«Τὸ αἰώνιο παράπονο», ἕνα ποίημα τοῦ Ντίνου Χριστιανόπουλου

Τὸ αἰώνιο παράπονο
 
 Ὅ,τι κι ἂν κάνει τὸ δοντάκι τοῦ γραμμόφωνου,
ἄλλο τραγούδι δὲ μπορεῖ νὰ τραγουδήσει·
κι ὅ,τι νὰ ποῦμε καὶ μεῖς, ὅσο καὶ νὰ σπαράξουμε,
τὴν ἴδια ἐπωδὸ θὰ προσθέτουμε πάντα
στὸ αἰώνιο παράπονο.

 Ὅμως πῶς νὰ τὸ κρύψω, πῶς νὰ μὴν τὸ πῶ,
ποὺ σὲ περίμενα κι ἀπόψε δυόμισι ὧρες,
ποὺ σὲ περίμενα κι ἀπόψε μὲς στὸ κρύο,
καὶ τὰ κεντράκια τῆς πλατείας νὰ ξεφαντώνουν,
τὰ κυριακάτικα ζευγάρια νὰ χορεύουν,
διαρκῶς ν' ἀδειάζουν τ' αὐτοκίνητα παρέες,
καὶ μόνο ἐγὼ νὰ στέκω ὁλομόναχος,
ἐγώ - κι ἕνα ποντίκι ψόφιο μὲς στό δρόμο.

Πῶς νὰ τὸ κρύψω, πῶς νὰ μὴν τὸ πῶ,
μὲ πόση πίκρα γράφτηκαν αὐτοὶ οἱ στίχοι,
μὲ πόσο παίδεμα, μὲ τὶ καημό,
αὐτοὶ οἱ στίχοι ποὺ ἐπιπόλαια τοὺς βρίσκετε
συνηθισμένη ἐπωδό στὸ αἰώνιο παράπονο.

Ντίνος Χριστιανόπουλος, 1958

---

Ἀπὸ τὴ συλλογὴ Ἀνυπεράσπιστος καημός, ἐκδόσεις Διαγωνίου, Θεσσαλονίκη, 1960.