξερὸ ναὶ ἢ ὄχι. Ἀρχικά, καλὸ θὰ ἦταν οἱ ὁμοφυλόφιλοι νὰ διαβάσουν –νὰ μελετήσουν θὰ λέγαμε καλύτερα– τὰ κείμενα τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γραμματείας, ἐν συνεχείᾳ κείμενα γύρω ἀπὸ τὸ φύλο καὶ τὴ διαμόρφωσή του, φυσικά, ὁλόκληρη τὴ φιλολογία ποὺ ἔχει γιὰ βάση της τὴν ἐρωτικὴ παρέκκλιση, τὸν ἔρωτα τῶν εἰς ἄκρον αἰσθητῶν, καθὼς καὶ κείμενα ἀνοιχτόμυαλων, πρωτοποριακῶν ἀνθρώπων γύρω ἀπὸ τὴν ὁμοφυλοφιλία. Ἐπίσης χρέος τους, θὰ λέγαμε, εἶναι νὰ μελετήσουν Ἱστορία. Γενικὴ ἱστορία, ἀλλά κυρίως, Ἱστορία τοῦ χριστιανισμοῦ –προσέξτε ὄχι χριστιανικὴ ἱστοριογραφία ἀλλὰ Ἱστορία τοῦ χριστιανισμοῦ ποὺ πουθενὰ στὴ χώρα μας, σὲ καμιὰ βαθμίδα ἐκπαίδευσης, δὲν διδάσκεται– καὶ ἂν ἔχουν τὸν χρόνο, κυρίως ὅμως τὴ διάθεση καὶ τὴν ὑπομονή, ἂς πάρουν στὰ χέρια τους καὶ τὸ πόνημα τοῦ κ. Θερμοῦ.

Ἐμεῖς, ἀπὸ ἐδῶ, ὀφείλουμε νὰ τοὺς προειδοποιήσουμε πὼς καὶ θὰ ἐκνευριστοῦν καὶ θὰ κυριευθοῦν ἀπὸ αἰσθήματα θλίψης καὶ ἀγανάκτισης ἂν δὲν ἔχουν τὶς γνώσεις ἐκεῖνες, κυρίως ὅμως τὸ ψυχικὸ σθένος, νὰ ἀντικρούσουν τὶς θεολογικὲς ἀναλύσεις ποὺ παρατίθενται στὸ βιβλίο καὶ ποὺ λοιδωροῦν τὴν ὁμοφυλοφιλία, πάντα ἐκκινούμενες ἀπὸ τὰ χριστιανικὰ ἰδεώδη – πιὰ ἄλλα; Οἱ ἀπόψεις δὲ ποὺ φιλοξενοῦνται στὸ βιβλίο καὶ ποὺ ὑπερθεματίζουν γιὰ τὴν ὁμοφυλοφιλία, ἐννοεῖται, πὼς σχολιάζονται ἀρνητικὰ ἀπὸ τὸν κ. Θερμὸ ποὺ δὲν χάνει τὴν εὐκαιρία νὰ ἀναφέρει κάθε φορὰ τὴ διαφωνία του.

Ἂν θέλετε μιὰ ἄποψη τοῦ κ. Θερμοῦ, ἀντιγράφω:

Κατ᾿ἐμέ, κλείνοντας, καθεστῶς γάμου δὲν θὰ πρέπει μὲ κανέναν τρόπο νὰ δωθῇ στὶς ὁμοφυλόφιλες ἑνώσεις οὔτε νὰ ἐπιτραπεῖ ἡ υἱοθεσία παιδιῶν, ἀφοῦ ἔτσι δίνουμε λάθος μήνυμα γιὰ τὶς σταθερὲς τοῦ πολιτισμοῦ μας. Ἐπειδή ὅμως, τὸ μέτρο αὐτὸ θὰ ἀποθαρρύνει μὲν ἀλλὰ δὲν θὰ ἐμποδίζει ἐντελῶς τὴν de facto ἀνατροφὴ παιδιῶν ἀπὸ ὁμοφυλόφιλα ζευγάρια, ἴσως τὸ σύμφωνο συμβίωσης νὰ εἶχε θέση στὶς ἑνώσεις ὁμοφυλόφυλων προκειμένου νὰ προστατέψει ἀστικὰ δικαιώματα τῶν ἴδιων καὶ τῶν παιδιῶν τους. Αὐτὸς θὰ ἦταν καὶ ὁ μοναδικες λόγος ὕπαρξής του καὶ ὄχι στὶς ἑτερόφυλες ἑνώσεις, ἐπειδὴ ἐκεῖ εἰσάγει μιὰ μορφὴ «ἐλαφρότερου» γάμου ἡ ὁποία ἐνδέχεται μακροπρόθεσμα νὰ ἀποδειχθεῖ ἐπικνδυνη γιὰ τὸν θεσμό.³

Περιμένατε κάτι διαφορετικό; Ἐμεῖς, εἰλικρινά, ὄχι! Ἀλλὰ ἀς δοῦμε καὶ δυὸ ἀκόμα σημεῖα

Ὁ κ. Θερμὸς φτάνει στὸ σημεῖο νὰ ἐνοχοποιήσει τὴν ὁμοφυλοφιλία γιὰ τὴ σημερινὴ πληθώρα διαζυγίων ποὺ μαστίζει τὸν κόσμο καὶ βέβαια τὴν Ἑλλάδα, – ἂν δὲν τὸ γνωρίσετε εἴμαστε πρῶτοι σὲ διαζύγια πανευρωπαϊκά! Μιλάει γιὰ σχέση μεταξὺ διαζυγίου καὶ ὁμοφυλοφιλίας ποὺ πρέπει νὰ γίνει ἀντικείμενο ἰδιαίτερης προσοχῆς ὄχι μόνο σὲ ψυχολογικὸ ἐπίπεδο ἀλλὰ κυρίως σὲ θεολογικό. Οὐσιαστικά, ὁ κ. Θερμὸς ἀρνεῖται νὰ δεῖ τὸ πραγματικὸ πρόβλημα ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὸ ὅτι ὁ γάμος, ἡ οἰκογένεια, εἶναι θεσμοὶ πολυχρησιμοποιημένοι καὶ ὡς ἐκ τούτου τρύπιοι ἀπὸ τὴν πολυχρησία. Τὸ νὰ μεγαλώνουμε τὰ παιδιά μας μὲ τὸ ὄραμα νὰ ἀνέβουν τὰ σκαλιὰ τῆς ἐκκλησίας ντυμένοι γαμπροὶ καὶ νυφοῦλες, τὸ μόνο ποὺ κάνουμε εἶναι νὰ διαιωνίζουμε κάτι φθαρμένο... Οἱ ἴδιες οἱ κοινωνικὲς συνθῆκες ἔχουν ξεπεράσει τοὺς θεσμοὺς αὐτοὺς ἀλλὰ τὸ σύστημα, ἡ κοινωνία, –καὶ ἡ ἐκκλησία βεβαίως-βεβαίως– τοὺς διατηρεῖ γιατὶ ἔτσι βολεύονται, δὲν μποροῦν νὰ κάνουν χωρὶς αὐτούς...

Καὶ σὰ νὰ μὴν φτάνουν ὅλα αὐτὰ ὁ κ. Θερμὸς ὑπερθεματίζει καὶ γιὰ τὶς θεραπεῖες ποὺ διάφορα κέντρα –κυρίως θρησκευτικά– κάνουν γιὰ νὰ σὲ «θεραπεύσουν» λέει ἀπὸ τὴν ὁμοφυλοφιλία – κάποια δὲ χρησιμοποιώντας μεσαιωνικὲς μεθόδους! Συγκεκριμένα γράφει: Ἕνας ἀριθμὸς ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὁμοφυλοφιλίες δὲν εἶναι βαθιὰ ἐγκαταστημένες καὶ ἀπαιτοῦν κατάλληλη διάγνωση καὶ ψυχοθεραπευτικὴ βοήθεια ὥστε νὰ ἐκλείψουν. Προσέξτε τὶς λέξεις κατάλληλη διάγνωση καὶ ἐκλείψουν.⁴ Συνεχίζει δηλαδή, ἂν καὶ ἐπιστήμων, νὰ διαιωνίζει τὸ παραμύθι τῆς «ἀσθένειας» μιλώντας γιὰ διάγνωση και θεραπεία...

Θέλετε καὶ ἄλλα;

Ἡ ὁμοφυλόφιλη ἔλξη εἶναι ἀσύμβατη μὲ τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴν πρόνοια γιὰ συμμετοχὴ τοῦ ἀνθρώπου σὲ αὐτό.⁵ Προσωπικά, δὲν μᾶς εἶναι γνωστὸ κανένα σχέδιο τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ ποὺ γνωρίζουμε εἶναι πὼς οἱ ἄνθρωποι ἔγραψαν γιὰ τὸν Θεὸ φορτώνοντάς του τὰ δικά τους σχέδια, τὶς δικές τους ἰδέες καὶ ἐπιθυμίες, θέλοντας ἔτσι οὐσιαστικὰ νὰ φέρουν τὸν κόσμο στὰ δικά τους ἀνέραστα μέτρα, γιατὶ πῶς θὰ διοικήσεις, πῶς θὰ στήσεις θρησκεία ἂν δὲν φοβίσεις – μάλιστα αὐτὸ ἀποτελεῖ μιὰ πάγια ταχτικὴ σὲ ὅλες τὶς ἀνὰ τὸν κόσμο θρησκεῖες –ὅπως καὶ σὲ ὅλα τὰ καθεστῶτα, ὁλοκληρωτικὰ καὶ δημοκρατικά–, ἀφοῦ, κείμενο Θεοῦ, ὡς σήμερα, δὲν ἐντοπίζεται οὔτε ἀράδα σὲ καμιά τους!!

Πολλὰ θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε γιὰ τὸ ὅλο πόνημα, ἀφοῦ αὐτὰ ποὺ γράφονται σὲ κάθε σελίδα του ζητοῦν «ἀπόκρουση», ὅμως αὐτὸ θὰ ἀπαιτοῦσε ἐργασία μηνῶν, χρόνο ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ ἀφιερώσουμε καὶ πού, γιὰ ἐμᾶς τουλάχιστον, δὲν ἔχει νόημα μιὰ καὶ δηλώσαμε εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς πὼς «ἔχουμε ξεκαθαρίσει τὴ θέση μας καί, κυρίως, κατασταλάξει γιὰ τὶς ἀπόψεις μας καὶ τὶς προτιμήσεις μας», πάνω ἀπ᾿ ὅλα, ὅμως, γιὰ τὰ πιστεύω μας, θὰ συμπληρώναμε, ἐδῶ, τώρα.

Κλείνοντας λοιπὸν τούτη τὴ μικρή μας ἀναφορὰ στὸ βιβλίο, νὰ ποῦμε πὼς γελάσαμε ἀρκοῦντος διαβάζοντας το καὶ πὼς διασκεδάσαμε παρατηρώντας τὸν κ. Θερμὸ νὰ ἀκροβατεῖ προκειμένου νὰ βάλει –ὡς ἄλλος Πλάτων στὴν Πολιτεία του– τὴν δική του ἐπιστήμη πάνω ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες, προσπαθώντας νὰ ἑρμηνεύσει τὰ πάντα γύρω του μὲ τὴ θεολογία – καὶ ἀπὸ τὴ θεολογία· ἀλλὰ καὶ προσπαθώντας νὰ λειάνει τὶς αἰχμηρὲς γωνίες τοῦ δόγματός του προσεγγίζοντας ἔτσι κομμάτι τῶν ὁμοφυλόφιλων. Μόνο ποὺ ἡ θεολογία ἀρνεῖται νὰ δεῖ πέρα ἀπὸ τὴν –θεϊκὰ πλασμένη, ὐποθέτουμε–, μύτη της καὶ βέβαια δὲν ἔχει σήμερα τὶς λύσεις ποὺ ἄλλες ἐπιστήμες ἔχουν νὰ προσφέρουν στοὺς ὁμοφυλόφιλους, ἔτσι ὥστε νὰ νοιώσουν καὶ αὐτοὶ ἄξια καὶ ἰσότιμα μέλη τῆς κοινωνίας καὶ ὄχι νὰ παραμένουν οἱ αἰώνιοι δακτυλοδεικτούμενοι, ὅπως πλειάδα «εἰδικῶν» –τοῦ παρόντως μὴ ἐξαιρουμένου– μόνιμα τοὺς θέλει!

Σημειώσεις

---

1. Ναπολέων Λαπαθιώτης, ἀπὸ συνέντευξή του στὸν Γιῶργο Περαστικὸ (Γ. Μ. Μυλωνογιάννη), περ. Νεοελληνικὰ Γρὰμματα, τεῦχ. 71, 9 Ἀπριλίου 1938. (Στὴ συνέντευξη, ἐνοεῖται, πὼς ὁ Λαπαθιώτης μιλάει βέβαια σὲ πρῶτο πρόσωπο ποὺ ἐμεῖς ἀλλάξαμε γιὰ λόγους συνοχῆς τοῦ κειμένου μας).

2. K. J. Dover, Ἡ ὁμοφυλοφιλία στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, μετ. Παναγιώτης Χιωτέλλης, Ἐκδόσεις Π. Χιωτέλλη, Ἀθήνα 1990, σελ. 224.

3. Βασίλειος Θερμός, Πάθος καὶ ἔλξη, Ἐκδόσεις Ἐν πλῷ, Ἀθήνα 2016, σελ. 272.

4. Βασίλειος Θερμός, Πάθος καὶ ἔλξη, ὅ.π., σελ. 660.

5. Βασίλειος Θερμός, Πάθος καὶ ἔλξη, ὅ.π., σελ. 660.