«Θά μποροῦσα», ἕνα ποίημα τοῦ Ἀνδρέα Ἀγγελάκη

 

 

 

 

 

 

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ

Θὰ μποροῦσα ὧρες ὁλόκλητες νὰ ρουφῶ

τὴν ἀναπνοή σου ἀμίλητος ἀκούγοντάς σε

νὰ μιλᾶς σὰν ἦχος βροχῆς σὲ λουλούδι

γιὰ θέματα ἀδιάφορα. Τόσο λίγο καταλαβαίνει

ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, ἀλλά, ξέρεις, φθάνει

νὰ βλέπω τὸ χέρι σου νὰ γυρνᾶ

μιὰ σελίδα βιβλίου μισοφωτισμένο ἀπ᾿ τὴ λάμπα

ἢ τὴν πλάτη σου νὰ σκεπάζει τὴν κάμαρα

καὶ νὰ σωπαίνω. Ὁ χρόνος ἔφερε

αὐτὸ τὸ ἀπροσδόκητο μέσα μου:

σ᾿ ἔλαμψε τίμια καὶ τώρα σὲ νιώθω

σὰν πράσινη φωτιὰ νὰ μεγαλώνεις.

Ἀθόρυβα ποὺ πατᾶ ἡ νύχτα, προνοητικὴ

γιὰ ὅ,τι ἀφέθηκε ἀνεκπλήρωτο ἢ ἀνείπωτο.

---

Ἀνδρέας Ἀγγελάκης, Ὀ πρίγκιπας τῶν κρίνων, Ἔκδοση Ἰδιωτική, Ἀθήνα 1964.

Ἀφιέρωμα τοῦ blog στὸν Ἀνδρέα Ἀγγελάκη: Κλὶκ ἐδῶ.