gay ekfansi: Αυγούστου 2012

ΓΚΟΡ BΙΝΤΑΛ (3/10/1925 - 31/7/2012), ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Ο Γκορ Βιντάλ, ένας ιδιαίτερα αιχμηρός και επικριτικός απέναντι στην αμερικανική πολιτική και τους πολιτικούς της συγγραφέας, έχει να παρουσιάσει ένα πλούσιο αλλά και σημαντικό έργο. Έχοντας δηλώσει ανοιχτά την σεξουαλική του προτίμηση στο ίδιο του το φύλο, δεν θα διστάσει να καυτηριάσει κάθε συντηρητική φωνή, και να αγωνιστεί για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων.

Ο Γκορ Βιντάλ γεννήθηκε το 1925 στη Στρατιωτική Ακαδημία των ΗΠΑ, στο Ουέστ Πόιντ και μεγάλωσε στην Ουάσιγκτον. Σε ηλικία δεκαεφτά ετών και αφού είχε μαθητεύσει σε πολύ ακριβά ιδιωτικά σχολεία, κατετάγη στον αμερικανικό στρατό και υπηρέτησε σ' ένα στρατιωτικό πλοίο στη Θάλασσα Πέρινγκ. Εκεί έγραψε το πρώτο του μυθιστόρημα το Ουίλιγουο (Williway), που εκδόθηκε το 1946. Το 1947 συγγγράφει το Σε ένα κίτρινο ξύλο (In a Yellow Wood) για να προκαλέσει σκάνδαλο με την κυκλοφορία του τρίτου του μυθιστορήματος με τίτλο, Η Πόλη και ο Στυλοβάτης (ελληνικό τίτλος: Το αγόρι πλάι στο ποτάμι) (The City and the Pillar). Ήταν η ιστορία ενός ομοφυλόφιλου και οι εμμονές του για το σύντροφό του της παιδικής του ηλικίας. Δεν είχε υπολογίσει όμως τις αντιδράσεις του κατεστημένου. Το βιβλίο αυτό τον έβαλε στο περιθώριο για περίπου 20 χρόνια. Στη δεκαετία του 60, τρία βιβλία απέσπασαν πολλούς επαίνους και καθιέρωσαν διεθνώς τη φήμη του Βιντάλ: Ιουλιανός (Julian, 1964), Ουάσιγκτον (Washington, 1967) και Μάιρα Μπρέκινριτζ (Myra Breckinridge, 1968).

Το 1992 με το βιβλίο του Σε Ζωντανή μετάδοση από το Γολγοθά (Live from Golgotha: The Gospel according to Gore Vidal) είχε προκαλέσει πολλές αντιδράσεις, καθώς στοιχεία της μυθοπλασίας θεωρήθηκαν προσβλητικά.

Η συλλογή δοκιμίων του Ηνωμένες Πολιτείες (United States, 1993) κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου το 1993. Το 1995 δημοσίευσε μία μελέτη με τον τίτλο Παλίμψηστο (Palimpsest, A Memoir) που σύμφωνα με τους Κυριακάτικους Τάιμς ήταν «ένας από τους καλύτερους απολογισμούς σε πρώτο πρόσωπο για τον εικοστό αιώνα που θα μπορούσαμε να περιμένουμε».

Ο Γκορ Βιντάλ, που αξίζει να σημειώσουμε πως δεν σπούδασε σε κανένα πανεπιστήμιο, έχει συγγράψει 40 βιβλία, δεκάδες θεατρικά έργα, σενάρια και χιλιάδες άρθρα. Τα πιο γνωστά του μυθιστορήματα είναι το Ιουλιανός και Δημιουργία.

Ο Βιντάλ προερχόταν από πολιτική οικογένεια αφού ο πατέρας του ήταν υπουργός του προέδρου Ρούζβελτ, ο παππούς του γερουσιαστής, η Τζάκι Κένεντι ετεροθαλής αδερφή του και ο πρώην αντιπρόεδρος Αλ Γκορ, μακρινός ξάδερφός του. Είχε προσπαθήσει και ο ίδιος να γίνει πολιτικός, -ήταν υποψήφιος γερουσιαστής στην Καλιφόρνια στις εκλογές του 1960 χωρίς επιτυχία.

Από αρ: William Wyler, Christopher Fry, Gore Vidal, Charlton Heston στα γυρίσματα του Ben Hur, 1959. Από το βιβλίο του Gore Vidal, Palimpsest, A Memoir

Κατά τη διάρκεια της καριέρας του υπέγραψε και συμμετείχε στη συγγραφή σεναρίων για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, όπως το σενάριο της ταινίας Καλιγούλα (Caligula 1979) στο οποίο ο σκηνοθέτης Τίντο Μπρας (Tinto Brass) και ο πρωταγωνιστής Μάλκολμ ΜακΝτάουελ (Malcolm McDowell) φρόντισαν να «βελτιώσουν» περικόβοντας σκηνές ομοερωτικού περιεχομένου. Αποτέλεσμα ο Βιντάλ να απαρνηθεί τούτο το έργο του. Η ίδια ιστορία είχε επαναληφθεί λίγα χρόνια πριν όταν συμμετείχε στην ομάδα συγγραφής του σεναρίου του Μπεν Χουρ. (Ben Hur). Μια ερωτική σκηνή ανάμεσα στον Μπεν Χουρ και τον Μεσσάλα αφαιρέθηκε από τον Τσάρλτον Χέστον (Charlton Heston). Το 1959 διασκεύασε το γνωστό θεατρικό έργο του Τεννεσσύ Ουίλιαμς (Tennessee Williams) Ξαφνικά Πέρσι το Καλοκαίρι (Suddenly, Last Summer) που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Τζόζεφ Μάνκιεβιτς (Joseph L. Mankiewicz) με τους Ελίζαμπεθ Τέιλορ (Elizabeth Taylor), Κάθριν Χέπμπορν (Katharine Hepburn) και Μοντγκόμερι Κλιφτ (Montgomery Clift).

Έχει επίσης εμφανιστεί στις ταινίες: Roma (1972) του Φεντερίκο Φελίνι (Federico Fellini), Bob Roberts (1992) του Τιμ Ρόμπινς (Tim Robbins), Gattaca (1997) του Άντρεου Νίκολς (Andrew Niccol), ακόμα και στο Igby Goes Down (2002) σε σκηνοθεσία του ανιψιού του Μπερ Στιρς (Burr Steers).

Το 1995 συμμετείχε στην ταινία τεκμηρίωσης Celluloid Closet των Rob Epstein και Jeffrey Friedman στην οποία μιλάει για όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες με τις οποίες ήρθε αντιμέτωπος στον κόσμο του Χόλιγουντ, αφού ανοιχτά είχε δηλώσει την ομοφυλοφιλία του.

Στενός φίλος του Προέδρου Κένεντι, της Τζάκι, του Νουρέγιεφ, του Πολ Νιούμαν, του Τενεσί Ουίλιαμς και του Κάρλος Φουέντες. Ο Γκορ Βιντάλ έχει ζήσει στη Γουεταμάλα, στο Κάιρο, στο Παρίσι και στην Ιταλία. Τελευταία μοίραζε το χρόνο του μεταξύ Καλιφόρνιας, Νέας Υόρκης και Ιταλίας. Ο Βιντάλ ταξίδεψε αρκετές φορές στην Ελλάδα και του άρεσε η Δήλος, και φυσικά έχει μελετήσει το Συμπόσιο αλλά και την Ελληνική Μυθολογία.

Το 2003, επέστρεψε από την Ιταλία όπου ζούσε από το 1960 και πάλι στις ΗΠΑ, όταν πέθανε ο επί 50 χρόνια σύντροφός του Χάουαρντ Οστιν.

Ίσως η πιο καυστική φωνή της αμερικανικής λογοτεχνίας και σίγουρα η πιο επικριτική της «Χούντας των Mπoυς και Τσέινι» για το Ιράκ. Ο Αμερικανός συγγραφέας ήταν στην πρώτη γραμμή των αντιπολεμικών διαδηλώσεων. Συμμετείχε μαζί με τον Νόαμ Τσόμσκι, τον Έvτoυαρντ Σαΐντ και άλλες προσωπικότητες στην πρωτοβουλία «Όχι ένας ακόμη πόλεμος στο όνομά μας». Η πρωτοβουλία αυτή εκπροσωπεί εκατοντάδες αμερικανικές οργανώσεις που ήταν εναντίον του πολέμου στο Ιράκ. «Έχουμε ευθύνη ως πολίτες αυτής της χώρας να αντισταθούμε στις αδικίες που διαπράττει n αμερικανική κυβέρνηση εν ονόματί μας» είχε πει στο «Ε» σε μία οργισμένη συνέντευξη κατά του προέδρου Τζορτζ Μπους. «Όλα έγιναν για το πετρέλαιο» επισημαίνει ο αμερικανός διανοητής και υπενθυμίζει τις σχέσεις αξιωματούχων της αμερικανικής κυβέρνησης με πετρελαϊκές εταιρείες. «Οι πολυεθνικές εταιρείες που έχουν εκλέξει παράνομα τους Μπους και Τσέινι θέλανε τον πόλεμο» υποστηρίζει ο Γκορ Βιντάλ.

Φωτογραφία του Vidal στη Γουατεμάλα το 1947.
Βιβλιοθήκη Houghton, Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ

Ο ΒΙΝΤΑΛ ΚΑΙ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ

Η κριτική του Βιντάλ έχει τρία κυρίως θύματα: τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, το Δυτικό Πολιτισμό γενικότερα και την οργανωμένη θρησκεία και τις εκκλησίες. Με το θέμα της θρησκείας καταπιάνεται πολλές φορές.

Στο Messiah (1954), το σκοτεινό, σατυρικό μυθιστόρημα που κλείνει την πρώτη συγγραφική του περίοδο, ένας νέος μεσσίας κηρύσσει (σε μια Αμερική κοσμική, λαϊκή και άθεη) μια λατρεία του θανάτου.

Στο Julian (1962) εξιστορεί τη ζωή και τη σκέψη του τελευταίου εκπροσώπου (και προπυργίου) του Αρχαίου Κόσμου πριν από τη χριστιανική πλημμυρίδα, τον Ιουλιανό που οι χριστιανικές εκκλησίες κόσμησαν με τα επίθετα «παραβάτης» και»αποστάτης».

Στο Creation περιγράφει τα ταξίδια στην Κίνα, την Ινδία και την Ελλάδα ενός Πέρση, του Κύρου Σπιτάμα, ο οποίος στη μακρά ζωή του συναντά τόσο τον παππού του Ζωροάστρη, όσο και τον Κομφούκιο, τον Βούδα και τον Σωκράτη.

Στο Kalki (1978) επιτίθεται εναντίον της οργανωμένης θρησκείας και της εκκλησίας. Εδώ τα βάζει με μια από τις πιο συντηρητικές (τόσο ηθικά όσο και κοινωνικά) θρησκείες, τον Ινδουισμό. Ο ένας από τους τρεις κύριους θεούς του ινδουιστικού πανθέου (μαζί με τον Βράχμα και τον Σίβα) είναι ο Βινσού ο οποίος, μέχρι στιγμής, έχει περπατήσει επί της γης σε εννέα μετενσαρκώσεις (στις τρεις τελευταίες ως Ράμα, ως Κρίσνα και ως Βούδας). Η μελλοντική δεκάτη, και τελευταία , θα είναι ως Κάλκι, μορφή υπό την οποία θα καταστρέψει τον κόσμο για να δημιουργήσει έναν καθαρότερο, καινούργιο. Το μυθιστόρημα του Βιντάλ περιγράφει ως καταστρεπτικές συνέπειες των πεποιθήσεων του πρωταγωνιστή του ο οποίος πιστεύει ότι είναι ο Κάλκι και ο οποίος αποδεικνύεται ότι, τρόπον τινά, έχει δίκιο!

Στο Live from Golgotha στόχος είναι τόσο ο Ιουδαϊσμός όσο και ο Χριστιανισμός –και μάλιστα υπό πολλές μορφές. Ο Βιντάλ δεν σατιρίζει μόνο τις καθιερωμένες εκκλησίες, ούτε μόνο τις νεώτερες αμερικανικές οργανώσεις (όπως η Εκκλησία του Χριστού Επιστήμονος, οι Μορμόνοι, οι Άμις κ.λ.π.). Ταυτόχρονα γελοιοποιεί τις ακροτητες των ευαγγελιστών (και κυρίως των τηλε-ευαγγελιστών) αλλά και την αφέλεια των born-again Christians, των «αναβαπτισθέντων» στην πίστη συντηρητικών και δεξιών (πολιτικά) Χριστιανο-ρεπουμπλικάνων οι οποίοι απειλούν να καταβάλουν εξ εφόδου την Αμερικανική δεξιά και να στρίψουν την όλη κοινωνία σε απαράδεκτες πολιτικές πρακτικές εναντίον των μαύρων, των αγάμων μητέρων, των ομοφυλόφιλων, των ισπανόφωνων, των ασιατών, των ανέργων, των κοινωνικά αποκλεισμένων –ίσως αύριο, και των γυναικών, ποιος ξέρει;

Τέλος σχολιάζει με την εμβρίθεια ενός ευρυμαθούς λογοτέχνη και μελετητή της ιστορίας τα ίδια τα θέματα της χριστιανικής πίστης, τις αντιφάσεις των πηγών, τις ανακολουθίες της προφορικής παράδοσης, τις ασυνέπειες του δόγματος, τις ιστορικές καταβολές της δημιουργίας του όλου corpus του Χριστιανισμού.

Gore Vidal (δε.) και Harold Lang, πιθανόν στην Burmuda, 1947.
Από το βιβλίο του Fred Kaplan, Gore Vidal A Biography, 1999

Ο ΒΙΝΤΑΛ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Πέρα απ’ τη θρησκεία, όμως και την Αμερική, ο αναγνώστης θα ανακαλύψει και μια ανατρεπτική, σατιρική, φοβερά εύστοχη κριτική και περιγραφή των Ελλήνων, της (σύγχρονης αλλά και –όπως αποδεικνύουν τα ιστορικά κείμενα- αρχαιότερης) ελληνικής νοοτροπίας, της κακογουστιάς, της προχειρότητας, της λογικής άρπα-κόλλα, αλλά κυρίως, του επαρχιωτισμού των Ελλήνων, όπως επίσης και την αισθητική του «καμακιού» και του «greek lover».

(Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι ο Βιντάλ ζούσε στη Magna Grecia, Μεγάλη Ελλάδα, και παρακολουθούσε εκ του σύνεγγυς –αντίθετα από τους λοιπούς Αμερικανούς- τα τεκταινόμενα στην Ευρώπη, άρα και την πολιτεία της Ελλάδος ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πράγμα που φαίνεται στο μυθιστόρημα Live from Golgotha).

Από αρ: Gore Vidal, Joanne Woodward και Paul Newman, στη βεράντα στο Edgewater, 1958

Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΙΝΤΑΛ

Στους φιλολογικούς προπάτορες του Live from Golgotha μπορεί κανείς να προσμετρήσει το μυθιστόρημα Behold the Man (Ιδέ ο Άνθρωπος) του Michael Moorkock (1969), όπου ο ήρωας Karl Glogauer γυρνάει χάρις σε μια μηχανή του χρόνου στην Παλαιστίνη του 33 μ. Χ. ανακαλύπτει ότι ο Χριστός είναι ένας διανοητικά καθυστερημένος και σταυρώνεται τελικά αντ’ αυτού, όπως επίσης και το διήγημα Let’s go to Golgotha (1975, «Ας πάμε στο Γολγοθά») του Garry Kilworth, όπου όλο το πλήθος που παρακολουθεί τη Σταύρωση αποδεικνύεται τελικά ότι είναι ταξιδευτές του χρόνου.

Εξάλλου αντηχήσεις ακούγονται και από το βιβλίο του Alfred Jarry Commentaire pour server a la construction pratique de la machine a explorer le temps (1900, Σχόλιο που μπορεί να χρησιμεύσει στην πρακτική κατασκευή της μηχανής που εξερευνά τον χρόνο), το οποίο δημοσιεύτηκε αγγλικά υπό τον τίτλο: The Crucifixion of Crist Considered as an Up-hill Bicycle Race (1965, Η Σταύρωση του Χριστού Θεωρούμενη ως ένας Ανηφορικός Ποδηλατικός Αγώνας).

Τέλος, σκόπιμο είναι να αναφέρει κανείς και το μυθιστόρημα σε συνέχεις του Philip José Farmer To Your Scattered Bodies Go (1965/66 ως βιβλίο: 1971, Υπάγετε εις τα Διασκορπισμένα Σώματά Σας) όπου στον πλανήτη Riverworld, και ενώ η Ανθρωπότητα έχει πεθάνει, εξωγήινοι (;) ανασταίνουν όλους τους ανθρώπους και φροντίζουν (;;) να επαναληφθεί (;;;) η Σταύρωση.

Από αρ: Gore Vidal, Tennessee Williams και JFK, Palm Beach, 1958

Ο ΒΙΝΤΑΛ ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Ο Βιντάλ χρησιμοποιεί συχνά τη φόρμα της επιστημονικής φαντασίας για να ενισχύσει, και να τονίσει, το μήνυμά του, αυτήν την ατελείωτη, συνεχή ιερεμιάδα κατά των ΗΠΑ, του Δυτικού Πολιτισμού και της Θρησκείας.

Αν και η αλλαγή φύλου που συμβαίνει στα μυθιστορήματα Myra Breckenridge και Myron μπορεί να θεωρηθεί οριακά επιστημονικοφανταστική, και πολλές φορές το περιεχόμενο των γραπτών του (από το Rocking the Boat [1962] ως το Armageddon? [1987]) αναφέρονται συχνά στην Αποκάλυψη, το πρώτο του φανταστικό έργο είναι το Messiah (1954).

Ακολουθεί το θεατρικό Visit to a Small Planet (1957), που γυρίστηκε και ταινία το 1960, το οποίο σατιρίζει το δυτικό πολιτισμό μέσ’ απ’ την ιστορία ενός εξωγήινου παιδιού που μπορεί να αλλάζει το παρελθόν, το οποίο σχεδόν καταφέρνει να καταστρέψει τη διεφθαρμένη γήινη κοινωνία προτού έρθουν οι κηδεμόνες τους και το πάρουν ξανά μαζί τους.

Ακολουθεί το Kalki και το Duluth, ένα φανταστικό μυθιστόρημα όπου χρησιμοποιούνται διάφορες φόρμες, ακόμη και στοιχεία επιστημονικής φαντασίας, για να περιγραφεί μια Αμερική άγρια και απάνθρωπη.

Τελευταίο σ’ αυτή τη σειρά έρχεται το Live from Golgotha (1992).

Ο Βιντάλ (κέντρο) στον κήπο του σπιτιού του. Φωτό: Steven Klein

Ο ΒΙΝΤΑΛ ΚΑΙ Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ

Η επιθετική ειρωνεία του Βιντάλ αναμφισβήτητα πηγάζει από την αριστοκρατική του καταγωγή, την εβραϊκή παράδοση μέσα στην οποία μεγάλωσε, τη χριστιανική υπεροψία της σύγχρονης αμερικανικής κοινωνίας αλλά και την πολιτιστική υπεροψία της σημερινής Αμερικής και σχολιάζει φορές-φορές βιτριολικά όλα αυτά τα στοιχεία.

Ο σαρκασμός του, όμως, ταυτόχρονα εκπορεύεται από, και πυροδοτεί την οξεία κριτική που ασκεί στις τόσο γνώριμές του gay συνήθειες και εκφράσεις όπως και στους κοινωνικούς αυτοματισμούς μιας γενιάς ομοφυλόφιλων Αμερικανών που αφενός έζησαν την προ του 1969 παρανομία (πριν η εξέγερση του μπαρ Stonewall Inn, στο Greenwich Village της νέας Υόρκης στις 28 Ιουνίου του 1969, πυροδοτήσει το gay movement και σπάσει τη «συνομωσία της σιωπής» γύρω από την ομοφυλοφιλία στην Αμερική) και αφετέρου βίωσαν και τη σεξουαλική ασυδοσία που μπορούσε κανείς να γευτεί πριν το AIDS (και κυρίως πριν από τις 23 Απριλίου 1984, όταν ανακοινώθηκε η ανακάλυψη του ιού.

Ο Γκορ Βιντάλ απεβίωσε σε ηλικία 86 ετών στις 31 Ιουλίου 2012 στην οικία του στο Hollywood Hills έπειτα από επιπλοκές πνευμονίας, όπως έγινε γνωστό από τον ανιψιό του Μπερ Στιρς.

Ο Βιντάλ, γεννημένος το 1925, είναι μέλος μιας γενιάς που σημαδεύτηκε και από τα δύο αυτά γεγονότα. Ήταν σχεδόν συνομήλικος με τους James Baldwin (1924-1987), Michel Foucault (1926-1984) Andy Warhol (1928-1987) ενώ ήταν μόλις πέντε χρόνια μεγαλύτερος από τον Harvey Milk (1930-1978), του gay δημοτικού σύμβουλου του Σαν Φρανσίσκο του οποίου η δολοφονία προκάλεσε την δεύτερη μεγαλύτερη εξέγερση ομοφυλόφιλων των ΗΠΑ.

Πηγές και σημειώσεις:

Για την σύνταξη της βιογραφίας και των πληροφοριών γύρω από τα έργα του Γκορ Βινταλ αντλήθηκε υλικό από τις ακόλουθες πηγές:

- Σε ζωντανή μετάδοση απ’ το Γολγοθά, μτφ. Σπύρος Βρετός Μεταμεσονύκτιες εκδόσεις, Αθήνα 1992.

- ΕΨΙΛΟΝ – τευχ. 630, 4 Ιουνίου 2003. Συνέντευξη του Γκορ Βινταλ στον Φάνης Παπαθανασίου

- Το αγόρι πλάι στο ποτάμι, μτφ. Γιάννης Ευαγγελίδης, εκδόσεις Γράμματα 1983

- Βικιπαίδεια

Το αγόρι πλάι στο ποτάμι (The City and the Pillar)
Εξώφυλλο της ελληνικής έκδοσης του βιβλίου του Βιντάλ

ΜΙΑ ΞΕΝΑΓΗΣΗ ΣΕ ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ

Το αγόρι πλάι στο ποτάμι (The City and the Pillar, 1947)

[...] Αποφάσισα να ερευνήσω τον κόσμο των ομοφυλόφιλων, και μέσα απ' αυτή τη διερεύνηση να δείξω πόσο «φυσικές» είναι οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις. [Όλοι οι άνθρωποι είναι δίφυλοι. Η αγωγή, οι περιστάσεις και η συνήθεια ευθύνονται τελικά (με κάποιον μυστηριώδη τρόπο) για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Δεν υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα στον τραβεστί που παριστάνει τη Μπέτυ Ντέηβις, τον έντιμο πολίτη που βλέπει με λαγνεία τα αγοράκια, και τον αδελφό του έντιμου πολίτη που ξερογλείφεται κοιτάζοντας τα κορίτσια.] [...]

Γκορ Βιντάλ

Σε ζωντανή μετάδοση απ’ το Γολγοθά
Εξώφυλλο της ελληνικής έκδοσης του βιβλίου του Βιντάλ,

Σε ζωντανή μετάδοση απ’ το Γολγοθά (Live from Golgotha, 1992)

Κάθε βιβλίο έχει πολλαπλά επίπεδα στα οποία μπορεί να προσεγγισθεί. Ασφαλώς ο καθένας που καταπιάνεται μ’ ένα βιβλίο –μεταφραστής, επιμελητής, παρουσιαστής, αναλυτής, εκδότης, εν τέλει αναγνώστης: η τελευταία είναι η μόνη ιδιότητα που διεκδικεί τον απόλυτο σεβασμό- έχει το δικό του/τους δικούς του κώδικες για να το ξεκλειδώσει.

Η επιθετική ειρωνεία του Vidal πηγάζει από την αριστοκρατική του καταγωγή, την εβραϊκή παράδοση μέσα στην οποία μεγάλωσε, την χριστιανική υπεροψία της σύγχρονης αμερικανικής κοινωνίας, την πολιτιστική υπεροψία της σύγχρονης Αμερικής, αλλά και την οξεία κριτική που ασκεί στις τόσο γνώριμές του gay συνήθειες και εκφράσεις και τους κοινωνικούς αυτοματισμούς μιας γενιάς ομοφυλόφιλων αμερικανών που έζησαν την προ του 1969 παρανομία καθώς και την σεξουαλική ασυδοσία πριν από το AIDS.
Στο Live from Golgotha στόχος είναι τόσο ο Ιουδαϊσμός όσο και ο Χριστιανισμός -και μάλιστα υπό πολλές μορφές. Ο Βιντάλ δεν σατιρίζει μόνο τις καθιερωμένες εκκλησίες, ούτε μόνο τις νεώτερες αμερικανικές οργανώσεις (όπως η Εκκλησία του Χριστού Επιστήμονα, οι Μορμόνοι, οι Άμις κλπ.) Ταυτόχρονα γελοιοποιεί τις ακρότητες των ευαγγελιστών (και κυρίως των τηλε-ευαγγελιστών) αλλά και την αφέλεια των born-again christians, των «αναβαπτισθέντων» στην πίστη συντηρητικών».

Πηγή:

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Ιουλιανός (Julian, 1964)

Δεκαεπτά χρόνια μετά το θάνατο του εκκεντρικού αυτοκράτορα Ιουλιανού, δύο πικρόχολη γέροι σύγχρονοί του σκαλίζουν αδιάντροπα τα ημερολόγια που εκείνος προόριζε για αυτοβιογραφία του. Το αποτέλεσμα αυτής της φανταστικής επινόησης είναι αυτό το φανταστικό αριστούργημα - μια ανάπλαση της εποχής που η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ταλαντεύεται στο ζήτημα του χριστιανισμού και διοικείται από έναν αυτοκράτορα που υπήρξε μανιώδης υποστηρικτής της αρχαίας θρησκείας, σεμνότυφος και εγκρατής, αλλά και ένας λαμπρός και εξαίρετος ηγεμόνας.

Πηγή:

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Ο Ιουλιανός αποπνέει την ρομαντική γοητεία ενός ανθρώπου που αποπειράθηκε να αναχαιτίσει τον χριστιανισμό και να αναβιώσει τον ελληνισμό. Που διακήρυξε τη θρησκευτική ελευθερία στον κόσμο. Ενός ανθρώπου που ισχυριζόταν πως είδε «το φως», τον Ένα Θεό, τον Ήλιο-Μίθρα. Που απήγγειλε Ησίοδο και εύρισκε τον Πλάτωνα απόλυτα σαφή στις διατυπώσεις του. Που μέσα στα λουτρά της Νικομήδειας γνώρισε τον Γρηγόριο Ναζιανζηνό και τον Βασίλειο που είχαν σταματήσει στην πόλη για να παρακολουθήσουν τις διαλέξεις του Λιβάνιου. Ο Ιουλιανός δεν συμπάθησε ποτέ τον Γρηγόριο. άραγε ήξερε τότε ότι θα υπερίσχυαν οι Χριστιανοί (οι «Γαλιλαίοι» κατ' αυτόν);

Λίγα χρόνια μετά το θάνατό του θα επέλθει το οριστικό τέλος των μυστηρίων. Η Ελευσίνα, όπου μυήθηκε, θα καταλήξει ένας τόπος περιδιάβασης, το μαντείο των Δελφών λεηλατημένο, ο ναός του Απόλλωνος στην Κωνσταντινούπολη, όπου και θυσίασε για πρώτη φορά ως Αύγουστος, ένα αμαξοστάσιο. Ο χριστιανισμός θα επικρατήσει οριστικά και όχι μόνον ως θρησκεία. Ο «Ασιάτης» (όπως αυτοαποκαλείτο) και «Γραικύλος» (όπως τον αποκαλούσαν χλευαστικά) Ιουλιανός κυνήγησε μια ουτοπία και σκοτώθηκε πολεμώντας τους Πέρσες.

Η ανάγνωση του βιβλίου προσφέρει την απόλαυση ενός συναρπαστικού μυθιστορήματος, γραμμένο χιούμορ και οξυδέρκεια, που δεν φέρει καν τα ίχνη της δεκαετίας που γράφτηκε σε αντίθεση με τα «σύγχρονα» μυθιστορήματα άλλων συγγραφέων που κουβαλάνε τον τόνο και το ύφος (ξεπερασμένο ενίοτε) της εποχής τους.

Τριάντα χρόνια μετά το γράψιμο του Ιουλιανού το βιβλίο διατηρεί την ισχύ του. Χωρίς τους εξωτισμούς και τις ανώδυνες παραμυθολογίες του καιρού μας, χωρίς την ελαφρότητα των «ψευδοιστορικών» μυθιστορημάτων ο Ιουλιανός αποτελεί υπόδειγμα ιστορικής μυθιστοριογραφίας.

Ο μοναδικός ίσως αντίπαλός του Κατά Βιντάλ Ιουλιανού παραμένει ο Ιουλιανός του Καβάφη («Σαστίσαμε στην Αντιόχειαν όταν μάθαμε\ τα νέα καμώματα του Ιουλιανού...»). Συνιστούμε στον αναγνώστη να μελετήσει τα πέντε ποιήματα «του κύκλου του Ιουλιανού» και να κάνει τις συγκρίσεις του. Εκεί ο «αποστάτης» Αλεξανδρινός δίνει τις πιο ουσιαστικές απαντήσεις πάνω στην Ιστορία και την αναπαράστασή της.

Για τον Έλληνα αναγνώστη, που στο σχολείο διδάχτηκε τον Ιουλιανό ως «Παραβάτη», η βιογραφία του Βιντάλ παρουσιάζει επιπρόσθετο ενδιαφέρον καθώς ο συγγραφέας αγκαλιάζει με τρυφερότητα τον ανηψιό του Μεγάλου Κωνσταντίνου συνδέοντάς τον με τις απαρχές των θρησκειών και τις κοινές αναζητήσεις διαφορετικών πολιτισμικών κέντρων. Αυτή η υπεράσπιση της θρησκευτικής διαφοράς καθιστά τον Ιουλιανό μια πιθανή απειλή ακόμη και για τους σημερινούς «Γαλιλαίους».

Πηγή:

ΒΗΜΑ, 19-07-1998. Ολόκληρο το άρθρο: Εδώ

Διαρκής πόλεμος για διαρκή ειρήνη (Perpetual war for perpetual peace)

[…] Tο Διαρκής πόλεμος για διαρκή ειρήνη - φράση του ιστορικού Charles Α. Βeard - είναι στην πραγματικότητα ένα βιβλίο-συρραφή άρθρων του Γκορ Bιντάλ που, περιέργως πώς, διαθέτει μια εξαιρετική συνοχή. Mολονότι η υπόθεση Mακ Bέι αποτελεί τη βασική του ραχοκοκαλιά, απ όπου ξεχωρίζουν τα αποσπάσματα της αλληλογραφίας Bιντάλ - Mακ Bέι λίγο πριν από την εκτέλεση του τελευταίου, το πραγματικό θέμα αυτής της συλλογής είναι η σταδιακή αποδυνάμωση της αμερικανικής δημοκρατίας και οι κίνδυνοι που εγκυμονεί αυτή η αποδυνάμωση για την ειρήνη στον κόσμο.

Οι μανιακοί κάθε λογής συνωμοσιολογίας καθώς και οι επαγγελματίες του αντιαμερικανισμού ίσως βρουν στα γραπτά του Γκορ Bιντάλ αρκετή τροφή για σκέψη και βάσανο, όσο και στοιχεία που θα τους κάνουν να αισθανθούν «δικαιωμένοι». Ωστόσο, η κεντρική ιδέα είναι άλλη: η σημασία της Aμερικής στην καθημερινή μας ζωή και ύπαρξη είναι πια τόσο μεγάλη, ώστε κάθε σκέψη που προάγει την κατανόηση του αμερικανικού συστήματος και της αμερικανικής κοινωνίας λειτουργεί τελικά υπέρ της άμβλυνσης του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας - ένθεν κακείθεν.

Πηγή:

Kώστας Kατσουλάρης (συγγραφέας) ΤΟ ΒΗΜΑ, 18-05-2003

Γκορ Βιντάλ, φωτoγραφία Στάθης Ορφανός

Ευαίσθητος, αλλά συχνά σαρκαστικός, σίγουρα διαλογικός αλλά και προφητικός, ο Γκορ Βιντάλ προσπαθεί -μέσα από μία σειρά δοκιμίων και επιστολών- να ερμηνεύσει αυτό που τόσο ανοιχτά ομολογείται στον πλαγιότιτλο του βιβλίου του, δηλαδή «πώς καταφέραμε να γίνουμε τόσο μισητοί (εννοεί, οι Αμερικανοί). Ο συγγραφέας δεν είναι απλώς μια φωνή αντιφρονούντος αλλά ένας διεθνώς καθιερωμένος δοκιμιογράφος, με βαθιές ρίζες στην Αμερική και με επίσης θητεία στο στρατό της χώρας του. Ως εχέφρων Αμερικανός προσπαθεί να νουθετήσει πρωτίστως την πολιτική ηγεσία της χώρας του και κατ επέκταση το λαό της. Μέχρι στιγμής, μάλλον δεν τα κατάφερε. Αυτό αποδεικνύουν οι εξελίξεις και κυρίως οι πολεμικές -«απελευθερωτικές», όπως τις αποκαλούν οι πρωταγωνιστές τους- επιχειρήσεις σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Σε μια ανοιχτή επιστολή του προς το νεοκλεγμένο πρόεδρο της Αμερικής (Δεκ. 2000), ο Γκορ Βιντάλ έκανε την ακόλουθη έκκληση: «...είναι καιρός να εγκαταλείψουμε τον εν γένει παραγνωρισμένο ρόλο μας ως χωροφύλακα του κόσμου, έναν ρόλο που αυτή τη στιγμή οδηγεί στο χαμό την Κολομβία, πηγή σατανικών ναρκωτικών, ενώ επιβάλλει "σωφρονιστικά μέτρα" -όπως αποκαλούν τον κατ οίκον περιορισμό οι άνθρωποι του νόμου- στην Κούβα, το Ιράκ και, μέχρι πρόσφατα, στη Σερβία. Αυτή η ψυχαναγκαστική ανάμειξη στις υποθέσεις άλλων κρατών είναι δαπανηρή και ανώφελη. Επί του παρόντος, δαχτυλοδείχνουμε έτσι τη Βόρεια Κορέα, το Ιράκ και το Ιράν, ενώ το 1 δισ. μουσουλμάνων του κόσμου έχουν δαιμονοποιηθεί ως παράφρονες φανατικοί, ταγμένοι στην καταστροφή κάθε καλού που υπάρχει σε αυτή τη γη, δηλαδή ημών». Πρώην Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ κ.λπ. πλήρωσαν το τίμημα του «κακού». Σειρά έχουν άλλοι. Τώρα μάλιστα που στο αμερικανικό όνειρο για παγκόσμια χωροφυλακίστικη επιτήρηση προστέθηκε και το όνειρο των Βρετανών του Μπλερ (ο ηγέτης των Εργατικών βλέπει τη χώρα του να παίζει και πάλι ρόλο αυτοκρατορικό), ποιος κρατάει πίσω τους πολέμαρχους και τους κατασκευαστές πολέμων.

Οι πολεμικές επιχειρήσεις της Αμερικής του Μπους και των συμμάχων του Ευρωπαίων θα συνεχιστούν, είναι καταφανές. Αυτοί θα γκρεμίζουν και θα σκοτώνουν -στα όνομα της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της ειρήνης, ασφαλώς- και οι υπόλοιποι θα καλούνται (όπως ήδη καλούμαστε) να πληρώσουν τα σπασμένα. Οι ίδιες οι χώρες που υφίστανται τις τιμωρίες καταστρέφονται και χρεώνεται αγρίως το μέλλον των λαών τους, αλλά υπάρχει και μία άλλη διάσταση αυτών των πολέμων, λέει ο Γκορ Βιντάλ: «...οι υλικές βλάβες που είναι σε θέση να μας προκαλέσουν ο Μπιν Λάντεν και οι φίλοι του -όσο τρομερές κι αν υπήρξαν μέχρι σήμερα- δεν είναι τίποτε μπροστά σε αυτό που κάνουν στις ελευθερίες μας. Απαξ και αφαιρεθεί, ένα "αναφαίρετο δικαίωμα" συνήθως χάνεται για πάντα, κι αν έτσι έχουν όντως τα πράγματα, δεν είμαστε πλέον ούτε κατά διάνοια η ύστατη ελπίδα της γης...».

Πηγή:

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ, 09-05-2003

Ο Gore Vidal με τους William Burroughs και Allen Ginsberg

Η χρυσή εποχή (The Golden Age, 2000)

«Τι είναι καλύτερο, να δημιουργεί κανείς Ιστορία ή να την αφηγείται;». Το ερώτημα αυτό, που έρχεται και επανέρχεται διαρκώς, μοιάζει να στοιχειώνει τις 600 πυκνές σελίδες του τελευταίου μυθιστορήματος του Γκορ Βιντάλ, όπως και τον ίδιο τον συγγραφέα του. Γεννημένος και γαλουχημένος στις παρυφές της εξουσίας, όπως περίπου και ο ήρωάς του Πίτερ, έχοντας ωστόσο φυλάξει για τον εαυτό του τον ρόλο του ουδέτερου παρατηρητή, του ερευνητή της αλήθειας, ο Βιντάλ γοητεύεται δίχως να θαμπώνεται από τους ανθρώπους της εξουσίας, τις αινιγματικές εκείνες μορφές που, συχνά ενάντια σε κάθε προσδοκία, κινούν τα νήματα της Ιστορίας. Και είναι ίσως αυτός ο λόγος που επιτυγχάνει να σκιαγραφήσει με τέτοια διαύγεια σημαντικά ιστορικά πρόσωπα - και ως εκ τούτου εξ ορισμού σκοτεινά - όπως ο Ρούζβελτ, ο Τρούμαν ή ο Χούβερ, σαν να ήταν πρωταγωνιστές μιας ανολοκλήρωτης σαιξπηρικής τραγωδίας.

Φαντάζει εύλογο, στο λυκόφως μιας πορείας που διατρέχει σχεδόν ολόκληρο τον αιώνα, στο στόχαστρο ενός συγγραφέα του διαμετρήματος του Βιντάλ να είναι το ίδιο το μυστήριο της Ιστορίας και, ακόμη μακρύτερα, στην καρδιά του μυστηρίου τα πρόσωπα που την κινούν και κινούνται από αυτήν. Αυτό που διαχωρίζει τη Χρυσή εποχή από άλλα εξίσου φιλόδοξα και σημαντικά ιστορικά μυθιστορήματα - οι μεγαλύτεροι αμερικανοί συγγραφείς έχουν άλλωστε τα τελευταία χρόνια καταθέσει τη δική τους εκδοχή - είναι η οπτική γωνία. Εκεί που οι περισσότεροι, κατά τον πλέον αμερικανικό τρόπο, προσεγγίζουν την Ιστορία ανιχνεύοντας τα αποτυπώματά της επάνω στον απλό, καθημερινό άνθρωπο, ο Βιντάλ - έχοντας το δίχως άλλο στον νου του τον μεγάλο άγγλο δραματουργό - ανεβάζει στη σκηνή τους πρωταγωνιστές του ιστορικού δράματος. Μόνο που στη θέση της βασιλικής οικογένειας έχουμε εδώ την οικογένεια του προέδρου και αντί για κάστρο ή παλάτι έχουμε τον Λευκό Οίκο ή το Καπιτώλιο. Σε κάθε περίπτωση, οι ψίθυροι στους δαιδαλώδεις διαδρόμους δεν σταματούν ποτέ.

[…] Η Χρυσή εποχή είναι ένα χαμηλόφωνο έπος, μια διάφανη και προσεκτικά αποστασιοποιημένη αφήγηση για τη γέννηση και την παγκόσμια κυριαρχία μιας νέας μεγάλης αυτοκρατορίας, των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Ο Βιντάλ καταφέρνει να φέρει στο φως τις εμμονές αλλά και τα τραύματα της αμερικανικής πολιτικής σκηνής δίνοντας μια αποκαλυπτική και ελαφρώς ανατριχιαστική πίσω από το ακαδημαϊκό της ύφος εκδοχή της σύγχρονης ιστορίας. Οι αναφορές τόσο στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία όσο και στις σαιξπηρικές τραγωδίες είναι ίσως τα κλειδιά αυτού του μεγαλειώδους - ας δανειστούμε μια δική του λέξη – παλίμψηστου.

Πηγή:

Κώστας Κατσουλάρης ΤΟ ΒΗΜΑ , 04-08-2002 . Ολόκληρο το άρθρο: Εδώ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΓΚΟΡ ΒΙΝΤΑΛ (στον Φάνη Παπαθανασίου)

- Είχατε πει πως στον πόλεμο στο Ιράκ θα χυθεί «αίμα για το πετρέλαιο». Αυτό είχε γίνει σύνθημα σε όλες τις αvτιπολεμικές διαδηλώσεις. Για το πετρέλαιο λοιπόν πιστεύετε πως έγινε ο πόλεμος;...

«Το Ιράκ δεν απειλούσε σε καμία περίπτωση τις Ηνωμένεs Πολιτείεs. Αυτό ήταν σαφές. Έτσι, η χούντα των Mπoυς και Τσέινι που μας κυβερνά ανακάλυψε πολλά και γελοία ψέματα για να δικαιολογήσει τις επιθέσεις. Ο πόλεμος είχε ως αποτέλεσμα χιλιάδες θύματα και πολύ αίμα... Ιρακινό αίμα αθώων πολιτών. Όλα έγιναν για το πετρέλαιο. Οι πολυεθνικές εταιρείες που έχουν εκλέξει παράνομα και πέρα από κάθε συνταγματική νομιμότητα τους Μπους και Τσέινι θέλανε τον πόλεμο. Θέλανε τον πόλεμο γιατί προτεραιότητα αυτής της κυβέρνησης είναι το πετρέλαιο και οι δουλειές που θα κάνει με το πετρέλαιο. Σαs θυμίζω τις σχέσεις αξιωματούχων της αμερικανικής κυβέρνησης με εταιρείες: Ο πατέρας Τζορτζ Μπους (Carlisle), Τσέινι (Halliburton), Κοντολίζα Ράιs (Chevron - Texaco), Ράμσφελντ (Occidental), Γκέιλ Νόρτον, υπουργόs Εσωτερικών (British Petroleum/ Amoco».

- Από πρόσφατες δηλώσεις σας φαίνεται πως δεν έχετε σε καμία εκτίμηση τον Πρόεδρο Τζορτζ Μπους;

«Ο πρόεδροs Mπουs είναι έναs τυπικός Αμερικανός. Είναι αγράμματος! Όπως οι περισσότεροι Αμερικανοί, αγνοεί τελείως τι γίνεται στον κόσμο και δεν έχει γνώσεις παγκόσμιας ιστορίας. Εγώ συμμετείχα στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο του 1943. Η γενιά μου ήταν η τελευταία καλά μορφωμένη γενιά. Αυτό όχι ότι μας έχει βοηθήσει πολύ στη ζωή μας, αλλά μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τους τυπικούς Αμερικανούς, όπως είναι τα μέλη της οικογένειας του προέδρου Μπους».

- Πώς κατάφερε ο Mπους να εξασφαλίσει την υποστήριξη των Αμερικανών στο θέμα του πολέμου στο Ιράκ;

«Έχει την υποστήριξη των ΜΜΕ. Δύο εβδομάδες πριν από τις αμερικανικές εκλογές του Νοεμβρίου για το Κογκρέσο, η εφημερίδα "Γουόλ Στριτ Τζέρναλ" δημοσίευσε μια δημοσκόπηση. Ένα από τα ερωτήματα απευθυνόταν σε εκείνους που είχαν δηλώσει πως είχαν ψηφίσει τον πρόεδρο Mπους στις εκλογές του 2000. Το ερώτημα ήταν: "Εάν οι εθνικές εκλογές γίνονταν σήμερα, θα ψηφίζατε τον πρόεδρο Mπους;». 70% είπαν ΟΧΙ. Αυτοί θα ψήφιζαν οποιονδήποτε άλλον είχαν τη δυνατότητα να ψηφίσουν. Φυσικά, αυτή η δημοσκόπηση δεν ξαναήρθε στο προσκήνιο. Την έθαψαν!! Οι πολυεθνικές εταιρείες που είναι διψασμένες για πηγές ενέργειας, όχι μόνο στηρίζουν οικονομικά τη Χούντα των Mπους και Τσέινι, αλλά κυβερνούν και το χώρο των Μέσων Ενημέρωσηs. Έχουν τον τρόπο να στήνουν δημοσκοπήσεις για να δημιουργούν δυναμική υπέρ των προσώπων και των καταστάσεων που επιθυμούν».

- Η παγκόσμια εκστρατεία των ΗΠΑ εναντίον της τρομοκρατίας άρχισε μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Έχετε κάποια εξήγηση γιατί συνέβησαν αυτές οι επιθέσεις;

«Είναι αποτέλεσμα μίσους από δεκαετίες αμερικανικής πολεμοκαπηλείας. Στο βιβλίο μου «Συνεχής πόλεμος για συνεχή ειρήνη» δίνω μία εικόνα της κατάστασης. Στο νέο μου βιβλίο, που κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο στις Ηνωμένες Πολιτείες με τίτλο «Dreaming War», γράφω πως αρχίζω να πιστεύω κάτι που λέει και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν. Εκδίκηση από τoυς χριστιανούς σταυροφόρους για όσα έκαναν μία χιλιετία πριν και εκδίωξη των Εβραίων από τα εδάφη των Αράβων στην Παλαιστίνη και το Λίβανο».

- Είστε σκληρός επικριτής της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Με ποια κριτήρια καθορίζονται οι προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ;

«Η χώρα που κινεί τα νήματα σε θέματα Μέσης Ανατολής στην Αμερική είναι το Ισραήλ. Πρόσφατα μία δημοσκόπηση που διενέργησε το CNN έδειξε ότι το 70% των Αμερικανών δεν γνωρίζουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες χρηματοδοτούν το Ισραήλ από το 1948. Τώρα, εκτός των θεμάτων της Μέσης Ανατολής, όλα κινούνται γύρω από το πετρέλαιο και τις πηγέs ενέργειας. Δεν έχουμε εξωτερική πολιτική με όραμα. Σαφής επιδίωξη της εξωτερικής μας πολιτικής είναι πώς να εξασφαλίζουμε τα μεγαλύτερα δυνατά κέρδη για τις πολυεθνικές μας εταιρείες. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στη στάση που κρατήσαμε στο θέμα της συνθήκης του Κιότο για το περιβάλλον».

- Αρκετοί στις Ηνωμένες Πολιτείες προειδοποιούν πως, όπως κάθε αυτοκρατορία, έτσι και η αμερικανική ωs προς την παντοδυναμία που φαίνεται πως έχει διεθνώς, έχει τα όριά της και δεν έχει απεριόριστες δυνατότητες. Συμμερίζεστε αυτή την ανησυχία;

«Ασφαλώς. Η αλαζονεία έχει οδηγήσει όλες τις αυτοκρατορίες στο τέλος τoυς. Ο πόλεμος για το πετρέλαιο της Ευρασίας θα είναι για μας τoυς Αμερικανούς κάτι σαν τον πόλεμο των Συρακουσών. Εμείς, ασφαλώς, δεν έχουμε ένα γοητευτικό ηγέτη, όπωs ήταν ο Αλκιβιάδης».

- Έχετε γράψει πως είστε από τους τελευταίους υπερασπιστές της αμερικανικής δημοκρατίας απέναντι στην αμερικανική αυτοκρατορία. Έχετε συμμάχους σε αυτή την πάλη;

«Θεωρώ συμμάχους μου μόνο τoυς αμερικανούς πολίτες. Αλλά, εφόσον οι ψήφοι τους στις προεδρικές εκλογές δεν υπολογίζονται, είναι δύσκολο για όλους μας, σε αυτό το ιμπεριαλιστικό κλουβί που ζούμε, να προσπαθούμε να υπάρχει ειρήνη και ευτυχία».

Πηγή:

ΕΨΙΛΟΝ - τευχ. 630, 4 Ιουνίου 2003. Συνέντευξη στον Φάνης Παπαθανασίου

ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΒΙΝΤΑΛ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Το αγόρι πλάι στο ποτάμι, μτφ. Γιάννης Ευαγγελίδης, εκδόσεις Γράμματα 1983
Μεσσίας, μτφ. Δημήτριος Ελευθεράκης, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου 2006
Διαρκής πόλεμος για διαρκή ειρήνη. Πως καταφέραμε να γίνουμε τόσο μισητοί, μτφ. Νεκτάριος Καλαϊτζής εκδόσεις Scripta 2003
Δημιουργία, μτφ. Βασίλης Τομανάς, εκδόσεις Εξάντας 1994
Ιουλιανός, μτφ. Τάκης Κίρκης, εκδόσεις Εξάντας 1998
Όνειρα πολέμου, μτφ. Μαργαρίτα Ζαχαριάδου εκδόσεις Scripta 2004
Η χρυσή εποχή, μτφ. Ρένα Χατχούτ εκδόσεις Scripta 2002
Σε ζωντανή μετάδοση απ το Γολγοθά, μτφ. Σπύρος Βρετός, Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις, 1997

ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΓΚΟΡ ΒΙΝΤΑΛ

Νουβέλες (Novels)

Williwaw (1946) ISBN 0-226-85585-6
In a Yellow Wood (1947)
The City and the Pillar (1948) ISBN 1-4000-3037-4
The Season of Comfort (1949) ISBN 0-233-98971-4
A Search for the King (1950) ISBN 0-345-25455-4
Dark Green, Bright Red (1950) ISBN 0-233-98913-7 (prophecy of the Guatemala coup d'état of 1954, see "In the Lair of the Octopus" Dreaming War)
A Star's Progress (aka Cry Shame!) (1950) under the pseudonym Katherine Everard
The Judgment of Paris (1952) ISBN 0-345-33458-2
Death in the Fifth Position (1952) under the pseudonym Edgar Box
Thieves Fall Out (1953) under the pseudonym Cameron Kay
Death Before Bedtime (1953) under the pseudonym Edgar Box
Death Likes It Hot (1954) under the pseudonym Edgar Box
Messiah (1954) ISBN 0-14-118039-0
A Thirsty Evil (1956) (short stories)
Julian (1964) ISBN 0-375-72706-X
Washington, D.C. (1967) ISBN 0-316-90257-8
Myra Breckinridge (1968) ISBN 1-125-97948-8
Two Sisters (1970) ISBN 0-434-82958-7
Burr (1973) ISBN 0-375-70873-1
Myron (1974) ISBN 0-586-04300-4
1876 (1976) ISBN 0-375-70872-3
Kalki (1978) ISBN 0-14-118037-4
Creation (1981) ISBN 0-349-10475-1
Duluth (1983) ISBN 0-394-52738-0
Lincoln (1984) ISBN 0-375-70876-6
Empire (1987) ISBN 0-375-70874-X
Hollywood (1990) ISBN 0-375-70875-8
Live from Golgotha: The Gospel according to Gore Vidal (1992) ISBN 0-14-023119-6
The Smithsonian Institution (1998) ISBN 0-375-50121-5
The Golden Age (2000) ISBN 0-375-72481-8
Clouds and Eclipses: The Collected Short Stories (2006) (short stories, this is the same collection as A Thirsty Evil (1956), with one previously unpublished short story — Clouds and Eclipses — added)

Σενάρια (Screenplays)

Climax!: Dr. Jekyll & Mr. Hyde (1954) (TV adaptation)
The Catered Affair (1956)
I Accuse! (1958)
The Scapegoat (1959)
Ben Hur (1959) (uncredited)
Suddenly, Last Summer (1959)
The Best Man (1964)
Is Paris Burning? (1966)
Last of the Mobile Hot Shots (1970)
Caligula (1979)
Dress Gray (1986)
The Sicilian (1987) (uncredited)
Billy the Kid (1989)
Dimenticare Palermo (1989)

Δοκίμια (Essays and non-fiction)

Rocking the Boat (1963)
Reflections Upon a Sinking Ship (1969)
Sex, Death and Money (1969) (paperback compilation)
Homage to Daniel Shays (1972)
Matters of Fact and of Fiction (1977)
Views from a Window Co-Editor (1981)
The Second American Revolution (1983)
Vidal In Venice (1985) ISBN 0-671-60691-3
Armageddon? (1987) (UK only)
At Home (1988)
A View From The Diner's Club (1991) (UK only)
Screening History (1992) ISBN 0-233-98803-3
Decline and Fall of the American Empire (1992) ISBN 1-878825-00-3
United States: Essays 1952–1992 (1993) ISBN 0-7679-0806-6 — National Book Award[37]
Palimpsest: a memoir (1995) ISBN 0-679-44038-0
Virgin Islands (1997) (UK only)
The American Presidency (1998) ISBN 1-878825-15-1
Sexually Speaking: Collected Sex Writings (1999)
The Last Empire: essays 1992–2000 (2001) ISBN 0-375-72639-X (there is also a much shorter UK edition)
Perpetual War for Perpetual Peace or How We Came To Be So Hated, Thunder's Mouth Press, 2002, (2002) ISBN 1-56025-405-X
Dreaming War: Blood for Oil and the Cheney-Bush Junta, Thunder's Mouth Press, (2002) ISBN 1-56025-502-1
Inventing a Nation: Washington, Adams, Jefferson (2003) ISBN 0-300-10171-6
Imperial America: Reflections on the United States of Amnesia (2004) ISBN 1-56025-744-X
Point to Point Navigation: A Memoir (2006) ISBN 0-385-51721-1
The Selected Essays of Gore Vidal (2008) ISBN 0-385-52484-6
Gore Vidal: Snapshots in History's Glare (2009) ISBN 0-8109-5049-9