Ἕνα ποίημα γιὰ τὸν Πάτροκλο (A Poem for Patroclus)

Ἕνα ποίημα γιὰ τὸν Πάτροκλο

Πάτροκλε, τί τοῦ ζήλεψες τοῦ μαύρου καβαλάρη,

ποὺ πῆγες κι άκολούθησες κείνη τὴ μαύρη ὥρα;

Σοῦ 'χα χαρίσει τὶς νυχτιὲς ματιὲς ξεσπαθωμένες,

χειρονομίες καὶ ὀσμές, σιωπὲς θρυμματισμένες.

Ἐννέα χρόνια τώρα ἐδῶ, μαχόμουν σὰν λιοντάρι,

μ' ἄργιες φυλὲς καὶ μὲ στοιχειά, μ' ἀνέμους καὶ κυμμάτια

καὶ μὲ θεοὺς καὶ βασιλεῖς μὰ τώρα πῶς νὰ μείνω

ἐδῶ καὶ νὰ σὲ καρτερῶ, τὶ ἀπαντοχὴ δὲν ἔχω,

ἐννέα χρόνια ἄλλον δὲν κοίταξα, πέρα ἀπ' τὴν ἄγρια μάχη

καὶ τὴν ἀθανασία μου γιὰ σένα τὴ χαρίζω,

τώρα ποὺ δὲν θὰ καρτερῶ πότε θὰ σ' ἀντικρίσω

στὴν πόρτα νὰ χαμογελᾶς καὶ νὰ μὲ περιμένεις.

Στὸν Κάτω Κόσμο ποὺ θὰ πᾶς, μὴν πεῖς γιὰ τὴ χαρά μας,

τὶ θὰ ζηλέψουν οἱ σκιὲς καὶ θὰ κακοκαρδίσεις.

Πάτροκλε, ὅλες τὶς χαρὲς ποὺ κουβαλᾶς

σὰν πάρεις μαζί σου, θὰ μοῦ μήνουνε

οἱ ἀναμνήσες μόνο τῶν πρωινῶν

ποὺ ξύπναγες δίπλα μου καὶ περνοῦσες

τὰ χὲρια στὸν σκληρὸ λαιμό μου καὶ ρωτούσες

γιατί 'ναι πάλι κόκκινος στὸ αἷμα βουτημένος.

Τί νὰ σοῦ στείλω Πάτροκλε έκεῖ στὸν Κάτω Κόσμο.

Νὰ στείλω μῆλο σέπεται, κυδώνι μαραγκιάζει,

σταφύλι ξερογιάζεται, τριαντάφυλλο μαδιέται.

Νά στείλω καί τὰ δάκρυα μου στὸ κεντητὸ μαντήλι,

εἶναι περίσσια καυτερὰ τὸ καῖνε τὸ μαντήλι..

θά 'ρθω λοιπὸν πουρνὸ-πουρνὸ ταχιὰ μὲ τὴ δροσούλα
νὰ σοῦ χαρίσω ἀπὸ τὸ φῶς τῆς γῆς τοῦ Πάνω Κοσμου,

νὰ σοῦ χαρίσω μάλαμα καὶ χοῦφτες μαῦρα μάτια,

νὰ ξανασμίζουμε τὰ δυὸ τὰ μυριαγαπημένα.

---

Ἀνώνυμος, τὸ κιντρινισμένο του χαρτὶ ἀνεβρέθει τυχαία, ξεθωριασμένο ἀπὸ τὸ χρόνο, ξεχασμένο σὲ ἕνα συρτάρι.

© κειμένου: gayekfansi.blogspot.gr, μὲ τὴν ἐπιφύλαξη κάθε δικαιώματος.