"Lilies", a film by John Greyson

 

"LILIES" (1996), ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ JOHN GREYSON

Όταν δύο άνθρωποι ερωτευτούν, πολλά είναι πιθανό να συμβούν. Μπορεί να γεννηθεί ένα σύμπαν ολόκληρο, να αλλάξει φορά η κίνηση των πλανητών, να εκραγεί ένας αστέρας. Πώς όμως τελειώνει όλο αυτό το πάθος, όλο αυτό το δόσιμο στον άλλον, ή, αν θέλετε, η υποταγή, το χάσιμο της προσωπικότητας και η καταβύθιση στο είναι του άλλου. Πολλοί έχουν προσομοιάσει τον έρωτα με ένα νόμισμα που από την μια του πλευρά έχει τον έρωτα και από την άλλη τον θάνατο. Ναι, τον θάνατο. Γιατί ο έρωτας είναι η άλλη όψη του θανάτου. Και για να θυμηθούμε το δημοτικό τραγούδι: «Τι έρωτας τι θάνατος δεν έχεις να διαλέξεις». Αλλά και αν ανατρέξουμε στη γραμματεία μας θα δούμε ότι τόσο ο Πλάτωνας όσο και άλλοι ποιητές και φιλόσοφοι συμφωνούν. Ο Ηράκλειτος για παράδειγμα έλεγε: ὡαυτὸς δε Αΐδης καὶ Διόνυσος, ὅτεο μαίνονται καὶ ληναΐζουσιν, δηλαδή, «ο Άδης και ο Διόνυσος είναι το ίδιο πράγμα και στ᾿ όνομά του μαίνονται και βακχεύουν», αλλά και ο Ευριπίδης μας λέει ξεκάθαρα ότι: «Ο έρωτας είναι δυνατός σαν το θάνατο». Στα νεώτερα χρόνια ο Διονύσιος Σολωμός θα μας το ξαναθυμίσει: «Μόλις είναι έτσι δυνατός ο έρωτας και ο χάρος». Αλλά μην ξεχνάμε και τους στίχους από το Άσμα ασμάτων «Κραταιὰ ὡς θάνατος ἀγάπη…».

Τελικά ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλά το υπόβαθρο πάνω στο οποίο στηρίζεται η ζωή αλλά ουσιαστικό, ενδότερο και κοινό στοιχείο της. Πλατύ, μακριό, βαθύ, δραστικό, είναι η αρχή και το τέλος όλης της ανόργανης και ενόργανης ύλης. Πέρα και πάνω από τον έρωτα και το θάνατο δεν υπάρχει τίποτα άλλο, και πώς ήταν δυνατόν να υπάρχει όταν όλα είναι δράσεις, εκφάνσεις, σαρκώσεις, συντελεσμοί, ενδελέχειες, φαινόμενα των δύο αυτών έρωτα και θανάτου. Τώρα, νομίζουμε ότι γίνεται, έστω και αχνά κατανοητό, πως πραγματικά είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Πως ένας μεγάλος έρωτας μόνο με θάνατο μπορεί να τελειώσει, διαφορετικά δεν θα είναι τέτοιος, δηλαδή μεγάλος, αλλά βίτσιο, ιδιοτροπία τής στιγμής. 

Η ταινία Lilies του John Greyson γυρισμένη το 1999, που στάθηκε η αφορμή για να θυμηθούμε τα παραπάνω και που σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν κριτική, αλλά σκέψεις που ξεκινούν από τη θεματική της -κάτι που θεωρούμε σημαντικότερο- μας μεταφέρει στις φυλακές των ανδρών στο Κεμπέκ, το 1952. Η επίσκεψη ενός επισκόπου, προκειμένου να εξομολογήσει έναν κρατούμενο και να ακούσει την ομολογία του για ένα φόνο που έγινε πριν 40 χρόνια, είναι η αρχή του μίτου που θα ξετυλιχτεί μπροστά μας. Ο έρωτας, το πάθος αν προτιμάται του Simon για τον Vallier και του Vallier για τον Simon, είναι ένα άλλο κομμάτι αυτής της ιστορίας, που θα μας δοθεί με πολλά φλας μπακ. Ουσιαστικά βυθιζόμαστε με κάθετη φορά, σε μια ατέρμονη δύνη ερωτικού πάθους, συναισθήματος, αλλά και υψηλής κινηματογραφικής γραφής. Τρία βασικά πρόσωπα: ο νεαρός Bilodeau (Matthew Ferguson), ο Simon (Jason Cadieux ), και ο εραστής τού Simon, Vallier (Danny Gilmore). Οι ερωτικές ζήλιες, οι ίντριγκες, τα ερωτικά νάζια, όλο τέλος πάντων αυτό που συνθέτει το ερωτικό παιχνίδι περνάει από μπροστά μας και μας καθηλώνει αφού θα καταλήξει σε ένα φόνο και εν συνεχεία στη φυλάκιση των ηρώων. Μια παράσταση με θέμα το μαρτύριο του Αγίου Σεβαστιανού που ετοιμάζουν οι τρόφιμοι στο παρεκκλήσι των φυλακών , χώρος που έχει μετατραπεί σε αυτοσχέδιο θέατρο και που ο επίσκοπος θα αναγκαστεί να δει, μας παρουσιάζει αλληγορικά τα γεγονότα όπως συνέβησαν και ουσιαστικά εμπεριέχει την ομολογία.

Ο σκηνοθέτης με το έξυπνο εύρημα της ταινίας μέσα στην ταινία, θα μας καθηλώσει με την ομορφιά των πλάνων του αλλά και με τη συγκινητική ιστορία αγάπης του Simon και του Vallier. 

Καταλυτική η συμβολή τής εξαιρετικής μουσικής τού, και φρεσκοβραβευμένου με Όσκαρ, Mychael Danna.

Σημειώσεις και σύνδεσμοι

---

Η ταινία στο imdb: Εδώ

Η ταινία στη Βικιπαίδεια: Εδώ

© κειμένου: gayekfansi.blogspot - με την επιφύλαξη κάθε δικαιώματος.