«ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ», ἕνα ποίημα τοῦ Πὼλ Βερλαὶν σὲ μετ. Μιλτιάδη Μαλακάση

ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

Μέσα στὸ πάρκο τὸ παλιό, ποὺ παγωνιὰ κι ἐρμιὰ τὸ δένουν,

δυὸ ἴσκοι ξάφνου φαίνονται ζευγάρι νὰ διαβαίνουν.

Τὰ μάτια τους εἶναι νεκρὰ, κι ἀπ' τ' ἁπαλό τους στόμα

τὰ λόγια βγαίνουν σιγαλά, ποὺ μόλις ἀγρικοῦντ' ἀκόμα.

Μέσα στὸ πάρκο τὸ παλιό, τὸ ἐρημικὸ καὶ παγωμένο,

δυὸ ἴσκοι ἀναθυμίζονται κάποιον καιρὸ εὐτυχισμένο.

- Θυμᾶσαι τάχα τὰ παλιὰ τὰ ὀνειρεμένα ἐκεῖνα χρόνια;

- Τώρα πρὸς τί νὰ μὲ ρωτᾶς ἂν τὰ θυμοῦμαι αἰώνια;

- Τάχα ἡ καρδιὰ σου χτύπο της ἀκόμα τ' ὄνομά μου τό 'χει;

Ζεῖ κι ἡ ψυχή μου πάντοτε στὰ ὀνείρατά σου; - Ὄχι!

- Ὢ τὶς ἀξέχαστες στιγμὲς τῆς θείας εὐτυχίας! Ποῦ νά 'ναι;

Στόμα μὲ στόμα ἐσμίγαμε, θυμᾶσαι; - Ἀλήθεια πᾶνε...

- Πῶς ἦταν τότε ὁ οὐρανὸς γαλάζιος κι ἡ ἐλπίδα πόση!

- Πάει κι ἡ ἐλπίδα, ὁ οὐρανὸς μαῦρος τὴν ἔχει περιζώσει.

Ἔτσι στὰ στάχυα τὰ τρελὰ οἱ δυὸ σκιὲς περιπατοῦσαν,

κι ὴ νύχτα μόνον ἄκουγε τὰ λόγια ποὺ μιλοῦσαν.

COLLOQUE SENTIMENTAL

Dans le vieux parc solitaire et glacé,

Deux formes ont tout à l'heure passé.

Leurs yeux sont morts et leurs lèvres sont molles,

Et l'on entend à peine leurs paroles.

Dans le vieux parc solitaire et glacé,

Deux spectres ont évoqué le passé.

- Te souvient-il de notre extase ancienne

- Pourquoi voulez-vous donc qu'il m'en souvienne?

- Ton cœur bat-il toujours à mon seul nom ?

- Toujours vois-tu mon âme en rêve ? - Non.

- Ah ! les beaux jours de bonheur indicible

Où nous joignions nos bouches ! - C'est possible.

- Qu'il était bleu, le ciel, et grand, l'espoir!

- L'espoir a fui, vaincu, vers le ciel noir.

Tels ils marchaient dans les avoines folles,

Et la nuit seule entendit leurs paroles

Πηγὴ

---

PAUL VERLAIN, ἀπὸ τὴ συλλογὴ ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ (FÊTES GALANTES) Παρίσι 1869.

Ἀπὸ τὸν συγκεντρωτικὸ τόμο, Paul Verlain Νυχτερινὴ φαντασία, μετ. Μιλτιάδης Μαλακάσης, Ἐκδόσεις Ποταμός, Ἀθήνα 2003.