Ἕνα ποίημα τοῦ Στράτωνα

Κλέψομεν ἄρχι τίνος φιλήματα καὶ τὰ λαθραῖα

νεύσομεν ἀλλήλοις ὄμμασι φειδομένοις;

μέχρι τίνος δ' ἀτέλεστα λαλήσομεν, ἀμβολίαισι

ζευγνύντες κενεὰς ἔμπαλιν ἀμβολίας;

μέλλοντες τὸ καλὸν δαπανίσομεν· ἀλλὰ πρὶν ἐλθεῖν

τὰς φθονεράς, Φείδων, θῶμεν ἐπ' ἔργα λόγοις.

Μέχρι πότε τὰ κλεφτὰ φιλιὰ καὶ μὲ τὸ μάτι νόημα,

φειδωλὰ καὶ λαθραῖα, θὰ γνέφει ὁ ἕνας στὸν ἄλλον;

μέχρι πότε ἀτελέστατα θὰ τὰ λέμε οἱ δυό μας,

ἀναβολὲς κενὲς σὲ ἀναβολὲς τὸ πᾶμε σπαταλώντας ἄσκοπα τὸ χρόνο.

Ἔτσι ποὺ ὅλο ἀναβάλουμε, θὰ δαπανήσουμε ὅ,τι καλὸ·

ἐδῶ χρειάζονται ἔργα ὄχι λόγια Φείδων, πρὶν οἱ πρῶτες φθονερὲς τρίχες σου προβάλουν!

---

Στράτων, Παλατινὴ ἢ Ἑλληνικὴ Ἀνθολογία (Μούσα παιδική), 12, 21

Μεταγραφὴ στὰ νέα ἑλληνικά: gayekfansi.blogspot.gr
© gayekfansi.blogspot.gr μὲ τὴν ἐπιφύλαξη κάθε δικαιώματος.