TO A BUTTERFLY, a poem by James Merrill

 

Γιάννης Τσαρούχης, Μακέτα γιὰ τὸ ἐξώφυλλο τοῦ δίσκου τοῦ Σταύρου Ξαρχάκου, Ἕνα μεσημέρι. Ἀθήνα 1966. Αὐγοτέμπερα σὲ χαρτί, 39,5x39,5 ἐκ, (Συλλογὴ Ἱδρύματος Γιάννη Τσαρούχη, 1011).

ΣΕ ΜΙΑ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ

Μοῦ λείπουν τὰ πόδια κι ἡ ἀφή σου,

ἀκόμα πρὶν καλοκαιριάσει.

Ἀπλό, μικρὸ πλάσμα ποὺ ἤσουν,

πῶς ἔτσι σ' ἔχουνε χαλάσει;

Τὸ λιγνὸ κορμί σου

πάνω στὸν κλῶνο τῆς μουριᾶς

μὲ τὸ ρυθμὸ τοῦ ἀέρα,

ἔκανε τὸν κόσμο πέρα,

γιὰ τὸ χατήρι τῆς φαιᾶς

πρόστυχης οὐσίας, μπῆκε

σ' αὐτὴ τὴν κιβωτό,ὥσπου

-κατὰ τὴν ἔκφραση τοῦ ἱερέα-

ἀναστήθηκες ξεγράφοντας

τὸ παρελθὸν σου. Κι ἦρθαν

ἀμέσως τέσσερα τζαμωτὰ

νὰ σὲ στηρίξουν -ΑΡΚΕΤΑ.

Ἀλήθεια, πόσο κουράζεται κανεὶς

νὰ βλέπει μόνο μέσα ἀπ' τὸ πρῖσμα:

ἀλληγορία, συμβολισμός.

Ἕνας θεὸς ξέρει πόσο πάσχισα

νὰ γλιτώσω ἀπ' τὸ σχίσμα

κοκκινίζοντας ὅποτε δὲν μποροῦσα,

παρακαλώντας σὰ μωρὸ νὰ καλυφθεῖ

τὸ μάγουλό μου μ' ἀντρικὸ γένι.

Μ' ἕνα δίχτυ σ' ἔκανα φυλακισμένη

καὶ καρφίτσωσα -πόσα χρόνια πρίν;-

τὴ μεταμόρφωσή σου. Περνᾶ ὁ καιρὸς

κι ἐγὼ δὲν ἔχω ἀκόμα

ἀπαλλαγεῖ ἀπ' τὶς ἀνοησίες.

Αὐτὰ τὰ εὔθραυστα φτερά, αὐτὲς οἱ κεραίες!

Τὴ μέρα ποὺ θὰ γυροφέρνεις

δίχως ἀπόχρωση ψυχῆς,

ψυχὴ ἡ μονόχρους, ἐσπερίδα,

θά 'ταν ἡ μέρα ποὺ κι οἱ δικές μου πονηριὲς

θὰ μποῦν στὸ ράφι. Ὁ καθένας χωριστὰ

θὰ 'χει πετάξει ἀπ' τὴν φυλακὴ τοῦ ἄλλου.

---

Μετάφραση, Βασίλης Βασιλικός, ἀπὸ τὴ συλλογή, Ὁ μαῦρος κύκνος, Ἐκδόσεις Γαβριηλίδης 2015.