gay ekfansi: Harry Bush (1925-1994), a tribute (part 2)

Τρίτη 1 Μαΐου 2012

Harry Bush (1925-1994), a tribute (part 2)

HARRY BUSH, ΑΦΙΕΡΩΜΑ (μέρος δεύτερο)

Γνωρίζοντας τον Harry Bush (1925-1994)

Τούτος εδώ ο καλλιτέχνη θα πρέπει να τιμηθεί με όλους τους τύπους -εξ ου και το αφιέρωμα σε δύο μέρη- αφού είναι ένας πρωτοπόρος και έχει συμβάλει σημαντικά στην πρόοδο της ομοφυλοφιλικής τέχνης. Του το χρωστάμε λοιπόν...

Όποιος γνωρίζει ή έχει ακούσει για τον Harry Bush, σίγουρα είναι εξοικειωμένος με τις ηλιόλουστες, σέξι και συχνά χιουμοριστικές εικόνες του. Τα δυνατά και άψογα εκτελεσμένα σχέδιά του. Της ερωτικές γραμμές των χαμογελαστών αγοριών του. Ο Harry Bush γεννήθηκε το 1925 και αυτό ήταν το πραγματικό του όνομα, αν και η ανιψιά του ισχυρίζεται ότι λεγόταν Wayne και αργότερα υιοθέτησε το όνομα του πατέρα του, Harry Bush.

Στις αρχές της δεκαετίας του ‘60 στην ηλικία των 40, ο Harry Bush συνταξιοδοτήθηκε από το στρατό λόγο προβλημάτων υγείας. Εργαζόταν στην πολεμική αεροπορία που είχε έδρα το πεντάγωνο. Κατά τη διάρκεια της ένστολου στρατιωτικής σταδιοδρομίας του, υπηρέτησε στην USAF για 20 χρόνια, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, και του πολέμου της Κορέας, για να καταλήξει πίσω από ένα γραφείο στο Πεντάγωνο. Μετά την αποχώρησή του λοιπόν από τη δουλειά του στρατιωτικού, αναχωρεί από την Ουάσινγκτον για το Λος Άντζελες προσπαθώντας να κερδίσει κάποια χρήματα από το μεγάλο ταλέντο του και σε συνδυασμό με την σύνταξή του να καλυτερεύσει τη ζωή του. Ουσιαστικά ο Harry Bush "ανακαλύφθηκε" από τον φωτογράφο Bob Mizer ο οποίος βλέποντας τα σχέδιά του ενθουσιάστηκε και τον εισήγαγε στην γκέι κοινότητα στο Λος Άντζελες, κοινότητα με την οποία ο Χάρι Μπους δεν μπόρεσε να αποκτήσει φιλικές σχέσεις και αποδοχή. Δημοσίευσε τα πρώτα σκίτσα του στο περιοδικό Physique Pictorial, πάντα με τη βοήθεια του Bob Mizer, κερδίζοντας ένα ακόμα εισόδημα εκτός από στρατιωτική σύνταξή του. Να θυμίσουμε ότι ο Bob Mizer ήταν ιδρυτής του The Athletic Model Guild και αποκαλείται πλέον ως ο πατέρας της σύγχρονης φωτογραφίας στο ανδρικό γυμνό.

Ήταν λοιπόν ο Mizer ο οποίος τον εισήγαγε στην γκέι σκηνή του Λος Άντζελες. Αλλά η συνάντηση αυτή όπως αναφέραμε, δεν μπορεί κανείς να πει ότι ήταν ήταν μια ευτυχής συνάντηση. Ο Bush πέρασε όλη την καριέρα του σε απομόνωση, απέτυχε να βρει την ελευθερία ή έστω την προσωπική ουτοπία του μεταξύ των queers του LA. Η ιδιωτική ζωή του φαίνεται να είναι αρκετά στερημένη σε σχέση με την πλούσια και συχνά-επιδεικτική χαρά που βλέπουμε στο έργο του. Ένα έργο που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ίδια του τη ζωή.

Τούτο πρέπει να αναζητηθεί στα χρόνια του στρατού, στην υπερσυντηρητική ομοφοβική ατμόσφαιρα που επικρατούσε. Ακριβώς εκεί, μέσα στο κλειστό αυτό περιβάλλον, ο Bush κατανόησε αυτό που αργότερα αναφέρεται ως «το πρότυπο των ετεροφυλόφιλων και αποστροφή των queers», μια νοοτροπία που του έγινε έμμονη ιδέα, μια ιδέα που ποτέ δεν κατάφερε να ξεπεράσει.

Ως καλλιτέχνης ο Bush βασάνισε το δημιουργικό του ταλέντο, αφού συχνά ήταν σε άμεση σύγκρουση με τους δικούς του προσωπικούς δαίμονες. Έτσι η ζωή του Bush θα μπορούσε να πει κάποιος είχε δυο πλευρές: Από την μια η τέχνη του, τα λαμπερά εκλεπτυσμένα ηλιόλουστα σχέδια των νεαρών αντρών που χαίρονται τον έρωτα. Από την άλλη πλευρά υπάρχει ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος πίσω από αυτές τις εικόνες, τόσο λυπημένος, πικραμένος, φοβισμένος και εν τέλει απογοητευμένος. Σα να μην έφτανε όλο αυτό αντιμετώπιζε συχνά και προβλήματα με τους συντάκτες που αγνοούσαν τις προδιαγραφές προκειμένου να εκτυπωθεί και να παρουσιαστεί το έργο του και έρχονταν συχνά σε σύγκρουση μαζί τους.

Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να υπογράφει με ψευδώνυμο. Κατάφερε έτσι να κρύψει την εργασία του από την πολυμελή οικογένειά του η οποία ποτέ δεν υποψιάστηκε ούτε γνώρισε όσο ζούσε ο καλλιτέχνης το έργο του και τη φήμη του. Ακόμα και μετά το θάνατό του ο Bush, είχε φροντίσει να μην βρεθεί ούτε ίχνος από τη δουλειά του στο διαμέρισμα που διέμενε αφού κατέστρεψε μεγάλο αριθμό σχεδίων και είχε ζητήσει από τον Robert Mainardi όταν νοσηλεύονταν, να μπει στο κλειδωμένο γραφείο του και να αφαιρέσει οτιδήποτε σχετικό από το χώρο. «Δεν θέλω λεφτά για καμία από αυτές τις μαλακίες Bob. Θέλω μόνο να απαλλαγούμε από αυτά» είχε πει, θυμάται ο Mainardi. Έτσι το μεγάλο μυστικό της ζωής του έμεινε καλά κρυμμένο.

Τα υλικά του συνήθως ήταν απλά. Εργάστηκε ως επί το πλείστον με γραφίτη και χρωματιστά μολύβια, και περιστασιακά με χρώμα, μελάνι και ακουαρέλα. Ο Bush δούλευε τα σχέδιά του με επιμονή, μερικές φορές για εβδομάδες ή και μήνες, για να καταφέρει να μεταφράσει τις φαντασιώσεις του σε κάποιο είδος πραγματικότητας και τα κατάφερε να μας κάνει μετόχους αυτών των φαντασιώσεων, που μας τις παρουσιάζει με μια εξαιρετικά υψηλή αισθητική ματιά, αλλά και με ιδιαίτερη σοβαρότητα.

Ο Robert Mainardi που συνάντησε τον καλλιτέχνη κατά την τελευταία δεκαετία της ζωής του, όταν ήταν άρρωστος από εμφύσημα, όπως αναφέρει: "ήταν δεμένος με μια φιάλη οξυγόνου, με ένα τσιγάρο συνέχεια αναμμένο, και με υπερχειλισμένα γύρω του τασάκια, κάπνιζε αδιάκοπα». Ο καλλιτέχνης θα πεθάνει από τη νόσο (εμφύσημα καρδιάς) μετά από μια μακρά και οδυνηρή παραμονή στο νοσοκομείο το 1994.

Ο Thomas Waugh, στον πρόλογό του στην μονογραφία που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Green Candy Press με τίτλο με τίτλο Hard Boys το 2007, τον συγκρίνει με τον Καραβάτζιο και τον Μιχαήλ Άγγελο, γεγονός που μπορεί να θεωρηθεί από κάποιους υπερβολικό. Ξεφυλλίζοντας όμως τον τόμο Hard Boys το σίγουρο είναι πως συμφωνείς μαζί του. Ο Harry Bush, τούτος ο παράδοξος γκέι καλλιτέχνης με το σπουδαίο ταλέντο του, την κλασική τεχνική του και την εμμονή του στα ερωτικά σχέδια των αντρών παίρνει επάξια τη θέση του πλέον στο πάνθεον της τέχνης.

Σημειώσεις:

Πολύτιμη πηγή στο παρόν αφιέρωμα το λεύκωμα Hard Boys, εκδόσεις Green Candy Press 2007 (www.greencandypress.com).