About Onanism

Σχέδιο του Laurrent Parienty

Ο ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΥ

 

Αντί προλόγου

Ο αυνανισμός, μπορεί να αποτελεί τη συχνότερη έκφανση της σεξουαλικότητας των ανθρώπων, παρέμεινε για χρόνια όμως ένα βαθύτατα ριζωμένο ταμπού της δυτικής σεξουαλικής ηθικής. Όχι πως στην ανατολή τα πράγματα ήταν καλύτερα, απλά η δυτική κοινωνία μας απασχολεί πάντοτε περισσότερο. Ή κοινωνία ποτέ δεν έπαψε ακόμα και σήμερα να διαποτίζει τα ήθη, το μυαλό και κατ’ επέκταση τη λαϊκή συνείδηση δημιουργώντας στους άντρες κυρίως, αλλά και στις γυναίκες, την ενοχή, καταγράφοντας την πράξη του αυνανισμού ως κακό και μάλιστα κορυφαίο, από το οποίο απορρέουν πολλά και σοβαρά προβλήματα υγείας. Ο αυνανισμός λοιπόν, η αποκαλούμενη κοινώς μαλακία, θα βρει στο διάβα των αιώνων λεγεώνες από αφελής –ημιμαθείς θα λέγαμε- διώκτες, που αυτόκλητοι σταυροφόροι προσπάθησαν να σπείρουν τον φόβο και μάλιστα έναν φόβο που δεν συνδέονταν απλά και μόνο με το άτομο αλλά τον παγκοσμιοποίησαν μιλώντας για κίνδυνο ολοσχερούς καταστροφής της ανθρωπότητας. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Πρώτος ο Ιπποκράτης μιλάει για το σπέρμα: «Το σπέρμα του ανδρός προέρχεται από τα υγρά του σώματός του και αποτελεί το σημαντικότερο κομμάτι τους». Θα περάσουν βέβαια πολλοί αιώνες μέχρι να έχουμε μια τεκμηριωμένη και ολοκληρωμένη εικόνα της σύστασης, λειτουργίας και παραγωγής του σπέρματος. Θα χρειαστεί να προηγηθεί η ανακάλυψη του μικροσκοπίου από τον Ολλανδό Janesen το 1604, και να περάσουν εβδομήντα χρόνια ώσπου ο Hartsoeker να τολμήσει να εξετάσει τούτο το υγρό στο μικροσκόπιο. Και ω! του θαύματος μέσα σε αυτό θα δει εκατομμύρια χιλιάδες ζωντανά σωματίδια να κινούνται. Αντί όμως η ανακάλυψη αυτή να φέρει την ανθρωπότητα μπροστά σε μια καινούργια μέρα την έφερε μπροστά σε μια καινούργια νύχτα, αφού, το αρσενικό φύλο θεωρήθηκε ο κυρίως υπεύθυνος για την αναπαραγωγή και προορισμένο να φέρνει καινούργια ζωή πάνω στη γη. Βέβαια την ίδια περίοδο ο μέγας Ολλανδός ανατόμος Régnier de Graaf ανακάλυψε το ωάριο, αλλά ποιος έδινε σημασία σε αυτό; Όλοι πίστεψαν ότι η ζωή εμπεριέχεται στο σπέρμα του ανδρός, που μοναδικός του προορισμός είναι να φέρνει τη νέα ζωή πάνω στη γη, η σπατάλη του και χρήση του για οτιδήποτε άλλο ήταν, ούτε λίγο ούτε πολύ, έγκλημα. Ήταν η μεγάλη ευκαιρία για την Εκκλησία που πάντα καταδίκαζε τις επιθυμίες της σάρκας, λες κι ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος από αυτήν, η ιερά εξέταση άλλωστε και οι πρακτικές που χρησιμοποιούσε δεν ήταν καθόλου μακρινό παρελθόν. Το πρόβλημα όμως τώρα ήταν ότι και η επιστήμη συνεπικουρεί αυτή την άποψη, αφού ένας αυνανισμός είναι η απώλεια μιας ζωής… και μάλιστα ζωής απτής που φαίνεται στο μικροσκόπιο… 

 

 

Από την μεριά της εκκλησίας

Αλλά ας δούμε όμως τα πράγματα από την πλευρά της εκκλησίας. Σύμφωνα λοιπόν με τη Γένεση (ΧΧΧVIII), ο Αυνάν ήταν ο δεύτερος γιος του Ιούδα. Ο Ιούδας ήταν ένα από τους ιδρυτές των φυλών του Ισραήλ. Γενάρχης λοιπόν ο Ιούδας και φυσικά αρχηγός της οικογένειάς του και σύμφωνα με τη συνήθεια επιλέγει τις γυναίκες των γιων του λες και πρόκειται για τον ίδιο. Για τον πρωτότοκο γιο του, τον Ηρ, θα διαλέξει την Ταμάρ. Ο Ηρ όμως δεν ήταν αρεστός στον Ιεχωβά –δεν γνωρίζουμε το γιατί- γι’ αυτό και οδηγήθηκε στο θάνατο. Έτσι ο Ιούδας είπε στο Αυνάν να πάει στη γυναίκα του αδελφού του και ως κουνιάδος να εκπληρώσει το χρέος του απέναντί της. Να χαρίσει δηλαδή ένα παιδί στο νεκρό αδελφό του. Γνωρίζοντας όμως ότι το παιδί που θα γεννιόταν δεν θα ήταν δικό του, ο Αυνάν κάθε φορά που συνουσιαζόταν με την Ταμάρ, την ξεγελούσε και έριχνε το σπέρμα του στη γη. Η πράξη όμως αυτή όπως καταλαβαίνει κανείς δεν ήταν αρεστή στον Ιεχωβά γι’ αυτό οδηγήθηκε και αυτός στον θάνατο. Το κείμενο της Γένεσης επιδέχεται πολλών ερμηνειών. Αν πρέπει να κρατήσουμε κάτι, αυτό είναι ότι ο Αυνάν αναγκάστηκε και εφεύρε την αντισύλληψη, ή έναν από τους τρόπους αντισύλληψης -αυτόν της διακεκομμένης συνουσίας- που για χρόνια μπερδεύονταν με τον αυνανισμό. Μια άλλη ερμηνεία βέβαια είναι ότι η πράξη του Αυνάν μπορεί να εκληφθεί και σαν πράξη αντίστασης-επανάστασης απέναντι σε πατέρα και Θεό. Για τη χριστιανική ηθική βέβαια, ο Αυνάν σκορπώντας το σπέρμα του σκότωσε τα μελλοντικά τέκνα του και γι’ αυτό οδηγήθηκε στο θάνατο. Για την Εκκλησία και κατ’ επέκταση τους χριστιανούς, σεξουαλική πράξη δικαιολογείται και πρέπει να γίνεται μόνο με σκοπό την τεκνοποίηση. Κάθε απομάκρυνση του σπέρματος και αποφυγή σύλληψης θεωρείται κατακριτέα και κολάσιμη πράξη. Έτσι η Εκκλησία επιμένοντας σε έναν αναχρονιστικό, αγκυλωτικό και ξεπερασμένο τρόπο σκέψης, αποκηρύσσει κάθε μορφή αντισύλληψης.  

 

 

Αντιμετώπιση ανά τους αιώνες

Ο όρος αυνανισμός όπως και ο όρος αυτοερωτισμός, δεν αναφέρονται σε κανένα λεξικό στην Ευρώπη παρά μόλις το 1835, στο Λεξικό της Ακαδημίας. Οφείλουμε να αναφέρουμε εδώ ότι τον όρο αυτοερωτισμό, τον εισήγαγε και διεκδικεί πλήρως την πατρότητά του, ο Άγγλος γιατρός και θεμελιωτής της ψυχολογίας της σεξουαλικότητας Havelock Ellis. Τον 18ο αιώνα λοιπόν και συγκεκριμένα το 1758, εκδόθηκε μια πραγματεία με τον πομπώδη τίτλο De’ l’ onanisme ou Des maladies produites par la masturbation (Περί του αυνανισμού ή Περί των ασθενειών που προκαλούνται από τον αυνανισμό). Συγγραφέας ο Τισό, (Samuel Tissot, 1728-1797), ο οποίος βέβαια είχε ξανασχοληθεί και παλαιότερα με το θέμα στο σύγγραμμά του -τού 1758- με τίτλο Testamen de morbis ex manustupratione (Δοκίμιο περί των ασθενειών που προκαλούνται από τον αυνανισμό). Σήμερα βέβαια μόνο ως ανέκδοτο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα λεγόμενα αυτών των μελετών. Όπως μπορεί να φανταστεί κανείς, ο Τισό ήταν ένας άνθρωπος που προέρχεται από ένα βαθιά θρησκευόμενο περιβάλλον εκδίδει δε αρκετά εκλαϊκευμένα συγγράμματα με σκοπό να φέρει τον κόσμο στα μέτρα του, πιστεύοντας πως προσφέρει τεράστιο και θεάρεστο έργο στην κοινωνία. Παρ' όλη την επιτυχία των συγγραμμάτων και την άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος, το όνομά του θα φτάσει ως τις μέρες μας χάρη στο κυνήγι του για τον αυνανισμό και τα σχετικά συγγράμματά του, αν και προσωπικότητες όπως ο Βολταίρος και ο Ρουσσώ θα του απευθύνουν επαινετικές επιστολές. Αλλά η συμπαράσταση αυτή πρέπει να ιδωθεί κάτω από το πρίσμα εκείνης της εποχής, των ηθών και συνήθειών της. Φυσικά θα ακολουθήσουν και κείμενα άλλων, που μιλάνε ανοιχτά για φόνο της ανθρωπότητας, όπως χαρακτηρίζουν τον αυνανισμό. Περιγραφές δε, συμπτωμάτων ασθενών που υποτίθεται πως έχουν φτάσει στο τέλος της ζωής του από τη φοβερή συνήθειας του αυνανισμού, θα μπορούσαν να αποτελέσουν ακόμα και σήμερα τη βάση για σενάρια ταινιών ιατρικής φαντασίας.

Ο αυνανισμός ως σπερματική απώλεια, θα χαρακτηριστεί ταραχοποιός της φυσικής και ηθικής ισορροπίας της κοινωνίας· ότι υπονομεύει, χαλαρώνει και διαρρηγνύει τους συζυγικούς δεσμούς και κατ’ επέκταση το θεσμό της οικογένειας, ότι ούτε λίγο ούτε πολύ είναι το τέλος του κόσμου. Πραγματικά, το τι διαβάζει κανείς στα συγγράμματα διαφόρων «φωτισμένων μυαλών» της εποχής εκείνης δεν έχει τελειωμό. Πάνω από όλα όμως αυτό που τονίζεται υπερβολικά από όλους είναι η υγεία και οι παθήσεις που «προκαλεί», σπέρνοντας το φόβο, γιατί γνωρίζουν ότι μόνο μέσω του φόβου μπορούν να χαλιναγωγήσουν τον κόσμο.

Υπάρχει θεραπεία; Μα φυσικά ισχυρίζονται. Εδώ να δει κανείς τι προτείνουν: από τοποθέτηση βδελλών πάνω στα γεννητικά όργανα για να αποφευχθεί ο ερεθισμός, κρύα μπάνια, αποφυγή εφαρμοστών παντελονιών, αποφυγή μαλακών στρωμάτων για ύπνο, μέχρι χρήση ειδικών επιδέσμων και μεταλλικών καλυμμάτων που δεν επέτρεπαν στον νέο να αγγίξει τα όργανά του, επέτρεπαν όμως την ούρηση. Ο ίδιος ο Τισό μάλιστα δεν διστάζει να δώσει την μόνη σωστή θεραπεία που κατά την γνώμη του δεν είναι άλλη από την άγρυπνη επιτήρηση του νέου –να μην μένει ούτε δευτερόλεπτο μόνος μέρα και νύχτα- λέει χαρακτηριστικά. Αναφέρουμε αυτά για να μην επεκταθούμε σε πιο μακάβρια που προέβλεπαν θεραπείες με ηλεκτρισμό και χειρουργικές επεμβάσεις, ευνουχισμούς, κλειτοριδεκτομές, ακόμα και καυτηριασμό των γεννητικών οργάνων με καυτό σίδερο.

Και ερχόμαστε σε μια νεότερη εποχή εκεί που πλέον ονόματα όπως αυτά των Krafft Ebing, Havelock Ellis και Sigmund Freud αρχίσουν να αρθρώνουν ένα δικό τους λόγο· ένα λόγο καθαρά επιστημονικό, κάτω από παρατήρηση και έρευνα. Μιλούν για τη σεξουαλική πράξη δίχως ενοχές, αν και το στίγμα των απαγορεύσεων των αιώνων που έχουν προηγηθεί είναι ευδιάκριτο. 

 

   
Σχέδιο του Jean Cocteau

Αυνανισμός και λογοτεχνία

Συγγραφείς του 20ου αλλά και προηγούμενων αιώνων θα αναφερθούν στον αυνανισμό είτε με μισόλογα όπως οι Αντρέ Ζιντ, Μαρσέλ Προυστ, Ζυλιέν Γκριν, είτε πιο ξεκάθαρα όπως ο Απολιναίρ, ο Μαρκήσιος ντε Σαντ, ο Ζαν Ζενέ και ο Τζέιμς Τζόυς. Αλλά και άλλοι όπως οι Μπωντλαίρ, Γκωτιέ, Μωπασσάν που ως επαναστατημένοι άνθρωποι βροντοφωνάζουν την ελευθερία τους, τολμούν όχι μόνο να παραδεχτούν ότι επιδίδονται στον αυνανισμό, αλλά ενίοτε το κάνουν και με τη βοήθεια γυναικών. Αργότερα και αμερικανοί συγγραφείς όπως ο Τσαρλς Μπουκόφσκι ο Φίλιπ Ροθ, ο Χένρυ Μίλλερ θα αναφερθούν σε έργα τους στον αυνανισμό οι δυο πρώτοι μάλιστα επιλέγοντας την αργκό σαν τρόπο και εργαλείο επικοινωνίας. Αλλά και συγγραφείς όπως ο Μαρκ Τουραίν που δεν διστάζει να εκφωνήσει στο Παρίσι το 1879 τη διάλεξη Σκέψεις για την επιστήμη του αυνανισμού, για να την κρατήσει στο αρχείο του, και 33 χρόνια μετά το θάνατό του να ανακαλυφθεί για να κυκλοφορήσει σε μόλις 50 αντίτυπα. Αλλά και άλλοι συγγραφείς όπως η Emmanuelle Arsan, o Pierre Louÿs, o Maurice Sachs, o Μισέλ Τουρνιέ, ο Σαρτρ θα εκφράσουν μέσα από τα κείμενά τους πτυχές της ικανοποίησης κατά μόνας. Ως αναφορά στην Ελλάδα τους λογοτέχνες μας ελάχιστα έχει απασχολήσει το θέμα. Δεν μπορούμε όμως να μην αναφερθούμε στον Ανδρέα Εμπειρίκο και στο σπουδαίο έργο του Ο Μέγας Ανατολικός και να παραθέσουμε ένα μικρό απόσπασμα από τούτο το κορυφαίο έργο νεοελληνικής λογοτεχνίας μας:

«Μετ' ὀλίγα λεπτὰ, εἰς τὸν θάλαμο τῶν Νέγρων, ἐλάμβανε χῶραν τριπλοῦς αὐνανισμός. Ἔχοντες στρώσει ἕνα προσόψιον ἐπὶ μιᾶς τραπέζης καὶ ἱστάμενοι πέριξ αὐτῆς, μὲ τὰς ὀγκώδεις καὶ ἰσχυρὰς ψωλὰς των ἀκαλύπτους καὶ ἀσπερούσας εἰς τὰς άδρὰς των χεῖρας, μὲ τοὺς μεγάλους ὄρχεις των ὡσαύτως ἐκτεθειμένους, μὲ τοὺς ὀφθαλμούς των προσηλωμένους, ἐν ἀναμονῆ τῆς συγκλονιστικῆς λευκῆς έκρήξεως, εἰς τοὺς σφύζοντας χονδροὺς καυλοὺς ὁ ἔνας τοῦ ἄλλου, οἱ τρεῖς Νέγροι ἐμαλακίζοντο περιπαθῶς καὶ ἀλληλεγύως, ἀλληλοενθαρρυνόμενοι καὶ ἐπικαλούμενοι, ἐν μέσω βαθέων στεναγμῶν καὶ ἀναφωνήσεων ἡδονῆς, τὰ μάτια, τὸ στόμα, τὰ στήθη, τὸν κῶλον καὶ πρὸ πάντων καὶ περισσότερον παντὸς ἄλλου, το τρυφερόν μουνὶ τῆς ἀνεψιᾶς τοῦ βιολιστοῦ.

Αἴφης ἠκούσθησαν τρεῖς ἄγριαι κραυγαὶ λαγνείας, ὠσὰν φωναὶ θηρίων ἐν λόχμες βατευόντων, καὶ ἀπὸ τὰς μέχρι διαρρήξεως σπαργώσας τεραστίας μαύρας ψωλάς ἐξετοξεύθει ταυτοχρόνως, εἰς πολλὰς ὁρμητικὰς ριπὰς θερμὰς καὶ ἐπαλλήλους, πάλλευκον, πλούσιον καὶ πυκνόν, τὸ σπέρμα τῶν τριῶν άνδρῶν».

Σαν επίλογος

Το κυνήγι της ανάγκης του αυνανισμού είχε ολέθρια αποτελέσματα, γιατί για μεγάλο χρονικό διάστημα εκμηδένισε το στοιχείο εκείνο που θεμελιώνει την ανθρώπινη ψυχή και την διαχωρίζει από εκείνη του κτήνους, δηλαδή τον ερωτισμό. Παρ’ όλ’ αυτά όμως ο αυνανισμός παραμένει μια διαδεδομένη σεξουαλική πρακτική, συχνά με την βοήθεια κάποιου άλλου προσώπου που επικαλούμενο έρχεται στο νου και πλάθεται από τη φαντασία, αλλά μπορεί και να είναι –μερικές φορές- παρόν. Για πολλούς –για να μην πούμε για όλους- ο αυνανισμός αποτελεί την πρώτη σεξουαλική εμπειρία· είναι δε η λύτρωση από ένα αίσθημα που σε πλημμυρίζει πνίγοντάς σε, ζητώντας επίμονα ικανοποίηση.

Ο αυνανισμός πλέον στης μέρες μας έχει θα λέγαμε νομιμοποιηθεί. Το μόνο κακό είναι ότι οι άνθρωποι δεν μιλάνε γι’ αυτόν, και το χειρότερο, τον θεωρούν υποτιμητικό και υποκατάστατο, ενώ είναι μια υγιέστατη, φυσιολογική πράξη. Μπορεί να είναι βέβαια, τις περισσότερες φορές, μια μοναχική πράξη. Αυτό που πρέπει να γίνει απολύτως κατανοητό είναι ότι ο αυνανισμός δεν συνιστά πράξη ούτε μιαρή, ούτε ατιμωτική, ούτε διαστροφική και φυσικά δεν συνδέεται μόνο με την περίοδο της εφηβείας ή της αγαμίας. Είναι ένα αναγκαίο στάδιο της πορείας προς την ωρίμαση, μια αρχέγονη θεμελιακή εμπειρία, είναι μια εγγύηση υγείας αλλά και αυτονομίας του ανθρώπου. Οι γιατροί εξάλλου τονίζουν ότι δεν έχει ποτέ αποδειχθεί η παραμικρή σχέση μεταξύ αυνανισμού και οποιαδήποτε νόσου. Αντίθετα το απειροελάχιστο ποσοστό των ανθρώπων που δεν δοκίμασαν ποτέ τον αυνανισμό πάσχουν από αναστολές και απωθήσεις. Ο αυνανισμός συνεισφέρει στην προσωπική ευδαιμονία, συνιστά μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις και θεραπευτικό εργαλείο. Στις μέρες μας θέλουμε να πιστεύουμε πως έχουμε πια αντιληφθεί την αξία αυτής της πράξης, που δεν είναι τίποτα άλλο από μια ερωτική κίνηση· μια ερωτική κίνηση η οποία προσφέρει ευχαρίστηση και αφυπνίζει τον ερωτισμό.

Πηγές και σημειώσεις:

---

Για την σύνταξη του κειμένου αντλήθηκαν στοιχεία από τα παρακάτω βιβλία;

Phillippe Brenot, Εγκώμιο στον αυνανισμό, μτφρ. Ρούλα Τσιτούρη, εκδόσεις Ποταμός, Αθήνα 2010.

Μαρκ Τουαίν, Σκέψεις για την επιστήμη του αυνανισμού, μτφρ. Στάθης Σκλαβουνάκος, εκδόσεις Περίπλους, Αθήνα 1998.

Το απόσπασμα του Μεγάλου Ανατολικού του Ανδρέα Εμπειρίκου, είναι από το πρώτο μέρος του τόμου Α, εκδόσεις Άγρα.

© κειμένου: gayekfansi.blogspot - με την επιφύλαξη κάθε δικαιώματος.