«Ὁ Ἄρης ἔχεται καὶ φεύγει», ἕνα ποίημα τοῦ Γκρέγκορυ Κόρσο (Gregory Corso)

Ὁ Ἄρης ἔχεται καὶ φεύγει

Πλάι μου, στὴν πιὸ πολεμική της πόζα,

      περπατᾶ ἡ ἀληθινὴ εὐκαιρία.

Πίσω μου τὸ τριαντάφυλλο μαράθηκε τελείως,

κι ἡ ὄμορφη ἀγάπη μου ἔχει μεθύσει.

Θὲ ν' ἀκολουθήσω τὸν καινούργιο μου φίλο ὣς τὸ τέλος.

Τὸ χιόνι πέφτει ἐφήμερο ἄσπρο·

ἐμεῖς τὸ κάνουμε γκρίζο, τὸ λασπώνουμε·

ξεκινᾶμε γιὰ νὰ στίσουμε τὸν κόσμο.

Ἔλα μαζί μας, ἀνθρώπινη ὑπόσχεση.

Φτωχὲ κόσμε, παραμελημένε σὰν κάθε ἀστέρι.

Εἴτε ἐπίκειται μιὰ μεγάλη σύγκρουση

      ἢ ὄχι

δὲν πρόκειται νὰ πᾶμε ἀνάμεσα στὶς πυραμίδες νὰ θρηνήσουμε.

Τὴν κληρονομιὰ τῆς άνθρωπότητας

      τὴν κρατᾶμε μὲ τὸ φῶς τοῦ κεριοῦ·

κάτι ὐπάρχει

       δὲν κρατάει τὸν κόσμο τὴ νύχτα αὐτή.

Ὅλα ἐξαρτῶνται ἀπὸ μᾶς·

       τὸ γρασίδι πεθαίνει στὸ κάθε μας βῆμα·

ὁ θάνατος εἶναι αἰσιόδοξος,

καὶ τοῦτο μᾶς ἀπορροφᾶ στὸ νὰ προχωροῦμε ἐμπρός.

Μὲ ἤθελε νὰ τοῦ κουβαλῶ τὸ σπαθὶ καὶ τὴν ἀσπίδα του·

θὰ κουβαλοῦσα καὶ τὴν περικεφαλαία του,

μὰ λέει ὄχι

       λέει ὅτι τὸ παράστημά μου τὸν ντροπιάζει,

καὶ παίρνει πίσω τ' ἄρματά του,

τί φίλος! τοῦ τὸ λέω,

δὲν τὸν νοιάζει.

Ἕνα ἀδύνατο κοκκαλιάρικο ἄλογο καταφτάνει,

τὸ καβαλάει καὶ... ζούμ!

       Ἐξαφανίζεται.

---

Γκρέγκορυ Κόρσο, Ποιήματα, μετ. Κώστας Γιαννουλόπουλος - Φώτης Ἀθέρας, Ἐκδόσεις Νεφέλη, Ἀθήνα 1982.