«ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ», ἕνα ποίημα τοῦ Πὼλ Βερλαὶν σὲ μετ. Τέλλου Ἄγρα

ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

Στὸ πάρκο τὸ παλιό, τὸ κρύο καὶ ἄδειανό,

ξάφνω, τὰ σχήματα περάσαν τῶν δυονῶν.

Τὰ χείλια ἔχουν λυτά, τὰ μάτια ἔχουν σβηστὰ

καὶ μόλις ποὺ ἀκοῦς τὰ λόγια τους σωστά.

Στὸ πάρκο τὸ παλιό, τὸ κρύο καὶ ἄδειανό,

δυὸ φαντάσματα ἐφέρναν πίσω τὸν καιρὸ.

- Τὴ θυμᾶσαι τὴν μέθη μας τὴν περασμένη;

- Κι ἂν τὴ θυμᾶμαι ἢ ὄχι τί σημαίνει;

- Τὸ καρδιοχτύπι της γιὰ μὲ πάντα ἡ καρδιά σου τό' χει;

Στ' ὄνειρο τὴν ψυχή μου ἀκόμα τηνε βλέπεις; - Ὄχι.

- Ὤ, ἡ ἄφραστη χαρὰ κι οἱ ἀσύγκριτοι οἱ καιροὶ

ποὺ ἐδένανε τὰ δυό μας στόματα - Μπορεῖ

- Μεγάλη ἦταν ἡ ἐλπίδα, τὸ στερέωμα γαλανό.

- Ἡ έλπίδα, νικημένη, πάει κατὰ τὸ μαῦρον οὐρανό.

Παρόμοια πήγαιναν μέσα ἀπ' τὰ κούφια ἀστάχυα,

κι ἡ νύχτα τ' ἄκουγε τὰ λόγια μονάχα.

COLLOQUE SENTIMENTAL

Dans le vieux parc solitaire et glacé,

Deux formes ont tout à l'heure passé.

Leurs yeux sont morts et leurs lèvres sont molles,

Et l'on entend à peine leurs paroles.

Dans le vieux parc solitaire et glacé,

Deux spectres ont évoqué le passé.

- Te souvient-il de notre extase ancienne

- Pourquoi voulez-vous donc qu'il m'en souvienne?

- Ton cœur bat-il toujours à mon seul nom ?

- Toujours vois-tu mon âme en rêve ? - Non.

- Ah ! les beaux jours de bonheur indicible

Où nous joignions nos bouches ! - C'est possible.

- Qu'il était bleu, le ciel, et grand, l'espoir!

- L'espoir a fui, vaincu, vers le ciel noir.

Tels ils marchaient dans les avoines folles,

Et la nuit seule entendit leurs paroles

Πηγὴ

---

PAUL VERLAIN, ἀπὸ τὴ συλλογὴ ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ (FÊTES GALANTES) Παρίσι 1869.

Ἀπὸ τὸν συγκεντρωτικὸ τόμο, Paul Verlain Νυχτερινὴ φαντασία, μετ. Τέλλος Ἄγρας, Ἐκδόσεις Ποταμός, Ἀθήνα 2003.