Ἕνα ποίημα τοῦ Νάνου Βαλαωρίτη (1921 - 2019)

 

Marck Beard (Bruce Sargeant), Δυὸ ἄντρες καθιστοί, λάδι σὲ καμβά.

ΑΙΜΑΛΩΤΟΣ ΚΑΠΟΙΟΥ

Τὰ ἑλληνικά μου παθαίνουν. Μικρὸς θάνατος

Τὸ μέτωπό μου κυκλοφόρησε στὸ παγωμένο τζάμι

Μὲ πῆρε ὸ ὕπνος στὴ μέση τῆς κουβέντας

Συγκρατιέμαι ὅταν ἀντιλαβάνομαι πὼς μὲ κοιτάζουν.

Κάποιος μοῦ ράβει τὴ καρδιὰ μ᾿ ἕνα σπάγγο

Κάποτε ἢμουν τέλειος. Τώρα δὲν εἶμαι παρὰ ἔτσι ὅπως εἶμαι

Δυὸ μισοτελειωμένα σώματα μὲ ἀποτελοῦν

Πρὸς τὸ ἡλιοβασίλεμα δὲ βλέπω τίποτα.

Θεέ μου τί ἔκανα; Ἄθελά μου ποιὸν σκότωσα;

Φιλιόμασταν μέ τόσο πάθος ποὺ βράδιασε

Φταῖμε ἐμεῖς ἂν δὲ μᾶς σπρώχνει κάτι διαφορετικό;

Διαδόθηκαν πολλὰ μέσ᾿ ἀπ᾿τὰ ρήγματα τῆς φωνῆς.

Τὸ θερινὸ λιοστάσι πέρασε ἀπαρατήρητο

Δὲν ἀποτείνομαι σὲ ἀπολύτως κανέναν

Μέσα μου στριφογυρίζουν δυὸ πρόσωπα

Ὑποκρίνομαι πώς δὲν εἶμαι ὁ ἴδιος ἐγώ.

Στὴ βροχερὴ Ἀγγλία ἕνας γάμος τελεῖται

Πρόσεξε μὴ σοῦ πέσουν τὰ μάτια καὶ σπάσουν

Καγκελωμένος χρόνια τώρα στὸ χρυσελεφάντινο πύργο

Γιὰ νὰ βγεῖς ἀπὸ κεῖ πρέπει νὰ προπληρώσεις.

Τὰ ἑλληνικά μου μαραίνονται κάθε καλοκαίρι

Ὅπως ποδοπατιέται ἀπ᾿ τὸν ἥλιο τὸ χόρτο

Μιὰ γνώριμή μου προαίσθηση χτυπάει τὴ πόρτα

Τὰ ἴδια σώματα κάνουν ἔρωτα μὲ ἄλλο πρόσωπο.

Σ᾿ ἕνα δωμάτιο χωρὶς φῶς μιὰ φαντασίωσή μου πεθαίνει

Ἂν θυμᾶμαι καλὰ θά ῾σαι τώρα εἰκοσιπέντε χρονῶ

Βγάλε τὸ παλτό σου κι ἔλα λίγο νὰ ξαπλώσεις

Κοκκινωπὲς πλεξοῦδες μὲ πορτοκαλιές ἀποχρώσεις.

Ξαναρχίζει τὸ κύκλωμα τῆς ἐπιθυμίας στὰ μάτια

Πόσες φορὲς δὲ βρεθήκαμε στὴν ἴδια θέση

Μὲ χτυπάει κατακούτελα ἕνα βέλος τοῦ ἥλιου

Ἀπὸ μιὰ φράση ἀκατανόητη φλέγεται ἡ ζωή μου.

---

Ἀπὸ τὴ συλλογή, Στὸ κάτω κάτω τῆς γραφῆς, Ἐκδόσεις Νεφέλη, Ἀθήνα 1984.

Ἀφιλερωμα τοῦ blog στὸ ζωγράφο, Mark Beard (Bruce Sargeant): Κλὶκ ἐδῶ